ΠΑ ΤΟ ΠΙΟ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!
Διάβαζα την περασμένη Κυριακή σε μερικές «πανηγυρικές.. και «εορτάζουσες» εφημερίδες με αναμνήσεις εκλεκτών συνάδελφων για τα πιο αλησμόνητα καλοκαίρια της ζωής τους. Αν με ρωτούσαν, θα τους έλεγα ότι για έμενα ήταν εκείνο του Ιουλίου του 1974, της επανόδου της Δημοκρατίας και της αναμενόμενης επιστροφής του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Ελλάδα.
Εκείνες τις ημέρες ακριβώς είχαμε ανεβάσει στο καλοκαιρινό πειραϊκό θέατρο, στο Πασαλιμάνι, το οποίο με απόφαση κάποιου ανεγκέφαλου δημάρχου δεν υπάρχει πια, ένα μουσικό ηθογραφικό έργο, την «Οδό Ευκαιρίας, την οποία ο τότε δήμαρχος του Πειραιά, ο Αριστείδης Σκυλίτσης, το είχε δει τον προηγούμενο χειμώνα να παίζεται με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο «Φλορίντα», εκεί όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο «Γκρην Παρκ», και μου ζήτησε να το ανεβάσουμε το ίδιο καλοκαίρι στον Πειραιά. Του εξήγησα με δυσκολίες λόγω της πολυδάπανης παραγωγής και μόνος του προσφέρθηκε να βοηθήσει σαν «χορηγός», μειώνοντας στο ελάχιστο το ενοίκιο του θεάτρου, βάζοντας όλο το κόστος κατασκευής του τεράστιου σκηνικού μιας παλιάς αθηναϊκής γειτονιάς με σχέδια του Σπύρου Βασιλείου, τα έξοδα της ζωντανής ορχήστρας με τη μουσική του Μίμη Πλέσσα που θα τη διεύθυνε ο ίδιος, καθώς και όλα τα έξοδα διαφήμισης, καθότι διαφημιστής ήταν και ο προοδευτικός δήμαρχος. Ενώ εγώ θα έπαιρνα όλες τις εισπράξεις, μείον το ελάχιστο ενοίκιο του θεάτρου για να πληρώσω τον θίασο 38 ατόμων που τον αποτελούσαν, μέσα στους οποίους ήταν ο Νίκος Ξανθόπουλος, η Μάρθα Καραγιάννη, η Μαίρη Χρονοπούλου, η Νόρα Βαλσάμη, ο Σπύρος Καλογήρου, ο Γιώργος Μούτσιος, ο Γιώργος Κάππης, ο Αθηνόδωρος Προύσαλης, ο Ηλίας Λογοθέτης, η Σούλη Σαμπάχ, η ΚατερΙνα Γιουλάκη, η Στέλλα Μαυρίδου, η Μαίρη Κυβέλου, στρατός ολόκληρος δηλαδή, μόνο που η τεράστια επιτυχία δεν κράτησε περισσότερες από 5 ημέρες, επειδή η 6η ήταν η μοιραία ημέρα του πραξικοπήματος της Κύπρου και το επόμενο ξημέρωμα ο Καραμανλής ξαναπατούσε το πόδι του στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα όλα τα θέατρα, χωρίς καμία εξαίρεση, να ανεβάζουν θριαμβευτικές επιθεωρήσεις με θέμα τους το μυστρί του Πατακού και το τρελό μάτι του Παπαδόπουλου.
Έτσι κι εμείς, με τον τακτικό συνεργάτη μου, τον Ναπολέοντα Ελευθερίου, καταφέραμε με αδιάκοπα ξενύχτια να ανεβάσουμε σε έξι ημέρες την επιθεώρηση «Δόξα τω θεώ και μπράβο στον Λαό», με μόνιμο πρόβλημα μας τον αξέχαστο μίμο, τον Τάσο Γιαννόπουλο, ο οποίος ήταν κι αυτός σε εκείνο τον θίασο-μαμούθ, λέγοντας μας:
- Για μένα μη γράψετε τίποτα, Για το τι θα πω είμαι έτοιμος...
- Τι θα πεις, ρε Τάσο; Να τον ρωτάμε και μόνιμη απάντησή του ήταν μια:
- Μια λέξη. Θα την ακούσεις στην πρεμιέρα... Και την ακούσαμε. Ήταν μια και
δεύτερη δεν χρειαζόταν. Άνοιγε η αυλαία, έμπαινε στη σκηνή ένα αεροπλάνο, άνοιγε η πόρτα και έβγαινε ο Γιαννόπουλος, φτιαγμένος με τις φρυδάρες του, φωνάζοντας:
-Ήρθα!
Όσες φορές έπαιζε εκείνο το νούμερο, ποτέ δεν χρειάστηκε να πει δεύτερη λέξη.
Δεν τον άφηνε εκείνο το θυελλώδες χειροκρότημα. Με μόνη διαφορά όμως ότι με τη ραγδαία αλλαγή της κατάστασης, δεν είχαμε εισπράξει ούτε δεκάρα τσακιστή από τα χρήματα που μου αναλογούσαν με την προφορική ακόμη...συμφωνία που είχε κάνει με τον «τύποις» παραμένοντα ακόμα δήμαρχο του Πειραιά, όταν ένα πρωί χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού μου και με ειδοποιούσε η ιδιαιτέρα του γραμματέας, που δυστυχώς δεν θυμάμαι πια το όνομα της, για να με πληροφορήσει να στείλω κάποιον δικό μου για να παραλάβει ΟΛΑ τα χρήματα που μου αναλογούσαν από την προφορική συμφωνία που είχα κάνει με τον ΚΥΡΙΟ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΣΚΥΛΙΤΣΗ.
Είναι να μην τη θυμάμαι:
···
Απο "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου