Η
κρύπτη και ο μάλλον θεοσεβούμενος πολίτης
Υπήρχε στην άκρη του δρόμου μια κρύπτη
Να κρύβονται όσοι ντρέπονταν για τη ζωή τους.
Κάθε πρωί περνούσαν βιαστικοί οι διαβάτες
Κι απαξιωτικά κοιτούσαν προς την κρύπτη
Παρίσταναν τους "αμόλυντους", τους
"αδιάφθορους"
Είχαν αυτή, τη γνωστή, παράλογη βεβαιότητα
ότι τα πάντα βάραιναν τους άλλους.
Ποτέ τους ίδιους.
Εκείνοι άλλωστε προόριζαν τους εαυτούς τους
για τα λαμπερά τα κτίρια
Όχι το σκοτάδι μιας κρύπτης!
(Στο κάτω κάτω, σε μια κρύπτη δεν μπορείς να υποδύεσαι
ρόλους
Ούτε να σκαρφίζεσαι σενάρια εξόντωσης του διπλανού σου)
Ώσπου μια μέρα η κρύπτη φωτίστηκε
από ένα φως που δεν έμοιαζε τόσο πολύ ανθρώπινο.
Ένας περαστικός, μάλλον θεοσεβούμενος θα ήταν,
ψέλλισε κάτι για το φως
Του θύμισε, είπε, το φως που εξέπεμπε στις ταινίες ο
Ιησούς στο όρος των Ελαιών
και έντρομος σχεδόν βιάστηκε να απομακρυνθεί από το
δρόμο.
Πρόλαβε όμως με την άκρη του ματιού του να δει
τους σκυφτούς ανθρώπους να βγαίνουν δειλά από την
κρύπτη
λουσμένοι στο εκτυφλωτικό φως
Του φάνηκαν σχεδόν καθαρμένοι – μα πώς του φάνηκαν έτσι
; -
Κι όπως εκείνοι έρχονταν προς το μέρος του – γιατί
άραγε;-
Ο μάλλον θεοσεβούμενος άνθρωπος λοξοδρόμησε για να τους
αποφύγει
Τι ατυχία !
Ο δρόμος τον οδήγησε κατευθείαν στην κρύπτη
Μια αόρατη δύναμη τον έσπρωξε βίαια μέσα.
Και δίχως πολλές δεύτερες σκέψεις,
αυτός, ο μάλλον θεοσεβούμενος πολίτης
Που δεν λάτρευε τόσο πολύ τα λαμπερά τα κτίρια
Αλλά που ήθελε τόσο πολύ να μοιάζει στους ενοίκους του
κατάλαβε ότι είχε φτάσει η δική του σειρά να
"μαθητεύσει".
Έξω, ο δρόμος ήταν πλέον άδειος...
Ρίτσα
Μασούρα, Σεπτέμβρης 2016
--------
Με την εξής σημείωση : οι
σκέψεις δεν έχουν σχέση με τη θρησκεία. Προσπαθώ να επισημάνω την ανάγκη του
ανθρώπου να αποσύρεται πότε πότε, να ανασυντάσσεται, να αποκαθαίρεται τρόπον
τινα και να γίνεται παράδειγμα για τους επόμενους. Κάτι που κανείς ή σχεδόν
κανείς στην εποχή μας διανοείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου