Σπύρος Λούης : Τιμή και Δόξα Αθάνατος!

Σπύρος Λούης : Τιμή και Δόξα Αθάνατος!

 Ο Σπύρος Λούης, λίγο πριν φύγει για το Βερολίνο το 1936  για τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου, όπου τιμήθηκε όσο κανένας άλλος, ο Σπύρος Λούης έδωσε μια μοναδική συνέντευξη στον νεαρό τότε ρεπόρτερ των «Αθηναϊκών Νέων» Δημήτρη Ψαθά στον οποίο αφηγείται τη νίκη του  στους Ολυμπιακούς της Αθήνας στον Μαραθώνιο (1896). Ξετρυπώσαμε το ενδιαφέρον αυτό κείμενο στη Κεντρική Βιβλιοθήκη του Δήμου της Αθήνας και σας το παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Dr.  ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΑΝΙΟΣ

... Την Παρασκευή ήταν ο Μαραθώνιος. Στη μιάμιση, αφού μας είδε όλους ο γιατρός, μας βάζουν στη γραμμή και ρίχνουν την πιστολιά. Φεύγουμε. Οι ξένοι κάνανε πέρα σαν τα πουλιά. Εμείς τρέχαμε με ρέγουλα. Αργήσαμε λιγάκι. Τους λέω: δεν φεύγουμε λίγο βρε παιδιά; Ανοίγουμε. Είμαστε κοντά με τον Γρηγορίου. Φτάνω στο δρόμο της Ραφήνας κι' ως που να πάω στο Πικέρμι τους έχασα. Ο Γρηγορίου έπεσε κάπου εκεί.

Στον Μαντρίγκο έφτασα τον Βασιλάκο που τον είχαν όλοι σίγουρο, και σ' αυτόν έλπιζαν γιατί ήταν ο καλύτερος της εποχής. Τον παρακολούθησα εφτά ως οκτώ χιλιόμετρα. Τέταρτος εγώ, πέμπτος ο Βασιλάκος. Σιγά-σιγά τον περνούσα. Φτάνω στον Σταυρό, πίνω μια πορτοκαλάδα. Του λέω: Βασιλάκο εγώ φεύγω, έρχεσαι; Δεν τα πολυκατάφερνε. Τραβάω μπροστά. Ο Δερμιζώ έπεσε στην Αγια Παρασκευή. Από κει και πέρα τους περνούσα τους ξένους έναν-έναν. Ερχόμουν δεύτερος.

Μπροστά πήγαινε ο Αυστραλός. Ανοίγω με τρόπο. Τον φτάνω στη Σχολή Χωροφυλακής. Ώμο με ώμο παλαίψαμε πολλή ώρα, στο τέλος έπεσε κι' αυτός. Δεν είχε πιεί βλέπεις κρασί μαρουσιώτικο. Αυστραλός και ρετσίνα; Που να τη δουν τα μάτια του; Τραβάω λοιπόν κατά κάτω. Με βλέπε ιπρ-τον ο κακομοίρης ο ταγματάρχης ο Παπαδιαμαντόπουλος και τον πιάνει το μεράκι. Τραβάει το πιστόλι και μπαμ-μπουμ απ' τον ενθουσιασμό!

Ίσα, μου λέει Λούη και τους φάγαμε. Τους φαγωμένους λογαριάζεις; του λέω. Θάρρος, μου λέει. Μωρέ τι θάρρος! Τώρα πια; Ένα μαντήλι δώσε μου, του λέω. Μου δίνει ένα μαντήλι και τραβάω κάτω. Φτάνω σιγά-σιγά. Ανοίγω. Στου Θων μου δώσανε κρασάκι. Φτάνω Ηρώδου του Αττικού. Από κοντά ο Παπαδιαμαντόπουλος με τ' άλογο. Το κουράγιο; μου λέει. Πρώτης! του απαντώ.

Μόλις έφτασα έξω από το Στάδιο χαλάει ο κόσμος. Ζήτω η Ελλάς! Μπαίνω μέσα. Πέφτει επάνω μου ο Διάδοχος και με αγκαλιάζει. Σύρε και κόψε την κλωστή, μου λέει. Μωρέ τι κλωστή; Σκοινί να βάλετε να το κόψω! Ε ρε νειάτα! Κόβω που λες την κλωστή. Φέρνω και μια βόλτα τον γύρο του Σταδίου για ασικλίκι! Τ άλλα τα ξέρετε...

Στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου

 Ο Αδόλφος Χίτλερ τιμά τον Σπύρο Λούη, λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου (1936)

Μερικές μέρες μετά, η ελληνική αντιπροσωπεία άνοιγε τη μεγάλη παρέλαση των αθλητών στο κατάμεστο στάδιο του Βερολίνου. Προ-ηγείτο ένα παιδί που κρατούσε την πινακίδα GRIECHENLAND. Ακολουθούσε η ελληνική σημαία και μετά ο περήφανος Μαρουσιώτης, ο περήφανος Έλληνας, φορώντας την άσπρη του φουστανέλα και το σκούρο του γιλέκο, κρατώντας ένα φουντωτό κλαδί ελιάς στο δεξί του χέρι. Όλοι οι θεατές σηκώθηκαν για να τιμήσουν έναν μεγάλο ήρωα...

Πηγή :

Εφημερίδα Αμαρουσία 21.4.2018