Τα "σοκολατάκια" του κ. Αμμανίτη και τα δικά μου

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Τα «σοκολατάκια»

Του ΝΙΚΟΥ ΑΜΜΑΝΙΤΗ

Πρέπει να ομολογήσουμε πως στην εφηβική μας ηλικία ήμασταν φοβεροί τεντιμπόηδες. Για να ακριβολογήσουμε μάλιστα, ο πραγματικός τεντιμπόης ήμουν εγώ και δεν υπήρχε κατσικανιά για κατσικανιά που να μην εμπνευσθώ και να εκτελέσω, ενώ τα άλλα τα καλόπαιδα της παρέας ήσαν απλοί χειροκροτητές και αφηγητές των άθλων μου. Το γεγονός είναι ότι με ζήλευαν και με θαύμαζαν, αλλά, όπως και να το κάνουμε, ήμουν το άλλο πράμα. Και ενώ αρκετοί γονείς θαύμαζαν την εξυπνάδα μου, οι περισσότεροι έφτυναν τον κόρφο τους να μη μου μοιάσουν τα παιδιά τους.

Πολύς καιρός πέρασε από τότε και βλέποντας το ημερολόγιο του τοίχου να δείχνει Δευτέρα 8 Ιανουαρίου, της Οσίας Δομινίκης, θυμήθηκα πως σαν σήμερα γιόρταζε η Δόμνα. Οι αναμνήσεις με γυρίσανε αρκετά χρονάκια πίσω και ένα θερμό δάκρυ ανέβλυσε από αναπόληση στο μάτι μου το εγχειρισμένο…

Πολύς καιρός πέρασε από τότε. Η Δόμνα ήταν αδελφή ενός φίλου μου, άνθρωπος ανοικτός, που γούσταρε τις πλάκες. Ιδιαίτερα νταλαβέρια μαζί της δεν είχα, παρότι γλυκοκοίταζα τα κοριτσάκια. Εγώ ήμουν ένας έφηβος ντυμένος στην τρίχα, πολύ μοδάτος και χλιδάτος, με δύο λόγια περνούσα για λεφτάς. Έτσι οι μανάδες των κοριτσιών ήξεραν πως ήμουν ο ιδανικός γαμπρός για το κορίτσι τους, γι’ αυτό και με ψόφαγαν στις περιποιήσεις. Βρισκόμαστε στα 1946-1947, δεν θυμάμαι ακριβώς.

Ο Ανταρτοπόλεμος βρίσκεται στο ζενίθ και η κυβέρνηση στην Αθήνα δεν μπορεί να τους χαλιναγωγήσει. Μετέρχεται συνέχεια κάποιο από τα λιγοστά μέσα πολέμου που διαθέτει, αλλά χαμένος κόπος. Κρατάει υπό τα όπλα στρατεύσιμους που έπρεπε προ πολλού να έχει απολύσει αλλά και επιστρατεύει για χωροφύλακες πολλούς παλαιοτέρων κλάσεων και τους στέλνει να φυλάξουν τα άγρια θυμάρια.

Για την ώρα, εγώ δεν προβλέπεται να κληθώ στον στρατό, έτσι ασχολούμαι με τα κοριτσάκια, όμως επί ματαίω, γιατί πρόλαβαν και τα καπάρωσαν άλλοι.

Την εποχή εκείνη έχουμε στέκι μας ένα μικρό βιβλιοπωλείο στη Νέα Σμύρνη και ο βιβλιοπώλης, παλιά καραβάνα, μας έχει, στο τζάμπα, για τις πρόχειρες δουλειές του μαγαζιού.

Ο καιρός περνάει και καθώς οι αντάρτες δεν σκύβουν το κεφάλι, το κράτος επιστρατεύει και τον βιβλιοπώλη, που μας εμπιστεύεται το βιβλιοπωλείο με τον όρο να προσέχουμε σαν τα μάτια μας το μαγαζί και τη γυναίκα του. Οι εποχές έρχονται και παρέρχονται, η ζωή μετά τον πόλεμο παραμένει μίζερη και όλοι ελπίζουμε σ’ ένα καλύτερο αύριο.

Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις πάνε κατά διαβόλου. Κατά διαβόλου επίσης πάει το μικρό βιβλιοπωλείο αλλά και εγώ με τη Νίτσα, που γυροφέρνω τόσο καιρό τώρα, πάω κατά διαόλου. Συνωστισμός διαβόλων δηλαδή, αλλά η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.

Και φτάνουμε στη γιορτή της Δόμνας. Καθόμαστε στο μικρό βιβλιοπωλείο και συζητάμε τι δώρο να της κάνουμε. Καταλήγουμε στην τούρτα, με χρηματική συμμετοχή όλων, γιατί για κάτι καλύτερο οικονομικά δεν βγαίνουμε. Και τότε ξεπετάγεται ο Μάρκος, που δουλεύει σε ζαχαροπλαστείο. «Να κάνουμε», λέει, «δώρο πλάκα, να γελάσουμε όλοι. Θα αγοράσουμε ένα άδειο κουτί για σοκολατάκια, θα πάρουμε ζαρζαβατικά από το μανάβικο, όπως καρότα, κολοκύθια, τέλος πάντων διάφορα, θα αγοράσουμε και χρυσόχαρτα από το χαρτοπωλείο και θα σας φτιάξω εγώ σοκολατάκια-όνειρο».

Όλοι ήξεραν πως ο Μάρκος είναι μοναδικός στη συσκευασία εορταστικών πακέτων. Ξαμολήθηκαν λοιπόν να αγοράσουν τα υλικά και ο Μάρκος ετέθη επί το έργον. Άρχισε να κόβει τα κολοκύθια, τις μελιτζάνες τα καρότα σαν να ήσανε σοκολατάκια γκραν. Τα τύλιξε σε χρυσόχαρτο και τα τοποθέτησε σαν χορευτική παρτιτούρα στο κουτί, εισπράττοντας μπόλικα «μπράβο».

Το βράδυ, γύρω στις οκτώ, φόρεσα το καλό μου το κοστούμι (μπλε νουάρ με άσπρες ρίγες), πήρα το κουτί υπό μάλης και πήγα για τα «χρόνια πολλά». Άλλος δεν ήρθε μαζί μου, γιατί φοβήθηκαν, φαίνεται, τα βρώμικα, κι έτσι εισέπραξα μόνος μου τις περιποιήσεις. Το κουτί δεν το άνοιξαν, επειδή ήταν το εκλεκτό του κυρίου Νίκου, και το φύλαξαν για κάποιον αξιόλογο επισκέπτη. Τη συνέχεια την έμαθα αργότερα, μαζί με την «καλημέρα» που μου κόψανε.

Ήρθε να τους δει επισκέπτης από την Αμερική ο θείος Τζον. Να η ευκαιρία. Το κουτί άνοιξε και ο θείος Τζον έτριψε τα μάτια του από την ομορφιά της συσκευασίας. «Ούτε στο Νιου Γιορκ Σίτι», είπε, «δεν βρίσκεις τόσο όμορφα γλυκά». Πήρε ένα, το μάσησε, το μάσησε, δεν καταπινόταν. Έβγαλε με τρόπο το μαντήλι του και έφτυσε. Η Δόμνα, που κατάλαβε, προσπάθησε να του εξηγήσει…

Ν.ΑΜΜ

Τα «σοκολατάκια»

 

 του Κων. Γραικιώτη

Και εδώ τελειώνει η ιστορία του κ. Αμμανίτη που με έφερε πολλά χρόνια πίσω -σχεδόν μια δεκαετία μετά από το συμβάν αυτό στα 1956/58- και που έχει να κάνει με ένα άλλο διαολάκι· τον υποφαινόμενο.

Εκείνη την εποχή υπήρχε η συνήθεια των επισκέψεων μετά δώρου που ήταν τις πιο πολλές φορές άνθη ή κάποιο κουτί με σοκολατάκια. Οι νοικοκυρές απέφευγαν συνήθως να ανοίξουν το δώρο που τους έφερνε ο επισκέπτης τους και προτιμούσαν να τους κεράσουν από πακέτο που είχε φέρει κάποιος άλλος - και ο οποίος είχε αναχωρήσει - ή με δικά τους γλυκά Τελικά όμως πάντα ξέμενε και κάποιο κουτί που φυλασσόταν στον «μπουφέ» του σαλονιού είτε για να κεραστεί σε κάποια άλλη γιορτή είτε για να μεταφερθεί σαν δώρο ανάγκης σε κάποιον άλλο άσχετο. Το τελευταίο όμως αρκετές φορές είχε δημιουργήσει πρόβλημα γιατί πολλοί επισκέπτες θεωρούσαν αναγκαίο να βάλλουν μέσα στην συσκευασία και μια δική τους «καρτ-βισιτ» με ευχές. Καταλαβαίνετε βέβαια τι συνέβαινε και τι παρεξηγήσεις δημιουργούντο όταν ο Γιώργος άνοιγε το πακέτο και εύρισκε μια κάρτα με ευχές «Χρόνια Πολλά Κωνσταντίνε» και μάλιστα από κάποιο κύριο που ποτέ δεν τον είχε συναντήσει.

Τέλος πάντων αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Εκείνο που συνέβαινε όμως στην οικογένειά μας, ως προνοητικών ανθρώπων, ήταν ότι πάντα ανοίγαμε τα πακέτα βγάζοντας το εξωτερικό περίβλημα. Και, δεν θα σας το κρύψω ότι η ευτυχία μου ήταν μεγάλη αν μας είχαν φέρει κανένα από εκείνα τα κίτρινα κουτιά του «Φλόκα» με τις τρείς σειρές σοκολατάκια που ήταν και τα αγαπημένα μου.

Η μητέρα μου ως συνήθως έπαιρνε τα κουτιά και τα τοποθετούσε στο μεσαίο ντουλάπι του Μπουφέ σίγουρη ότι θα τα έβρισκε όποτε τα χρειαζόταν. Βεβαίως αυτό ήθελε  αλλά έλα που ο υποφαινόμενος είχε τις δικές του διαφορετικές απόψεις και τις τακτικές του «υπογλυκαιμίες» που τον έπιαναν κυρίως όποτε έλειπαν οι υπόλοιποι από το σπίτι.... Τότε το ντουλάπι άνοιγε, το κουτί με τα σοκολατάκια έβγαινε στην επιφάνεια, αφαιρούνταν προσεκτικά η πρώτη και η δεύτερη σειρά  και ξεκινούσε η μεθοδική «λεηλασία» της τρίτης σειράς.  Στη συνέχεια και αφού είχε γίνει «στατική υποδομή» επανατοποθετούντο η πρώτη και δεύτερη σειρά. Το παιγνίδι αυτό συνεχιζόταν μέχρι της εξαντλήσεως και της δεύτερης σειράς. Η πρώτη σειρά παρέμενε σχεδόν ανέπαφη με μια δυό μικρές απώλειες.

 Η κατεργαριά όμως δεν άργησε να αποκαλυφτεί. Καθώς ερχόταν μέρα γιορτής η μητέρα αποφάσισε να αδειάσει το κουτί με τα σοκολατάκια στην όμορφη φοντανιέρα του σερβίτσιου της. Οπότε ακούστηκε από το σαλόνι στεντόρια η φωνή «Κώστααααα» ……  Περιττό να σας πω το τι άκουσα, αλλά το χειρότερο απ’ όλα ήταν το κλείδωμα των ντουλαπιών του μπουφέ που μου στέρησε την ετσιθελική τακτική μου επαφή με τα σοκολατάκια του «Φλόκα».

Κ. Γρ.