ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ: Οι «πεινασμένοι»...

"Κι έγιναν κωμικοί διότι τους υπενθυμίζουν όλοι τι έλεγαν οι ίδιοι όταν ήταν αντιπολιτευόμενοι. Κι έγιναν τραγικοί διότι έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα που ρουφούν από εργαζομένους, συνταξιούχους και ανέργους."

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Οι «πεινασμένοι»...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Ένας πρωθυπουργός που δεν είναι σε θέση να προβεί σε σωστή εκτίμηση για το μέγεθος της καταστροφής από τις πυρκαγιές πώς είναι δυνατόν να εκτιμήσει ορθά το μέγεθος της καταστροφής που έχει προκαλέσει η πολιτική του στη χώρα;

Και στις δύο περιπτώσεις ο «Ηρόστρατος της Αριστεράς» φαντασιώνεται ό,τι του είναι αρεστό και βολικό, νομίζοντας ότι μπορεί να ξεγελάσει τους αγανακτισμένους πολίτες. Πύρινη λαίλαπα αφάνισε τον δασικό μας πλούτο. Πύρινη λαίλαπα αφανίζει τους ανθρώπους, που η κυβέρνηση τους ρουφά το αίμα με τα παρανοϊκά και θανατηφόρα φορολογικά μέτρα. Κυριολεκτικά, έχουν ματώσει οι άγρια φορολογούμενοι, που τους τα πήραν όλα. Ο Τσίπρας θα γλιστρήσει πάνω στο αίμα και θα πέσει. Θα όφειλε να είχε καταλάβει ότι η περαιτέρω παραμονή του στην εξουσία γιγαντώνει τη φθορά του. Η εξάρτησή του από τα ξένα κέντρα αποφάσεων δεν μπορεί πλέον να καλυφθεί.

Ξεπούλησε και παρέδωσε τα πάντα στη δικτατορία της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, προκειμένου να παραμείνει πρωθυπουργός μιας κατοχικής κυβέρνησης. Όταν έξω, στις Βρυξέλλες, ο Αλέξης βρέθηκε στο δίλημμα με ποια πλευρά θα πάει, με τον λαό ή με τη συμμορία των «εταίρων», προτίμησε το δεύτερο, παρά τις εναγώνιες αντιδράσεις και προειδοποιήσεις του Βαρουφάκη και των άλλων (Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου κ.λπ.), που διεχώρισαν τις ευθύνες τους. Η δίψα της εξουσίας τον έκανε να γίνει έρμαιο στα δίχτυα της Κίρκης των Βρυξελλών.

Την «περίπτωση Τσίπρα» είχε περιγράψει από πολύ νωρίς η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Η αληθινή εκείνη επαναστάτρια –που είχε τραγικό τέλος– χαρακτήριζε τη νεότερη γενιά έξαλλων που ήθελαν να υπερκεράσουν ακόμα και τον Λένιν ως… «πεινασμένους για εξουσία»! Κι αυτή η γενιά, όταν έγινε «ελίτ», ακολούθησε τη νοοτροπία του Στάλιν. Ο ερυθρός τσάρος κυνικά διεκήρυσσε: «Όταν η εξουσία γίνεται αυτοσκοπός, αγιάζει όλα τα μέσα»… Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους σημερινούς «πεινασμένους για εξουσία». Προ αυτού του στόχου, θυσίασαν και πρόδωσαν τα πάντα. Είναι ασύλληπτο το κακό που έκανε αυτή η νέα γενιά των ΣΥΡΙΖΑίων, όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και στην ιδεολογία της Αριστεράς. Οι πλέον φανατικοί ακροδεξιοί δεν θα μπορούσαν ποτέ να πετύχουν –με οποιοδήποτε μέσο– την ισοπέδωση των σοσιαλιστικών ιδεών όπως την πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα μείνει στην Ιστορία ως ο νεκροθάφτης της Αριστεράς.

Θυμάμαι τον πολύ αγαπητό μου φίλο, τον ιστορικό και φλογερό δημοσιογράφο Τάσο Βουρνά, που στη δύση της ζωής του, όταν είχε καταρρεύσει ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», μου εξέφρασε την ελπίδα ότι «ο σοσιαλισμός, είτε έτσι είτε αλλιώς, θα ισορροπήσει στο άμεσο μέλλον και θα δημιουργήσει τον δικό του περιβάλλοντα χώρο…». Εκείνην τη στιγμή ο συγγραφέας της «Φιλικής Εταιρείας» και τόσων άλλων σπουδαίων ιστορικών έργων δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τον σοσιαλισμό θα τον δολοφονούσε η νέα γενιά της παράταξης, την οποία εκείνος υπηρέτησε πιστά, χωρίς υποχωρήσεις και ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς. Μια γενιά που δεν γνώρισε αγώνες και διώξεις, που ξεστράτισε στον τυχοδιωκτισμό, διότι στην πραγματικότητα την ενδιέφερε μόνο η δύναμη (ο αυταρχισμός) της εξουσίας και το χρήμα. Ο αυτοσκοπός που «αγιάζει όλα τα μέσα». Ευτυχώς, ο Βουρνάς δεν έζησε για να γευθεί αυτήν την πίκρα της προδοσίας των ονείρων.

Οι ΣΥΡΙΖΑίοι, με τη δίψα της αρχομανίας που τους διακρίνει, δεν έσκυψαν πάνω στην Ιστορία της Αριστεράς για να σταθούν σε ορισμένες μαύρες σελίδες και να προβληματισθούν μήπως ξεπέσουν στον ηθικό κατήφορο που καταγράφεται σε κάποια κεφάλαια. Εκεί θα έβλεπαν ότι υπήρξαν πολλοί που ήταν «κομμουνιστές» και έγιναν έπειτα «σοσιαλιστές» ή «δημοκράτες». Αφού πέρασαν ολίγα έτη ως αντιπολιτευόμενοι του ΚΚΕ, τροτσκιστές, αρχείοι, λενινιστές, αμφίβολοι επαναστάτες, καλλιεργούντες έναν ακατάληπτο σουρεαλισμό, συνήθως άγνωστο πέραν των 17 ατόμων, μετεβλήθησαν σε άχρηστους ή επικίνδυνους ανθρώπους. Κι αφού δεν ήταν πλέον κομμουνιστές ούτε δημοκράτες, έγιναν αντικομμουνιστές και, αναλόγως της ποιότητάς τους, χαφιέδες ή φασίστες. Όχι μόνο δημοκράτες ή σοσιαλιστές δεν μπορούσαν να είναι, αλλά μισούσαν τους δημοκράτες και τους σοσιαλιστές. Διότι δεν τους ενδιέφεραν οι ιδέες. Ιερό τους καθήκον θεωρούσαν να πλήξουν ιδεολογίες και πρόσωπα. Να μη μείνει τίποτα όρθιο στον τόπο αυτόν, αφού οι ίδιοι δεν κατόρθωσαν να είναι τίποτα. Έτσι ικανοποιούσαν τον ψυχικό τους μηδενισμό.

Οι ΣΥΡΙΖΑίοι, που δεν έχουν καμία σχέση με την αληθινή Αριστερά, μετεβλήθησαν σε επικίνδυνους ανθρώπους χάριν της ευνοιοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν τους ενδιαφέρουν οι ιδέες, τις οποίες καπηλεύονται ασύστολα. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα μείνει τίποτε όρθιο σε αυτόν τον τόπο, διότι οι ίδιοι δεν κατόρθωσαν ποτέ να είναι τίποτα και ικανοποιούν μόνο τον ψυχικό τους μηδενισμό. Εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ σαν σουρεαλιστική ψευδοαριστερά, η οποία –μοναδικό φαινόμενο στην παγκόσμια Ιστορία– ξέσκισε το εργατικό δίκαιο και μετεβλήθη σε δήμιο των λαϊκών συμφερόντων. Μπορούσε ποτέ κανείς να διανοηθεί ότι θα υπήρχε αριστερός που να εξεθείαζε και να προσκυνούσε τον Χίτλερ; Όχι βέβαια! Σήμερα, όμως, άνθρωποι που ισχυρίζονται ανερυθρίαστα ότι είναι «αριστεροί» εκθειάζουν και προσκυνούν τον αγύρτη Σόιμπλε, προκειμένου να μη χάσουν την εξουσία. Οι ΣΥΡΙΖΑίοι παίζουν την κυβέρνηση. Ήλπιζαν ότι θα ξεγελούσαν τους ψηφοφόρους σαν μια «αναγκαία» κυβέρνηση, που προωθούν σκοτεινές ευρωπαϊκές δυνάμεις, για να… βγούμε στις αγορές! Κι έγιναν αστείοι με το ύφος των «σκληρών κυβερνητών» που πήραν. Κι έγιναν κωμικοί διότι τους υπενθυμίζουν όλοι τι έλεγαν οι ίδιοι όταν ήταν αντιπολιτευόμενοι. Κι έγιναν τραγικοί διότι έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα που ρουφούν από εργαζομένους, συνταξιούχους και ανέργους. Η κυβέρνησή τους θα μείνει στην Ιστορία ως κυβέρνηση της ντροπής.

Ο Τσίπρας ασφαλώς γνωρίζει δεκάδες περιπτώσεις κομμουνιστών που πήγαν στο απόσπασμα διότι δεν ήθελαν να προδώσουν τις αρχές τους. Θα θυμίσω μόνο μία χαρακτηριστική περίπτωση. Εκείνη του Νίκου Πλουμπίδη. Στα «πέτρινα χρόνια» –τα πρώτα της δεκαετίας του 1950–, στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς υπήρχαν διαφωνίες σχετικά με την αποστολή παράνομα του Πλουμπίδη στην Αθήνα και την καθοδήγηση την οποία ήθελε να επιβάλει σε αυτόν τον ιδεολογικό χώρο. Έναν χώρο που προσπαθούσε να κάνει τα πρώτα, μουδιασμένα βήματα στη νόμιμη πολιτική ζωή μετά τον Εμφύλιο. Μπορεί να έχουμε αντιρρήσεις με την ιδεολογία του Πλουμπίδη, αλλά όλοι αποκαλύπτονται μπροστά στο ηθικό μεγαλείο του διότι δεν υπέκυψε σε πιέσεις για να γλιτώσει τη ζωή του. Στις 3 Μαρτίου του 1954 έλεγε μέσα από τα κάγκελα της φυλακής των μελλοθανάτων: «Μόνον οι δειλοί προ του κινδύνου αλλάσσουν ιδεολογίαν. Εγώ, όμως, θα πεθάνω δι’ αυτήν…».

Από τον Αλέξη δεν ζητήσαμε τόσο πολλά. Δεν του είπαμε να πάει στο απόσπασμα. Ένα «ΟΧΙ» του ζητήσαμε να αντιτάξει στους ευρωπαίους δυνάστες κι αυτός το μετέτρεψε σε «ΝΑΙ». Και έστειλε στο «απόσπασμα» των δημίων «εταίρων» την εργατική τάξη, όλη την κοινωνία. Πατώντας πάνω στα ράκη των εξαθλιωμένων πολιτών, που τους τα πήραν όλα, ο Αλέξης παραμένει πρωθυπουργός. Για πόσο ακόμα; Τόσο ακόρεστη είναι η «πείνα για εξουσία», όπως έλεγε η Λούξεμπουργκ; Πανηγυρίζει ο «αριστερός» Αλέξης διότι μας γύρισε σε εργασιακό Μεσαίωνα. Και βλέπει παντού… «χαρούμενα πρόσωπα» και ευτυχείς υπηκόους για τη… δυστυχία τους! Ανήγαγε το ασύδοτο ψεύδος σε πολιτικό δόγμα. Θα μείνει στην Ιστορία ο Αλέξης ως ο μέγας διδάσκαλος της ασυνέπειας στον πολιτικό κόσμο. Αληθινός επαναστάτης είναι αυτός ο οποίος αγωνίζεται να ανατρέψει τη δουλεία και δεν προσαρμόζεται σε αυτήν προκειμένου να κάθεται αναπαυτικά στην πρωθυπουργική πολυθρόνα. Εάν δεν μπορεί να επιφέρει τέτοια ανατροπή, είναι καλύτερα να παραμερίζει, για να διασώζει τουλάχιστον την αξιοπρέπειά του.

Το δράμα με ΟΛΑ τα μνημονιακά κόμματα (κυβερνήσεως και αντιπολιτεύσεως), που έχουν αναγάγει σε θρησκεία τη γερμανοευρωπαϊκή ένωση, είναι ότι μετέτρεψαν σε αναπόσπαστο και αναπότρεπτο στοιχείο της κάθε είδους εξουσίας τους (κι επομένως και του αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας) την υποκρισία, το ψέμα, την απάτη. Διότι η ατιμασμένη εξουσία προσφέρει προίκα στους ίδιους τους «άρχοντες» λύτρα γοητευτικά και αποδοτικά. Ο Jean Paulhan έγραφε κάποτε: «Το μόνο που ζητάω από τους πολιτικούς είναι να αλλάζουν τον κόσμο, και να μην αρχίζουν την αλλαγή αλλάζοντας την αλήθεια». Και εννοούσε, βέβαια, να μην αλλάζουν τα φώτα στην αλήθεια… Αυτό, δηλαδή, που πράττουν σήμερα οι ευρωλάγνοι όλων των κομμάτων: Διαστρέφουν την αλήθεια γύρω από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο λέκτορας Οικονομικών του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Νίκος Στραβελάκης έχει διατυπώσει με απλά λόγια ποια μπορεί να είναι η λύση: Οι πολίτες να αντισταθούμε –χωρίς άνωθεν καθοδήγηση– φανερά και δυναμικά στην απολυταρχία του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Να δώσουμε στους ξένους πάτρωνες να καταλάβουν ότι δεν θέλουμε να μετέχουμε σε τέτοια «ένωση». Ο κ. Στραβελάκης δεν προσπάθησε να ωραιοποιήσει τον αγώνα. Δεν απέκρυψε τις δυσκολίες. Προειδοποίησε ότι οι ανάλγητοι «εταίροι» θα θελήσουν να μας εκδικηθούν για την απειθαρχία μας. Αλλά χωρίς συγκρούσεις και αγώνα δεν επιτυγχάνεται ποτέ η εθνική ελευθερία… Αυτό ακριβώς που προτείνει ο κ. Στραβελάκης ανταποκρίνεται πλήρως στον στίχο του ύμνου της «Διεθνούς» (γράφτηκε από τον κομμουνάρο εργάτη Ευγένιο Ποτιέ και μελοποιήθηκε από τον επίσης εργάτη Πιερ Ντεζεντιέρ): «Για να λείψουν τα δεσμά μας, για να πάψει πια η σκλαβιά, να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας και της ψυχής μας τη φωτιά…».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ