ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Συμφορές...

Στέφανος Στεφανόπουλος :

Με φοβίζουν οι νέοι "αριστεροί", παιδιά που δεν έχουν ούτε πείρα ούτε γνώσεις

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Συμφορές...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Θα αρχίσω με μια προφητεία. Την είχε διατυπώσει σε ανύποπτο, όπως συνηθίζουμε να λέγωμεν, χρόνο ο πρώην πρωθυπουργός Στέφανος Στεφανόπουλος. Βρισκόμασταν στα 1981. Ήταν έτος ανόδου του ΠΑΣΟΚ, με μια Νέα Δημοκρατία η οποία αντιμετώπιζε ενδοκομματικές έριδες από τα ηγετικά της στελέχη.

Θυμάμαι ότι ήταν απόγευμα Κυριακής όταν ο παλαιός πολιτικός με κάλεσε στο σπίτι του. Τον γνώριζα προσωπικά από το 1965. Με τιμούσε με τη φιλία και την εμπιστοσύνη του. Από τον καιρό της επταετίας των συνταγματαρχών και μεταπολιτευτικά βλεπόμασταν τακτικά. Επρόκειτο για άνθρωπο με σπάνια μόρφωση και μεγάλη πολιτική πείρα. Ο χαρακτήρας του ήταν χαμηλών τόνων και του άρεσε η ήρεμη συζήτηση. Εχειρίζετο άνετα την ελληνική και διεθνή πολιτική και μπορούσε να βλέπει πέρα από την επιφάνεια των γεγονότων. Μακριά από πάθη και φανατισμούς, έντιμος σε όλη του τη ζωή, δεν υπέκυψε ποτέ σε πιέσεις ξένων παραγόντων. Γι’ αυτό και οι «σκοτεινοί θάλαμοι των παρασκηνίων» τον υπέσκαψαν το 1955, όταν μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου Παπάγου εγεννάτο το ερώτημα ποιος θα διαδεχόταν τον Στρατάρχη στην ηγεσία του Ελληνικού Συναγερμού αλλά και στην εξουσία. Κι αν το 1965, με τη θύελλα των «Ιουλιανών», τον άκουγαν (όπως και άλλα ηγετικά στελέχη της Ενώσεως Κέντρου που διεφώνησαν με τους Παπανδρέου), θα είχαμε αποφύγει την εκτροπή και τη δικτατορία.

Το διαμέρισμα του πρώην πρωθυπουργού βρισκόταν στην οδό Λάχητος, δίπλα στην αμερικανική πρεσβεία. Εκείνο, λοιπόν, το απόγευμα του 1981 που τον επισκέφθηκα τον βρήκα σκεφτικό ανάμεσα στις τεράστιες βιβλιοθήκες του γραφείου του. Τον ανησυχούσε η όλη κατάσταση και δεν απέκρυπτε την απογοήτευσή του. «Γράφ’ το και θα με θυμηθείς», μου είπε. «Δεν θα περάσουν πολλά χρόνια και η Ελλάς θα έχει μεταβληθεί σε φρενοκομείο…». Υπέθεσα ότι αναφερόταν στην άνοδο του ΠΑΣΟΚ. «Αυτό είναι μονάχα η αρχή», μου διευκρίνισε. «Τα χειρότερα θα έλθουν πολύ αργότερα».

Γνώριζε τα οικονομικά όσο λίγοι και μου ανέπτυξε τους φόβους του ότι με την πολιτική που ακολουθούσαν οι τότε κυβερνώντες η εθνική οικονομία θα εταλαιπωρείτο συνέχεια από τον στείρο κρατικό παρεμβατισμό και τους πρόχειρους πειραματισμούς. Πίστευε στην ελεύθερη ιδιωτική πρωτοβουλία, ρεαλιστικά ρυθμιζόμενη και ελεγχόμενη από το κράτος. Και τόνιζε ότι, εάν κλονισθεί η «μεσαία τάξη», θα βυθισθεί σε συμφορά η χώρα. «Όποιος αδιαφορεί για τις ασθενέστερες τάξεις», μου υπογράμμισε, «διαπράττει έγκλημα».

Μου είπε πολλά κι ύστερα η κουβέντα το έφερε να μιλήσουμε για την Αριστερά. Ήταν βαθύτατα σκεφτικός και το βλέμμα του εχάνετο στον ορίζοντα. «Φοβούμαι ότι αυτή η παράταξη θα μας οδηγήσει σε συμφορές». Αντέδρασα, τονίζοντας τη σώφρονα πολιτική του Ηλιού, του Δρακόπουλου, του Ηλιόπουλου αλλά και του Φλωράκη. Χαμογέλασε: «Μα, δεν μιλάω για αυτούς. Εμείς όλοι της ‘‘παλιάς φρουράς’’ κάποτε θα φύγουμε από τη ζωή. Με φοβίζουν οι νέοι, παιδιά που δεν έχουν ούτε πείρα ούτε γνώσεις. Φιλόδοξοι νεαροί που δεν γνώρισαν Γολγοθάδες των παλαιών και η άκρατη αρχομανία θα τους καταστήσει έρμαια στα δίχτυα σκοτεινών παραγόντων. Και τότε το ρολόι της Ιστορίας θα γυρίσει πίσω…». Αυτή ήταν η προφητεία. Και οι φόβοι του Στέφανου Στεφανόπουλου επαληθεύτηκαν πλήρως.

Ο Τσίπρας και η παρέα του, που είχαν άκρατες φιλοδοξίες, βρήκαν την ταμπέλα της «Αριστεράς» βολική διότι είχε πέραση. Ήταν για αυτούς το απαραίτητο όχημα που θα τους ανέβαζε –με μεγάλη δόση δημαγωγίας– στην εξουσία. Αυτό ήταν το εύκολο βήμα. Τα δύσκολα άρχισαν από τη στιγμή που βρέθηκαν «επάνω». Μεγαλωμένοι σε μια εποχή –καμία σχέση με την παλαιά των σκληρών διώξεων– όπου αρκεί να δηλώσεις «αριστερός» για να σου ανοίγουν οι πόρτες, με αστείες φοιτητικές «κινητοποιήσεις», νόμισαν ότι θα τους έπαιρναν όλους «φαλάγγι». Ως αντιπολίτευση είχαν την άνεση να υπόσχονται τα πάντα. Όταν όμως ως κυβέρνηση βρέθηκαν απέναντι στους γερμανοευρωπαίους αποικιοκράτες τα έχασαν. Δεν γνώριζαν τι θα πει Αντίσταση και τι θα πει αγώνας. Δεν φαντάσθηκαν ότι ένας συνειδητός αριστερός δεν είναι δυνατόν ποτέ να δεχθεί τον σφαγιασμό όχι μόνο της εργατικής τάξης αλλά όλης της κοινωνίας. Δείλιασαν. Δεν είχαν το σθένος να παραιτηθούν.

Ο λαός –πάντα ευκολοπίστευτος και πάντα προδομένος– τους έδωσε το όπλο με το δημοψήφισμα να αντισταθούν. Αλλά εκείνοι, μαγεμένοι από τα αξιώματα και το μέλι της εξουσίας, πρόδωσαν την Ελλάδα και υπέκυψαν δουλικά σε όλες τις παρανοϊκές αξιώσεις των χυδαίων «εταίρων». Τα ψέματα που έφευγαν από «το έρκος των οδόντων» τους (κατά τον Όμηρο) έπλεξαν γύρω τους ένα τεράστιο δίχτυ, που τώρα τους πνίγει. Εισπράττουν μόνο οργή, χλευασμό και περιφρόνηση από τους πάντες. Και δεν υποψιάζονται ότι κάνουν τόσο κακό στην Ελλάδα όσο έκαναν οι συνωμότες στις 15 Ιουλίου 1974, με το πραξικόπημα στην Κύπρο για να ανατρέψουν τον Μακάριο.

Η επέτειος μας δίνει αφορμή για αυτό το άρθρο. Το πραξικόπημα κατά του Μακάριου οργανώθηκε από τον Ιωαννίδη και το επιτελείο του και διοχετεύθηκε στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, η οποία έκανε όλες τις ενέργειες που εχρειάζοντο για την επιτυχία του εγχειρήματος (οι μόνοι αμέτοχοι ήσαν οι Αρχηγοί Ναυτικού και Αεροπορίας, Αραπάκης και Παπανικολάου). Πώς σκέφθηκαν οι Ιωαννιδικοί; Με μια προδοτική αδιαφορία, ήθελαν να κλείσουν βιαστικά το «Κυπριακό». (Σήμερα, η ελληνοκυπριακή πλευρά θα διαπράξει έγκλημα, εσχάτη προδοσία, εάν συζητήσει ή αποδεχθεί την απαράδεκτη «εκ περιτροπής Προεδρία».) Οι Ιωαννιδικοί είχαν τη φαντασίωση ότι θα πετύχαιναν την ένωση της Κύπρου ανατρέποντας τον Μακάριο. Οι ξένοι (όπως ο Σίσκο κ.ά.) τους αποκοίμιζαν με παραπλανητικές υποσχέσεις, προκειμένου να απαλλαγούν από τον «Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου». Αυτό που έγινε στις 15 Ιουλίου ήταν η φυσιολογική κατάληξη μιας σειράς αντιμακαριακών ενεργειών, που κράτησαν μεγάλο διάστημα. Και το πραξικόπημα έδωσε όχι νόμιμες αλλά «νομότυπες» αφορμές για την τουρκική εισβολή. Έτσι, χάσαμε τη μισή Κύπρο.

Τώρα οι μνημονιακοί (από τον ολετήρα Σημίτη μέχρι την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ), με την ευρωλαγνεία και την αποδοχή των Μνημονίων, παρέδωσαν όχι τη μισή αλλά ΟΛΟΚΛΗΡΗ την Ελλάδα στην κατοχή των Γερμανοευρωπαίων, που έκαναν «εισβολή» στην πατρίδα μας με το ευρώ και με οικονομικά δολοφονικά μέτρα. Οι πραξικοπηματίες το 1974 ήσαν ένοχοι διότι γνώριζαν ότι η κατάσταση που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει στην Κύπρο δεν άφηνε ελπίδες επιτυχούς αντιμετώπισης της τουρκικής εισβολής. Οι Συριζαίοι (και οι μνημονιακοί των άλλων κομμάτων) γνωρίζουν ότι τα Μνημόνια, οι «μεταρρυθμίσεις» και τα «προαπαιτούμενα» που αποδέχθηκαν δεν επιτρέπουν ελπίδες στον λαό για αντιμετώπιση των «εισβολέων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι’ αυτό είναι ΕΝΟΧΟΙ εθνικής προδοσίας. Ο περίφημος «φάκελος της Κύπρου» δεν άνοιξε ποτέ και ούτε πρόκειται να ανοίξει διότι πολλοί είναι εκείνοι που έχουν συμφέρον να μείνουν στο σκοτάδι τρομερά παρασκήνια. Κάποτε, όμως, θα έλθουν όλα στο φως. Ένα μόνο θα πούμε προς το παρόν: Η επωδός κάποιων από την Αθήνα: «Προς Θεού, όχι πόλεμος» κρύβει πολλά. Ο «φάκελος», όμως, των ενόχων της Μνημονιοκρατίας, που μας παρέδωσαν σε ξένη κατοχή, θα ανοίξει και πολλοί θα λογοδοτήσουν. Να γνωρίζουν, όμως, ότι η ΝΕΜΕΣΙΣ θα είναι τρομερή. Την προδοσία πολλοί ηγάπησαν. Τους προδότας, ουδείς!

Ο αείμνηστος Στέφανος Στεφανόπουλος είχε δίκιο που διαισθανόταν τι είδους συμφορά θα μας έβρισκε εάν ανέβαιναν στην εξουσία νεόκοποι ψευδοαριστεροί αναρχοσουρεαλιστές. Όλοι αυτοί, που έγιναν πιόνια στα σχέδια του Σόιμπλε, του Ντάισελμπλουμ, της Μέρκελ και των άλλων απατεώνων, κατήντησαν υπηρέτες της Γερμανίας, που ήταν ανέκαθεν και συνεχίζει να είναι ΕΧΘΡΙΚΗ χώρα. Η Μνημονιοκρατία είναι ενσυνείδητη και ψυχρή τακτική εθνικής μειοδοσίας, υποτέλειας, συνωμοσίας και ξεπουλήματος της εθνικής μας κυριαρχίας.

Φοβίζει η Γερμανία τους σημερινούς κυβερνώντες. Υποκύπτουν διότι έχουν –τουλάχιστον– μειωμένη εθνική συνείδηση. Εάν τους συγκινούσε ο πατριωτισμός, θα ήξεραν ότι οι ολιγοστοί φύλακες του Ρούπελ χτυπήθηκαν με τους Γερμανούς στην γλαυκήν εκείνην αυγή του 1941. Το ήξεραν πως ήσαν λίγοι, πως δεν θα ερχόταν βοήθεια από πουθενά, πως θα έπεφταν. Μα δεν δείλιασαν. Δεν σκέφτηκαν την παράδοση, δεν λογάριασαν τη θυσία, που φαινόταν τότε ανώφελη σε ολάκερες αυτοκρατορίες. Γράφτηκε εκεί, με το αίμα των παλικαριών, ένα Έπος στα Οχυρά. Κράτησαν οι Έλληνες τα χαλύβδινα κύματα. Γι’ αυτό και απέσπασαν τον παγκόσμιο σεβασμό. Σήμερα οι μειοδότες εισπράττουν μόνο περιφρόνηση από παντού.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ