ΚΥΠΡΟΣ 1974 : Πώς να το πεις στη μάνα;

Εθνοκάθαρση - το μεγαλύτερο έγκλημα των τελευταίων 3.000 ετών στην Κύπρο Της ΚΛΑΙΡΗΣ ΓΑΖΗ(*) Όταν βρέθηκαν τα οστά του αδελφού τους, το έκρυψαν από την μάνα τους. Μέχρι  τα τελευταία της, πίστευε ότι ο γιος της θα ερχόταν μια μέρα να την δει, όπως τον παλιό καλό καιρό. Βλέπετε, η γιαγιά τον προτιμούσε αγνοούμενο παρά νεκρό. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Κι αυτή ως μάνα καρτερική, περίμενε. Μέχρι που της έκλεισαν τα μάτια…  Η αφήγηση ανήκει στον Γιώργο Βασιλαρά από το Στρόβολο -προάστιο της Λευκωσίας- κατά τη διάρκεια του δείπνου Μνήμης και Λιτότητας, που παρέθεσε η Κυπριακή Κοινότητα το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Συντονιστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα για την μαύρη επέτειο της εισβολής και συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής του βορείου τμήματος της Κύπρου.  Ο τιμώμενος νεκρός, είναι ο αδελφός του κ. Γιώργου, ο έφεδρος ανθυπολοχαγός, Δώρος Βασιλαράς, που σκοτώθηκε στις μάχες της Αγίου Παύλου, στις 17 Αυγούστου 1974. Ήταν μόλις 24 ετών.  Ο Δώρος, ήταν το πέμπτο παιδί της οικογένειας του Χαραλάμπους και της Άννας Βασιλαρά. Ήταν απόφοιτος της Σχολής Τέρα Σάντα της Λευκωσίας και μετά τη στρατιωτική του θητεία του, ετοιμαζόταν για σπουδές στο Λονδίνο.  ΗΤΑΝ ΜΕΡΑ ΕΚΕΧΥΡΕΙΑΣ «Δυστυχώς, τον πρόλαβαν τα γεγονότα. Ο αδελφός μου ήταν ένας καλοσυνάτος νέος και του άρεσε ο αθλητισμός. Τις μέρες της εισβολής ήταν στο ΓΕΦ, υπεύθυνος τροφοδοσίας. Σε μια από τις μάχες, μπροστά στον κίνδυνο προσπάθησε να ενημερώσει τους συναδέλφους του για οπισθοχώρηση. Τους κάλυψε. Έμεινε τελευταίος. Ήταν μέρα εκεχειρίας. Ωστόσο, οι Τούρκοι πυροβολούσαν. Εκεί τον σημάδεψε θανάσιμα στο κεφάλι το βόλι του εισβολέα. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο Λευκωσίας όπου διαπιστώθηκε το μοιραίο. Οι συνθήκες ήταν τέτοιες που τον έθαψαν σε ομαδικό τάφο στο κοιμητήριο της Λακατάμιας. Χρόνια μετά και με την ταυτοποίηση των οστών με την μέθοδο του DNA, έγινε η αναγνώριση. Τον κηδέψαμε την Τετάρτη, 8 Αυγούστου 2001, στον ιερό ναό Αγίου Νικολάου Έγκωμης, χοροστατούντος του Χωροεπισκόπου Τριμυθούντος, κ. Βασιλείου. Τον επικήδειο είχε εκφωνήσει ο τότε υπουργός Εξωτερικών κ. Κασουλίδης. Τώρα αναπαύεται στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας», είπε ο κ. Γιώργος με τρεμάμενη φωνή. Η ταυτοποίηση των οστών των στρατιωτών και άμαχων με την μέθοδο του DNA που σκοτώθηκαν κατά την εισβολή του 1974 και τάφηκαν σε ομαδικούς τάφους ή είναι στον κατάλογο των αγνοουμένων, αν και χρονοβόρα, επιβάλλεται να αντιμετωπιστεί όχι ως πολιτικό θέμα αλλά για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους και για τις δυο πλευρές.  Η κυπριακή κυβέρνηση έχει ζητήσει επανειλημμένα από την Τουρκία να επιτρέψει την άμεση πρόσβαση και εκταφές σε γνωστά μέρη στην κατεχόμενη Κύπρο. ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ Υψηλόβαθμοι αξιωματικοί του τουρκικού στρατού που υπηρέτησαν κατά την εισβολή, στα απομνημονεύματά τους, αναφέρονται σε πληροφορίες σχετικά με τις μάχες, τα άτομα που σκοτώθηκαν, συνελήφθηκαν ή κρατήθηκαν και μέχρι σήμερα αγνοούνται.  Επιστολή της Κυπριακής Δημοκρατίας με τίτλο «Έλληνες - Κύπριοι και συγγενείς τους, Ανάγκη για αποτελεσματική εφαρμογή της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην υπόθεση Κύπρου κατά της Τουρκίας και συνοδεύεται από μαρτυρίες και ντοκουμέντα, αποδεικνύει ότι, ο τουρκικός στρατός έχει στην κατοχή του πληροφορίες σχετικά με την ταυτότητα και τους χώρους ταφής των Ελλήνων Κυπρίων αμάχων που σκοτώθηκαν από Τούρκους στρατιώτες καθώς και πληροφορίες για πρόσωπα που συνελήφθηκαν εν ζωή και σήμερα θεωρούνται αγνοούμενοι. Ωστόσο, η ελαστικότητα και τα προσκόμματα της Άγκυρας αποτελούν ένα αγκάθι στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, σε μια εποχή μάλιστα που η Κύπρος είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης -κατέχει έως το τέλος του χρόνου την προεδρία και η Τουρκία, παρά την πρόθεση ένταξής της, αρνείται να εφαρμόσει αποτελεσματικά, την απόφαση του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και εμποδίζει το έργο της Επιτροπής των Αγνοουμένων. Μια ζοφερή εικόνα για τις προοπτικές της Επιτροπής στο δράμα των συγγενών, που απεγνωσμένα αναμένουν την αλήθεια… Εξίσου συγκινητική ήταν και η αφήγηση της κ. Σούλας Βασιλαρά για τον αδελφό της, Γιώργο Αρτεμίου, από τα Πέρα Ορεινής. Ο 23χρονος Γιώργος γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1954. Τα παιδικά του χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, γεμάτα στερήσεις και σκληρή δουλειά. Μετά το σχολείο βοηθούσε με τα αδέλφια του τον πατέρα τους με τα πρόβατα ΣΕ ΛΑΚΚΟ ΣΤΟ ΤΖΙΑΟΣ Ο Γιώργος ήταν πολύ καλός μαθητής στο σχολείο. Είχε ταλέντο στη ζωγραφική και καθώς δεν είχε πού να ζωγραφίσει, ζωγράφιζε στους τοίχους του υπνοδωματίου του. Μέχρι σήμερα διατηρούνται αυτές οι ζωγραφιές στο πατρικό σπίτι. Έγινε επιπλοποιός. Στα 18 του χρόνια, το 1972, κατατάχθηκε στην Εθνική Φρουρά. Το Γενάρη 1974 απολύθηκε, αρραβωνιάστηκε κι ετοιμάζονταν για το γάμο τους. Τον πρόλαβε όμως η εισβολή. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες κατά τη διάρκεια της πρώτης εισβολής. Στις 14 Αυγούστου 1974, όταν άρχισε η δεύτερη φάση, ο Γιώργος μαζί με άλλους είκοσι επτά στρατιώτες αιχμαλωτίστηκαν από τους Τούρκους στο χωριό Παλαίκυθρο.   «Ο αδελφός μου αγνοείτο μέχρι το 2006. Τα λείψανά του, μαζί με εκείνα άλλων στρατιωτών, βρέθηκαν σε λάκκο στο κατεχόμενο Τζιάος. Αφού ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA μας παραδόθηκαν το 2009. Η κηδεία του έγινε το Σάββατο, 31 Οκτωβρίου 2009, στην Πέρα Ορεινής. Ο επικήδειος εκφωνήθηκε από τον τότε πρόεδρο του Κοινοτικού Συμβουλίου, κ. Κώστα Μηλιώτη. Η μητέρα μας κράτησε το δωμάτιό του ως είχε και το καντήλι αναμμένο. Κράτησε, επίσης, σαν φυλακτό κάποια προσωπικά αντικείμενα του αδελφού μου που της δόθηκαν. Σήμερα είναι 87 ετών. Ευχή της, καμιά μάνα να μη βρεθεί στη θέση της. Ο πόνος είναι μεγάλος. Και κάτι ακόμα στα γενέθλιά της (2006), η μητέρα, είχε κάνει μια ευχή. Την επόμενη, βρήκαν τα οστά του στο Τζιάος».  Όσο για την ίδια, κρατά τη φωτογραφία που της είχε δώσει ο αδελφός της με την παρακάτω αφιέρωση:  Λάβε κορμί χωρίς ψυχή, σώμα δίχως αίμα, λάβε τη φωτογραφία μου, για να θυμάσαι εμένα.   Τους ομιλητές παρουσίασε η Μάρω Γεμέττα. (*) ΠΗΓΗ: Ομογενειακή Ενημέρωση Αυστραλίας neoskosmos MERABELLO LIBRO D' ORO