Ελένης Παπαδοπούλου – Λαμπράκη : Ήταν κάποτε νοικοκυραίοι

Ήταν κάποτε νοικοκυραίοι

Της Ελένης Παπαδοπούλου – Λαμπράκη

Πουθενά, μα πουθενά δεν είδα μέσα σε εκείνη τη βαθιά σκοτεινιά της άλαλης διαμαρτυρίας που διακρινόταν στα πρόσωπα των ανθρώπων ένα μικρό χαμόγελο ελπίδας, καθώς περνούσαν αδιάφοροι μπροστά στα δρώμενα του κήπου στο Πεδίον του Άρεως. Κλόουν, χορευτές, παιδικές παραστάσεις, μικρά σπιτάκια στη σειρά, με ζαχαρωτά και φτηνά παιχνίδια, φώτα, πολλά φώτα, που έχουν διορθώσει εκείνη την άθλια εικόνα του κήπου. Επιτέλους, έδωσαν μια ευκαιρία σ’ έναν πνεύμονα του κέντρου της πόλης να πάρει ανάσα και να απαλλαχθεί απ’ τα ζιζάνια. Αλλά είχαν μια τέτοια τραγικότητα ψυχρή.

Προσπαθούσα να βρω ένα αλλιώτικο φως, που να θυμίζει ακτίνα ηλίου, γελαστού κι ελπιδοφόρου, αλλά μάταια. Ποιος να έχει διάθεση να χαζέψει όλους εκείνους τους αρτίστες που προσπαθούσαν να ανεβάσουν το ηθικό των περαστικών. Καθόμουν σε μια γωνία, αποκαμωμένη από την κούραση της ημέρας, και σκεφτόμουν ζεστά καλοκαίρια, ήρεμες θάλασσες, χαμόγελα. Άκουσα στην τηλεόραση ότι στην εταιρεία Korres, μια ανεπτυγμένη και έντιμη επιχείρηση, θα επενδύσουν κινέζοι επιχειρηματίες, ενισχύοντάς την, και έτσι θα της δώσουν την ευκαιρία να αναπτυχθεί και σε άλλες χώρες. «Λες να ’ναι αλήθεια;», σκέφτηκα, γιατί σ’ αυτό το κράτος που ζούμε άλλοτε ακούμε το ένα άλλοτε το άλλο.

Τέτοιες προκλήσεις ζητάμε. Δεν θέλουμε να κλαίμε πάνω απ’ τις χαμένες μας περιουσίες, που κανένας δεν μπόρεσε να προστατέψει. Αγώνες μιας ζωής, επιχειρήσεις φτιαγμένες με κόπο βρίσκονται στο έλεος των τραπεζών, που υποβιβάζουν τις αξίες τους στα πιο χαμηλά επίπεδα, ενώ προσπαθούν να καρπωθούν ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτές σπρώχνοντάς τες στα «κόκκινα» δάνεια, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια παραπάνω θηλιά στον λαιμό τους.

Ζητούν τακτοποίηση των δανείων τους με δόσεις που αδυνατούν να πληρώσουν, εφόσον η αγοραστική δύναμη του λαού έχει εξασθενήσει. Όμως ένα κράτος φιλότιμο σκέφτηκε να δώσει βοήθημα 300 ευρώ στους πληβείους για να περάσουν τουλάχιστον τις γιορτές. Και είναι και το άλλο χαρτζιλίκι στους 18άρηδες, λέει. Βλέπεις, οι πατέρες του έθνους σκέφτηκαν τις ανάγκες των εφήβων. «Ήταν όλοι τους παιδιά μου». Σπουδαία, αλήθεια, ταινία. Τη θυμάστε;

Αυτού του είδους όμως η βοήθεια εξευτελίζει γονείς αδύναμους. Μας εξευτελίζει όλους το χαρτζιλίκι των 1.000 ευρώ μέσα από κλήρωση. Έλεος, δεν είμαστε διακονιάρηδες. Το παραπάνω πλεόνασμα ας μοιραζόταν, κύριοι κυβερνήτες, στις μικροεπιχειρήσεις, στους μεσαίους, για να πάρουν μια ανάσα. Φαίνεται, δεν έχετε αντιληφθεί πως ο κόσμος βογγά κάτω από το βάρος της φτώχειας. Δεν έχετε δει από κοντά ανθρώπους να υποφέρουν για ένα πιάτο φαΐ. Δεν είναι άνθρωποι τρίτης κατηγορίας, αλλά νοικοκυραίοι, με όνειρα, με περηφάνια, που είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν μια περιουσία και τώρα η απογοήτευση έγινε μόνιμος σύντροφός τους. Φτάνει πια, είναι άδικο να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους αφού οι πλειστηριασμοί έγιναν πράξη – κανείς φυσικά δεν πίστευε το σλόγκαν «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη».

Είμαστε ειρηνικός λαός, με επιμονή και υπομονή γαϊδουριού, αλλά μην υποτιμάτε αυτήν την υπομονή. Θέλουμε να αισθανθούμε ξανά περήφανοι, αξιοπρεπείς, με μια πατρίδα που, όσο μικρή κι αν είναι, έχει τσαγανό, έχει αγαθά πλούσια από τη φύση, έχει την ευλογία του Θεού. Σταθείτε δυνατοί, αληθινοί, δώστε στον κόσμο κουράγιο, γιατί όλα τα δύσκολα αυτή η μικρή η Ελλάδα μπορεί να τα ξεπεράσει, έχοντας κυβερνήτες που εκπέμπουν σεβασμό.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ