Γεννητούρια στα 35.000 πόδια

Γεννητούρια στα 35.000 πόδια

Το πλήρωμα δεν διέθετε τον απαραίτητο εξοπλισμό για να χειριστεί την πρόωρη γέννηση που απειλούσε τη ζωή του μωρού

Η πτήση 265 της TWA από τη Νέα Υόρκη στο Ορλάντο είχε μόλις απογειωθεί εκείνο  το πρωί της 23ης Νοεμβρίου 1994, όταν ξαφνικά η 35χρονη Τερέζα ντε Μπάρα που καθόταν στη σειρά 28 διπλώθηκε από τον πόνο. "Τι σου συμβαίνει αγάπη μου;" Την ρώτησε ο σύζυγός της, Σάντι ντε Μπάρα, 39 ετών, καθώς η κόρη τους Αμάντα τριών ετών, παρακολουθούσε με ανησυχία την μητέρα της.

"Δεν έχω ποτέ πριν νιώσει κάτι τέτοιο" του ψιθύρισε, αρπάζοντας το χέρι του σε μια σφιχτή λαβή. "Αισθάνομαι ότι κάποιος μου κόβει τα σπλάχνα μου με ένα σουβλερό αντικείμενο".

Αναστατωμένος, ο Σάντι πλησίασε την αεροσυνοδό  Μεγκ Σώμερβιλ. "Η γυναίκα μου χρειάζεται βοήθεια!". Η αεροσυνοδός κοίταξε την γυναίκα. Από την εμφάνιση της τίποτα δεν φανέρωνε ότι η λεπτοκαμωμένη Τερέζα θα μπορούσε να ήταν έγκυος. Η Σώμερβιλ το χειρίστηκε το θέμα με διακριτικότητα. "Μήπως είστε έγκυος;" Την ρώτησε γλυκά.

Η Τερέζα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και ψιθύρισε μέσα από τα σφιγμένα από τον πόνο δόντια της: «Είμαι μόλις έξι μηνών, και είναι πολύ νωρίς να γεννήσω. Αυτό που αισθάνομαι δεν είναι κάτι σαν τους πόνους γέννας». Μετά από λίγο όμως αισθάνθηκε ένα ακόμη σπασμό να της τραντάζει το σώμα.

«Νομίζω ότι αυτή η γυναίκα πρόκειται να γεννήσει σύντομα! Σκέφθηκε η Σώμερβιλ με περίσκεψη. Γρήγορα έφερε στο μυαλό της τους κανόνες για τοκετό έκτακτης ανάγκης που αναφέρονται στο εγχειρίδιο πτήσης της αεροσυνοδού. Μέχρι τότε, οι περισσότεροι από τους 210 επιβάτες του Lockheed L-1011 δεν είχαν πάρει είδηση για το τι συνέβαινε. "Θα χρειαστούμε αυτές τις θέσεις," είπε η Σώμερβιλ, βγάζοντας τον Σάντι, την Αμάντα και δύο άλλους ταξιδιώτες από τη σειρά 28.

Στη συνέχεια, αναστρέφοντας τα μπράτσα των καθισμάτων, βοήθησε την Τερέζα να ξαπλώσει στα πέντε ενωμένα καθίσματα.  Μέσα της όμως η αεροσυνοδός ανησυχούσε πάρα πολύ καθώς ήξερε ότι δεν διέθετε στο αεροπλάνο τον απαραίτητο εξοπλισμό για ένα πρόωρο τοκετό. Παρόλα αυτά διατήρησε την ψυχραιμία της και με την ήρεμη  φωνή της, έκανε έκκληση από τα μεγάφωνα του αεροσκάφους: "Εάν υπάρχει κάποιος γιατρός στο αεροσκάφος, παρακαλούμε να έλθει στη σειρά 28."

Όταν η Τζαίην Ράκχλιν πρότεινε ένα ταξίδι στη Ντισνευλαντ για τις τρεις κόρες τους, ο σύζυγός της αντέδρασε άμεσα στην ιδέα. Ο Στήβεν Ράκχλιν, 46 ετών,  γιατρός με πολύ δουλειά σαν παθολόγος στο Long Island, της Νέας Υόρκης,  διαμαρτυρήθηκε στη γυναίκα του για την απόφασή της αυτή. "Δεν έχω χρόνο για διακοπές" της είπε. Αλλά η Τζαίην τον έπεισε τελικά και αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν το ταξίδι.

Τα σχέδιά τους όμως σχεδόν δύο φορές ναυάγησαν. Ένα μπέρδεμα στα ραντεβού του κ.  Ράχλινς τον έκανε τελικά να προσπαθήσει να βρει θέσεις τελευταίας στιγμής στην γεμάτη επιβατών πτήση 265 της TWA. Την ημέρα της αναχώρησης άργησαν να φύγουν από το σπίτι τους και σχεδόν θα έχαναν την πτήση από το αεροδρόμιο Kennedy της Νέας Υόρκης.

Τώρα και καθώς ο δρ Ραχλίν είχε μόλις αρχίσει να χαλαρώνει μέσα στο αεροπλάνο, άκουσε την κλήση της αεροσυνοδού από το σύστημα ενδοεπικοινωνίας του αεροσκάφους. Προχώρησε στη σειρά 28 και είπε στην Σώμερβιλ: "Είμαι γιατρός. Ποιο είναι το πρόβλημα;"  Αυτή του έπιασε το χέρι και του ψιθύρισε: "Νομίζω ότι αυτή εδώ η κυρία έχει πόνους τοκετού και γεννάει."

Αρκετές σειρές πίσω από τον Ντε Μπάρας καθόντουσαν ο Τζιμ και  η Τζεν Μιντγκλεϊ από το Chelmsford, της Μασσαχουσέτης. Ο Τζιμ, 26, και Τζεν, 34 ετών, ταξίδευαν με το γιο τους και τον ανιψιό τους. Και οι δύο ήταν νοσηλευτές-διασώστες εξοικειωμένοι με την παιδιατρική. Οι Μιντγκλεϊs που είχαν και αυτοί προβλήματα με την πτήση τους, άλλαξαν τα σχέδιά τους αρκετές φορές πριν καταλήξουν σε αυτήν εδώ την πτήση της TWA. Απαντώντας στην έκκληση της Σώμερβιλ για βοήθεια, η Τζεν απευθύνθηκε σε ένα φροντιστή που περνούσε δίπλα της. «Ο σύζυγός μου και εγώ είμαστε νοσηλευτές-διασώστες», είπε. "Θα χαρούμε πολύ να βοηθήσουμε".

"Ευχαριστώ, αλλά υπάρχει ήδη ένας γιατρός που ανταποκρίθηκε στην έκκληση", της είπε ο φροντιστής. Παρόλα όμως αυτά, οι δύο διασώστες κάρφωσαν τα μάτια τους στη σειρά 28 και παρακολουθούσαν προσεκτικά όσα συνέβαιναν.

Όταν η πτήση 265 έφτασε σε υψόμετρο 35.000 ποδών, ο πιλότος του αεροσκάφους Jerry McFerren έκανε πίσω, έβγαλε την ζώνη ασφαλείας και ενεργοποίησε τον αυτόματο πιλότο. Το ότι ο McFerren, 58 ετών, πέταγε σήμερα το τεράστιο Lockheed L-1011 ήταν καθαρά θέμα συγκυριών.  Ο έμπειρος πιλότος είχε φέρει μια πτήση στη Νέα Υόρκη την προηγούμενη μέρα, και είχε συμφωνήσει με προθυμία να αντικαταστήσει ένα συνάδελφο του που επρόκειτο να είναι κυβερνήτης σε αυτήν εδώ την πτήση. Ο Jerry McFerren ήταν ένας από τους υψηλόβαθμους ιπτάμενους της TWA και ήταν επίσης ένας από τους πιο ψύχραιμους πιλότους που μπορούσαν να δουλέψουν κάτω από ιδιαίτερα πιεστικές συνθήκες. Την ικανότητά του αυτή την όφειλε στο γεγονός ότι υπήρξε πιλότος  βομβαρδιστικών τον καιρό που υπηρετούσε στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ.

Ο McFerren επρόκειτο να ξεκινήσει το πρωινό του όταν άκουσε ένα κουδούνισμα στο πιλοτήριο. Η φωνή της αεροσυνοδού ακούστηκε μέσα από το σύστημα ενδοεπικοινωνίας: «Υπάρχει μια γυναίκα εδώ πίσω που παρουσιάζει έντονους πόνους στο στομάχι».

«Σας ευχαριστώ», απάντησε ο McFerren. "Βεβαιωθείτε ότι είναι άνετα και ενημερώσετε με όταν έχετε νεώτερα". Πιθανόν να πρόκειται για δυσπεψία, σκέφτηκε.

Πίσω στην καμπίνα του αεροσκάφους, ο κ. Ράκχλιν πήρε θέση δίπλα στην Τερέζα και την ρωτούσε για την εγκυμοσύνη της. "Υπήρξαν προβλήματα;" Την ρώτησε. "Είχα κάποιες κράμπες χθες, αλλά ο γιατρός μου είπε ότι ήταν εντάξει να πετάξω".

Καθώς κατοικούσαν στο Greenfield Park της Νέας Υόρκης, η Τερέζα, υπεύθυνος μισθοδοσίας, και ο Σάντι, ασφαλιστής-διακανονιστής απαιτήσεων, ανυπομονούσαν να διασκεδάσουν με την  Αμάντα.  Θέλοντας να είναι εξασφαλισμένη ότι όλα θα κυλούσαν ομαλά  η Τερέζα πριν φύγουν από τη Νέα Υόρκη, είχε επισκεφτεί τον γυναικολόγο της, δύο εβδομάδες πριν από το ταξίδι. Μετά από ενδελεχή εξέταση της έδωσε το πράσινο φως. Στη συνέχεια, μια ημέρα πριν από την αναχώρηση, άρχισε να έχει κράμπες στο στομάχι και τηλεφώνησε στο γιατρό της. Διάγνωση με συστολες Braxton-Hicks που έδιναν  μια ψευδή εικόνα επικείμενης γέννας. "Είχατε το ίδιο πρόβλημα όταν ήσασταν έγκυος στην Αμάντα, και όλα πήγαν κατ’ ευχή", της υπενθύμισε ο γιατρός. "Απολαύστε λοιπόν τις διακοπές σας".

Αφού ο Ράκχλιν εξέτασε την Τερέζα εξωτερικά, κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα με τον μαιευτήρας της. "Είμαι πολύ σίγουρος ότι πρόκειται για ψεύτικη προειδοποίηση γέννας", είπε. "Όλα θα είναι εντάξει." Ξαφνικά μια λίμνη αίματος εμφανίστηκε στο κάθισμα. Θεέ μου! είπε ο Ράχλιν.

«Έχει αρχή αποβολής! Έχουμε ένα σημαντικό πρόβλημα», δήλωσε ο γιατρός στη Σώμερβιλ. "Ενημερώστε τον καπετάνιο ότι πρόκειται για έκτακτη ανάγκη. Πρέπει να προσγειώσει το αεροπλάνο και να μεταφερθεί άμεσα η κυρία σε νοσοκομείο."

Η Αμάντα κοίταξε τη μητέρα της με τρόμο. "Μήπως πρόκειται να πεθάνει η μαμά θα πεθάνει;" ρώτησε, μέσα σε λυγμούς τους παριστάμενους.

Η Σώμερβιλ την αγκάλιασε τρυφερά. "Τα πάντα θα πάνε καλά", υποσχέθηκε, αν και δεν ήταν σίγουρη ότι πίστευε τα ίδια της ταλόγια.

Ανακοινώνοντας έκτακτη ανάγκη, ο McFerren γύρισε το αεροπλάνο καθώς πετούσε κοντά στο Crisfield, του Maryland και κατευθύνθηκε βορειοδυτικά προς το Διεθνές Αεροδρόμιο Dulles έξω από την Ουάσιγκτον, DC.  Ο McFerren ήξερε εκ πείρας ότι το Dulles είχε νοσηλευτικές υπηρεσίες που δούλευαν σε 24ωρη βάση.

Παίρνοντας κατεύθυνση για το Dulles, ο McFerren είπε στον συγκυβερνήτη του Strohm Lippert να ζητήσει άδεια για προσγείωση λόγω ιατρικής έκτακτης ανάγκης και να ζητήσει από τις πρώτες βοήθειες να είναι stand-bye.

Κανονικά, η πτήση των 126 μιλίων προς το Dulles θα διαρκούσε σχεδόν 30 λεπτά. Ο McFerren όμως επιτάχυνε στα όρια αντοχής του αεροσκάφους. Η ταχύτητα του αυξήθηκε σε περίπου 600 μίλια την ώρα – σχεδόν στα προβλεπόμενα όρια των προδιαγραφών του κατασκευαστή για το jet.

Πίσω στην καμπίνα επιβατών επικρατούσε ένταση. "Φέρτε κουβέρτες, καθαρές πετσέτες και κλινοσκεπάσματα", είπε ο Δρ. Ράκχλιν, στην επικεφαλής της πτήσης Connie Duquette. "Πρέπει να σταματήσουμε αυτή την αιμορραγία."

Η Duquette έτρεξε προς τα πάνω και προς τα κάτω στο διάδρομο, μεταφέροντας τις κουβέρτες από τους επιβάτες. Ένας φροντιστής άρπαξε μια αγκαλιά από κολλαριστά λινά τραπεζομάντιλα.

Για μια στιγμή ο γιατρός αισθάνθηκε πανικό. Σε όλη του την καριέρα ως παθολόγος έτυχε να ξεγεννήσει ένα μόνο μωρό σχεδόν 13 χρόνια νωρίτερα. «Μπορώ να θυμηθώ πώς τα κατάφερα τότε;»  αναρωτήθηκε. "Πρέπει να δω τι συμβαίνει", είπε ο Ράκχλιν στη Σώμερβιλ. "Έχετε ένα ζευγάρι γάντια από λάτεξ;"

Η Σώμερβιλ του έδωσε το κιτ πρώτων βοηθειών του αεροσκάφους.  Καθώς ο Ράχλιν εξέταζε το περιεχόμενο η Τερέζα, ξυπνούσε ξαφνικά. "Έρχεται το μωρό τώρα!" αναφώνησε ο γιατρός. "Μπορώ να δω την κορυφή του κεφαλιού του!"

"Σπρώξτε!"  διέταξε ο Ράχλιν την Τερέζα. "Πάρτε αργές, βαθιές αναπνοές και σπρώξτε."

Με μια ξαφνική, ομαλή κίνηση, το μικροσκοπικό βρέφος γλίστρησε στα χέρια του. Ήταν αγόρι. Ο Ράχλιν όμως παρατήρησε πως ο ομφάλιος λώρος ήταν τυλιγμένος σφιχτά γύρω από το λαιμό του μωρού. Δεν κουνιώταν ούτε έκλεγε και το στήθος του δεν ανεβοκατέβαινε..

Σπρώχνοντας τα δάχτυλά του κάτω από τον ομφάλιο λώρο, ο γιατρός τον ξεδιπλωνε απαλά από το λαιμό του μωρού. "Ανάπνευσε!" είπε προστακτικά ο Ράχλιν,  λες και το μωρό καταλάβαινε, καθώς το γύρισε ανάποδα και χτυπούσε ελαφρά την πλάτη του.

Από τις θέσεις τους, οι νοσηλευτές-διασώστες Τζεν και Τζιμ Μιντγκλεϊ συνέχισαν να παρακολουθούν το τι συνέβαινε. «Δεν ακούω το μωρό να κλαίει», είπε η Τζεν στον Τζιμ.

«Είμαστε νοσηλευτές που έχουμε εκπαιδευτεί σε επείγοντες τοκετούς και αναζωογόνηση των νεογνών», δήλωσε ο Τζεν σε έναν κοντινό φροντιστή. "Μπορούμε να βοηθήσουμε;"

Η Τζεν και ο φροντιστής γλίστρησαν στον κεκλιμένο διάδρομο του αεροπλάνου που είχε πάρει πορεία καθόδου.  Ο Τζιμ τους ακολούθησε γρήγορα. Ο Ράχλιν, ο οποίος προσπαθούσε ακόμα να διαχειριστεί την κατάσταση του μωρού, άρχισε να χάνει την ελπίδα του. «Δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρει», ψιθύρισε ο γιατρός.

Το μωρό είχε αρχίσει να παίρνει ένα χρώμα προς μπλέ σημάδι ότι ήδη κινδύνευε από έλλειψη οξυγόνου. Εξετάζοντας το μωρό ο  Τζιμ σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από την κλιμακα APGAR, (μια γρήγορη δοκιμασία για τη μέτρηση της υγείας και της πρόγνωσης των νεογνών) αξιολογώντας τον παλμό του μωρού, την αναπνοή, την εμφάνιση και τη δραστηριότητα, ο διασώστης-νοσηλευτής του έδωσε βαθμολογία μόνο ενός στα δέκα. Όμως ο μικρός αυτός τυπάκος  έχει ακόμα μια πιθανότητα να ζήσει, είπε μέσα του ο Τζιμ.

Το μωρό ήταν χωρίς οξυγόνο για δύο ή τρία λεπτά. Αυτό το πλησίαζε στο όριο προτού πάθει ανεπανόρθωτη εγκεφαλική βλάβη οπότε και ο θάνατος θα ακολουθούσε.

"Υπάρχει ένα μαιευτικό κουτί στο αεροσκάφος;" φώτησε η Τζεν την Duquette.  Η διασώστης ήλπιζε ότι με την ειδική σύριγγα που υπάρχει σε τέτοια κιτ  θα αναρροφούσε την βλέννα που μπλόκαρε  τη μύτη του μωρού και το μωρό θα μπορούσε να αναπνεύσει.

.

"Δεν μεταφέρουμε εξοπλισμό αυτού του είδους", απάντησε ο Duquette.

"Ένα καλαμάκι τότε!" φώναξε η Τζεν "Κάποιος, γρήγορα να μου δώσει ένα καλαμάκι για ποτό."

Ο φροντιστής Ντενις Μπουθ είχε φοτώσεει στο αεροπλάνο αρκετά χαρτόκουτα χυμού. Κάθε δοχείο συνοδευόταν με ένα μικρό, εύκαμπτο καλαμάκι.  Ο φροντιστής έτρεξε σαν σίφουνας προς το τρόλεϊ. «Εδώ», είπε, επιστρέφοντας δευτερόλεπτα μετά.

"Τέλεια!" είπε η Τζεν. Γλύστρησε ένα λεπτό καλαμάκι σε ένα από τα ρουθούνια του μωρού και αναρρόφησε τη βλέννα που εμπόδιζε την δίοδοι του αέρα. Αναζωογονημένο προσωρινά, το μωρό έβγαλε την πρώτη του κραυγούλα. Αλλά το πρόωρα γεννημένο βρέφος χρειαζόταν περισσότερη βοήθεια.

Την ίδια ώρα που συνέβαιναν τα παραπάνω στο θάλαμο επιβατών ο McFerren πέταγε το αεροπλάνο σαν να ήταν και πάλιν πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας, αγωνιζόμενος να φτάσει στο αεροδρόμιο με 110 mph γρηγορότερα    από    την    κανονική    αρχική ταχύτητα προσέγγισης.

Καθώς  ο ιπτάμενος μηχανικός της πτήσης αναφώνησε το υψόμετρο, ο McFerren έδωσε καθοδική πορεία στο αεροσκάφος. Το κύριο σύστημα προσγείωσης του τεράστιου τζετ έπιανε διάδρομο με μια φτερωτή πινελιά καθώς το ρύγχος του αεροπλάνου έπαιρνε την σωστή του θέση. Ήταν η ομαλότερη προσγείωση που είχε κάνειποτέ  ο McFerren όλα αυτά τα χρόνια. Το αεροπλάνο έπιασε στο Dulles 15 '/ 2 λεπτά μετά την αναστροφή που είχε κάνει ο έμπειρος πιλότος..

Η Τζεν ήδη είχε αρχίσει να κάνει την ανάνηψη από το στόμα.

"Πως είναι οι παλμοί;" ρώτησε. "Χαμηλοί", απάντησε ο Ράχλιν. «Περίπου 40».

Η Τζεν γνώριζε ότι οι παλμοί θα πρέπει να είναι 140 έως 160. Ο Τζιμ συνέχισε τώρα την ανάνηψη στόμα-στόμα ενώ ο γιατρός Ράκχλιν έκανε καρδιακές συμπίεσεις, πιέζοντας ελαφρά και ρυθμικά το στήθος του μωρού.

Η Τζεν συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να δέσουν και να κόψουν τον ομφάλιο λώρο. «Χρειάζομαι κάποια χορδή», ανακοίνωσε.

Η Duquette, που ήξερε ότι δεν υπήρχε τίποτα τέτοιο στο αεροπλάνο, είχε μια ιδέα. Μπουσούλισε με τα χέρια και τα γόνατά της, γρήγορα σε όλο το μήκος του διαδρόμου ψάχνοντας για το καθαρότερο ζευγάρι από κορδόνια που θα μπορούσε να βρει.  Εντώπισε ένα ζευγάρι γυαλιστερά δερμάτινα παπούτσια και ανακοίνωσε στον εκπληκτικό επιβάτη: "Κύριε, χρειάζομαι ένα από τα κορδόνια σας».

Έφερε το κορδόνι στη σειρά 28, όπου η Τζεν το έδεσε σφιχτά γύρω από τον ομφάλιο λώρο. Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας ένα ψαλίδι που του έδωσε μια άλλη αεροσυνοδός, ο Ράκχλιν έκοψε γρήγορα και καθαρά τον ομφάλιο λώρο. Ξαφνικά το μωρό ξέσπασε κλαψουρίζοντας και το δέρμα του άρχισε να γίνεται ανοιχτό ροζ. Άφησε τότε και μια αδύναμη κραυγή.

"Αναπνέει!" Φώναξε η Τζεν. "Ο τυπάκος μας είναι ζωντανός!"

Τώρα γεμάτη ελπίδα, η Duquette έσπευσε στο μικρόφωνο και ανακοίνωσε στο θάλαμο επιβατών: "Είχαμε γεννητούρια. Είναι ένα αγόρι!" Οι επιβάτες ξέσπασαν σε ζητωκραυγές, χειροκροτήματα και δάκρυα χαράς. Ο Σάντι σήκωσε ψηλά την Αμάντα και αγκάλιασε, τα τα αδύνατα ποδαράκια της με ανακούφιση. «Τώρα     ξέρω πως έρχονται τα μωρά,» είπε η Αμάντα στον πατέρας της. "Δεν τα φέρνει ο πελαργός, αλλά το αεροπλάνο!"

Με το μωρό να βρίσκεται στα καλύτερα του, ο Δρ Ράκχλιν στράφηκε στην Τερέζα. Ο παλμός και η αρτηριακή της πίεση ήταν χαμηλά. «Πρέπει να σταθεροποιηθεί», είπε στους Μιντγκλεϊs.

Τροχοδρομώντας στο διάδρομο, ο McFerren εφάρμοσε την πλήρη όπισθεν ώθηση. Ήξερε ότι μια στροφή του Dulles που ονομάζεται Echo Five οδηγούσε από τον κεντρικό διάδρομο στο μεσαίο τμήμα. Ήθελε να κάνει αυτή την αριστερή στροφή 45 μοιρών και να σκαρφαλώσει κατευθείαν στο τερματικό, αντί να έρθει στο τέλος του διαδρόμου και στη συνέχεια να επιστρέψει. Αυτό θα του κέρδιζε άλλα πέντε πολύτιμα λεπτά.

Κανονικά, ο McFerren θα είχε κάνει μια στροφή όπως το Echo Five στα 50 mph. Αλλά τώρα έκανε ένα split-second υπολογισμό και έκανε την στροφή με 100 mph Το αεροπλάνο κατευθύνθηκε στο τερματικό σταθμό και σταμάτησε.

Στιγμές αργότερα, οι νοσηλευτές του αεροδρομίου έσπευσαν. Κάποιος έπιασε το μωρό, και το τύλιξε σε κουβέρτες και ο άλλος άνοιξε την πόρτα του ασθενοφόρου που περίμενε. Η σειρήνα τρεμοπαίζει, τα κόκκινα φώτα αναβοσβήνουν, και το όχημα κατευθύνθηκε προς το κοντινό Reston Hospital Center

.

Εν τω μεταξύ, ένας άλλος νοσηλευτής χορηγούse οξυγόνο και ενυδάτωνε με ορό τη Τερέζα. Αυτό έφερε την χαμηλή αρτηριακή πίεση σε ασφαλή επίπεδα..

Η πτήση 265 απογειώθηκε από το Διεθνές Αεροδρόμιο Dulles σε λιγότερο από μία ώρα μετά την αναγκαστική του προσγείωση, μείον τους τέσσερις Ντε Μπάρας. 

Σε λιγότερο από δύο ώρες αργότερα, καθώς το αεροπλάνο προσέγγισε τον Ορλάντο, ένας πράκτορας της TWA ατο το Dulles επικοινωνούσε με τον McFerren καο του ζητούσε να αναφέρει στο πλήρωμα καο τους επιβάτες ότι τόσο η μητέρα όσο και το παιδί ήταν καλά στην υγεία τους. Ο McFerren διαβίβασε τα καλά νέα με το σύστημα ενδοεπικοινωνίας του πιλότου και για άλλη μια φορά οι επιβάτες ξέσπασαν σε ζητωκραυγές ενώ το πλήρωμα της πτήσης ανοιγε σαμπάνιες και όλοι γιορτάζαν το ευτυχές γεγονός.

Στο Reston Hospital Center της Βιρτζίνιας, το μωρό, το οποίο z;ygize 2,90 κιλά κατά τη γέννηση, μπήκε σε θερμοκοιτίδα για τις επόμενες δέκα ημέρες. Τα μέλη του προσωπικού του νοσοκομείου γρήγορα ονόμασαν τον μικροσκοπικό ασθενή τους Dulles - και το όνομα αυτό του έμεινεε. Οι Σάντι και Τερέζα Ντε Μπάρα βάφτισαν τον γιο τους Matthew Dulles.

Η αιτία της πρόωρης γέννησης του Ματθαίου δεν εντοπίστηκε ποτέ, αλλά έξι μήνες μετά τη γέννησή του, ήταν ένα ζωντανό, σε εγρήγορση μωρό που ζύγιζε υγιέστατα 14 κιλά. Ο Σάντι και η Τερέζα Ντε Μπάρα εξακολουθούν να ευχαριστούν τον Θεό για την παράξενη συγκυρία της τύχης που έθεσε έναν γιατρό και δύο νοσηλευτές-διασώστες στην ίδια με αυτούς πτήση. Θα είναι δε πάντα ευγνώμονες σε όλους τους εμπλεκόμενους εκείνη την ημέρα από τον καπετάνιο και το πλήρωμα μέχρι τους επιβάτες τους νοσηλευτές και το νοσοκομείο. "Ακούτε πολλά κακά νέα στον κόσμο σήμερα", λέει η Τερέζα. "Αλλά ο Matthew Dulles είναι η τρανή απόδειξη ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι καλοί, αξιοπρεπείς άνθρωποι που θα σου συμπαρασταθούν όταν η ανάγκη το απαιτήσει ".

Διασκευή και μετάφραση

 από άρθρο των Per Ola και Emily d’ Aulairwe 

 από τον Κ. Γραικιώτη