Η κατάργηση της αριστείας, αποφασιστικός παράγων αποτυχίας μιας χώρας

Η κατάργηση της αριστείας, αποφασιστικός παράγων αποτυχίας μιας χώρας

ΟΤΑΝ το 1981 εξελέγη στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ο «playboy του Hollywood» Ρόναλντ Ρέιγκαν, πολλοί ήσαν αυτοί που πίστευαν ότι η διακυβέρνηση του θα ήταν μια διασκεδαστική κωμωδία, η οποία θα τροφοδοτούσε τη διεθνή σάτιρα - όπως καλή ώρα τα καμώματα του σημερινού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Προς γενική έκπληξη, όμως, όχι μόνο δεν συνέβη αυτό, αντιθέτως ο Ρέιγκαν απεδείχθη ένας εκ των καλύτερων προέδρων των ΗΠΑ.

Ένα από τα πρώτα προβλήματα των ΗΠΑ, για το οποίο ενημερώθηκε ο νέος πρόεδρος, ήτο «η υστέρηση της ανταγωνιστικότητος του εμπορίου και της βιομηχανίας», το οποίο -κατά την άποψη των συμβουλών του- οφείλετο στην έκρυθμη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί στην εκπαίδευση τα προηγούμενα χρόνια. Η επίλυση του προβλήματος ανετέθη αμέσως στον υπουργό Παιδείας Τερέλ Μπελ, ο οποίος με τη σειρά του ανέθεσε τη μελέτη του προβλήματος σε επιτροπή 18 εμπειρογνωμόνων η οποία σε τακτό χρόνο παρέδωσε την έκθεση της με τίτλο «Anation at risk» («Ένα έθνος σε κίνδυνο»), με την οποία εισηγείτο την άμεση μεταρρύθμιση στον χώρο της Παιδείας. Στην έκθεση, μεταξύ άλλων, ανεφέροντο και τα εξής: «Οι προσδοκίες από το εκπαιδευτικό σύστημα δεν θα πρέπει να είναι τίποτε λιγότερο από προσδοκίες για αριστεία. Για τον ως άνω σκοπό επιβάλλεται η χρήση αυστηρών μετρήσιμων κριτηρίων αξιολόγησης των μαθητών. Και σε αξιολόγηση θα υποβάλλονται και οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι θα λογοδοτούν για την εργασία τους». Για τη σπουδαιότητα της εκπαίδευσης μίλησε προ καιρού και ο Γάλλος νομπελίστας οικονομολόγος Ζαν Τιρόλ λέγοντας τα εξής: «Στη νέα αυτή εποχή που ζούμε, η εκπαίδευση θα είναι ο αποφασιστικός παράγων της επιτυχίας ή της αποτυχίας μιας χώρας».

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στον πολιτισμένο κόσμο της Δύσεως, η Παιδεία στη χώρα μας έχει καταστεί ο σάκος του μποξ όλων των κυβερνήσεων. Αρπίζοντας από το λογότυπο του πολύπαθου Υπουργείου Παιδείας, μόνο τα τελευταία οκτώ εννέα χρόνια έχουν εναλλαγεί οι λέξεις «παιδείας», «θρησκευμάτων», «πολιτισμού», «αθλητισμού», «διά βίου μάθησης» και «έρευνας». «Ε, και τι έγινε;» θα ρωτήσει κάποιος. Κι όμως, έγινε. Διότι πέραν της συγχύσεως που προκαλούν στους πολίτες αυτές οι συχνές μετονομασίες, για κάθε λέξη που μπαινοβγαίνει στο λογότυπο του υπουργείου το κόστος υπερβαίνει τα 800.000 ευρώ από την αλλαγή των σφραγίδων, των επιστολόχαρτων και κυρίως των τίτλων σπουδών (απολυτήρια, ενδεικτικά και πτυχία), τα οποία υπερβαίνουν το 1.000.000 αντίτυπα ετησίως.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι μεταρρυθμίσεις στον χώρο της Παιδείας δεν αποτελούν απόρροια της διαφορετικής πολιτικής των εναλλασσόμενων στην εξουσία κομμάτων, αλλά και αυτής ακόμη των υπουργών του αυτού κόμματος. Κρίνεται επίσης αναγκαίο να λεχθεί ότι η Παιδεία δεν έχει υποστεί επιθέσεις μόνο από φιλοαριστερές κυβερνήσεις, αλλά και από ακραιφνείς συντηρητικές. Χαρακτηριστικές, οι μεταρρυθμίσεις του Γεωργίου Ράλλη (1976-77), κατά τις οποίες επεβλήθησαν η δημοτική γλώσσα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως και η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών από μετάφραση. Βέβαια, οι πλέον καταστροφικές μεταρρυθμίσεις ήσαν εκείνες του ΠΑΣΟΚ (1981-1984), διά των οποίων επεβλήθη η δημοτική ως επίσημη γλώσσα του κράτους, το μονοτονικό σύστημα, νομιμοποιήθηκε το πανεπιστημιακό άσυλο και εξελέγησαν καθηγηταί ΑΕΙ λέκτορες, στερούμενοι διδακτορικών τίτλων.

Φαίνεται, όμως, ότι τη χαριστική βολή της Παιδείας τη δίνει η σημερινή κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, η οποία γκρεμίζει ό,τι έχει απομείνει όρθιο στον εθνικό αυτό χώρο. Πάγια πολιτική του φαίνεται να είναι η υπονόμευση κάθε άξιας που έχει απομείνει στην ελληνική εκπαίδευση. Εφαρμόζοντας κατά γράμμα τη μαρξιστική «μέθοδο του σαλαμιού», μια κυβέρνηση, στην οποία μετέχουν τέως στελέχη του ορθόδοξου ΚΚΕ και της νεολαίας του, με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον πρωθυπουργό και με μπροστάρη έναν υπουργό, ο οποίος εξαργύρωσε τη στρατιωτική θητεία του, προχωρεί σταδιακά στην κατάργηση των παρελάσεων, τις οποίες θεωρεί γέννημα ολοκληρωτικών καθεστώτων, στην κατάργηση του εκκλησιασμού των μαθητών, έπαρσης της σημαίας στα σχολεία, της πρωινής προσευχής και τέλος της αριστείας, βάσει της οποίας επελέγοντο οι σημαιοφόροι των παρελάσεων.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι στο πίσω μέρος του κεφαλιού των σημερινών κυβερνώντων κρύβεται η σκέψη της προς τα κάτω ισοπέδωσης των πάντων. «Διότι», όπως γράφει ο έγκριτος δημοσιογράφος Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλοδ σε άρθρο του στην «Εστία» της 7ης Αυγούστου,- «κατά τον νοσηρό τρόπο σκέψης τους, στον βαθμό που ο Έλληνας πολίτης εθισθεί στη μετριότητα, θα κάνει πολιτικές επιλογές με το σκεπτικό ότι όλοι ίδιοι είναι - εκτός, βέβαια, από την ειδοποιό διαφορά ότι τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει το πλεόνασμα πολύ μικρότερου, και επομένως ηθικά μη αναλώσιμου, χρόνου παραμονής στην εξουσία».

Κλείνοντας, ας ευχηθούμε όπως η ανωτέρα δύναμη μας απαλλάξει από τη σημερινή λαίλαπα, νια να μη δούμε και τα χειρότερα. Όπως τη διά κληρώσεως εισαγωγή στα πανεπιστήμια, τις προαγωγές των αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων ή και των λοιπών κρατικών φορέων κ.ά. Αμήν.

Από άρθρο του ΓΕΩΡΓΙΟΥ Β. ΚΑΣΣΑΒΕΤΗ (Επισμηναγού (Ι) ε.α) στην Κυριακάτικη δημοκρατία