ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Οι «πεπονόφλουδες»...

Οι «πεπονόφλουδες»...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Η χώρα έχει ανάγκη από ένα αριστερό σοσιαλιστικό κόμμα, που φυσικά θα πρέπει να είναι αντιμνημονιακό και να έχει σαφή τοποθέτηση κατά της δικτατορίας της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης.

Μεταπολιτευτικά, ο όρος «σοσιαλισμός» έχει κακοπάθει και διαστρεβλωθεί σε βαθμό απίστευτο, σε σημείο ώστε η ιερή ιδεολογία να έχει γίνει συνώνυμη της πολιτικής απατεωνίας. Από τον καιρό του ΠΑΣΟΚισμού, η εκμετάλλευση αυτής της ταμπέλας διασύρθηκε και πετάχθηκε στη λάσπη. Μέχρι και ο γερμανόδουλος Σημίτης ή ο αμερικανοτραφής Γιωργάκης Παπανδρέου, η Φώφη, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και τόσοι άλλοι, άπαντες ύψωσαν λάβαρο με την ίδια ονομασία. Αποτέλεσμα: Ο «σοσιαλισμός» –πάντα σε εισαγωγικά– κατέστη πλήρως ανυπόληπτος. Αλλά και ο Τσίπρας, «κολυμπώντας» στα λιμνάζοντα ύδατα της τόσο βολικής αυτής θάλασσας, που καλύπτει ευρύ «αριστερό» φάσμα, έφθασε να γίνει εκφραστής της πιο στυγνής καπιταλιστικής πολιτικής.

Είναι τέτοια η παραχάραξη του όρου, ώστε όταν κάποτε ξαναστηθεί κόμμα με φιλοδοξίες να βαδίσει ειλικρινά πάνω στ’ αχνάρια των αρχών του Ζορές, είναι καλύτερα να ονομασθεί εργατικό και όχι «σοσιαλιστικό», προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, μέχρις ότου «απολυμανθεί» ο σοσιαλισμός από τους παραχαράκτες του! Διότι –για να πούμε κάτι απλό- είναι αδύνατον να υπάρξει γνήσιος εκφραστής του σοσιαλισμού που να αποδέχεται την κατοχή της πατρίδας μας από την ευρωγερμανική «νέα τάξη» και να θεωρεί «αναγκαία» τη φοροκαταιγίδα, τις «μεταρρυθμίσεις», τους «κόφτες» και το νόμισμα που μας επιβάλλουν οι ξένοι πάτρωνες. Ξεκάθαρα λόγια.

Η περίοδος της Μεταπολίτευσης έληξε με τον χειρότερο τρόπο: Με σήψη, χρεοκοπία όλου του πολιτικού φάσματος και εισβολή του Δ’ Ράιχ. Η μεγαλύτερη φωνή του σοσιαλισμού των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, ο αδάμαστος ουαλός εργατικός ηγέτης Ανιούριν Μπέβαν, έλεγε: «Ένας ελεύθερος λαός θα αρνιέται πάντα να ανεχθεί την αδικαιολόγητη φτώχεια. Για να σωθεί, για να απλωθεί η ελευθερία, η φτώχεια πρέπει να λείψει. Δεν υπάρχει άλλη λύση…». Γι’ αυτό και ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να αποδεχθεί την αδικαιολόγητη φτώχεια στην οποία τον καταδικάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και δεν πρόκειται να συγχωρήσει κανέναν από τους πολιτικούς που εψήφισαν τα Μνημόνια. Όπως τόνιζε ο Μπέβαν, «η πρώτη δουλειά ενός πολιτικού ηγέτη είναι να κάνει τον συνήγορο. Αυτός είναι που πρέπει να διατυπώσει τις ανάγκες, τις απογοητεύσεις και τους πόθους των μαζών…». Εδώ, οι σημερινοί λεγόμενοι «ηγέτες» έγιναν συνήγοροι όχι των μαζών αλλά των Βρυξελλών. Τι απογοήτευση…

Απέναντι σε αυτήν τη νέφωση, σε αυτήν την καταχνιά που έχουν απλώσει στον πολιτικό μας ορίζοντα οι «εταίροι», ο πολιτικός κόσμος δείχνει αβουλία, ανικανότητα και αναξιότητα. Όλοι οι «λογάδες» που μαζεύονται στο Κοινοβούλιο υμνώντας την «ευρωπαϊκή προοπτική» γλώσσα έχουν, αλλά δεν έχουν ούτε μάτια ούτε αυτιά. Δεν βλέπουν τη στυγνή κατοχή και δεν ακούνε τα βογκητά και τις διαμαρτυρίες των πολιτών για το αίσχος των φοροκαταιγίδων. Ούτε ένας από αυτούς δεν είναι ανεύθυνος για όσα συμβαίνουν. Και δεν είναι μόνο η τύφλωση. Κυριαρχεί ηθική διάλυση σε όλα τα κόμματα του λεγόμενου «ευρωπαϊκού τόξου». Έκαναν στρατηγική τους το ψεύδος και την υποκρισία, προκειμένου να παραπλανήσουν τους πολίτες για την «αναγκαιότητα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στόχος τους είναι η κατασκευή «συμμαχικών κυβερνήσεων», ώστε να έχουν οφέλη από την αφαίμαξη της εξουσίας, με την άδεια των Βρυξελλών, προς ζημίαν των πολιτών. Ήδη έχουν αρχίσει υπόγειες συνεννοήσεις και επαφές κομματιδίων με Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να διασωθούν από τον αφανισμό τα «σαπρόφυτα» του ενδιάμεσου χώρου.

Ένα καινούργιο εργατικό – σοσιαλιστικό κόμμα θα είχε δύο στόχους: α) Την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στον τόπο μας. Δημοκρατία δεν υφίσταται εφόσον το Κοινοβούλιο υπάρχει μόνο για να δίνει «νομιμοποίηση» στις διαταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. β) Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, με αποτίναξη του ευρωπαϊκού ζυγού, την πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας. Να ξεκαθαρίσουμε, όμως, κάποια πράγματα από τη «θολούρα» που επικρατεί γύρω από την «Αριστερά». Η ιδεολογία αυτή δεν σημαίνει ότι απεμπολείς τα εθνικά ιδανικά. Δεν σημαίνει ότι καταπολεμάς, φανερά ή υπογείως, την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, που είναι βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Όταν ο Νίκος Ζαχαριάδης με ολόκληρο άρθρο του τον Σεπτέμβρη του 1946 υπεραμυνόταν της Ορθοδοξίας, τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι «η Ορθοδοξία ιδεολογικά - πνευματικά ανταποκρίνεται σε μια νοοτροπία λαϊκή, σ’ έναν εσωτερικό ψυχικό δεσμό, εκφράζει εσωτερική λαϊκή ενότητα και εκδηλώνει ανώτερα ιδεώδη και χαρίσματα», δεν μπορεί να έρχεται σήμερα ο Φίλης να καταργεί τα Θρησκευτικά και να μας μιλάει για… «Θρησκειολογίες» και άλλες ανοησίες.

Αριστερά δεν σημαίνει να καλύπτεις την αλητεία των «αντιεξουσιαστών» (των συντρόφων του Γ. Κυρίτση), ενώ αυτά τα αντικοινωνικά στοιχεία θα έπρεπε να τεθούν εκτός νόμου. Αριστερά δεν σημαίνει να θεσμοθετείς την παρουσία του Ισλάμ στην Ελλάδα ούτε να μεταβάλλεις την πατρίδα μας σε «χωματερή της υφηλίου», με χιλιάδες πρόσφυγες και αλλοδαπούς, και να γκρεμίζεις φράχτες στα σύνορα για να μπουκάρει κάθε καρυδιάς καρύδι στη χώρα μας. Έχουμε παρεξηγήσει πολλά πράγματα, διότι άνθρωποι αστοιχείωτοι, ανίκανοι και επικίνδυνοι ανέλαβαν το πηδάλιο του ιδεολογικού αυτού σκάφους. Και είναι αυτοί που έριξαν το λαϊκό κίνημα δύο αιώνες πίσω. Γι’ αυτό έγιναν οργανέτα στα χέρια των ραδιούργων των Βρυξελλών.

Πόσο δίκιο είχε ο αξέχαστος Ηλίας Ηλιού όταν στο τέλος της ζωής του έκανε τον απολογισμό μιας μακράς πορείας και επισήμανε με θλίψη: «Είμαι πικραμένος. Όχι τόσο από τους αντιπάλους μου, που έκαναν στο κάτω κάτω τη δουλειά τους, αλλά από τους ομόφρονές μου. Δεν άφησαν πεπονόφλουδα που τους πετούσε η ντόπια και η ξένη αντίδραση που να μην την πατήσουν…. Αν ήθελε κάποιος να γράψει τις αστοχίες της ηγεσίας του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, δεν θα χρειαζόταν τόμους χειρογράφων με σοβαρές αναλύσεις. Θα του αρκούσαν μερικά χειρόγραφα για να γράψει ένα μικρό χιουμοριστικό βιβλίο με τίτλο ‘‘Ο δρόμος με τις πεπονόφλουδες’’! Δυστυχώς, οι γκάφες των ομοφρόνων μου κατέστρεψαν ένα πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα και μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω…».

Όπως προανέφερα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μας πήγε πίσω δεκαετίες αλλά δύο αιώνες. Ο Τσίπρας ενόμισε ότι το μόνο που έχει σημασία είναι να σκαρφαλώσεις στην εξουσία, έναντι οιουδήποτε τιμήματος και ανταλλάγματος, προδίδοντας ιδέες και αρχές. Η αρχομανία του κανόνισε το «ιδεολογικό κοστούμι» που θα φορέσει. Ξέχασε το αντιπολιτευτικό «αντάρτικο» και ανέπνευσε τον μολυσμένο αέρα των Βρυξελλών. Έγινε «ευρωπαϊστής», το καλό παιδί που γύρισε στην «ευρωπαϊκή προοπτική». Ο άσωτος υιός, που τον πήραν στην αγκαλιά τους η Μέρκελ και ο Σόιμπλε και τον υιοθέτησαν. Η σάπια Ευρωπαϊκή Ένωση, που στην καλύτερη και σύντομη στιγμή της ζωής του ο Αλέξης προσπάθησε να την αμφισβητήσει, τον εκδικήθηκε. Τον έκανε παιδί της και τον αχρήστευσε. Γιατί ο νεαρός Αλέξης δεν κατάλαβε ότι αποστολή της Αριστεράς δεν είναι η άνοδος στην εξουσία για να ασκήσεις καπιταλιστική πολιτική, αλλά η αντίσταση και η υπεράσπιση του λαού από τους καταπιεστές του. Και ο Τσίπρας εξακολουθεί να πορεύεται στον μακρύ δρόμο με τις πεπονόφλουδες που έλεγε ο Ηλιού.

Στα 1885 ένας γάλλος δημοσιογράφος ρώτησε τον Ζαν Ζορές: «Τι φιλοδοξείτε να κάνετε και να γίνετε;». Κι εκείνος απάντησε απλά: «Δεν φιλοδοξώ τίποτε για μένα, τίποτε προσωπικό. Εκτός αν μπορέσω να καλυτερεύσω την τάξη που υποφέρει και εργάζεται…». Ο Τσίπρας έχει μόνο προσωπικές φιλοδοξίες και κατέστρεψε τους εργαζομένους, όλους αυτούς που υποφέρουν. Χρειάζεται, επομένως, ένα γνήσιο σοσιαλιστικό – εργατικό κόμμα για να ξαναβρεί η Αριστερά τον δρόμο της. Ένα κόμμα που θα δώσει συνθήματα για ΑΜΕΣΗ αντιμνημονιακή δράση. Αυτό είναι που κάνει τα κόμματα να είναι όχι στατικοί φορείς στατικών «απόψεων», αλλά δυναμικοί παράγοντες της κοινωνικής εξέλιξης. Ο σοσιαλισμός είναι γέννημα του καπιταλισμού, που δημιούργησε την εργατική τάξη. Η εργατική τάξη (το προλεταριάτο) δεν είχε μόνο διεκδικήσεις έναντι των καπιταλιστών, που εκμεταλλεύονταν άγρια την εργασία τους. Έπαιρνε σιγά σιγά τη συνείδηση ότι είναι ο φορέας μιας Αλλαγής. Σήμερα απουσιάζει αυτός ο φορέας και επομένως η αλλαγή δεν είναι –μέχρι στιγμής– ορατή. Δεν θα πάψουμε, όμως, να την αναζητούμε…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ