ΘΥΜΗΣΕΣ
Κάθε φορά που σβήνεται το δείλι
μένει απόμαχο στης θύμησης τη χάση
το μέσα μέρος της ψυχής, όμοιο καντήλι
δρομάκι έτοιμο στο άπειρο να φτάσει.
.
Στενό, χωμάτινο, παλιό, της θύμησης δρομάκι
να στέκει εκεί και καταγής να κυματίζει
στις άκρες ταπεινό χαμομηλάκι
που το θυμάσαι να το βλέπεις να δακρύζει
.
σ’ ένα αεράκι ανεπαίσθητο σα χάδι
όπως εκείνο που εκεί στα ίδια μέρη
μου είχες δώσει καθώς έπεφτε το βράδυ
αργά σαλεύοντας στο πρόσωπο το χέρι.
.
Έτσι κι απόψε η μορφή σου στο σκοτάδι
μόνο η μνήμη της στο νου μου απομένει
εγώ δεμένος στης ψυχής το πρώτο χάδι
κι εσύ μακριά στην απουσία σου δεμένη.
.
~ Ιωάννης Δ. Τσιτσίμης ~
Facebook/Giannis Tsitsimis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου