Λοστρόμος
Στα κόντρα τούτης της ζωής βάζω και την σκιά μου
που μοιάζει με παράξενο της φύσης ξωτικό,
για τα κακά τα πνεύματα του μύθου, που η γιαγιά μου
τα βράδια μου ψιθύριζε για ν’ αποκοιμηθώ.
Μου έμεινε απ’ τα παιδικά ανάμνηση σπουδαία
κι ο λίγος ύπνος, έγινε μου η δεύτερή θωριά,
δεν πήρα χάπια υπνικά που έλεγαν στα νέα,
μον’ σεργιανούσα θάλασσες κι οι ελπίδες μου σκουριά.
Οι βάρδιες μου μεσάνυχτα ως να χαράξει η μέρα,
Λοστρόμος και το τσούρμο κάθε χρώμα και φυλή
βλαστήμιες κι αναθέματα,(που οι προσταγές σε ξέρα)
σε γλώσσες όπως της Βαβέλ με μίσος και χολή.
Μαχαιροβγάλτες Χιλιανοί. Τυνήσιοι μπουκαδόροι
και οι Ρουμάνοι που έπαιζαν επάνω στα σχοινιά
σαν ακροβάτες κι οι Ισπανοί σπουδαίοι αβανταδόροι
στις μάχες τους με το ποτό, τα ζάρια, τα χαρτιά.
Βαστούσα το ατίθασο σινάφι ίσα βάρκα
πισώπλατα μη και δεχτώ μπαμπέσα μαχαιριά
σφίγγοντας πότε τα σχοινιά και πότε τα ‘χα λάσκα
προκαταλήψεις σπέρνοντας και μύθους με προβιά.
Ισορροπίες που σαθρές απάνω στ’ άγριο κύμα
κι έπρεπε όρθιος να σταθώ για να επιβληθώ
κάθε που σκαμπανέβαζε μη γίνω αθώο θύμα
που ο πλάστης, δεν με κάλεσε για ν’ απολογηθώ.
Άντε λοιπόν να πιάσουμε λιμάνι, ν’ αποσώσει
το ναύλο που μας κράτησε καιρό απ’ τη στεριά
κάποιοι θα φεύγαν, μα έρχονταν Μαλαισιανοί καμπόσοι
κι ένα ναυτάκι ζόρικο μου λεν, απ’ το Μοριά.
Ο καπετάνιος απ’ τη Χιό γι’ ακόμα ένα ταξίδι
κι ύστερα ξεμπαρκάρισμα μαζί στον Πειραιά
τον περιμένουν οι δικοί, μα εγώ στο Πεταλίδι…
Η μάνα συγχωρέθηκε… Θ’ ανάψω της κεριά.
26/04/2018
Χρήστος Κουκουσούρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου