"Ο
βράχος"
Της
Χρυσούλας Λουλοπούλου
-Καλημέρα, κούκλα μου!
-Καλημέρα, μπαμπά!
-Πώς είσαι, πουλάκι μου; Όλα καλά;
-Μια χαρά, μπαμπά!
-Τα παιδιά; Σχολείο;
-Ναι. Ετοιμάζομαι κι εγώ.
-Να πας στο καλό! Και μη μου στεναχωριέσαι για τίποτε!
Εγώ είμαι εδώ για σας. Βράχος! Να το θυμάσαι, ναι;
-Ναι, μπαμπά μου! Ευχαριστώ! Να προσέχετε! Φιλιά και
στους δύο!
Η ίδια σύντομη κουβέντα επί χρόνια. Κρυφά απ' τη μαμά.
Ευαίσθητη εκείνη, μπροστά της λέγαμε άλλα. Έβρισκε ευκαιρία όταν έμενε μόνος
για τη μικρή μας 'συνωμοσία'.
Κι εγώ τον πίστευα. Τι πίστευα τάχα; Ποιος
"βράχος"; Με μια απόσταση χιλιομετρική μεγάλη μεταξύ μας και άλλη μια
ίδια ηλικιακή, κανονικά δε θα έπρεπε να παίρνω σοβαρά την επίμαχη λέξη, όσο κι
αν την εννοούσε. Μα η αγάπη περνούσε το σύρμα κι έφτανε σε μένα και γαλήνευε
την ψυχή μου.
Κάποτε ένας κεραυνός έπεσε στο βράχο και τον έκανε
θρύψαλα. Κι εγώ, η βάρκα που είχα μάθει να 'δένω' πάνω του στις κακοκαιρίες, έχασα
το έρμα μου. Αλλά δε χάθηκα. Όταν κουράζομαι, προσαράζω στην ακτή, πάνω στην
άμμο που έγινε ο βράχος μου και αναπαύομαι και κοιτώ τον ουρανό, τον 'βλέπω'
ξανά να με κρατά απ' το χέρι και παίρνω δύναμη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου