ΓΙΟΡΤΑΖΩ
και ΧΩΡΙΣ καπνό, γιατί...
ΤΣΙΓΑΡΟ…ΤΕΛΟΣ.
!!!
Ε, μα…νισάφι πια. Όλοι οι
αντικαπνιστές στην ζωή μου μαζεμένοι και την καπνίστρια στο σκαλοπάτι τιμωρία;
Κι εγώ; Τι εγώ; Δεν με
βλέπεις; Πανευτυχής να μονολογώ και να σαρκάζω:
Μα τόσο νερόβραστοι, τόσο
αντιερωτκοί; Στο ένα χέρι το ποτό και στο άλλο το πιρούνι; Πώς είναι δυνατόν να
σκέπτονται, να εμπνέονται να συνομιλούν και κυρίως να φλερτάρουν, δίχως το
τσιγάρο;
Ώσπου μια μέρα, στα
πλαίσια του ετήσιου check-up, πήρα το μεγάλο ρίσκο, να ζητήσω εξέταση πνευμόνων
που απέφευγα επιμελώς.
Κι έρχεται η μέρα των
αποτελεσμάτων και λέω στο γιατρό:
Αργά αργά σας παρακαλώ,
αφού κλείσω πρώτα τα αυτιά μου.
Ψιλοανοίγω ματάκι –
ξέρεις, αυτό το εκ γενετής μισόκλειστο - και τον βλέπω να χαμογελά και να μου
λέει:
Για καπνίστρια τριών
πακέτων την ημέρα, καλύτερα πνευμόνια, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν.
Πετάχτηκα όρθια και φώναξα
περιχαρής με δέος.
Αλήθεια; Σας ευχαριστώ
πολύ, μου επιτρέπετε να σας φιλήσω;
Δηλαδή… και ΟΧΙ να μου
έλεγε ο doctor, τον ασπασμό δεν θα τον γλύτωνε ο καημένος.
Έτρεξα κοντά του, του
έδωσα ένα σβουριχτό φιλί στ΄αυτί κι άρχισα να κατεβαίνω δυο δυο τα σκαλοπάτια,
να θρονιαστώ στη θέση μου, για την ιεροτελεστία του τσιγάρου, πριν να βάλω
μπρος τη μηχανή.
Μ΄αρέσει που ρωτάς, γιατί;
Γιατί… δίχως τον καπνό καλέ, πώς θα έβλεπα, πού είναι το φρένο, , το τιμόνι, το
φανάρι;
Και ξαφνικά, εκεί στο
πρώτο ηδονικό παφ και στο τόσο ερωτεύσιμο πουφ, μου έρχεται θεϊκή αναλαμπή, που
την λες και Θαύμα!
Κοίταξα ψηλά στον ουρανό
κι αναρωτήθηκα:
Αν τώρα δεν δείξεις
ευγνωμοσύνη στο Σύμπαν, για την μεγάλη δωρεά της προστασίας του, τότε, πότε; Ή
ΤΩΡΑ Ή ΠΟΤΕ.
Άρχισα να τρέχω, ενώ
ταυτόχρονα τηλεφωνούσα στην κολλητή μου, να περιμένει εκεί.
Μπήκα στο σπίτι μου. Μπρός
εγώ και πίσω εκείνη. Χωρίς να πω τίποτα, άρπαξα μια μεγάλη πάνινη τσάντα κι άρχισα
να ρίχνω μέσα όλα τα πολύτιμα φετίχ μου, αναπτήρες, πίπες και τασάκια που τόσο
αγαπούσα!
Ύστερα, με τον κόμπο στο
λαιμό, κι αναφιλητό στα χείλη γι΄αυτόν τον χωρισμό, όρμησα για την ύστατη
Θυσία.
Άνοιξα ντουλάπες,
μπουφέδες και συρτάρια, ξετρυπώνοντας τόνους νικοτίνης και άλλης τόσης πίσσας
που σαν θησαυρό τα είχα φυλαγμένα, μήπως και ξεμείνω. Την ακούμπησα στο χέρι
της και είπα:
Ποτέ δεν θα μου τα φέρεις
πίσω, ακόμα και γονατιστή να στα ζητήσω.
Και τώρα; Τι τώρα; Σ΄αυτήν
την άπονη ερώτηση, θέλεις να σου απαντήσω; Τώρα…αφού έφαγα όλες τις θήκες, τις
σχάρες και τις πόρτες του ψυγείου, έπιασα στασίδι, πρώτο συρτάρι καταψύκτη
ίσαμε το τελευταίο. Τόση βουλιμία πού βρέθηκε θεέ μου;
Οκτώ μήνες σήμερα και δέκα
έξη μέρες, μακριά απ΄ την αρρωστημένη εξάρτηση κι έρχομαι κοντά σας, μια χάρη
να γυρέψω.
Σ όλα αυτά τα χιλιάδες
εύγε, μπράβο και επαίνους που με ψυχική γενναιοδωρία χαρίσατε στο Λογοτεχνικό
Σαλόνι και σ΄ εμένα, θα μπορούσα, σας παρακαλώ, σε μια ακόμη Επιβράβευση δική
σας να ελπίσω, ώστε να μην ξαναγυρίσω ποτέ σ΄αυτήν την ‘’αμαρτία;’’
Σας εκλιπαρώ, στηρίξτε με,
το ΄χω μεγάλη ανάγκη!
Και όσο εγώ θα υποκλίνομαι
σε όλους εσάς που το κόψατε ήδη, θα καταθέτω μπροστά σας, όλα τα ‘’σ΄αγαπώ’’ που
σας οφείλω, με της Ευγνωμοσύνης μου το Ευχαριστώ που είναι απ΄ την καρδιά
δοσμένα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου