Ενάντια στη ζοφερή πραγματικότητα...

Ενάντια στη ζοφερή πραγματικότητα... 

 

 

Toυ Σταμου Zουλα / Stamoszoulas@mail. com

«Αυτός ο τόπος μπορεί να ζήσει. Πρέπει να τον παραδώσουμε στα παιδιά μας, όπως μας τον άφησαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας». Οχι, αγαπητοί αναγνώστες. Η παραπάνω δήλωση δεν έγινε από κάποιον πολιτικό, ώστε να θεωρηθεί βαρύγδουπη και παντελώς ασύστατη. Ανήκει σε κάποιον ψαρά στη λίμνη Κερκίνη, τον οποίο τηλεοπτικές κάμερες κατέγραψαν, μαζί μ’ έναν συνάδελφό του, να ταΐζει τα αποδημητικά πουλιά, που έχουν καταφύγει στις όχθες της για να ξεχειμωνιάσουν. Ηταν οι μέρες του χιονιά, στα μέσα της εβδομάδος και οι δύο ψαράδες επέστρεφαν με τις μακρόστενες βάρκες, τις γνωστές πλάβες, απ’ το ψάρεμα. Τα πουλιά, κορμοράνοι, ερωδιοί, νανόχηνες, που έρχονται από τη Νορβηγία και άλλα είδη, όχι μόνο δεν ταράχθηκαν, αλλά κολυμπώντας ή πετώντας περιτριγύρισαν τις δύο βάρκες στην παγωμένη όχθη. Και τότε οι δύο ψαράδες ανταποκρίθηκαν σε μια διαδικασία, που προφανώς περίμεναν τα πουλιά? ιδίως σε περιόδους χιονιά και έλλειψης τροφής. Αρχισαν με τις δύο χούφτες να βγάζουν από τα τελάρα τους ένα μεγάλο μέρος της ψαριάς τους και να το πετούν προς τους πεινασμένους «φιλοξενούμενούς» τους. Και αυτοί εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους, με μια ποικιλόφωνη και χαρούμενη συναυλία κρωγμών.

Θα μου πείτε, φίλες και φίλοι, πού βρίσκω την ψυχραιμία ή την απάθεια να ασχολούμαι τέτοιες μέρες με τα πετεινά και τους ψαράδες της Κερκίνης. Θα σας απαντήσω κάπως εξομολογητικά. Πιθανώς τούτο οφείλεται σε κάποια υποσυνείδητη τάση αποφυγής της κατάθλιψης, που προκαλούν (με ελάχιστες εξαιρέσεις) τα τηλεοπτικά δελτία. Τα περισσότερα γεγονότα, πλέον, τα διαισθανόμαστε, τα περιμένουμε ως αναπόφευκτα, τα δεχόμαστε ως τετελεσμένα. Ετσι, τις τελευταίες εβδομάδες επιδίδομαι σε μια συνεχή αναζήτηση (ζάπινγκ), προσπαθώντας να βρω κάποιο θέμα που θα με αποσπάσει από τη ζοφερή καθημερινότητα. Κάτι που –αν είναι δυνατόν– θα μου προσφέρει ένα ψήγμα ικανοποίησης, μια δόση εθνικής αυτοπεποίθησης, που θα μου δώσει –τέλος πάντων– μια ελπίδα. Ετσι βρήκα τους ψαράδες της Κερκίνης. Και μετά, το τηλεχειριστήριο (τηλεκοντρόλ), ξεπερνώντας εντός δευτερολέπτων τις απειλές Μέρκελ, τα αδιέξοδα των αρχηγών, τη Βαβυλωνία του ΠΑΣΟΚ, τα διλήμματα Σαμαρά, τις ατάκες Καρατζαφέρη κ. λπ., «πάγωσε» στους νεόπτωχους, στους άστεγους, στους χρήζοντας βοηθείας συμπατριώτες μας. Νέοι και μεσήλικοι άνθρωποι δεν θεωρούν την καταφυγή τους στα συσσίτια της Εκκλησίας και των Δήμων ως ντροπή και κατάντια. Οι άνεργοι νέοι μας προσέρχονται με ανοικτό τον φορητό τους υπολογιστή (λάπτοπ), ψάχνοντας όχι για τη μέριμνα της Πολιτείας, αλλά για δουλειά. Οι μεγαλύτεροι και έως χθες «νοικοκυραίοι» εξηγούν γιατί το επάγγελμά τους πέρασε στα αζήτητα ή πώς υποχρεώθηκαν να κλείσουν τα μαγαζιά τους. Ενας αξιοπρεπέστατος συνταξιούχος, φεύγοντας με το δισκάκι του συσσιτίου, δηλώνει: «Η σύνταξή μου μειώθηκε από 1.400 ευρώ σε 750. Εμένα μπορεί να μου φθάνουν. Αλλά τώρα πρέπει πάλι να βοηθήσω τα παιδιά μου».

Φυσικά, το αίσθημα της ντροπής και της κατάντιας δεν αγγίζει τους συμπατριώτες μας αυτούς. Στρέφεται στους φυσικούς παραλήπτες του. Την ίδια στιγμή, η τηλεόραση έδειχνε ένα κίνημα αλληλεγγύης και προσφοράς να εκδηλώνεται αυθόρμητα εκ μέρους μιας μεγάλης μερίδος Ελλήνων πολιτών. Στο σημείο αυτό σταμάτησα το ζάπινγκ. Νοητά, και αν θέλετε αυθαίρετα, επανήλθα στη φράση του ψαρά της Κερκίνης: «Αυτός ο τόπος μπορεί να ζήσει»...

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_05/02/2012_471430