Ένα κοινωνικό (!!!)
μήνυμα για ένα καλό ξεκίνημα της Κυριακής...
Αυτογνωσία.
Κάτω απ ‘ την ίδια μασχάλη και τους δυό.
Δεν θώπευσα ποτέ κανέναν ιδιαιτέρως.
Ίσως γιατί από παιδί
Είχα μια αίσθηση δικαιοσύνης σκάρτη,
Σκάρτη για τους ανθρώπους της σειράς
Που δικαιοσύνη σήμαινε «δικά μου τα δικά σου».
`Όχι. Γι αυτό και κράταγα αποστάσεις κι απ’ τους δυό
Κι όταν ερχόταν ο καιρός
Κατακεραύνωνα εξίσου και τους δύο.
Ο ένας ήταν ο επίσημος εαυτός
Χαιρετούσε, χαμογελούσε, θύμωνε προσποιητά
`Έπαιζε το παιγνίδι των άλλων.
Προσπερνούσε πολλές φορές,
Δήθεν αδιάφορος, δήθεν αποστασιοποιημένος
Απ’ τη συνάφεια των πολλών.
Ο άλλος ήταν ο κρυφός εαυτός.
Κρατούσε μυστικά, σιωπούσε, έκλαιγε μονάχος,
`Έπαιζε μόνο το δικό του παιγνίδι,
Χωρίς να προσπερνάει τους δικούς του καημούς.
Μέρες και μήνες και χρόνια
Πάλευαν οι δυό εαυτοί.
Εχθροί και φίλοι μαζί,
Συντοπίτες και συγκάτοικοι
Στον αγώνα κατά του ενός εχθρού,
Του κλασσικού του φόβου,
Που διαλύει το σώμα, το πνεύμα, την ψυχή.
Πάντα είχα δυό εαυτούς.
`Ώσπου κάποια στιγμή,
Ημέρες Χριστουγέννων ήταν,
Ενώθηκαν οριστικά σε έναν οι δυό.
Κι αίφνης ο φόβος χάθηκε από τα σωθικά τους.
Πέρασε απέναντι
Σμικρύνθηκε.
Κι έμεινε πίσω να χαζεύει ο ένας και μοναδικός εαυτός,
Την πεθαμένη αύρα εκείνου του φόβου.
Αυτογνωσία! Υπάρχεις τελικά.
Ρίτσα Μασούρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου