Γράφει ο Γιάννης Καλαμίτσης
ΜΕ ΤΗΝ ΙΑΧΗ «Χαίρε Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν!», χαιρετούσαν τον Καίσαρα οι μονομάχοι που εισέρχοντο στην αρένα, να παλέψουν με τα λιοντάρια – κι όχι μόνο. Με την ιαχή «Χαίρε τριανδρία!» χαιρετούν την Τριολέ διακυβέρνηση της χώρας οι «μελλομπατίρηδες». Δηλαδή, εκείνοι που θα έχουμε λάβει τα ΕΤΑΚ, τα εκκαθαριστικά, τα χαρατσοειδή, μέσω της ΔΕΗ, κι ό,τι άλλο θα μας στείλουν εκείνοι οι οποίοι, προεκλογικώς, μας διαβεβαίωναν πως δεν θα μας ξεσκίσουν στη φορολόγηση, αλλά θα πολεμήσουν το μνημόνιο. Ολοι εκείνοι, οι οποίοι θα πληρώσουν, αγογγύστως, όπως έκαναν τρία χρόνια τώρα, όσα τούς ζητηθούν, και θα μείνουν ταπί και άφραγκοι, δηλαδή οι μελλομπατίρηδες, θα αναγκασθούν να συνενωθούν με τους ένα εκατομμύριο διακόσιες ή τριακόσιες χιλιάδες ανέργους, με τους έχοντες υποστεί κι άλλη μία μείωση στους μισθούς ή στις συντάξεις τους, με τους πρώην επιχειρηματίες, οι οποίοι αναγκάστηκαν να κλείσουν τα μαγαζιά τους, κι όλοι μαζί θα φτιάξουν την τεράστια ομάδα των «Ταπί και άφραγκοι αλλά… και ψύχραιμοι»!
Ταπί, άφραγκοι και ψύχραιμοι! Εχω εντυπωσιαστεί από την αδράνεια των οικονομικώς κατεστραμμένων, εξαιτίας της προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας στις απαιτήσεις των δανειστών μας και των βασανιστών μας (βλέπε: τρόικα).
Θα ξανακατέβουν (λένε) στους δρόμους και τις πλατείες οι «Αγανακτισμένοι» – όπως είχαν κάνει και πέρυσι. Θα κατέβουν, ελπίζοντες να πετύχουν τι; Ξεχνούν πως, πέρυσι, ενώ επτακόσιες χιλιάδες από αυτούς φώναζαν στην Πλατεία Συντάγματος, διακόσιοι πενήντα τόσοι από τους άλλους ψήφιζαν το δεύτερο μνημόνιο και το κούρεμα που κατέστρεψε ολοσχερώς καμιά εκατοστή χιλιάδες από όσους άντεχαν ακόμη;
Το να δηλώνεις «Αγανακτισμένος» και να αντιδράς με φωνές και να μην έχεις καταλάβει πως είσαι «τελειωμένος» και θα έπρεπε να νιώθεις «Απελπισμένος», είναι αυτό που τους δίνει το θράσος να σου λένε πως θα πάρουν και νέα μέτρα. Που, κι αυτά, αναποτελεσματικά θα είναι, όπως όλα όσα ελήφθησαν ώς τώρα.
Σκεφτήκατε ποτέ πως ήρθε η ώρα για μια πιο δυναμική αντίδραση; Ποια θα πρέπει να είναι αυτή, δεν ξέρω. Αυτό που σκέφτομαι είναι πως η καλοκαιρινή ραστώνη δεν πρέπει να μας αποκοιμίσει παντελώς και να γίνουν και οι μελλόπτωχοι, πτωχοί…
Το τραγούδι για τον Κεμάλ, του Χατζιδάκι, σε στίχους Γκάτσου, τελειώνει με το τετράστιχο: «Νικημένο μου ξεφτέρι, δεν αλλάζουν οι καιροί. Με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»!
real.gr
filologos10.wordpress.com
troktiko.eu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου