Πικάσο και Ενγκρ στα νύχια της λογοκρισίας

Pablo Picasso "blue nude" (1902)

Πικάσο και Ενγκρ στα νύχια της λογοκρισίας

Οι ανά τον κόσμο συντηρητικοί παθαίνουν υστερία με ό,τι γυμνό κυκλοφορεί στο Ιντερνετ - και δεν είναι λίγοι.  Όμως, εκτός από το υλικό για ματάκηδες, στο παγκόσμιο ψηφιακό δίκτυο κυκλοφορούν έργα του Πικάσο, του Ροντέν, του Σίλε και πολλών άλλων, πολλά εκ των οποίων, ως γνωστόν, είναι γυμνά. Η διαφορά βρίσκεται στην ουσία, όχι στην απεικόνιση. Άντε να το εξηγήσεις τώρα αυτό σε ένα αμερικανό σκληροπυρηνικό γερουσιαστή και στους ψηφιακούς λογοκριτές που θα επιθυμούσαν την οδαλίσκη του Ενγκρ να παρουσιάζεται με αστεράκια στα επίμαχα σημεία….

 Odalisque and Slave Jean Auguste Dominique Ingres

Φανταστείτε μια χώρα όπου οι άνθρωποι δεν έχουν γεννητικά όργανα αλλά μόνο ένα μικρό κοίλωμα στη θέση τους. Μια χώρα όπου τα στήθη δεν έχουν ρώγες και στα οπίσθια είναι πάντα κολλημένο ένα κομμάτι ύφασμα. Εκεί, εκ των πραγμάτων, ο έρωτας υπάρχει μονάχα ως διανοητική λειτουργία, αφού εκλείπουν τα απαραίτητα «εξαρτήματα» για την έργω εξάσκηση του. Εκτός από τη χώρα της Μπάρμπι, όπου πράγματι συμβαίνουν όλ' αυτά, μερικοί πολύ θα ήθελαν να δουν κάπως έτσι και το παγκόσμιο δίκτυο Ιντερνετ. Για να μη σας πούμε και ολόκληρο τον κόσμο...

Κάποιοι «φωτισμένοι» άνθρωποι,  κάποιοι από τους διαμορφωτές συνειδήσεων του πλανήτη μας δεν έχουν  εκλείψει ακόμη... Στην αγχωμένη τους προσπάθεια να προστατέψουν τη νεολαία από την πορνογραφία που δυστυχώς υπάρχει άφθονη στο διαδίκτυο για όλα τα γούστα, πήραν αμπάριζα και απαγορεύουν, λογοκρίνουν ή βάζουν μαύρες λωρίδες στα επίμαχα σημεία έργων τέχνης.  

Αυτά συμβαίνουν κυρίως στη «χώρα των ελεύθερων, τη χώρα των γενναίων»: στις ΗΠΑ, όπου, μάλιστα, κάποια στιγμή. δοκίμασαν να απαγορεύσουν τη χρήση της λέξης «breast» (μαστός) σε μια μεγάλη ηλεκτρονική βάση δεδομένων. Μπορούσε, βλέπετε, να διαφθείρει τους ανήλικους που έμπαιναν και τριγύριζαν εκεί μέσα αν διάβαζαν κάτι για μαστούς. Αυτό που κατάφεραν ήταν να έχουν τους συλλόγους γυναικών με καρκίνο του μαστού να τους ξεφωνίζουν ανηλεώς, διότι δεν μπορούσαν να ανταλλάξουν μηνύματα και να υποστηρίξουν ψυχολογικά τα μέλη τους. Στο τέλος, αναγκάστηκαν να άρουν την απαγόρευση.

Εδώ, στα ευρωπαϊκά χωρικά ύδατα, η κατάσταση ευτυχώς είναι καλύτερη. Tο Λούβρο, επί παραδείγματι, κανέναν ενδοιασμό δεν έχει να βγάλει στον κόμβο του στο Ιντερνετ ολόγυμνα αριστουργήματα των μεγάλων δασκάλων. Τολμά κανείς να κατηγορήσει ένα από τα μεγαλύτερα και εγκυρότερα μουσεία ότι διαφθείρει τις αθώες ψυχές των παιδιών μας; Θα πέσουν σύσσωμοι όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι της υφηλίου να τον κατασπαράξουν.

Τέχνη ή κυβερνοπορνό;

 Egon Schiele : Mother and Daughter

Γυμνό στο Ιντερνετ μπορεί να βρει κανείς άφθονο. Από πίνακες του Πικάσο και γλυπτά του Ροντέν, μέχρι τις καλλίπυγες νεαρούλες του Playboy, ψηφιακά τροποποιημένες, να επιδίδονται σε ακατονόμαστα αίσχη. Από 'κεί, άλλωστε, ξεκίνησε και η αντιπορνογραφική δράση. Ποιος όμως θα εξηγήσει σε κάποιους σκληροπυρηνικούς λογοκριτές τη διαφορά μεταξύ του Τουρκικού χαμάμ του Ενγκρ και της γυμνόστηθης Πάμελα Αντερσον - ειδικά όταν, κάποιοι από αυτούς, το μόνο που έχουν δει από τα δύο είναι η Πάμελα;   

Φυσικά και υπάρχει πορνογραφία στο Iντερνετ. Υπάρχει, όμως επίσης εκτιθέμενη ανενόχλητη στα περίπτερα και τα βιντεοκλάμπ. Και υπάρχουν επίσης και αριστουργήματα, τα οποία ορισμένοι άξεστοι θερμοκέφαλοι θα ήθελαν στο ίδιο τσουβάλι με τα πορνογραφήματα. Όμως, τελικά, το δίκτυο αγαπά την τέχνη. Για την ακρίβεια, οι φιλότεχνοι στο δίκτυο αγαπούν την τέχνη. Υπάρχουν κι αυτοί που πρόθυμα θα έριχναν στην πυρά έναν Σίλε, εξαιτίας των προτιμήσεων του  - όπως, άλλωστε, το έκαναν πολύ συχνά στην εποχή του. Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα, και ο Εγκον Σίλε παίρνει την εκδίκηση του με τρόπο δικτυακό: περισσότεροι από 50 εκατομμύρια άνθρωποι μπορούν να δουν τα έργα του με μια κίνηση του χεριού τους.

Ας λυσσάνε οι απανταχού λογοκριτές της τέχνης: οι φιλότεχνοι στο Ιντερνετ είναι σίγουρα πολύ περισσότεροι!

Από άρθρο του Σωτήρη Δαματόπουλου στο ένθετο περιοδικό «Ε» της Ελευθεροτυπίας