Το Σύστημα Πασόκ Ι

Γράφει ο
Γιώργος Κακαρελίδης

Αν θέλαμε να αποδώσουμε χαρακτηριστικά το πολιτικό στίγμα από την μεταπολίτευση και εντεύθεν, αρκούν δύο μόνο λέξεις: «Σύστημα Πασόκ».

Πράγματι (όπως έλεγε κι ο Αντρέας) η μεταπολίτευση χαρακτηρίσθηκε από την  διάθεση και ορμή για κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας, παντί τρόπω. Και επειδή η μέχρι τότε κάτοχος παρά τις διάφορες επιφανειακές πολιτικές μεταμορφώσεις, παρέμενε η ίδια σε όλα τα επίπεδα, ο Αντρέας εισήγαγε τον «θεσμό» των πρασινοφρουρών για να αλώσει εκ των ένδον την δημόσια διοίκηση, τις μεγάλες κρατικές ή ημικρατικές επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, τους συνεταιρισμούς και τις μεγάλες επιχειρήσεις τού ιδιωτικού τομέα.

Αυτοί δεν ήσαν τίποτε άλλο, από μικρομεσαίου επιπέδου στελέχη, που προέταξαν την κομματική τους ταυτότητα πάνω από όλα, την εμφάνισαν ως στοιχείο νομιμοποίησης, απειλής ή εκβιασμού, για  κάθε αυθαιρεσία έξω από την διοικητική λογική και πρακτική, καθώς και για μηχανισμό προσηλύτισης νέων στελεχών. Μια αρχική επιτυχία έφερνε σίγουρα την προσχώρηση δεκάδων, αφού σε τελευταία ανάλυση το διακύβευμα δεν ήταν ο σοσιαλισμός αλλά η κουτάλα τού δημόσιου κορβανά.

Όσο μάλιστα πιο μικρό ήταν το μέρος, τόσο ευκολότερα γίνονταν τα πράγματα μια και υπεισήρχοντο και διαπροσωπικές σχέσεις. Επιπλέον η «τριτοκοσμική» ιδεολογία (τρόπος τού λέγειν) επέτρεψε τον ασπασμό της από χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, που κατά τεκμήριο δεν μπορούσαν να είναι ακριβώς αριστεροί μετά τον συνεχή έλεγχο και τις διώξεις αντιφρονούντων, που είχε επιβληθεί μετεμφυλιακά ιδίως.

Τέλος, αυτό το νέο αρχηγικό κόμμα, κατέστη μηχανισμός εξαγνισμού ή κολυμβήθρα του Σιλωάμ ομοφρονούντων της στρατιωτικής δικτατορίας, υπαλλήλων και μη. Τα τεράστια ποσοστά στις συνδικαλιστικές τους ενώσεις προσεπιμαρτυρούν.

Έχοντας προτάξει το ελαφρώς ακατανόητο σύνθημα της «αλλαγής», κατάφερε και συσπείρωσε γύρω του ψηφοφόρους, οι οποίοι είχαν διαμετρικά αντίθετες απόψεις για το σημαινόμενο, δονώντας τους μάλιστα και με την ιαχή «ο λαός στην εξουσία». Φυσικά στην εξουσία θα ήταν μόνο ο Αντρέας, αλλά αυτό ήταν λεπτομέρεια. Το σημαντικό ήταν ότι συνέχεια μόχλευε το κατοχικό υποσυνείδητο σύνδρομο των ανθρώπων, δηλαδή την γαστέρα.

Με την κατάληψη της εξουσίας, γνωρίζοντας ότι για να παραμείνει εσαεί, δεν μπορούσε, ούτε είχε άλλωστε διάθεση να υλοποιήσει τις ψεύτικες και άφρονες υποσχέσεις περί ΝΑΤΟ και ΕΟΚ, έδωσε το σύνθημα διάλυσης δύο εύκολων και ελκυστικών στόχων: της Οικονομίας και της Παιδείας.

Για να γίνει κατορθωτό αυτό δεν αρκούσε η απλή συναίνεση της δημοσιοϋπαλληλίας. Που άλλωστε ήξερε ότι ήταν παροδική λόγω... παρελθόντος. Έτσι κατήργησε ουσιαστικά την ιεραρχία και τους επιθεωρητές, αφήνοντας ουσιαστικά ασύδοτο το σύστημα να εκτελεί ασυζητητί ό,τι επιβαλλόταν, ποντάροντας στην εξουσιολαγνεία του καθένα ως αντάλλαγμα της σύμπραξής του.

Τα βασικότερα εγκλήματα στην οικονομία ήταν η εκτίναξη απολαβών χωρίς αντίκρισμα, με αποτέλεσμα την υπερφόρτωση με δανεικά των μεθεπόμενων γενεών, πράγμα που εξασφάλιζε δεξαμενή ψήφων για το ορατό πολιτικό μέλλον τού Αντρέα. Η  διάλυση της ορθολογιστικής λειτουργίας των συνεταιρισμών με ταυτόχρονο εκμαυλισμό των ανθρώπων της παραγωγής μέσω των ακούραστων επιδοτήσεων και αποζημιώσεων (ειδικά βάσει εκτίμησης επί τού... δέντρου). Η κατασυκοφάντηση τού ιδιωτικού τομέα χειρότερα από το ΚΚΕ και τέλος ο αλήστου μνήμης Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ).

Ο ΟΑΕ ήταν μια χοάνη που έπαιρνε έντεχνα μεγάλο μέρος από τον πραγματικό συγκαιρινό πλούτο του Λαού και τον διοχέτευε στην χοάνη συντήρησης πτωμάτων επιχειρήσεων και στρατιάς εργαζομένων σε αυτές. Αν απλώς τις έκλεινε και πλήρωνε συντάξιμα τούς εργαζομένους μάλλον θα είχε στοιχίσει λιγότερα.

Τι και αν εχέφρονες πολιτικοί και δημοσιογράφοι – όπως ο Γιάννης Μαρίνος τού τότε Οικονομικού Ταχυδρόμου, τόνιζαν συνέχεια το πρόβλημα με τον ΟΑΕ. Ουδείς συνεκινείτο. Το δε πόπολο δεν καταλάβαινε γρυ, αλλά συνέχιζε να αναμασά τα φληναφήματα που τού σέρβιραν οι πασοκικοί κονδυλοφόροι και να εξυμνεί τον «δικό του» Αντρέα.

«Μεγάλες καταχρήσεις υπήρξαν στις λεγόμενες προβληματικές επιχειρήσεις – τονίζει χαρακτηριστικά ο τέως εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Γ. Σανιδάς στα απομνημονεύματά του– και κυρίως σε αυτές που είχαν ενταχθεί στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ). Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονταν η ΠΥΡΚΑΛ, η Πειραϊκή Πατραϊκή, η ΕΛΙΝΤΑ (πρώην IZOΛΑ), η Χαρτοποιία Δυτ. Ελλάδας, η ΛΑΡΚΟ και η Αθηναϊκή Χαρτοποιία. Για τη διερεύνηση των καταγγελιών αυτών, ο προϊστάμενος της εισαγγελίας Εφετών παρήγγειλε σε μένα να ενεργήσω προκαταρκτική εξέταση. Από την έρευνά μου που διήρκησε δύο περίπου έτη, προέκυψε ότι ενώ η ένταξη των προβληματικών επιχειρήσεων στον ΟΑΕ είχε γίνει με σκοπό την εξυγίανση τους αντί να εξυγιανθούν είχαν μετατραπεί σε χώρους όχι μόνον κατασπατάλησης και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, το οποίο παρείχετο αφειδώς από το κράτος αλλά και λεηλασίας και διαρπαγής αυτού από τους διοικούντες πολλές φορές και από τους ιδίους τους εργαζόμενους. Οι επιχειρήσεις στις οποίες  φέρονταν να εργάζονται χιλιάδες εργαζόμενοι ή δεν παρήγαγαν τίποτα ή παρήγαγαν ελάχιστα, ενώ οι εργαζόμενοι φέρονταν να εργάζονται υπερωριακώς και να λαμβάνουν και bonus!!!»

Έβλεπα νεαρούς επαγγελματίες μικρών κοσμηματοπωλείων με μοναδικό προσόν την εγγραφή στην κλαδική, να αναλαμβάνουν διευθύνοντες σύμβουλοι και πρόεδροι μεγάλων πλην προβληματικών επιχειρήσεων για να τις «σώσουν» μέσα στον ΟΑΕ. Επιδαψιλεύοντες δι’ εαυτούς, οικονομικά και πολιτικά οφέλη.

Έβλεπα ανώτερα στελέχη των επιχειρήσεων να τραβάνε τα μαλλιά τους μπροστά στις αλόγιστες αποφάσεις τού... ΔΣ. Και φυσικά να αναγκάζονται να συμμορφωθούν για να συνταξιοδοτηθούν αλώβητοι προσωπικά.

Θα μου πείτε, επί ΠΑΣΟΚ έγιναν προβληματικές αυτές οι επιχειρήσεις;  Όχι, φυσικά, μόνο επί Πασόκ. Όλο το σύστημα των μέσω σημειωμάτων βουλευτικών, προσλήψεων, το αλαλούμ της οικονομικής πολιτικής τού Πασόκ και η αβεβαιότητα που παρήγαγε, η καταστροφή της δημόσιας ιεραρχίας και τέλος η μη προσαρμογή των επιλογών της κυβέρνησης στις σύγχρονες απαιτήσεις, δηλαδή κυριολεκτικά η τριτοκοσμική πολιτική οδήγησε την οικονομία στα τάρταρα. Προς πλουτισμό των ολίγων και της ελίτ, όπως έδειξε και η περίπτωση Άκη.

Και επειδή ο πλούτος δεν είναι ποτέ αρκετός από μόνος του για να κορέσει την επιθυμία αν δεν συνοδεύεται από εξουσιολαγνεία, οι ίδιοι παραμένουν γαντζωμένοι δεκαετίες τώρα και εναλλάσσουν στις κυβερνητικές θέσεις τους. Με την προσφορά τους να συμποσούται στο απόλυτο μηδέν.

Ο άλλος στόχος στον οποίον εφόρμησε και διέλυσε το σύστημα Πασόκ, η Παιδεία θα μας απασχολήσει στο επόμενο.


-Ο κ. Γ. Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχειρηματική Έρευνα & Στατιστική του ΤΕΙ Πατρών
kakarelidis@gmail.com
http://www.elzoni.gr/html/ent/384/ent.24384.asp