ΡΟΛΙΝΓΚ ΣΤΟΟΥΝΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΤΣΑΡΛΙ ΓΟΥΟΤΣ

ΡΟΛΙΝΓΚ ΣΤΟΟΥΝΣ 

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΤΣΑΡΛΙ ΓΟΥΟΤΣ

ΟΙ ΓΕΡΟΛΥΚΟΙ ΒΓΑΖΟΥΝ... ΓΛΩΣΣΑ ΕΔΩ ΚΑΙ 56 ΧΡΟΝΙΑ

Η «συνείδηση» της μπάντας προβλέπει πότε θα έρθει το... τέλος του συγκροτήματος· η εκάστοτε τουρνέ του διαφημιζόταν τα τελευταία χρόνια ως «η τελευταία».

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΛΙΑΤΚΑΣ

kmpliatkas@24media.gr

Επί δεκαετίες η εκάστοτε περιοδεία τους σχεδόν... διαφημιζόταν ως «η τελευταία». Πόσο πιο «γέροι για ροκ εντ ρολ» μπορεί να γίνουν ακόμα οι Ρόλινγκ Στόουνς; Αντέχουν και ορίζουν αυτό που λένε «essence of rock & roll». Ο Κιθ είπε τη μεγάλη κουβέντα: «Αφού ξεκίνησες, συνέχισε να πηγαίνεις». Ένα ταξίδι που ξεκίνησε από την εποχή που πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Τζον Κένεντι, πέρασε από τη θύελλα στα τέλη της δεκαετίας του '60 όταν «όλα ήταν πιθανά» και έφτασε στα χρόνια του Τραμπ και του Διαδικτύου.

Ο ήσυχος και αριστοκρατικός Τσάρλι Γουότς, ο 70χρονος ντράμερ των Ρόλινγκ Στόουνς και κατά κάποιον τρόπο «συνείδηση» της μπάντας, είπε πρόσφατα με αφορμή την επάνοδο του συγκροτήματος στις ζωντανές εμφανίσεις ότι δεν θα τον πείραζε αν το συγκρότημα διαλυόταν αύριο κιόλας...

«Λατρεύω, είπε, να παίζω ντραμς και το ίδιο νιώθω όταν παίζω με τον Μικ, τον Κιθ και τον Ρόνι. Δεν ξέρω τι λένε αυτοί  για μένα. Εντούτοις δεν θα με πείραζε αν οι Ρόλινγκ Στόουνς αποφάσιζαν να πουν ότι αρκετά πήγαμε μέχρι τώρα» («It wouldn't bother me if the Rolling Stones said that's it... enough»).

«Σίγουρα δεν ξέρω τι θα κάνω αν τελικά οι Στόουνς σταματήσουν. Ο Κιθ είπε τη μεγάλη κουβέντα "αφού ξεκίνησες, συνέχισε να πηγαίνεις"!!!».

Τα τελευταία 30 χρόνια η εκάστοτε τουρνέ των Ρόλινγκ Στόουνς σχεδόν διαφημιζόταν ως «η τελευταία». Είναι κι αυτός ένας μύθος του συγκροτήματος που πάει από γενιά σε γενιά, κάτι σαν «δεν χάνω την ευκαιρία να προλάβω να δω τον Μικ, τον Κιθ, τον Τσάρλι επί σκηνής». Τελικά αυτοί που... πρόλαβαν ως εικοσάρηδες, το 1990 ας πούμε, να τους καμαρώσουν επί σκηνής, είναι σήμερα σχεδόν 50άρηδες και παίρνουν μαζί τους στις νέες συναυλίες τα δικά τους παιδιά. Η «τελευταία» άργησε να έρθει.

Λεωφόρου Αλεξάνδρας  17 Απριλίου 1967

Τι να πουν βέβαια και αυτοί που ήταν μέσα στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στις 17 Απριλίου 1967 -ναι, 4 μέρες πριν ξεσπάσει η δικτατορία- για εκείνη την επεισοδιακή συναυλία που δεν τέλειωσε ποτέ λόγω της ανεκδιήγητης στάσης των δυνάμεων της αστυνομίας.

Έζησαν ιστορία και τη διηγούνται πια στα εγγόνια που στο μεταξύ ήλθαν. Είδαν επί σκηνής, έστω για λίγα τραγούδια, τους Στόουνς με τον αξέχαστο Μπράιαν Τζόουνς στη σύνθεση τους. Δεν τα πρόλαβα. Εννιά χρονών ήμουν, αλλά ο συνάδελφος, ο Νίκος Θεοδωράκης, μου τη λέει υποστηρίζοντας ότι «δεν έχεις ακούσει τίποτα αφού δεν άκουσες τον Μπράιαν στη φυσαρμόνικα και στο "Ruby Tuesday"». Λεπτομέρεια: Το τραγούδι που άνοιξε τη συναυλία ήταν το... «Last Time». Αλλά με τους Στόουνς η τελευταία φορά, όπως είπαμε, είναι ένα θέμα που έχει πολύ ψωμί.

Να επανέλθω όμως στον Τσάρλι Γουότς. Σκέφτομαι πως στα 76 σου, είτε είσαι ένας «μύθος» των Στόουνς είτε ένας κοινός θνητός, σε ό,τι αφορά τα «μακροπρόθεσμα σχέδια» δεν μπορεί παρά να έχεις προσαρμοστεί στην πραγματικότητα που ορίζει η υγεία σου και αυτό που αποκαλείται «προσδόκιμο ζωής». Γι' αυτό είναι αναμενόμενη η απάντηση του στην ερώτηση για το αν πιστεύει ότι αυτή η φετινή τουρνέ με τίτλο «No Filter» θα είναι πραγματικά η τελευταία:

«Δεν έχω ιδέα. Σε ό,τι με αφορά, θα ήθελα να είμαι όρθιος την Κυριακή 8 Ιουλίου, στο τέλος του show στη Βαρσοβία. Μέχρι εκεί μπορώ να βλέπω»!!!

«Οι εποχές της επικίνδυνης ζωής πέρασαν εδώ και πολλά χρόνια» συμπληρώνει. Δεν πίνω αλκοόλ ούτε καπνίζω. Είμαι στην ηλικία που είναι προτιμότερο να μην τα αγγίζω. Άλλωστε το να καπνίζεις και να πίνεις δεν είναι αποδεκτή συνήθεια όπως συνέβαινε στα 50s, όταν κάθε σταρ του σινεμά κάπνιζε. Τώρα δεν είναι της μόδας να καπνίζουν οι σταρ. Και είμαι ευτυχής που το διαπιστώνω. Βέβαια αυτό έχει ερειπώσει την εικόνα των τζαζ κλαμπ. Είναι μια εικόνα που δεν ταιριάζει σε αυτό που λέγαμε "κλαμπ". Θυμίζουν ατμόσφαιρα κλινικής!».

ΕΤΩΝ... 296

Ο χρόνος κυλάει για όλους και δεν κάνει χάρες. Μήπως οι ίδιοι οι Στόουνς δεν έκαναν τραγούδι αυτή την πικρή αλήθεια με το αριστουργηματικό «Time Waits for No One»;

Αν αθροίσεις τις ηλικίες τους φτάνεις τα 296 χρόνια (ο Κιθ και ο Μικ είναι πια 75άρηδες, ο Ρόνι 71). Δεν έχουν, όπως είναι φυσικό, τις δυνάμεις που είχαν παλιά, και μια μεγάλη συναυλία με τις απαιτήσεις της υπερπαραγωγής πάνω και έξω από τη σκηνή απαιτεί ενέργεια που πλέον έχει απολεσθεί. Γι' αυτό και ο Γουότς συμπληρώνει πως μεταξύ δύο ζωντανών εμφανίσεων μεσολαβεί μεγάλο διάστημα για την αναγκαία ξεκούραση.

Ο Τσάρλι ο ίδιος ανάρρωσε από την περιπέτεια που είχε με τον καρκίνο στον λάρυγγα. Ο Ρόνι Γουντ έζησε μια μεγάλη περιπέτεια με την αφαίρεση όγκου -ευτυχώς τον βρήκαν στα πρώιμα στάδια- στους πνεύμονες του. Ο Κιθ έπεσε από ένα δέντρο και υπέστη σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.

Πολλοί μουσικοί ηλικιωμένοι πια, εκτός από τα «θεματάκια» με την υγεία τους φροντίζουν και για την καλλιτεχνική τους κληρονομιά. Ειδικά η γενιά των μεγάλων της ποπ-ροκ του '60 η οποία σιγά σιγά φεύγει από τη σκηνή και από τη ζωή.

Κληρονομιά και brand. Μεγάλη συζήτηση κι αυτή. Το πώς βρήκαν λχ οι Ρόλινγκ Στόουνς το περίφημο logo με τα χείλη και τη γλώσσα είναι σαν παραμύθι. Ξεκίνησε από μια ιδέα του Μικ Τζάγκερ, ο οποίος το 1969 απευθύνθηκε στο Royal College of Art του Λονδίνου σε αναζήτηση ενός φοιτητή που θα αναλάμβανε να δημιουργήσει κάποια οπτικά στοιχεία για το επόμενο άλμπουμ. Αμέσως ξεχώρισε τη δουλειά του 24χρονου τότε John Pasche, που δέχτηκε για 50 λίρες να σχεδιάσει ένα logo.

Ο Μικ ήθελε κάτι που να παραπέμπει στην Κάλι, την ινδουιστική θεά της αιώνιας ενέργειας. Ο Pasche όμως βρήκε μεγαλύτερη έμπνευση στον ίδιο τον Τζάγκερ και αργότερα είπε γι’ αυτή την ιστορική, όπως αποδείχθηκε, συνάντηση: «Όταν τον έβλεπες από κοντά, το πρώτο πράγμα που ξεχώριζες ήταν το μέγεθος των χειλιών και του στόματος του».

Το σήμα «Hot Lips» έκανε το ντεμπούτο του στο LP «Sticky Fingers» του 1971 και αμέσως έγινε τόσο δημοφιλές που η μπάντα δεν το απέσυρε ποτέ. Και έχει αντέξει επί σχεδόν μισόν αιώνα περίπου για τους ίδιους λόγους που άντεξαν και οι «Πέτρες». Αποτυπώνει το σεξ, την ανυπακοή και το μεγάλο στόμα του Τζάγκερ. Η θρυλική δημιουργία του Pasche αποτελεί απόδειξη του όρου ότι κάτι που δεν είναι σπασμένο δεν χρειάζεται να διορθωθεί.

Σκέφτεστε Ρόλινγκ Στόουνς και τους έχετε συνδέσει πια με το περίφημο λογότυπο «χείλη και γλώσσα». Το βλέπουν αμέτρητοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο σε δημοφιλή προϊόντα εταιρειών-κολοσσών. Χωρίς αυτό το μοναδικό έργο τέχνης, είναι πιθανόν τα έσοδα των Στόουνς να ήταν αρκετά χαμηλότερα. Αργότερα ο John Pasche έλαβε ένα μερίδιο των πνευματικών δικαιωμάτων όταν οι Ρόλινγκ Στόουνς κατοχύρωσαν το λογότυπο. Ο ίδιος όμως, βλακωδώς όπως αποδείχθηκε, πούλησε τα δικαιώματα του στην μπάντα.

Στον μύθο συντελεί η πειρατική φιγούρα του Κιθ Ρίτσαρντς. Ασυμβίβαστος, ειρωνικός, κυνικός αλλά και ανθρώπινος ταυτόχρονα, ο Κιθ δεν έχει σχέση με την καλοκάγαθη, ας πούμε, όψη του Μικ Τέιλορ όπως εμφανίστηκε στη σκηνή των 50ών επετειακών εμφανίσεων των Ρόλινγκ Στόουνς... Άλλωστε το είπε κάποτε ο ίδιος ο Ρίτσαρντς: «Οι Μπιτλς πήραν το λευκό καπέλο. Τι έχει απομείνει για μας; Το μαύρο καπέλο».

Έχουν καταφέρει κατά κάποιον τρόπο να πείσουν τον κόσμο επί 56 χρόνια ότι  φορούν ακόμα το μαύρο καπέλο.

Ο «Ronnie» έδωσε μια άλλη εξήγηση: «Οι Ρόλινγκ Στόουνς θα μπορούσαν να έχουν διαλυθεί πολλές φορές, ειδικά με τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες που έχουν. Ένας από τους λόγους που δεν διαλύθηκε το συγκρότημα για τα καλά είναι πως δεν χάνουμε τον χρόνο μας με ερωτήσεις»!

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Οι Στόουνς δεν έχουν πια μπροστά τους πολλά χρόνια ως μπάντα. Κάποτε οι συγκεκριμένες αστραφτερές πέτρες θα πάψουν να κυλούν. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε από την εποχή που πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Τζον Κένεντι, πέρασε από τη θύελλα στα τέλη της δεκαετίας του '60 όταν «όλα ήταν πιθανά» και έφτασε στα χρόνια του Τραμπ και του Διαδικτύου. Εδώ και δεκαετίες ορίζουν αυτό που λένε «essence of rock &  roll».

To πώς θα γραφεί το τέλος είναι μια άλλη, επίσης μεγάλη ιστορία. Ο Τσάρλι Γουότς έχει δική του επιθυμία γι' αυτό:

«Αν η μπάντα διαλυθεί, ελπίζω να γίνει χωρίς εντάσεις. Μισώ την ιδέα ότι μπορεί να διαλυθούμε όχι φιλικά. Θα ήθελα ο Μικ ή ο Κιθ ή εγώ να πούμε απλώς ότι αυτό δεν πάει άλλο για τον οποιονδήποτε λόγο. Να πούμε απλώς "αυτό ήταν". Δεν θέλω να γίνει με καβγάδες και διαφωνίες...». ·

ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ