38 χρόνια από την
τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το νησί των διαχωριστικών γραμμών και των
συρματοπλεγμάτων παραμένει το έσχατο όνειδος της ανθρωπότητας
Μέρα επετειακή και
σημαδιακή σήμερα, για την Κύπρο. Την Κύπρο «τη θαλασσοφίλητη που έταξαν για να μου θυμίζει την
πατρίδα» του Σεφέρη. Κοντεύουν τέσσερεις δεκαετίες από τη μέρα εκείνη που η
«αέρινη και μακαρία γη» της Αφροδίτης δεχόταν απ’ τα κύματα και απ’ τον αέρα
τον απρόσκλητο και βάρβαρο Αττίλα.
Σχεδόν για 40 χρόνια η
αποκατάσταση της ενιαίας και αδιαίρετης Κύπρου μοιάζει να αποτελεί ένα άλυτο
πρόβλημα για τη διεθνή κοινότητα, παραμένοντας το τελευταίο σύμβολο κατάλυσης
της διεθνούς νομιμότητας στο βωμό των σκοπιμοτήτων.
Θυμηθήκαμε αναπόφευκτα,
όταν πριν από περίπου μια δεκαετία επισκεφτήκαμε το Πολιτιστικό Κέντρο της
κατεχόμενης Αμμοχώστου. Έτυχε να ήταν οι μέρες που οι Κύπριοι καλούνταν ν’
αποφασίσουν για το σχέδιο Ανάν και ο πρόεδρος Παπαδόπουλος με δάκρυα στα μάτια
και με βουρκωμένη φωνή καλούσε το λαό του για την υπεράσπιση της εθνικής του
αξιοπρέπειας και της Ιστορίας του…
Ανασύραμε στη μνήμη μας
τις εξαίρετες ζωγραφιές των μικρών παιδιών του Δημοτικού που είχαν κάνει στην
20ή επέτειο της βάρβαρης εισβολής και που κοσμούσαν τους τοίχους του Κέντρου.
Τα μικρά παιδιά πολλές φορές «βάζουν τα γυαλιά» όχι μόνο στους ηλικιακά
μεγάλους, μα πιο πολύ στους μεγάλους της γης…
Τα παιδικά γραφτά
σφάζουν με τον τρόπο τους. Έγραφε λοιπόν ένα σημείωμα, κάποιου μικρού μαθητή,
με τίτλο Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ που δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ:
«Εγώ την πατρίδα μου
την αγαπώ. Η πατρίδα μου ονομάζεται Κύπρος. Η πατρίδα μου είναι μοιρασμένη στα
δύο. Την πατρίδα μου την έπιασαν οι Τούρκοι, εδώ και 20 χρόνια την κρατούν. Η
πατρίδα μου έχει γύρω γύρω θάλασσα. Η πατρίδα μου έχει δέντρα, χαρουπιές,
φοινικιές και άλλα δέντρα. Η πατρίδα μου έχει χωράφια που τα σπέρνουν οι
γεωργοί. Η πατρίδα μου είναι η πιο ωραία από τις άλλες πατρίδες. Εγώ την
πατρίδα μου την αγαπώ πολύ, γιαυτό παρακαλώ τον ΟΗΕ, το Συμβούλιο Ασφαλείας και
τους δυνατούς της γης να την ελευθερώσουν από την 20χρονη βάρβαρη τουρκική
εισβολή και κατοχή».
Τι άλλο μπορεί να πει
κανείς μπροστά στην αθώα παιδική ψυχή και μάτια;
Κι όμως η δική σου η
πατρίδα, αγαπητέ μικρέ Κύπριε μαθητή που πρέπει να είσαι περίπου στα 28 σου
χρόνια σήμερα, εξακολουθεί να παραμένει χωρισμένη με τα τελευταία βάναυσα τείχη
στο δυτικό κόσμο. Και την απάντηση στο γράμμα σου δεν θα σου την δώσει ποτέ και
κανένας…
«Η δική μου η πατρίδα
έχει μοιραστεί στα δυό. Ποιο από τα δύο κομμάτια πρέπει ν’ αγαπώ…»
©
MERABELLO LIBRO D’ ORO
Μάριος Τόκας _ Γλυκερία:
"Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυό.."
Στίχοι: Νεσιέ Γιασίν
Μουσική: Μάριος Τόκας
Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν' αγαπά
λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν' αγαπά
έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά
έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά
Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο
η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο
ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν' αγαπώ;
ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν' αγαπώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου