ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ : Η πολιτική Τσάμπερλεν «ξαναζεί» στην Κύπρο

Η πολιτική Τσάμπερλεν «ξαναζεί» στην Κύπρο

Η πολιτική Τσάμπερλεν του Προέδρου Αναστασιάδη και του πρώην Προέδρου Χριστόφια έφερε πάλι το Κυπριακό στα πρόθυρα της καταστροφής

Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυς ε.τ.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεν (1937-1940) έγινε περιώνυμος για την κατευναστική και ενδοτική πολιτική που ακολούθησε έναντι του Χίτλερ, υπογράφοντας, το 1938, τη Συμφωνία του Μονάχου και διακηρύσσοντας ότι δήθεν διεσφαλίσθη μ’ αυτήν η ειρήνη στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα εγκαταλείφθηκε μ’ αυτήν η Τσεχοσλοβακία στις διαθέσεις του Χίτλερ και οποιαδήποτε πολιτική έγκαιρης αναχαιτίσεως του Χίτλερ. Η δήθεν ειρήνη έφερε τον πόλεμο.

Η Κυπριακή ηγεσία, που ακολούθησε τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο, επανέφερε σιγά σιγά το Κυπριακό, με συνεχείς υποχωρήσεις, ενδοτική και κατευναστική πολιτική, στο ίδιο δραματικό σημείο στο οποίο είχε φτάσει το 2004 με το Σχέδιο Ανάν. Θα έλεγε μάλιστα κανείς, τηρουμένων των αναλογιών, ότι το «κατόρθωμα» των δύο τελευταίων Προέδρων να φέρουν σήμερα το Κυπριακό σ’ αυτό το σημείο είναι ακόμη μεγαλύτερο, γιατί η Κύπρος από το 2004 είναι χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και γιατί εν τω μεταξύ απέκτησε επίσης ένα νέο γεωστρατηγικό χαρτί, το φυσικό αέριο. Τόσο η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και η ανακάλυψη πολύ σημαντικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου ενίσχυσαν τη διεθνή θέση της Κύπρου και ο παράγων αυτός θα έπρεπε λογικά να βαρύνει σε οποιονδήποτε σχεδιασμό και στρατηγική σχετικά με την επίλυση του Κυπριακού.

Τόσο όμως ο προηγούμενος Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας όσο και ο σημερινός Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης ακολούθησαν μια αυτοκαταστροφική πολιτική για δήθεν «λύση» του Κυπριακού, η οποία αντικειμενικά ήταν και είναι συμπληρωματική της Τουρκικής στρατηγικής και της στρατηγικής του Αγγλο-Αμερικανικού παράγοντα, που είχε πρωτοστατήσει στη διαμόρφωση και προώθηση του Σχεδίου Ανάν.

Η πολιτική αυτή υπονόμευσε και υπονομεύει τα στρατηγικά χαρτιά που στηρίζουν την Κύπρο: Τη δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας. Το γεγονός ότι η κατεχόμενη Κύπρος δεν είναι επικράτεια δήθεν των Τουρκοκυπρίων, αλλά αποτέλεσμα εισβολής, κατοχής και εθνοκαθάρσεως. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο, το οποίο θα έπρεπε να αποτελεί τη βάση και το πλαίσιο για μια δίκαιη λύση του Κυπριακού. Τη γεωστρατηγική αξία της Κύπρου, που είναι ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο μπροστά στη Μέση Ανατολή. Το φυσικό αέριο, που επαυξάνει δραματικά τη γεωστρατηγική σημασία της Κύπρου. Οι στρατηγικές σχέσεις με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Οι αποφάσεις 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας, οι οποίες καταδικάζουν την ανακήρυξη του ψευδοκράτους και ζητούν από όλες τις χώρες να μην το αναγνωρίσουν και να μην έχουν οποιαδήποτε σχέση μαζί του.

Χριστόφιας και Αναστασιάδης υπέσκαψαν με την πολιτική τους όλα τα στρατηγικά πλεονεκτήματα της Κύπρου, παραμέρισαν πλήρως τον ρωσικό παράγοντα, που έπαιζε πάντα ρόλο θετικής ισορροπίας στο Κυπριακό, και εγκλώβισαν την πολιτική της Κύπρου σε μια αυτοκαταστροφική στρατηγική ατέλειωτων διακοινοτικών συνομιλιών για λύση διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα!

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς σοφός συνταγματολόγος για να αντιληφθεί ότι η εξίσωση αυτή μεταξύ πλειοψηφίας και μειοψηφίας είναι εκ του πονηρού και ότι καταλύει την αρχή της πλειοψηφίας και υποδουλώνει τον Κυπριακό Ελληνισμό στην Τουρκοκυπριακή μειοψηφία και μέσω αυτής στην Άγκυρα, καταλύοντας και οποιαδήποτε πραγματική ανεξαρτησία και κυριαρχία της Κύπρου.

Δεν είναι δυνατόν, επίσης, να δίνεται διεθνώς η εντύπωση ότι το πρόβλημα της Τουρκικής εισβολής και κατοχής στην Κύπρο είναι δήθεν συνταγματικό και διακοινοτικό, παραγράφοντας σιωπηρά την Τουρκική κατοχή και τον ρόλο της Άγκυρας.

Οι ολέθριες συνέπειες της πολιτικής αυτής κεφαλαιοποιούνται από τον ξένο παράγοντα, ο οποίος κρύβεται ευσχήμως πίσω από τη σημαία του ΟΗΕ και εμφανίζεται ότι κινείται από αγαθές δήθεν προθέσεις και θέλει να βοηθήσει στη «λύση» του Κυπριακού πριν από το τέλος του 2016!

Όλοι ξαφνικά, αφού τους έστρωσε το χαλί η ίδια η Κυπριακή ηγεσία, θέλουν να συμβάλουν στη «λύση» του Κυπριακού. Ο Αμερικανός Πρόεδρος Ομπάμα, γιατί τιμήθηκε στην αρχή της θητείας του με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης και θέλει να επιδείξει ως επιτυχία τη «λύση» του Κυπριακού πριν το τέλος της θητείας του. Ο Γενικός Γραμματέας Μπαν Κι Μουν, ο οποίος προσφέρει τις υπηρεσίες του για τη «λύση» του Κυπριακού, με βάση απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, φιλοδοξεί και αυτός, πριν το τέλος της θητείας του, να παρουσιασθεί ως ο Γενικός Γραμματέας που κατόρθωσε να «λύσει» ένα μεγάλο και δύσκολο διεθνές πρόβλημα. Στην πραγματικότητα ενεργεί ως φερέφωνο της Αγγλο-Αμερικανικής πολιτικής.

Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ, μιλώντας στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, υπερθεμάτισε για «λύση» τώρα του Κυπριακού. Η αρμόδια για εξωτερικές υποθέσεις της ΕΕ Φεντερίκα Μογκερίνι, ενώπιον επίσης της ολομέλειας τους Ευρωκοινοβουλίου, δήλωσε: «Υπάρχει σαφής πολιτική βούληση από την Άγκυρα για λύση του Κυπριακού»! Ο ειδικός σύμβουλος του Γ. Γραμματέα για το Κυπριακό, Έσπεν Μπαρθ Άιντα, περιέρχεται τις πρωτεύουσες και τα διεθνή κέντρα εξουσίας και καλλιεργεί αισιοδοξία ότι έχει επιτευχθεί «πρόοδος» και ότι επίκειται η λύση του Κυπριακού πριν από το τέλος του 2016.

Ποια είναι όμως αυτή η περιβόητη «πρόοδος» που έχει επιτευχθεί; Ως τελευταία, εντατική φάση των διεξαγομένων διακοινοτικών συνομιλιών, είχε συμφωνηθεί να γίνουν έξι συναντήσεις - συζητήσεις μεταξύ Αναστασιάδη και Ακιντζί και στην τελευταία συνάντηση, στις 14 Σεπτεμβρίου, να εκδοθεί Δελτίο Τύπου, στο οποίο να καταγράφεται η επιτευχθείσα πρόοδος και να διαγράφεται η περαιτέρω διαδικασία.

Στο Δελτίο Τύπου αναφέρεται ότι «επιτεύχθηκε σημαντική πρόοδος σε πολλά από τα εκκρεμούντα θέματα στα κεφάλαια της διακυβέρνησης και του διαμοιρασμού της εξουσίας, της οικονομίας, των θεμάτων ΕΕ και του περιουσιακού». Σημειώνεται ωστόσο ότι και στα θέματα αυτά παραμένουν ακόμη «ορισμένες ουσιαστικές διαφορές».

Αναφέρεται επίσης ότι «οι δύο ηγέτες αντάλλαξαν επίσης απόψεις και θέσεις, υπό τη μορφή ανταλλαγής ιδεών, για τα κεφάλαια της ασφάλειας, των εγγυήσεων και του εδαφικού». Αναφέρεται, τέλος, στο Δελτίο Τύπου ότι «οι δύο ηγέτες, όταν θα συναντηθούν με τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, θα του ζητήσουν όπως εντείνει την προσωπική του εμπλοκή στη διαδικασία τους επόμενους μήνες».

Τι σημαίνουν όσα περιλαμβάνονται στο Δελτίο Τύπου; Πρώτον, ότι οποιαδήποτε επιτευχθείσα πρόοδος αφορά τις παραχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς πάνω στα θέματα που προτάσσει σκοπίμως η Τουρκική πλευρά. Τη διακυβέρνηση δηλαδή, τον διαμοιρασμό της εξουσίας! Θέματα που παραπέμπουν στην περιβόητη πολιτική ισότητα και στην ντε φάκτο αναγνώριση του ψευδοκράτους.

Δεύτερον, πάνω στα θέματα που υποτίθεται ότι προτάσσει η Ελληνική πλευρά, όπως το εδαφικό, οι εγγυήσεις, η ασφάλεια, έγινε απλώς ανταλλαγή ιδεών! Η Τουρκική πλευρά τα παραπέμπει στο τέλος της διαπραγματεύσεως και τη συζήτησή τους σε πενταμερή Διάσκεψη (οι δύο κοινότητες και οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις).

Τρίτον, τι σημαίνει το αίτημα προς τον ΓΓ του ΟΗΕ για μεγαλύτερη προσωπική του εμπλοκή στο Κυπριακό; Συγκεκαλυμμένη επιδιαιτησία, υπό τη μορφή υποβολής γεφυρωτικών προτάσεων; Η συνάντηση Μπαν Κι Μουν, Αναστασιάδη και Ακιντζί θα γίνει στη Ν. Υόρκη στις 25 Σεπτεμβρίου. Η Κύπρος, με την αυτοκαταστροφική πολιτική Αναστασιάδη και των ηγεσιών του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, ξαναμπήκε μόνη της στη μέγγενη νέων ασφυκτικών διεθνών πιέσεων για δήθεν «λύση» του Κυπριακού, όταν η Τουρκική πλευρά παραμένει πλήρως αδιάλλακτη. Οι διεθνείς πιέσεις, αντί να ασκούνται στην Άγκυρα, που είναι η κατέχουσα δύναμη, ασκούνται στο θύμα της Τουρκικής εισβολής και κατοχής. Η Κύπρος διατρέχει έσχατο κίνδυνο, ως αποτέλεσμα της αυτοκαταστροφικής πολιτικής της ίδιας της ηγεσίας της αλλά και της συνένοχης σιωπής της κυβερνήσεως στην Αθήνα.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ