Μία τυχαία συνάντηση...

Μία τυχαία συνάντηση...

Τούρκος εσύ κι εγώ Ρωμιός...

Της Αθηνάς Σπανάκη - Κοχιαδάκη*

Η σχέση μου με το Μικρασιατικό στοιχείο στενή. Ο σύζυγος μου Μικρασιάτης από Αλάτσατα. Η γιαγιά Μάλαμα είχε γεννηθεί στα Αλάτσατα και είχε φύγει από εκεί 17 ετών. Ιστορίες για διωγμούς και στερήσεις πολλές, αναμνήσεις πολλές, ιστορίες πολλές και το όνειρο της να την πάμε Αλάτσατα για να πεθάνει εκεί. Δυστυχώς, δε μπορέσαμε να εκπληρώσουμε το όνειρο της και με το σύζυγο μου και τα παιδιά μας αποφασίσαμε να πάμε, μετά που πέθανε στα Αλάτσατα σαν ελάχιστο φόρο τιμής.

Πράγματι, προ 5ετίας μέσω Χίου βγήκαμε Τσεσμέ και γεμάτοι συγκίνηση μετά από μια πανέμορφη διαδρομή φθάσαμε Αλάτσατα. Ένα πανέμορφο μέρος που μας ήταν πολύ οικείο διότι οι περιγραφές της γιαγιάς Μάλαμας ήταν λεπτομερέστατες. Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο στην κεντρική πλατεία αρχίσαμε να ψάχνουμε το σπίτι της γιαγιάς σύμφωνα με το σχεδιάγραμμα της.

-Να από δω θα πάμε .. Εδώ είναι το ιερό της Παναγίτσας.. Θα τραβήξουμε βόρεια όπως μας είπε στη μεγάλη στράτα.. Να!! το πηγάδι στο δρόμο ... ΑΥΤΟ πρέπει να είναι .. Η συγκίνηση μεγάλη ... δάκρυα στα μάτια .. πόνος στην ψυχή για τις χαμένες πατρίδες..’Όλες οι ιστορίες της γιαγιάς στο μυαλό..

Ξάφνου μια φωνή ακούγεται :

-Από που ΄σαστε μπρε;

Στιγμιαίο ξάφνιασμα. Γέρος ψηλός, ευθυτενής, μας είχε πλησιάσει και επανέλαβε με βαριά κρητική προφορά..

-Από που ‘σαστε ?

-Από την Κρήτη μπάρμπα.

-Και εγώ από την Κρήτη είμαι! Οι γονείς ήτανε Κρητικοί και το σπίτι μας ήτανε  στο Φαλτέ Τζαμί..

Μας πήγε σπίτι του, φώναξε τα παιδιά του και μας εξιστόρησε όλη την ιστορία της οικογένειας του..

-Οι γονείς μου φύγανε από την Κρήτη στο διωγμό… Άφηκανε ‘κεί όλα τα υπάρχοντα τους, τα σπίτια τους και ήρθανε εδώ στα Αλάτσατα μετά από μεγάλες ταλαιπώριες.. Μιλούσανε κρητικά και ΠΟΤΕ δεν μάθανε τα τουρκικά.. Οι Τούρκοι μας αντιμετωπίζανε με έχθρα διότι μας θεωρούσανε Έλληνες.. Πάντα θέλανε να γυρίσουνε στην Κρήτη που ήτανε για αυτούς Άγια Χώματα και πεθάνανε με την επιθυμία χώμα που ‘χανε φέρει  από την Κρήτη να μπει στο τάφο τους..

Η συζήτηση προχωρούσε και ήρθε η ώρα να φύγουμε. Τότε ξαφνικά ρώτησε ο σύζυγος μου :

-Και ποιο ήταν το επίθετο της οικογένειας σας όταν ζούσε στη Κρήτη?

Σπανάκης! αναφωνεί γεμάτος υπερηφάνεια ο γέρος! Ένα κύμα απορίας, έκπληξης και συγκίνησης κατέκλυσε το μυαλό μου.

Μα ΑΥΤΟ είναι το δικό μου επίθετο! Είμαστε συγγενείς; Έχουμε το ίδιο αίμα; Κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας έκπληκτοι, συγκινημένοι και δάκρυα άρχισαν να αναβλύζουν από τα μάτια μου..

Αγκαλιαστήκαμε για πολύ ώρα και είπαμε ότι δε θα χαθούμε.. Φεύγοντας από τα Αλάτσατα….. ένα τραγούδι σα να άκουγα από μακριά….

ΤΟΥΡΚΟΣ ΕΣΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΡΩΜΙΟΣ  ΚΙ ΕΓΩ ΛΑΟΣ ΚΙ ΕΣΥ ΛΑΟΣ ΕΣΥ ΧΡΙΣΤΟ ΚΙ ΕΓΩ ΑΛΛΑΧ  ΟΜΩΣ ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ  ΑΧ ΚΑΙ ΒΑΧ...

Πάντα κάθε χρόνο ημέρα αφιερωμένη στη μικρασιατική καταστροφή. στο μυαλό μου η ανάμνηση της συνάντησης με το γέρο συγγενή(?) μου στην Τουρκία.

*Δημοτικός Σύμβουλος Ηρακλείου

http://www.cretalive.gr/opinions/toyrkos-esy-ki-ego-romios