Ο Ν. Αναστασιάδης συνεχίζει ακάθεκτος μια αυτοκαταστροφική πολιτική

Ο Κύπριος Πρόεδρος συνεχίζει ακάθεκτος μια αυτοκαταστροφική πολιτική και θέτει σε κίνδυνο ολόκληρη την Κύπρο

Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυς ε.τ.

Το να πιστεύει κανείς ότι η επιμονή σε μια λάθος κατεύθυνση μπορεί να φέρει θετικό αποτέλεσμα είναι η χειρότερη μορφή αυταπάτης. Αυτό όμως φαίνεται να συμβαίνει με τον Πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη, παλαιό υπέρμαχο του Σχεδίου Ανάν, αλλά και με την ηγεσία του ΑΚΕΛ, που παραμένει υπό την επιρροή του πρώην Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια και ταυτίζεται πλήρως, αν δεν υπερακοντίζει, με την πολιτική της ηγεσίας του κυβερνώντος κόμματος ΔΗΣΥ.

Ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, που ανήλθε στην εξουσία ως αποτέλεσμα της καταστροφικής διακυβερνήσεως Χριστόφια, επαναλάμβανε συνεχώς, για να αποσείσει τις υποψίες που προκαλούσε σε όλους το παρελθόν του, ότι δεν θα επαναλάμβανε τις διακοινοτικές συνομιλίες εάν δεν διαπιστωνόταν προηγουμένως ότι υπήρχε κοινή πολιτική βάση, πάνω στην οποία θα διεξάγονταν.

Με την άτυπη επιδιαιτησία της Αμερικανίδος υφυπουργού για Ευρωπαϊκά και Ευρασιατικά θέματα Βικτώριας Νούλαντ, υπεγράφη από τον Νίκο Αναστασιάδη και τον Τουρκοκύρπιο ηγέτη Ντερβίς Έρογλου η Κοινή Δήλωση της 4ης Φεβρουαρίου 2014, με την οποία ικανοποιήθηκε δήθεν η αξίωση του Κυπρίου Προέδρου. Στην πραγματικότητα όμως, με την υπογραφή της Κοινής αυτής Δηλώσεως, η Ελληνική πλευρά προέβη σε νέες καθοριστικές υποχωρήσεις, πριν ακόμη από την έναρξη των διακοινοτικών διαπραγματεύσεων.

Για άλλη μια φορά, η λεγόμενη «εποικοδομητική ασάφεια» και η διπλή γλώσσα έκαναν το θαύμα τους. Η Ελληνική πλευρά πήρε φαινομενικά ικανοποίηση πάνω στο θέμα των τριών βασικών αρχών που παγίως διεκδικεί: Την ενιαία κυριαρχία, την ενιαία διεθνή εκπροσώπηση και την ενιαία ιθαγένεια.

Οι αρχές όμως αυτές αδειάζονται παρακάτω στην ίδια Δήλωση από κάθε περιεχόμενο και μετατρέπονται στο αντίθετό τους, προς ικανοποίηση της Τουρκικής πλευράς.

Δεν ήταν όμως το μόνο λάθος του Κυπρίου Προέδρου να αποδεχθεί αυτό τον διπλωματικό εμπαιγμό, υπό Αμερικανική πίεση, ως δήθεν κοινή πολιτική βάση. Αποδέχθηκε, στη συνέχεια, να προταχθούν στη συζήτηση όλα τα θέματα που ενδιαφέρουν την Τουρκική πλευρά και την επιδίωξή της να νομιμοποιηθεί και να παρουσιασθεί ως ισότιμο μέρος. Τα θέματα δηλαδή της διακυβερνήσεως, της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, της οικονομίας και των περιουσιών. Το τελευταίο είναι, προφανώς, ζωτικότατο και για την Ελληνική πλευρά, όπως άλλωστε και όλα τα θέματα, γιατί συνδέεται με το εδαφικό. Η Τουρκική πλευρά παραπέμπει όμως το εδαφικό στο τέλος της διαπραγματεύσεως και συζητά το θέμα των περιουσιών μέσα από το πρίσμα περισσότερο της αποζημιώσεως παρά της επιστροφής των περιουσιών στους ιδιοκτήτες τους.

Στο τέλος της διαπραγματεύσεως παραπέμπεται και το θέμα των εγγυήσεων, που συνδέεται και με την αποχώρηση των Τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων. Η Τουρκική πλευρά παραμένει ανένδοτη στο θέμα των εγγυήσεων και της παραμονής και μετά τη «λύση» σημαντικού αριθμού Τουρκικών στρατευμάτων. Εμμένει επίσης στο θέμα των εγγυήσεων, στη σύγκληση Πενταμερούς Διασκέψεως, που προκαθορίζει εξ ορισμού τη διατήρηση των τριών εγγυητριών δυνάμεων (Τουρκίας, Ελλάδος, Μ. Βρετανίας).

Σε μια προφανή επιδίωξη να κατοχυρώσει διεθνώς στα Ηνωμένα Έθνη τα διαπραγματευτικά της κέρδη και να εμφανισθεί ως επισπεύδουσα για «λύση», η Τουρκική πλευρά υποστηρίζει την εντατικοποίηση των διακοινοτικών συνομιλιών και μια κοινή Δήλωση, τη 14η Σεπτεμβρίου, την επομένη της ενάρξεως της Γενικής Συνελεύσεως των Ηνωμένων Εθνών.

Η Ελληνική πλευρά, παρά τις αδιάλλακτες δηλώσεις «αξιωματούχων» του ψευδοκράτους και της Τουρκικής ηγεσίας, που επιμένουν σε εγγυήσεις της Τουρκίας και σε πλήρη σχεδόν αριθμητική ισότητα των Τουρκοκυπρίων στη διακυβέρνηση και απορρίπτουν την επιστροφή του Μόρφου και οποιαδήποτε σημαντική παραχώρηση στο εδαφικό, έσπευσε να συμφωνήσει σε εντατικοποίηση των συνομιλιών, με στόχο την επίτευξη συμφωνίας πριν από το τέλος του 2016.

Συμφωνήθηκε, συγκεκριμένα, να γίνουν επτά συναντήσεις του Κυπρίου Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί μέχρι τις 14 Σεπτεμβρίου και να γίνει μετά κοινή δήλωση, με ανοικτό το ενδεχόμενο να συναντηθούν μετά οι δύο ηγέτες με τον Γ. Γραμματέα του ΟΗΕ στη Ν. Υόρκη. Έγκυρες πληροφορίες, που έχουν διαρρεύσει από τις διεξαγόμενες συνομιλίες, κάνουν λόγο για νέες τρομακτικές παραχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς σε όλα τα θέματα, που δημιουργούν ένα αρνητικότατο κεκτημένο και ανοίγουν τον δρόμο για ντε φάκτο αναγνώριση του ψευδοκράτους ακόμη και χωρίς «λύση». Για να αποφευχθεί, π.χ., το αδιέξοδο στο Ανώτατο Δικαστήριο και η παρουσία ξένου δικαστή, συζητείται το ενδεχόμενο κληρώσεως ώστε να υπερπηδηθεί το πρόβλημα του ίσου αριθμού ψήφων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Με την ίδια λογική, συζητείται επίσης η επίλυση των διαφορών στο θέμα των κατεχομένων περιουσιών από Επιτροπή στην οποία θα συμμετέχουν, με ίσο αριθμό, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι.

Η Τουρκική πλευρά διεκδικεί επίσης εκ περιτροπής Προεδρία όχι μόνο για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και του Προέδρου της Βουλής και της Γερουσίας και προετοιμάζει επίσης την απονομή ιθαγένειας σε άλλους 26.000 εποίκους.

Με αυτό το σκηνικό και αυτές τις προοπτικές, τι επιδιώκει, επιτέλους, ο Κύπριος Πρόεδρος, η ηγεσία του κόμματός του, που τον ακολουθεί και η ηγεσία του ΑΚΕΛ, που υπερακοντίζει προς την ίδια κατεύθυνση; Η υπογραφή συμφωνίας με την Αίγυπτο για την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο της Κύπρου στην Αίγυπτο είναι μια υπενθύμιση και μια ένδειξη του τι μπορεί να κάνει η Κύπρος, ακόμη και ημικατεχόμενη, ως ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα.

Αναλογίζεται όμως κανείς τι θα γινόταν η Κύπρος εάν υποδουλωνόταν η Ελληνική πλειοψηφία στην Τουρκοκυπριακή μειοψηφία και στους Τούρκους εποίκους και εάν υπαγόταν ουσιαστικά η Κύπρος στον Τουρκικό γεωπολιτικό έλεγχο, μέσα από τον περιβόητο διζωνικό συνεταιρισμό με πολιτική ισότητα;

Η Αθήνα παρακολουθεί από απόσταση τα τεκταινόμενα, με το επιχείρημα ότι τον πρώτο λόγο έχουν οι Κύπριοι και ότι αυτή έχει ειδικό λόγο μόνο στο θέμα των εγγυήσεων. Το Κυπριακό όμως είναι μέγιστο εθνικό θέμα και η επιβολή καταστροφικής λύσεως αφορά ολόκληρο τον Ελληνισμό.

Θα ήταν τραγικό και εθνικό όνειδος μέσα από μια αυτοκαταστροφική πολιτική να καταλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και να υποθηκευθεί ολόκληρη η Κύπρος στον Τουρκικό επεκτατισμό.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ