Ο
μεγάλος πόλεμος των μικρών πλασμάτων
Για τα παιδιά ο πόλεμος
δεν έχει ερεβώδη πολιτικά παίγνια και ανταγωνισμούς ανάμεσα σε δύο πλευρές.
Είναι απλά ένας εφιάλτης άκρας ανάγκης, ορφάνιας, ξεριζωμού, αγριοτήτων, πόνου,
αίματος, θανάτου. Για τα εκατοντάδες βρέφη και νήπια στο προάστιο Γκούτα της Δαμασκού
που ξαφνικά έπαψαν να αναπνέουν μέσα στα σπίτια τους, μετά την επίθεση άγνωστο από ποιόν με νευροπαραλυτικά αέρια ή τα
15.000 παιδιά ανάμεσα στα 100.000 και πλέον θύματα στους 16 φονικούς μήνες του
εμφυλίου στη Συρία, δεν υπάρχουν αίτια και αφορμές
του πολέμου και εκεί που βρίσκονται, έχει πάψει πλέον να τα αφορά. Δεν
ενδιαφέρονται πια γι’’ αυτούς που ζουν τη φρίκη
της πραγματικότητας κι αυτούς που εισπράττουν την ωμότητα ανωδύνως από τις
τηλεοράσεις τους, τους καθεστωτικούς, τους αντικαθεστωτικούς, τους
ζωσμένους με εκρηκτικά και την απόλυτη ισχύ πάνω
στη ζωή και τον θάνατο «μάρτυρες», τους στρατηγούς, τους μισθοφόρους, τους
βιαστές, τους μαυραγορίτες, τους μεσάζοντες των ιδεών και των πράξεων. Έχουν
στεριώσει σε μια γαλήνη άγνωστη, ασάλευτη.
«Παιδιά και έφηβοι έχουν
εκτελεστεί με συνοπτικές διαδικασίες, έχουν κρατηθεί παρανόμως, έχουν
κακοποιηθεί σεξουαλικά (το 76% των θυμάτων σεξουαλικής βίας είναι κάτω των 17
ετών), έχουν χρησιμοποιηθεί σε μάχες, έχουν απαχθεί και βασανιστεί, έχουν
χρησιμοποιηθεί ως ανθρώπινη ασπίδα (μαχητές έδεσαν παιδιά πάνω σε τεθωρακισμένα
για να μη δεχθούν πυρά), δεν έχουν πρόσβαση σε ανθρωπιστική βοήθεια και έχουν
γίνει, ηθελημένα, στόχοι σε βίαιες επιθέσεις», έγραφε η έκθεση της βρετανικής
οργάνωσης War Child «Συρία: Ένας πόλεμος κατά της Παιδικής Ηλικίας». Η οργάνωση
καταγγέλλει την «έλλειψη ενότητας σε διεθνές επίπεδο» παρά τις έγγραφες
σχετικές δεσμεύσεις κρατών.
Ο πόλεμος είναι
«αιμοδιψής». Ο αντίπαλος, ακόμη κι αν ο εχθρός του είναι αίμα από το αίμα του,
θα επινοήσει κάτι πιο φρικιαστικό, πιο βίαιο από αυτό που υπέστη, θα επιβάλει
μια περισσότερο τερατώδη αντεκδίκηση, στο όνομα της ειρήνης. Και θα βαφτίσει
την ωμότητα απόδοση δικαιοσύνης, ηρωισμό, αποκατάσταση της τάξης, και τον
αντιμαχόμενο, ραδιούργο συνωμότη, προδότη... Επαίσχυντες πράξεις θα
εξηρωιστούν, θα εξαγιαστούν, θα αποθεωθούν.
Όμως
τα παιδιά δεν μπορούν να συλλάβουν ότι η δίψα για κυριαρχία και η ανθρώπινη
απληστία είναι οι αιτίες για τους ποταμούς αίματος, για τις χιλιάδες των
πτωμάτων που στρώνουν τη γη τους, για την απόγνωση, την πείνα, τη στέρηση, τον
τρόμο που κάνουν τον φιλήσυχο, μακελάρη.
Δεν γνωρίζουν ακόμη ότι
όταν ο άνθρωπος προβάλλει πάνω σε μια ιδέα τη φλόγα του δικού του απολύτου,
γεννιούνται εγκλήματα, ότι όταν μετατρέπει τη ιδεολογία του σε «θεό» και
εξαναγκάσει τους άλλους να τον αγαπήσουν, οι συνέπειες είναι ανυπολόγιστες. Ότι
όταν κάποιος αρνείται τον εναλλάξιμο χαρακτήρα των ιδεών, το αίμα ρέει. Ότι η
αρχή του κακού έγκειται στη μεγαλομανία της φυλής μας, που δίνει τα πάντα για
την αναζήτηση μιας «αλήθειας» ώσπου να συντριβεί υπό το βάρος των ακροτήτων
της. Ότι ο φανατισμός, η πιο αδιάφθορη από όλες τις ανθρώπινες εκδηλώσεις του
πνεύματος αν κάποιος σκοτώνει για μια ιδέα μπορεί κάλλιστα
να σκοτωθεί γι’’ αυτήν–, στην αρχή εξάπτει και στη συνέχεια
υποτάσσει και εξοντώνει τις ψυχές.
Ωστόσο,
τα παιδιά βλέπουν ξεκάθαρα στο πρόσωπο του φιλοπόλεμου σωτήρα τους «ένθερμους σωτήρες» που υπάρχουν και στις δυο
φλογισμένες πλευρές και που σαν αρπακτικά ζώα τους στερούν τον γονιό, τον
αδελφό, τον φίλο, το σπίτι, το φαΐ,
την ασφάλεια, και το δικαίωμα σε ένα ειρηνικό όνειρο.
Οι Μεγάλοι βέβαια κάνουν
πως δεν βλέπουν.
Το άρθρο αυτό, που μου το θύμισε
σήμερα η φίλη Γαληνή Μιχαηλίδου στο διαδίκτυο, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την
1.9.2013 και είναι λες και γράφτηκε σήμερα.
5 χρόνια μετά τίποτα δεν
άλλαξε. Τα παιδιά, αθώα θύματα ενός παράλογου πολέμου, συνεχίζουν να πεθαίνουν
και ο «πολιτισμένος» κόσμος κάνει τα παιγνίδια του και προσποιείται ότι δεν
βλέπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου