Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ
ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
Από το 1973 είχε αρχίσει η
επιχείρηση αποδόμησης και ανατροπής του Γεωργίου Παπαδόπουλου από τις ΗΠΑ* και από άλλες πολύ καλά κρυμμένες δυνάμεις,
για λόγους που δεν είναι μέχρι σήμερα απολύτως γνωστοί. Μόνο εκτιμήσεις
μπορούμε να κάνουμε.
Πάντως, υπάρχουν μαρτυρίες
ατόμων που ήταν κοντά στον Ιωαννίδη, οι οποίοι ομολόγησαν στον γράφοντα ότι η
ανταρσία του αντιτορπιλικού «Βέλος» τον Μάιο του 1973 και η εξέγερση της
Νομικής, που ολοκληρώθηκε στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του 1973,
χρησιμοποιήθηκαν από τα κέντρα που τον υποστήριζαν, στην αρχή για να
αποδυναμώσουν και στη συνέχεια να ανατρέψουν τον Παπαδόπουλο και να
εγκαθιδρύσουν το σύστημα εξουσίας Ιωαννίδη.
Όσον αφορά τους λόγους που
οδήγησαν τις ΗΠΑ στην ανατροπή του Παπαδόπουλου, οι εκτιμήσεις μας κατατείνουν
στο ότι, παρά τις βαρύτατες ευθύνες του για την απόσυρση της ελληνικής
μεραρχίας από την Κύπρο, φαίνεται ότι ο εν λόγω δεν ήταν διατεθειμένος να
προχωρήσει σε κινήσεις που θα οδηγούσαν στον διαμελισμό της Μεγαλονήσου, δηλαδή
ακριβώς σε ό,τι επακολούθησε.
Από τη στιγμή που ανέλαβε
την εξουσία ο Ιωαννίδης, μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, άρχισε η αντίστροφη
μέτρηση για την εισβολή στην Κύπρο και ταυτόχρονα μια μεγάλη επιχείρηση
εξαπάτησης της κοινής γνώμης, για να μην παρουσιαστούν εμπόδια στην υλοποίηση
του σχεδίου της εισβολής.
Σύμφωνα με προσωπική
μαρτυρία φίλου, ο αείμνηστος Αριστοτέλης Ωνάσης τού εκμυστηρεύτηκε ότι τον
Μάρτιο του 1974 ο Ιωαννίδης τού είπε: «Θα πάνε καλά τα πράγματα στα εθνικά μας
θέματα. Θα μας βοηθήσουν οι Αμερικανοί να πάρουμε τη Βόρειο Ήπειρο και να
κάνουμε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Μου βάζουν όμως ως προϋπόθεση να
βγάλω από τη μέση τον Μακάριο, που τους είναι πρόβλημα».
Ο Ωνάσης, πανέξυπνος
Καπαδόκης και όχι Σμυρνιός, τον ρώτησε: «Καλά, αφού τους ενοχλεί τόσο, γιατί
δεν τον βγάζουν εκείνοι από τη μέση και ζητούν από σένα να το κάνεις;» Τα
υπόλοιπα είναι γνωστά. Ακολούθησαν το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, ο
πρώτος Αττίλας, στις 20 Ιουλίου, η πτώση της χούντας στην Ελλάδα και ο δεύτερος
Αττίλας, στις 14 Αυγούστου του 1974, που έγινε, ενώ την ευθύνη της χώρας την
είχαν οι πολιτικοί, με τα γνωστά αποτελέσματα, να μην τα επαναλαμβάνουμε.
Ποιο είναι, εκτός όλων των
άλλων, το ενδιαφέρον; Ολο αυτό το διάστημα, από την ανάληψη της εξουσίας από
τον Ιωαννίδη, τον Νοέμβριο του 1973, έως τις 15 Ιουλίου 1974, οπότε και
εκδηλώθηκε το πραξικόπημα στην Κύπρο, που οδήγησε στον Αττίλα, οι ενορχηστρωτές
της επιχείρησης δεν είχαν κανονίσει μόνο να βάλουν σε καίρια πόστα του κρατικού
μηχανισμού και των Ενόπλων Δυνάμεων σε Ελλάδα και Κύπρο «δικούς» τους
ανθρώπους, για να «πάνε όλα καλά». Είχαν φροντίσει ταυτόχρονα να εξουδετερώσουν
όσους υπηρετούσαν στον κρατικό μηχανισμό και θα μπορούσαν, επικαλούμενοι τη
νομιμότητα, να μπλοκάρουν την επιχείρηση, ενώ ταυτοχρόνως είχαν ελέγξει τους
κύκλους των πολιτικών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπου υποτίθεται ότι κάνουν
αντίσταση, για να μην αντιδράσουν στη διάρκεια της προετοιμασίας της
επιχείρησης.
Το ίδιο διάστημα είχε
στηθεί και ένα σχέδιο εξαπάτησης του κόσμου, με στοιχείο της απάτης ακόμα και
το επιχείρημα της ένωσης της Βορείου Ηπείρου και της Κύπρου με την Ελλάδα.
Και στις 15 Ιουλίου ήλθε
το πραξικόπημα, για να ακολουθήσει εισβολή. Όλο αυτό το διάστημα, εξ όσων
γνωρίζω, κανείς διανοούμενος, κανείς πολιτικός, κανείς από εκείνους που δήλωναν
τα επόμενα χρόνια ότι έκαναν αντίσταση δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα για τις
προετοιμασίες του πραξικοπήματος αλλά και για τις προετοιμασίες της Τουρκίας
και των ΗΠΑ για τον Αττίλα. Με βάση την απλή λογική, είναι αδύνατον τόσα
εκατομμύρια άνθρωποι, σε Ελλάδα και εξωτερικό, να μην είδαν και να μην άκουσαν
τίποτα, να μην είπαν τίποτε για να προλάβουν το έγκλημα εναντίον της Κύπρου.
Το προηγούμενο διάστημα
εξελίχθηκε μια επιχείρηση κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας και
αντικατάστασής της με ένα έκτρωμα, που κάποιοι το ονόμασαν «κανονικό κράτος»,
το οποίο θα έθετε σε κίνδυνο ακόμα και την παρουσία στο νησί του κυπριακού
Ελληνισμού. Όλο αυτό το διάστημα, που άρχισε τις αρχές του Δεκεμβρίου του 2016,
με την αποδοχή από πλευράς Αναστασιάδη της Πενταμερούς, που ήταν μόνιμο αίτημα
της τουρκικής πλευράς και πολιτικοδιπλωματικός τους στόχος, στήθηκε μια πελώρια
επιχείρηση παραπλάνησης της ελληνικής κοινής γνώμης, για να παρουσιαστεί στην
κυριολεξία το άσπρο μαύρο και να γίνει κάτι ανάλογο με το 1974.
Να χαθεί η Κυπριακή
Δημοκρατία και μάλιστα με την υπογραφή των κυβερνήσεων της Ελλάδας και της
Κύπρου, χωρίς να αντιδράσει κανείς και χωρίς να ακουστεί έστω και μια φωνή
διαμαρτυρίας, για να προληφθεί το κακό. Ειπώθηκαν απίστευτα ψέματα από πλευράς
κυβερνήσεων Αθήνας και Λευκωσίας, τα οποία μάλιστα παρουσιάστηκαν ως θρίαμβοι
από τα ελληνικά ΜΜΕ, με την αντιπολίτευση να παρακολουθεί κυριολεκτικά σαν παράλυτη
την επιχείρηση δολοφονίας του κράτους στην Κύπρο και αντικατάστασής του με ένα
τέρας.
Ευτυχώς -το ξαναγράφουμε
μπας και εμπεδωθεί-, ευτυχώς που ο Ερντογάν, εν όψει των εκλογών του 2019, δεν
υπέγραψε τη δολοφονία της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπό τον φόβο να κατηγορηθεί ως
προδότης από την αντιπολίτευση και να χάσει τις εκλογές, εξέλιξη που ισοδυναμεί
με τον πολιτικό θάνατό του. Όμως, ως πότε θα μας σώζει ο Ερντογάν; Έχει σκεφτεί
κανείς ότι, αν στο επόμενο πραξικόπημα τον αντικαταστήσει κάποιος βολικός
πρόεδρος, οι υπογραφές θα πέσουν και η Κυπριακή Δημοκρατία τότε θα είναι
πραγματικά εκλιπούσα;
Σάββας Καλεντερίδης
* Μια παρατήρηση στα
παραπάνω από τον Γ. Κορυζη
Η προγραφή του Γ. Παπαδόπουλου
από τα αμερικανικά - και άλλα τινά- κέντρα λήψεως αποφάσεων δεν είναι απότοκος
της στάσεως του στο Κυπριακό, όπου οι θέσεις και η πολιτική του ήταν κατά βάσιν
διαλλακτική και όχι ιδιαίτερα διεκδικητική, αφού πίστευε ότι προείχε η διατήρηση
αδιατάρακτων, φιλικών και συμμαχικών, ελληνοτουρκικών σχέσεων, χάριν των οποίων
έπρεπε να υπάρξει στο μέγα εθνικό μας θέμα ένας " έντιμος συμβιβασμός
"(βλ. συνάντηση Κεσσανή Κόλλια - Τσαγλαγιαγκιλ, επαφές του ίδιου του Παπαδόπουλου,
εντατικοποίηση ενδοκυπριακών συνομιλιών, ψυχρή σχέση με Γρίβα και προσπάθεια περιορισμού
η και εξουδετέρωσης του τελευταίου και άλλα πολλά, γνωστά και καταγεγραμμένα
στην Ιστορία). Η αιτία της καταδίκης του και της απομάκρυνσης του έχει να κάνει
με την στάση του σε μείζον γεωπολιτικό παίγνιο - αυτό του Μεσανατολικού ( του οποίου,
βεβαίως, υποκεφάλαιο ήταν πάντοτε το Κυπριακό, μόνο που δεν το είδαμε ποτέ έτσι,
στους κρίσιμους καιρούς, γι’ αυτό και χάσαμε το παιχνίδι...).
Τον Οκτώβριο του 73 ξεσπά
ο πόλεμος του Γιομ Κιππουρ. Ο Παπαδόπουλος, χολωμένος από την πισώπλατη μαχαιριά
- όπως ο ίδιος την θεώρησε - των Αμερικανών, του εξαναγκασμού σε απόσυρση της Μεραρχίας
από την Κύπρο, αρνείται την παροχή διευκολύνσεων και βοήθειας προς το Ισραήλ
από τις εγκαταστάσεις της Κρήτης (Σουδα), των ιδίων διευκολύνσεων που είχε παράσχει
τον Ιούνιο του 67 στον πόλεμο των Έξι Ημερών ( μόλις δυο μήνες αφότου είχε καταλάβει
την εξουσία στην Ελλάδα...).
Ένα μήνα μετά, Νοέμβριο
του 73, του κάνουν το λεγόμενο Πολυτεχνείο και τον γκρεμίζουν, αναβιβάζοντας
στην αρχή τον Ιωαννίδη, γνωστό για την αφοσίωση του στον αμερικανονατοισμό και
για άλλες σχέσεις και διασυνδέσεις του. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά...
Όσο για τις υποτιθέμενες υποσχέσεις
των Αμερικανών - σύμφωνα με τον ίδιο τον Ιωαννίδη - για... Βόρειο Ήπειρο και ένωση
της Κύπρου, όταν, απλά και τραγικά, το δόλωμα, το παραμύθιασμα, για να πέσει ο άνους
στην παγίδα του ελεεινού πραξικοπήματος, προκειμένου να επακολουθήσει η προσχεδιασμένη
από ετών, από Βρετανούς, Τούρκους, ( και με την ευμενή αναμονή και σιωπηρή στήριξη
τρίτων) εισβολή και καταστροφή της Κύπρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου