Ο Ανδρέας Κάλβος και η εγγλεζοπούλα

Φανταστικό πορτρέτο του Κάλβου. Η μορφή του ποιητή δεν έχει δοασωθεί.

Ο  Ανδρέας Κάλβος και η εγγλεζοπούλα

Ο  Ανδρέας Κάλβος, ο ποιητής  των «Ωδών», εκμυστηρεύεται τον έρωτα του σε μια εγγλεζοπούλα* πλούσιας οικογένειας

Πρώτη    επιστολή

Το γλυκό σου βλέμμα, ώ λατρευτή παρθένα, οι αγγελικοί σου τρόποι, θα έκαναν να σ' ερωτευθεί και μια— βαλανιδιά! Πώς λοιπόν εγώ θά μπορούσα να ελπίσω πώς δεν θά σ' ερωτευόμουν άμα σ' έβλεπα; "Ω, ναι, καίομαι. Και καίομαι από μια φωτιά που δεν ξέρω πως να σου την περιγράψω, από μια φωτιά που ούτε και συ θα τήν πίστευες. 'Αλλά τα μάτια μου, που από πολλές νύχτες έπαψαν να κλείνουν, τα μάτια μου πού φοβούνται τα δικά σου, τα μάτια μου που χύνουν θερμότατα δάκρυα, στη σκέψη πώς γρήγορα θα σε χάσουν, αχ, ναι, αυτά με πρόδωσαν! Αυτά μου φανέρωσαν την αξιοθρήνητη κατάσταση της καρδίας μου.

Αν ήξερα πώς μ' αγαπάς ή δεν βρισκόμουνα κοντά σου δεν θα φθονούσα ούτε τοις αθάνατους του Ολύμπου. Αλλά (αχ! σέ παρακαλώ μη θυμώσεις) αυτό που δείχνεις απέναντι μου είναι οίκτος ή έρωτας;   Γιατί, αν τα ουράνια μάτια σου λάμπουν μόνον από οίκτο, είσαι σκληρή, γιατί ξυπνάς μέσα μου τρομερό πόνο, χωρίς να έχω ελπίδα να τον γιατρέψω. 'Αλλά τι λέω; θα ήμουν τάχα ευτυχέστερος αν μ' αγαπούσες; Ψυχή μου, ποιος ξέρει πόσα εμπόδια θα έχωμε μπροστά μας! ... Ποιος ξέρει αν δεν θα υπόφερες κι εσύ, ώ γλυκεία μου ελπίδα! ... .Ω! Πριν να δοκιμάσεις λύπη εξ αιτίας μου, περιφρόνησε με καλύτερα. Πες μου πώς δεν αισθάνεσαι έρωτα για μένα. Κάνε με να συντομεύσω  τη  ζωή   μου.

Γιατί ό πόνος και ή απόγνωση θα μου δώσουν για φάρμακο  το  θάνατο.

Δεύτερη  επιστολή

Να που έφτασε, επιτέλους, εκείνη ή στιγμή που την φοβόμουν τόσο και που η μοίρα, συγκινημένη από τα δάκρυα μου, την έκαμε ν' αργοπορήσει λίγο. Αλλά αυτή η στιγμή δεν θάναι η μόνη κακή της γνωριμίας μας. Αν εξακολουθήσεις έτσι, θάρθει κι άλλη... Στο τέλος θα με συμβουλέψεις, βάρβαρη, να προσπαθήσω να σε λησμονήσω! Α! Πώς θα μπορέσω να το κάνω; Εγώ που σε βλέπω λυπημένη εξ αιτίας μου... Εγώ που πήρα τα ρόδα από τα μάγουλα σου και τί ζωηρή λαμπρότητα από το βλέμμα σου... Μόνον ό θάνατος θα μπορέσει να σε βγάλει από την μνήμη μου. Κι αν μετά το θάνατο, μας απομένει καμμιά φροντίδα από την άθλια αυτή ζωή, εσένα θα έχω μόνο στη σκέψη μου, εσένα μόνο.

Α! Γλυκεία μου αγάπη! Δεν ξέρεις πώς, όταν μου δίνεις την πικρή σου συμβουλή, με κάνεις περισσότερο ερωτευμένο; Η γλυκύτητα της φωνής σου είναι αντίθετη απ' όσα λες και σκεπάζει τα θλιβερά λόγια σου.

Φεύγω από σένα για να μη σε στενοχωρεί  το κλάμμα μου και γυρίζω να σε ξαναδώ πιο ήσυχος. Αλλ' η καρδιά μου αμέσως σκιρτά, μόλις μου ρίξεις ένα σου βλέμμα. Και είμαι υποχρεωμένος να ξαναφύγω γεμάτος φλόγα και χωρίς ποτέ να χορτάσω να σε βλέπω.

Ελπίζεις, πώς όταν γυρίσω στη Φλωρεντία θα ησυχάσω; Μα έκτος από σένα έχω άλλο τίποτε στον κόσμο; Ώϊμέ. Απεναντίας μόλις σε αφήνω, θα περιμένω τρομερά μαρτύρια, Ακόμα και τώρα που μόλις το σκέφτομαι, αρχίζω να προαισθάνομαι τι με καρτερεί. Πες μου εσύ, μπορείς, ψυχή μου, να είσαι ευτυχέστερη άμα δεν με βλέπεις; Ας μπορούσα να σ’ έβλεπα πιο εύθυμη, έστω και με θυσία της ζωής μου!   "Ω, λησμόνησε με και ζήσε ευτυχισμένη.

*Πρόκειται για την ερωτική σχέση του ποιητή με την μαθήτρια του Σούζαν Ριντού. Τότε πιθανολογείται και μια απόπειρα αυτοκτονίας του Κάλβου (περίπου το 1820). Τέλη Ιουλίου του 1820 ο Κάλβος εγκατέλειψε την Αγγλία.