ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ : Οι εκβιασμοί και το ανέντιμο παιχνίδι μεταξύ Σόιμπλε και ΔΝΤ

Οι εκβιασμοί και το ανέντιμο παιχνίδι μεταξύ Σόιμπλε και ΔΝΤ

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

 Το χειρότερο που μπορεί να προκύψει σε μια κρίσιμη πολιτική αντιπαράθεση, σε μια διαπραγμάτευση συγκρουσιακής φύσεως, είναι η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων, η ανάδειξη τεχνητών διλημμάτων, που χρησιμοποιούνται για τον αποπροσανατολισμό μας από τις πραγματικές προθέσεις και τους στρατηγικούς στόχους των αντιπάλων μας.

Στην μείζονα κρίση του καλοκαιριού του 2015 πεποίθησή μας ήταν ότι η Γερμανία, ο Β. Σόιμπλε είχαν ως ακρότατο όριο των εκβιασμών τους το Grexit, αφού μια τέτοια έκβαση θα αποτελούσε βαρύ πλήγμα για την ίδια την Ευρωζώνη και την προοπτική της.

Κι όμως το Grexit αποτέλεσε, αποτελεί και θα αποτελέσει και στο μέλλον (εάν δεν αποδομηθεί το «σύστημα» Σόιμπλε) το ίδιο το plan Α του σκληρού πυρήνα της γερμανικής ελίτ κι όχι μια εναλλακτική -αναγκαία εκ των πραγμάτων- πρόταση…

Την περίοδο αυτή, δύο χρόνια μετά, προσανατολίζουμε την πολιτική μας τακτική στην εκτίμηση ότι υφίσταται μια πραγματική, μια μείζων αντίθεση, όσον αφορά το ελληνικό χρέος, μεταξύ Βερολίνου και ΔΝΤ. Γι’ αυτό και λογικά η επίλυση -δηλαδή ένας ρεαλιστικός και λογικός συμβιβασμός- θα διαμορφώσει μια βιώσιμη λύση για το χρέος και θα δρομολογήσει μια θετική πορεία για την ελληνική οικονομία και κοινωνία…

Όμως το υπόγειο παιγνίδι της ανέντιμης συναλλαγής, που παίζεται εδώ και έξι μήνες μεταξύ του Β. Σόιμπλε και του ΔΝΤ, ήρθε στην επιφάνεια του Eurogroup της 22ας Μαΐου.

Το ΔΝΤ τηρεί αμφιλεγόμενη και θολή στάση όσον αφορά όχι μόνο τους όρους αλλά και την ίδια την παραμονή του στην Ευρώπη και στην Ευρωζώνη, αναμένοντας τις τελικές αποφάσεις του ιδίου του Προέδρου των ΗΠΑ.

Γι’ αυτό και η ανέντιμη συναλλαγή του ΔΝΤ με τον Β. Σόιμπλε δεν φαίνεται να συναντά μεγάλα εμπόδια, αρκεί να τηρούνται από την πλευρά τους ορισμένα προσχήματα.

Ο Β. Σόιμπλε και το σύστημα συμφερόντων που εκπροσωπεί έχουν δύο στόχους: Ο πρώτος, τακτικού χαρακτήρα, επιδιώκει να μη γίνει καμιά ουσιαστική συζήτηση ή ρύθμιση για το ελληνικό χρέος μέχρι τον Αύγουστο του 2018 και -κατ’ εξοχήν- στο διάστημα μέχρι τις γερμανικές εκλογές.

Το ΔΝΤ ζητεί, ουσιαστικά, συγκεκριμένα μέτρα για το ελληνικό χρέος, αλλά δεν απέρριψε κατηγορηματικά, όπως λογικά θα προέκυπτε, τις απαράδεκτες από κάθε άποψη προτάσεις του Β. Σόιμπλε για θηριώδη πλεονάσματα επί ολόκληρες δεκαετίες, μια πρόταση την οποία έφερε στο Eurogroup μια από τις πολιτικές ορντινάτσες του Β. Σόιμπλε, ο σλοβάκος υπουργός Οικονομικών, ως τρίτη, «συνθετική», λύση…

Υπάρχει ένα ακόμα πιο ανέντιμο (εάν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον συγκριτικό βαθμό στο ανέντιμο) παρασκήνιο της συναλλαγής: Εάν το ΔΝΤ δεν αποφασίσει να συμμετάσχει στο πρόγραμμα, το γεγονός αυτό να μείνει κρυφό μέχρι τις γερμανικές εκλογές (για να μην προκύψει πρόβλημα για τον Β. Σόιμπλε) και παράλληλα να δοθεί η δόση στην Ελλάδα, η οποία δόση -ως συνήθως- θα μεταφερθεί αυτούσια στις τσέπες των δανειστών και στις τράπεζές τους.

Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη του ESM

Μετά τις γερμανικές εκλογές -με την εκτίμηση ότι ο πυρήνας συμφερόντων που εκπροσωπεί ο Β. Σόιμπλε θα διατηρήσει το μεγαλύτερο τμήμα της ισχύος του- ο ESM μπορεί να αντικαταστήσει το ΔΝΤ και να το ξεχρεώσει, αναλαμβάνοντας ο ίδιος ο ESM να υπογράψει με την Ελλάδα νέο Μνημόνιο ή καλύτερα νέα επάλληλα Μνημόνια, τριετούς διάρκειας (και αντίστοιχων αυστηρών ελέγχων και αξιολογήσεων), εκτεινόμενα σε βάθος δεκαετιών…

Πρόκειται για μεθοδεύσεις και σχεδιασμούς που αποσκοπούν σαφώς στη διαιώνιση της πολιτικής και οικονομικής υποδούλωσης της χώρας μας και συνιστούν έναν οδικό χάρτη που οδηγεί νομοτελειακά στην έξοδο από την Ευρωζώνη και στην οικονομική καταστροφή. Ένα σχέδιο που μόνο αρρωστημένα μυαλά μπορούν να συλλάβουν και να διατυπώσουν.

Το σχέδιο συστηματικής υπονόμευσης της χώρας μας, το οποίο εφαρμόζει πιστά το «σύστημα» Σόιμπλε, πέτυχε ήδη δύο στόχους:

Επιβράδυνε την πορεία ανάπτυξης του ΑΕΠ, με συνέπεια η προεκτιμηθείσα αύξηση του 2,8% να περιορίζεται σήμερα στο 2%, με καταλυτική την επίδραση της εκκρεμότητας της αξιολόγησης και του χρέους.

Παράλληλα υπονόμευσε και εμπόδισε την ένταξη της χώρας μας στο καθεστώς της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, το πρόγραμμα της οποίας λήγει στο τέλος του 2017. Παρά το γεγονός ότι το οικονομικό αντίκρισμα της ένταξης αυτής περιορίζεται στο ύψος των 3,5 δισ. ευρώ, εντούτοις το πιστοποιητικό της ένταξης στο πρόγραμμα αυτό της ΕΚΤ έχει μείζονα και κρίσιμη σημασία για την προσπάθεια της χώρας μας να δανεισθεί από τις αγορές.

Σύμφωνα με το σχέδιο Σόιμπλε, κάθε περιθώριο, κάθε προσπάθεια ανάκτησης της πολιτικής και οικονομικής αυτονομίας της χώρας μας πρέπει να κατασταλεί εν τη γενέσει της…

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα τρία σενάρια για την αντιμετώπιση του χρέους της Ελλάδας, που διέρρευσαν στον διεθνή Τύπο, σενάρια τα οποία εξεπόνησε ο έτερος αχυράνθρωπος του Β. Σόιμπλε, ο επικεφαλής του ESM Κ. Ρέκλινγκ, υπερακοντίζουν ακόμα τις ίδιες τις προτάσεις του Β. Σόιμπλε.

Γερμανική ΕΚΤ, γερμανικός ESM

Ο ESM όπως και η ΕΚΤ αποτελούν κορυφαίους οικονομικούς-χρηματοπιστωτικούς θεσμούς, τους οποίους επιδιώκει να χειραγωγήσει πλήρως η γερμανική ελίτ.

Φιλοδοξία του «συστήματος» Σόιμπλε είναι ο πλήρης και ολοκληρωτικός έλεγχος της ΕΚΤ αμέσως μετά τη λήξη της θητείας του Μ. Ντράγκι, η πολιτική του οποίου υφίσταται τη συνεχή επίκριση του Β. Σόιμπλε, ιδιαίτερα κατά την τελευταία περίοδο.

Σύμφωνα με τις σκοποθεσίες του Β. Σόιμπλε, ως αντικαταστάτης του Μ. Ντράγκι προαλείφεται ο Γιενς Βάισμαν, επικεφαλής της Bundesbank, ενώ ο ίδιος ο Β. Σόιμπλε (σε περίπτωση μη επανοτοποθέτησής του στη σημερινή θέση) επιφυλάσσει στον εαυτό του τη διοίκηση της Bundesbank, εάν δεν τοποθετηθεί σε άλλον, εξέχοντα ευρωπαϊκό θώκο (Σ. Καψόχας, «Αίθουσα Σύνταξης», ΕΡΤ).

Τελικός και απόλυτος στόχος: Ο πλήρης και καθολικός έλεγχος από τη γερμανική ελίτ όχι μόνο της νεοφιλελεύθερης οικονομικής στρατηγικής της λιτότητας αλλά και της δομής του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Με τον τρόπο αυτό θα εξουδετερωθούν και θα περιθωριοποιηθούν πλήρως και οι ήδη περιορισμένες οικονομικοπολιτικές εξουσίες της Commission, που θα αρκεσθεί σε μια παρουσία συμβολικού χαρακτήρα.

Αυτή η στόχευση αποτελεί για τη γερμανική ελίτ ένα στρατηγικό βήμα για την ακώλυτη προώθηση της Ευρωζώνης των πολλών ταχυτήτων, δηλαδή για τη διαμόρφωση μιας αυστηρά ιεραρχημένης πυραμίδας οικονομικοπολιτικών εξουσιών, την κορυφή της οποίας θα κατέχει η Γερμανία.

Αυτό είναι το σχέδιο ολοκλήρωσης της σημερινής γερμανικής κυριαρχίας: Η πλήρης επικράτηση ενός σύγχρονου γερμανικού Imperium, ενός οικονομικοπολιτικού Δ’ Ράιχ, που θα πάρει την ιστορική ρεβάνς για τις δύο μεγάλες ήττες της Γερμανίας μέσα στον 20ό αιώνα…

Η αντίδραση του Νότου

Όμως, αυτή η καταστροφική για την ίδια την Ευρώπη και τους λαούς της στρατηγική έχει ήδη προκαλέσει έντονες αντιδράσεις που φθάνουν μέχρι το εσωτερικό της ίδιας της Γερμανίας. Η Ελλάδα αποτέλεσε και αποτελεί το πειραματόζωο, ένα πρώτο επεισόδιο του σχεδιασμού αυτού, όμως οι εξελίξεις στην Ελλάδα και η στυγνή και απροκάλυπτη πολιτική του «συστήματος» Σόιμπλε προδιαγράφουν την τύχη των άλλων χωρών, ακόμα και των πλέον ισχυρών ευρωπαϊκών οικονομικών και κοινωνιών.

Στο Eurogroup της 22ας Μαΐου εκδηλώθηκε με σαφήνεια και σταθερότητα ένα μέτωπο αντίδρασης και αποτροπής, που πέραν της Ελλάδας συμπεριέλαβε τη Γαλλία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και στη συνέχεια και την Ισπανία. Δεν πρόκειται για ένα μέτωπο του Νότου, που άλλωστε βρίσκεται στο αρχικό του στάδιο από θεσμική - πολιτική άποψη αλλά για την αντίδραση της 2ης και 3ης ισχυρής οικονομίας της Ευρώπης που απειλούνται ευθέως από τη γερμανική απολυταρχική δομή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το χρέος της Ιταλίας και της Γαλλίας κυμαίνεται στα δυσθεώρητα ύψη των 2,5 τρισ. ευρώ και ότι ταυτόχρονα οι περιοριστικές πολιτικές βαθαίνουν την ύφεση, τη στασιμότητα, την αποπαραγωγικοποίηση των οικονομιών των δύο αυτών χωρών.

Από την άλλη πλευρά, ακόμα και πρόσωπα και θεσμοί που μέχρι τώρα είχαν οριακές διαφοροποιήσεις προς τις εφαρμοζόμενες πολιτικές στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, όπως η Commission διά του Ζ. Κλ. Γιούνκερ και η ΕΚΤ διά του Μ. Ντράγκι, είναι σήμερα υποχρεωμένοι να αντιδράσουν για λόγους αυτοσυντήρησης απέναντι στις ισοπεδωτικές και καταστροφικές πολιτικές του «συστήματος» Σόιμπλε. Οι προθέσεις, οι σχεδιασμοί, οι εκβιαστικές και ανέντιμες μεθοδεύσεις του «συστήματος» Σόιμπλε και της γερμανικής ελίτ έχουν καταστεί πια φανερές και κανένας λαός, καμιά πολιτική ηγεσία που σέβεται τη χώρα της και τους πολίτες της, κανένας θεσμός που θέλει να λέγεται δημοκρατικός δεν μπορεί να παραμείνει απαθής μπροστά σ’ αυτήν την ανοιχτή ιστορική πρόκληση, μπροστά σ’ αυτήν την ολοκληρωτική και αυταρχική δομή εξουσίας.

Ένα θετικό δεδομένο για τη νέα αναμέτρηση της 15ης Ιουνίου είναι το γεγονός ότι απεκαλύφθη σε όλο της το εύρος η ανέντιμη και καταστροφική παγίδα που έστησε ο Β. Σόιμπλε σε βάρος της χώρας μας. Ένα δεύτερο θετικό στοιχείο αποτελεί η διαπίστωση ότι παρά το γεγονός ότι η γερμανική εξουσιαστική δομή διατηρεί το μεγαλύτερο τμήμα της ισχύος της το ίδιο το «σύστημα» Σόιμπλε έχει απομονωθεί και έχει απολέσει κάθε ηθικό και πολιτικό άλλοθι. Άλλωστε η αντίδραση και αντίσταση που θα πρέπει να προβάλλουν οι πέραν των πρόθυμων του «συστήματος» Σόιμπλε ευρωπαίοι ηγέτες αποτελούν προϋπόθεση για την επιβίωση και την προοπτική των ιδίων των λαών τους κι όχι εκδηλώσεις μια απλής τυπικής συμπαράστασης προς την Ελλάδα.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ