ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Το ΚΚΕ

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Το ΚΚΕ

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Στη σειρά των πολιτικών αναλύσεων γύρω από τη στάση την οποία τηρούν όλες οι παρατάξεις κατά την παρούσα, νέα γερμανική κατοχή οφείλουμε να σταθούμε και στην περίπτωση του ΚΚΕ. Δεν πρόκειται τώρα να κριτικάρουμε τη μακρά πορεία λαθών αλλά και εργατικών αγώνων του σε βάθος χρόνου.

Αν θα αναφερθούμε σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις, θα το επιχειρήσουμε σε σχέση με τη σημερινή του «γραμμή». Δεν θα το κάνουμε με εχθρική διάθεση, αλλά με την ελπίδα να προβληματίσουμε –τουλάχιστον– την ηγεσία του για την τακτική την οποία ακολουθεί. Γνωρίζουμε ότι στο ΚΚΕ η κριτική δεν ήταν ποτέ αρεστή, παρά μόνον εάν προήρχετο από τον ηγετικό του πυρήνα, ως «αυτοκριτική». Όταν, δηλαδή, κάποια νέα ηγεσία φόρτωνε στην παλαιά λάθη που είχαν αποβεί μοιραία.

Τα όσα καταλογίζει το ΚΚΕ στην εγκληματική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι σωστά. Ο κ. Δημ. Κουτσούμπας ορθά επισημαίνει τις επιπτώσεις της ξενόδουλης πολιτικής σε βάρος εργαζομένων, συνταξιούχων και ανέργων. Και ο κ. Θανάσης Παφίλης, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος, διατυπώνει πάντα εύστοχα, με στοιχεία και άνεση λόγου, τα ολέθρια αποτελέσματα που έχουν για τον λαό τα ανήκουστα, εξοντωτικά μέτρα των επαίσχυντων Μνημονίων. Όμως η «στρατηγική» την οποία εφαρμόζει το ΚΚΕ είναι η ενδεδειγμένη σε τόσο κρίσιμες περιόδους, τις χειρότερες που παρουσιάσθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Αναρωτήθηκε ποτέ η κομμουνιστική ηγεσία γιατί, ενώ εκφράζει σήμερα σωστές απόψεις, τα ποσοστά του κόμματος παραμένουν καθηλωμένα στο 5%-6%, κάτω ακόμα και από εκείνα του ΠΑΣΟΚ;

Γνωρίζει άριστα το ΚΚΕ ότι όχι μόνο σε κατοχικές περιόδους αλλά και σε ομαλές περιστάσεις η πολιτική των Λαϊκών Μετώπων υπήρξε παγία τακτική, τόσο στον ευρωπαϊκό χώρο όσο και στην Ελλάδα. Άπειρα τα ιστορικά παραδείγματα. Οι αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς έδωσαν ισχυρή ώθηση στους αγώνες στη Γαλλία, την πατρίδα του Λαϊκού Μετώπου. Ύστερα από τη νίκη που σημειώθηκε τον Φλεβάρη του 1934 εναντίον του φασισμού και τις όλο και μεγαλύτερες επιτυχίες στην πάλη κατά των εργοδοτών, η μαχητικότητα των εργατών ήταν πολύ μεγάλη. Τον Μάρτη του 1936 πραγματοποιήθηκε η ένωση των εργατικών οργανώσεων. Και στις εκλογές του Απρίλη 1936 τα κόμματα που αποτελούσαν το Λαϊκό Μέτωπο συνασπίσθηκαν. Το αποτέλεσμα ήταν μια θριαμβευτική νίκη. Η δύναμη του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας αυξήθηκε από 10 σε 73 έδρες! Ο σοσιαλιστής Λεόν Μπλουμ έγινε πρωθυπουργός της Γαλλίας.

Με την Ισπανία έχουμε πολλές ομοιότητες. Το 1934 η κατάσταση στην πατρίδα του Λόρκα είχε καταστεί απελπιστική με την οικονομική κρίση. Η φτώχεια γινόταν όλο και πιο σκληρή (όπως σήμερα στην Ελλάδα), όλο και πιο ανελέητη. Το ηθικό, όμως, της εργατικής τάξης δεν είχε υποστεί ρήγματα. Η Πασιονάρια ανέφερε στις αναμνήσεις της το στοιχείο που αποτελούσε το μεγάλο μειονέκτημα των προοδευτικών δυνάμεων: «Στην αναμφισβήτητη υπεροχή του δυναμικού της Αριστεράς υπήρχε μόνο ένα τρωτό σημείο: Η διαίρεση…». Το ίδιο «τρωτό» παρουσιάζουν σήμερα εδώ οι αντιμνημονιακές δυνάμεις. Το φαινόμενο είναι τραγικό. Κι όμως, εάν υπήρχε καλή θέληση από πλευράς ΚΚΕ, θα μπορούσε να υπερνικηθεί. Τις δυσκολίες που παρουσιάζει μια ένωση δυνάμεων, ένα Λαϊκό Μέτωπο, δεν τις παρεγνώριζε η Πασιονάρια και σημείωνε: «Δεν ήταν εύκολο να κατανικηθούν τα άπειρα εμπόδια που ορθώνονταν στον δρόμο του Λαϊκού Μετώπου. Συμφέροντα, φιλοδοξίες, αντιζηλίες, ασυνεννοησίες, προσωπικά θέματα, όλα έρχονταν στην επιφάνεια και παρουσιάζονταν σαν εμπόδια στην ενοποίηση των λαϊκών δυνάμεων, τόσο από την πλευρά των δημοκρατικών ηγετών όσο και από την ηγεσία των σοσιαλιστών». Και συνέχιζε: «Την πάλη για την ένωση των δυνάμεων της Αριστεράς, των εργατικών και των αστικοδημοκρατικών δυνάμεων απέναντι στον φασιστικό κίνδυνο, το Κομμουνιστικό Κόμμα την έκανε με συνέπεια και επιμονή από καιρό, παρά τις επιφυλάξεις που είχαν μερικά μέλη της παλιάς καθοδήγησης της Κομμουνιστικής Διεθνούς, πριν από το 7ο Συνέδριο…». Αυτά, και πολλά άλλα, καταγράφει η Ιστορία.

Με τόσο πλούσια από το παρελθόν πείρα, τι κάνει σήμερα το ΚΚΕ; Ακολουθεί έναν μοναχικό δρόμο. Περιχαρακώνεται στις δυνάμεις του, χωρίς να απλώνει σε κανέναν χέρι συνεργασίας. Ακόμα και στις συγκεντρώσεις και στις διαδηλώσεις το ΠΑΜΕ κατεβαίνει χωριστά. Στις πορείες το ΚΚΕ έχει μια «κασέτα καθοδήγησης», που μπορεί παλιά να είχε νόημα, αλλά σήμερα είναι ανεπίκαιρη και έχει λάθος στόχο. Παράδειγμα: Αντί να διοργανώνει πορείες με κατάληξη τη γερμανική πρεσβεία, δίνει κατεύθυνση προς την… αμερικανική! Μπορεί η συνθηματολογία του ΚΚΕ να είναι ορθή, αλλά τι προτείνει; Δεν είπε ποτέ ξεκάθαρα εάν πρέπει να βγούμε από το γκέτο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν αναφέρει εάν πρέπει ή όχι να επανέλθουμε σε εθνικό νόμισμα. Δεν έχει παρουσιάσει πρόγραμμα για το πώς θα πρέπει να βαδίσει και να κυβερνηθεί η χώρα. Αόριστες αναφορές περί «αγώνων», «εργατικής τάξης», «καπιταλισμού» κ.λπ. δεν έχουν το συγκεκριμένο στοιχείο της στρατηγικής που θα πρέπει να ακολουθηθεί. Οι κινητοποιήσεις στους «χώρους δουλειάς» δεν λένε τίποτα.

Το ΚΚΕ, στη μακρά ιστορία του, δεν έκρυψε ποτέ τους στενούς δεσμούς του με το ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης. Και, φυσικά, δεν είχε καμία αυτοτέλεια. Αποτελούσε «τμήμα» του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, που το επιτελείο του βρισκόταν έξω από τα σύνορα της χώρας. Και είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι μέχρι την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ποτέ καμία ηγεσία του ΚΚΕ δεν ανεδείχθη με δημοκρατική διαδικασία από τους κόλπους του. Διακρίθηκε πάντοτε και παύθηκε από τους ξένους προϊσταμένους του. Ανέκαθεν η «γραμμή» τόσο της Κομμουνιστικής Διεθνούς όσο και της Μόσχας ήταν η συγκρότηση Λαϊκών Μετώπων. Κι αυτό είχε μια λογική. Όταν κατέρρευσε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», το ΚΚΕ αισθάνθηκε «ορφανό». Έπρεπε να βγει μόνο του να αντιμετωπίσει την «πολιτική βιοπάλη». Θυμίζει το παιδικό μυθιστόρημα του Έκτορος Μαλό «Χωρίς Οικογένεια»! Από τότε, λησμόνησε τη συμβουλή του ΚΚΣΕ για την πολιτική των Λαϊκών Μετώπων.

Όταν ζητάμε συγκρότηση Λαϊκού Μετώπου, δεν εννοούμε φυσικά «μέτωπο» με κανένα από τα υπάρχοντα στη Βουλή κόμματα. Το Μέτωπο θα γίνει με τις διάσπαρτες αντιμνημονιακές δυνάμεις. Παράδειγμα: Ο κ. Δημ. Καζάκης, με το ΕΠΑΜ, έχει πλήρες σχέδιο για το πώς μπορεί να βγει η χώρα από την κρίση και τη γερμανοευρωπαϊκή κηδεμονία. Γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ δεν καλεί τον κ. Καζάκη, όπως και άλλους έγκριτους οικονομολόγους, να μελετήσουν από κοινού το όλο πρόβλημα; Γιατί δεν προσεταιρίζεται προσωπικότητες ενός ευρύτατου ιδεολογικού φάσματος, που μπορούν να προσφέρουν γνώση και προτάσεις; Το ΕΑΜ στην περασμένη κατοχή κατέστη μεγάλη δύναμη διότι ενώθηκαν πολλές πατριωτικές δυνάμεις. Μόνο του το ΚΚΕ δεν θα είχε κατορθώσει τίποτε. Έχει, όμως, το ΚΚΕ ένα αξιόλογο «ατού», που δεν το εκμεταλλεύεται: Διαθέτει μηχανισμό και οργάνωση. Και όπως το 1944 την προεδρία της ΠΕΕΑ την ανέθεσε το ΚΚΕ όχι στον Σιάντο αλλά στον Σβώλο, έτσι και τώρα θα μπορούσε να αναθέσει την προεδρία ενός αντιμνημονιακού απελευθερωτικού Μετώπου σε έναν διακεκριμένο καθηγητή, π.χ. στον κοινής αποδοχής κ. Γ. Κοντογιώργη.

Τα συμφέροντα, οι φιλοδοξίες και οι αντιζηλίες, τα εμπόδια της ενώσεως για τα οποία έκανε λόγο η Πασιονάρια, υπάρχουν και σήμερα. Πώς αντέδρασε, όμως, το ΚΚΕ Ισπανίας τότε και πώς κινείται σήμερα το ΚΚΕ; Δεν διδάχθηκε τίποτα στο πέρασμα του χρόνου; Ζητάει –και ορθά– το ΚΚΕ παραίτηση της κυβέρνησης. Δεν κάνει τίποτε, όμως, για να υπάρξει αξιόπιστος φορέας που θα μπορούσε να διαδεχθεί τον Τσίπρα στην εξουσία. Έτσι, ο δρόμος μένει ανοιχτός για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Οι οικονομικοί δολοφόνοι, ο Σόιμπλε, η Μέρκελ και η ευρωπαϊκή μαφία, ουδόλως ενοχλούνται από τη στρατηγική του ΚΚΕ. Αντιθέτως, είναι ενθουσιασμένοι διότι τους παρέχεται η άνεση να λένε ότι μόνο το 5% ή 6% των οπαδών του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι εναντίον της «ευρωπαϊκής προοπτικής»! Τους εξυπηρετεί πλήρως η μοναχική πορεία του ΚΚΕ. Όχι μόνο το θέλουν να υπάρχει διότι δεν αποτελεί εμπόδιο στους στόχους τους, αλλά είναι και «ευγνώμονες» διότι αρνείται πεισματικά κάθε ιδέα συγκροτήσεως Λαϊκού Μετώπου, που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τα σχέδιά τους.

Ο παλιός ηγέτης του Πορτογαλικού ΚΚ, ο Αλβάρο Κουνιάλ, από το 1987 είχε προειδοποιήσει για τις ολέθριες συνέπειες που θα είχε για την πατρίδα του η εισδοχή στην Κοινή Αγορά. Ήταν το πρώτο βήμα η Κοινή Αγορά για τον φασιστικό ολοκληρωτισμό της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ. Και αποτελεί θέμα ιστορικής μελέτης το πώς συρρικνώθηκαν, μέχρι εξαφανίσεως σχεδόν, ιστορικά Κομμουνιστικά Κόμματα της Ευρώπης, με αποτέλεσμα να μην αποτελούν κίνδυνο τώρα για τα επαίσχυντα σχέδια του ιερατείου των Βρυξελλών. Ο μεγάλος ρώσος συγγραφέας Άντον Τσέχωφ, όταν κάποτε, στα 1888, τον ρώτησαν ποιο πρόγραμμα θα έκανε πράξη αν ήταν πολιτικός, απάντησε: «Το πρόγραμμά μου θα ήταν η Απελευθέρωση από κάθε κτηνώδη δύναμη κι από κάθε ψέμα, οποιαδήποτε μορφή κι αν έχουν»… Την απελευθέρωση από την κτηνώδη δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από τα ψεύδη του Τσίπρα αναζητούμε σήμερα. Του χρόνου, το 2018, το ΚΚΕ θα γιορτάσει εκατό χρόνια ζωής. Πώς θέλει να τα γιορτάσει; Ως μουσειακό είδος ή ως μαχόμενη δύναμη ενός ευρύτατου Μετώπου κατά της τυραννίας των «εταίρων»;

ΤΟ ΠΑΡΟΝ