ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ, ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

 Κάποτε στο αεροδρόμιο Ελληνικού ημέρες δόξας της Ο.Α.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ, ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Γράφει  ο Χρήοτος Φακίνος

ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥ ΩΝΑΣΗ: "Πάντα ήθελα να κάνω κάτι για την Ελλάδα. Ν' ακουστεί το όνομα της σ' όλο τον κόσμο. Ήταν το όραμα μου...Αυτό ήταν που μ' έσπρωξε να κάνω την Ολυμπιακή. Της έδωσα ένα όνομα συνδεδεμένο με τον Όλυμπο, την κατοικία των θεών της αρχαίας πατρίδας μας. Νομίζω ότι η ονομασία αυτή της ταιριάζει. Εμείς οι Έλληνες της προσφυγιάς και της διασποράς έχουμε πολύ ανεπτυγμένο το πατριωτικό αίσθημα. Μοιάζουμε με τα ορφανά που στερήθηκαν την πραγματική τους μητέρα και λαχταρούν την αγκαλιά της. Η λέξη  Ελλάδα  σημαίνει κάτι ιερό για τον ξενιτεμένο Έλληνα. Προσπάθησα να εφοδιάσω την Ολυμπιακή με ό,τι καλύτερο μπορούσα. Ήθελα να ξεχωρίζει από τις άλλες αεροπορικές εταιρίες. Πολλές φορές αναγκάζομαι να της δίνω κέρδη από άλλες επιχειρήσεις, γιατί συχνά μου αφήνει παθητικό, μα δεν με ενδιαφέρει, θέλω να κρατηθεί ψηλά το γόητρο της".

Για να επιβεβαιωθεί η παγκόσμια φυσιογνωμία του γίνεται μνεία του παρακάτω παραδείγματος. Όταν η Ο.Α. άνοιξε γραμμή προς την Αυστραλία οι κοντρόλερ των Εμιράτων ρωτούσαν τα πληρώματα, ποίας εθνικότητας ήσαν. Τα πληρώματα απαντούσαν μεν «Ελληνική» πλην όμως, εκείνοι δεν καταλάβαιναν τίποτα και μόνο όταν πρόσθεταν ότι ο ιδιοκτήτης ήταν ο «Ωνάσης», όλοι εν χορώ απαντούσαν:

«Ο...yes Ολούμπικ, I know Onasis... I know this wonderful man... «θαυμάσιο άντρα»!

Η ανάπτυξη όμως της ΟΑ, ουσιαστικά οφείλονταν και στους επιτελείς της. Όπως στον τομέα ιπταμένων (ΔΠΕ) οι:  Ιωαννίδης, μετέπειτα Γενικός Διευθυντής, ο Χόνδρος, Κυρτάτος κ.α. Στην κεντρική διοίκηση, οι: Κονιαλίδης, Γιωργάκης, Ζαμπέλας, Μαυροκέφαλος, Παρασκευάς Ιωαννίδης, Δευτεραίος και ο σύμβουλος περί αερομεταφορών Γάλλος τεχνοκράτης Loubri.

Η μεγάλη όμως επανάσταση, συντελέστηκε στην «Τεχνική Διεύθυνση ΟΑ». Εκεί όπου έδρασαν ονομαστοί, τεχνικοί όπως οι:  Σαβουλίδης, Ντάνης, Γραμματικός, Βέργος, Αλάμαρας, και πολλοί άλλοι καταξιωμένοι τεχνικοί.

Ιδιαίτερα, στο «εργαστήρι του Δαιδάλου» συντελέστηκαν τρομερές αλλαγές. Μέθοδοι ελέγχου και συντήρησης αεροσκαφών μοναδικοί, όχι μόνο για τα αεροσκάφη της ΟΑ, αλλά και ξένων Εταιριών.

Κυρίως χωρών Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής, όπως είναι οι ΙΕRΑΝ. Αποτέλεσμα, μέγιστη προβολή της Ελλάδας, αλλά και μεγάλα έσοδα για την Εταιρία. Πέραν αυτών όμως, επιτεύχθηκε η ένταξη της ΟΑ, στο διεθνές σύστημα ΝDΤ (Non Destructive Testing). Μέγας τίτλος, αξιοπιστίας και διάκρισης!

Ο Ωνάσης αξιολογώντας την αξιοσύνη των Ελλήνων Τεχνικών, μέχρι εργοστάσιο κατασκευής κινητήρων, λέγεται ότι είχε κατά νου να στήσει εδώ στην Ελλάδα. Βέβαια κάποιοι αμφέβαλαν και μονολογούσαν...: «Μας ανέβασε ψηλά, πολύ ψηλά και ξαφνικά μας τράβηξε την σκάλα.... Κι' αυτός μεν δεν είχε ανάγκη γιατί το μυαλό του κάπου σε κείνα τα ύψη τριγυρνά, εμείς όμως θα τα καταφέρουμε ή θα μείνουμε μετέωροι;»

Δυστυχώς όμως ήρθε ο θάνατος του γιου του και όλα ανατράπηκαν. Ήταν η αρχή της πένθιμης μελωδίας της δυναστείας Ωνάση, με τον άμοιρο πατέρα να μοιρολογεί...:

«Το παιδί χάθηκε. Είμαι κουρασμένος και υποφέρω.. Αφήστε με, δεν έχω τίποτα πια...»

Θρήνος για τον Αλέξανδρο του, αεροπόρο της Ολυμπιακής Αεροπλοΐας, που το απόγευμα της 22/1/1973 μετά την απογείωση μ' ένα αεροσκάφος τύπου Piaggio 136-L2, κατακρημνίστηκε και αφανίστηκε στο διάδρομο 33-15 του αεροδρομίου Ελληνικού.

Παρ' όλα αυτά, πάθος ακατάσχετο διακρίνει το επάγγελμα του ιπταμένου, κι' ας είναι επικίνδυνο. Πάθος που ο Παύλος Ιωαννίδης, μετά την τελευταία του προσγείωση, λόγω ορίου ηλικίας, σε ερώτηση δημοσιογράφου πώς αισθάνεται; Απαντά:

«Σαν το μικρό παιδί, που του παίρνουν από τα χέρια, το πιο αγαπημένο του παιχνίδι»

Αλλά κάπου ήρθαν και τα χειρότερα, όταν κρατικοποιήθηκε η Ο.Α Μια κρατικοποίηση που ας σημειωθεί έγινε, παρά την θέληση του Ωνάση, αφού η ΟΑ όπως έλεγε, ήταν η «ερωμένη του». Την αγαπούσε με πάθος κι' ας ήταν «παντρεμένος» με την θάλασσα και τα καράβια του!

Τέλος πάντων έστω και έτσι, στη αρχή ως δημόσια, καλά ξεκίνησε και στα χνάρια του. Σε λίγο όμως όλα γίνανε μπάχαλο. Με τις συνέχεις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις δικαιολογημένες ή μη, τις αμέτρητες πολιτικές παρεμβάσεις, τις αμέτρητες προσλήψεις προσωπικού, τις χαριστικές διευθυντικές θέσεις και άλλα πολλά... Όλα με μοναδικό στόχο την ψηφοθηρία των εκάστοτε κυβερνήσεων, ιδιαίτερα, ενόψει εκλογών.

Και για του λόγου το αληθές, ιδού κι' ένας εκ των διοικούντων που είχε αν μη τι άλλο, είχε το σθένος να παραιτηθεί, δηλώνοντας συνάμα...: «Η ΟΑ είναι ένα θεριό, που μόνο του κερνάει, μόνο του πίνει, και κανέναν δεν υπολογίζει. Εγώ αδυνατώ να την διοικήσω και παραιτούμαι...»

Για ν' ακολουθήσει η παραίτηση κι' ενός ακόμα Διευθυντή, επίσης, για λόγους ευθιξίας. Του Λάμπρου Κανελλόπουλου, που ας σημειωθεί μετά τις προηγούμενες συρρικνώσεις του δικτύου της Εταιρίας, ξανάνοιξε τις υπερπόντιες πτήσεις προς Αυστραλία και Β. Αμερική και ένωσε πάλι την Πατρίδα με τον Ελληνισμό της διασποράς!

Είναι, όμως, κρίμα και άδικο γι' αυτήν την πανίσχυρη κάποτε Αεροπορική Εταιρία των πέντε Ηπείρων, να καταλήξει αποπαίδι μιας κάποιας άλλης Αεροπορικής Επιχείρησης.

Υ.Γ Μετά τα όσα ανωτέρω αναφέρθηκαν αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη αξία τα όσα αναφέρει ο Παύλος Ιωαννίδης στο εξαίρετο βιβλίο του «ΚΙ' ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ», για τις αξίες των ανθρώπων:

«Δεν πρέπει κανείς να είναι εγωιστής ή να γίνεται υπερφίαλος στην συμπεριφορά του. Είναι ύβρης. Όσο περισσότερο προοδεύει ο άνθρωπος κοινωνικά και οικονομικά και αποκτά υπεροχή και δύναμη επιρροής έναντι των άλλων, τόσο περισσότερο σεμνή και δίκαια πρέπει να είναι η συμπεριφορά του και να μην επιδιώκει την προσωπική του προβολή. Το αντίθετο είναι αλαζονεία!»

Για να συμπληρώσουμε και εμείς: «Ιδιαίτερα όταν αναλαμβάνουν εξουσία και ιδίως διαχείριση Δημόσιας περιουσίας, που αν μη τι άλλο, ανήκει σ' όλους τους Έλληνες».

ΑΝΑΛΕΚΤΑ ΩΝΑΣΗ

ΤΑ ΓΑΛΟΝΙΑ ΤΩΝ Ι/Φ και Ι/Σ

Γράφει ο Κώστας Μανουσάκης,

συνταξιούχος Ιπτάμενος Φροντιστής Ο.Α

 

Στα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της Ο.Α. η στολή των Ιπταμένων Φροντιστών εκτός από το φτερό στο στήθος δεν έφερε κανένα άλλο διακριτικό (γαλόνια). Το δε καλοκαίρι όταν κυκλοφορούσαν χωρίς σακάκι δεν ήταν εύκολο να διακρίνει κανείς ότι ήταν μέλη πληρώματος.

Σε κάποιο ταξίδι του ο Ωνάσης ρώτησε τον φροντιστή. Καλά εδώ μέσα είστε όλοι ίσοι, δεν βλέπω κανένα να έχει «σειρήτι». Ο φροντιστής του απάντησε ότι δεν προβλέπεται. Ο Ωνάσης δεν είπε τίποτα εκείνη την ώρα. Στη πρώτη ευκαιρία όμως όταν συναντήθηκε με τους συνεργάτες του, τους είπε: αυτή η στολή των Ι/Φ είναι σαν τη στολή του Μάο. Βάλτε τους κανένα «σειρήτι» να εντυπωσιάζονται οι επιβάτες και αυτοί να μην ζητάνε συνέχεια αύξηση. Έτσι απέκτησαν γαλόνια τα πληρώματα καμπίνας.

ΤΑ ΠΛΗΡΩΜΑΤΑ ΚΑΜΠΙΝΑΣ ΣΤΟ ΜΟΝΤΕ-CARLO

Λίγο καιρό μετά που αγόρασε το καζίνο του ΜΟΝΤΕ-CARLO ο Ωνάσης, ήρθε μια εντολή στην Ο.Α. Αθηνών να στείλουν 2 group των 15 ατόμων από ιπτάμενους φροντιστές και συνοδούς στο ΜΟΝΤΕ-CARLO για 5 ημέρες εκπαίδευση. Απαραιτήτως να έχουν μαζί τις στολές τους. Όταν ζητήσαμε διευκρινήσεις, μας απάντησαν ότι λεπτομέρειες θα μας δοθούν απ' τον Δ/ντή της Ο.Α. στο ΜΟΝΤΕ-CARLO.

 Όταν φτάσαμε μας τακτοποίησαν στον ξενοδοχείο του συγκροτήματος, μας έδωσαν και ένα φάκελο στον καθένα με την αποζημίωση εκτός έδρας και μας είπαν ότι όλα τα πρωινά θα μας έκαναν ξενάγηση και ενημέρωση σε θέματα εστιατορικής στο ξενοδοχείο του καζίνο. Είχαμε και την υποχρέωση το βράδυ ορισμένη ώρα, να πηγαίναμε με τις στολές μας, για φαγητό στο καλό ξενοδοχείο του καζίνο όπου θα υπήρχε «reserve τραπέζι».

 Πράγματι υπήρχε κρατημένο τραπέζι στην πρώτη σειρά με τις σημαιούλες της Ο.Α. Εμείς βέβαια δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε όλη αυτή την διαδικασία, αλλά μας άρεσε σαν διακοπές πολυτελείας - οφείλω να σας πω ότι οι περισσότεροι, μετά τις δύο  πρώτες μέρες είχαν χάσει την αποζημίωση στο καζίνο. Αργότερα μάθαμε ότι ο σκοπός του Ωνάση ήταν το jet set της εποχής να αναρωτιέται ποιοι είναι αυτοί που έχουν το καλύτερο τραπέζι για δείπνο κάθε βράδυ, και να τους απαντούν ότι είναι τα πληρώματα της Ο.Α. του Ωνάση που εκπαιδεύονται. Αυτό θα πει marketing.

 Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας με τους δύο συνεργάτες του Πάπα Παύλου του ΣΤ'

5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1964

Μετά 10 αιώνες  

Η Συνάντηση του Πατριάρχη Αθηναγόρα με τον Πάπα Παύλο ΣΤ'

στα Ιεροσόλυμα

Από τον 11ο αιώνα που έγινε το σχίσμα Ορθοδόξων και Καθολικών Χριστιανών δεν είχαν συναντηθεί οι επικεφαλείς των δύο εκκλησιών. Τον Ιανουάριο του 1964, προκειμένου να ομαλοποιηθούν οι σχέσεις μεταξύ τους, συναντήθηκαν οι δυο επικεφαλείς, δηλαδή ο Οικουμενικός  Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μακαριστός Αθηναγόρας και ο τότε Πάπας Παύλος ο ΣΤ', στα Ιεροσόλυμα.

Αμέσως ο Ωνάσης έθεσε στην διάθεση του Πατριάρχη ένα αεροσκάφος  DC6B (το πιο εξελιγμένο που είχε ο Ο.Α.) για τις μετακινήσεις του. Ταυτοχρόνως έδωσε εντολή όπως στο αεροσκάφος  αυτό  διαμορφωθεί ειδικός χώρος για τον Πατριάρχη δημιουργώντας  ένα μικρό παρεκκλήσι μέσα στην καμπίνα επιβατών. Πονοκέφαλος για την Τεχνική Διεύθυνση διότι ναι μεν οι τεχνικοί ήταν άριστοι, αλλά δεν είχαν σχέση με τέτοιου είδους κατασκευές. Τελικά τα κατάφεραν. 

Επίσης οι οδηγίες ανέφεραν ότι το πλήρωμα θα ήταν μόνο άντρες (χωρίς Ιπτάμενες Συνοδούς) και ότι όλη η συνοδεία θα είχε service  Α' θέσεως. Η συνοδεία ήταν περίπου 50 άτομα (επίσκοποι, αρχιμανδρίτες κλπ). Το service και τα εδέσματα ήταν τα ανάλογα. Ο Μακαριστός Πατριάρχης αρκέσθηκε σε ένα τσάι και βουτήματα. Το αεροπλάνο απογειώθηκε από την Αθήνα με μια ομάδα ιερωμένων και πήγε στην Κων/πολη όπου επιβιβάσθηκε ο Μακαριστός Πατριάρχης με τους υπόλοιπους σης συνοδείας του.

Η μορφή του ήταν μια άγια μορφή, ψηλός, αδύνατος, με μακριά άσπρη γενειάδα με ένα ζεστό πατρικό βλέμμα που σε καθήλωνε από σεβασμό. Μπαίνοντας στο αεροπλάνο μας ευλόγησε πριν πάει στην θέση του, όπου συγκινήθηκε βλέποντας το μικρό παρεκκλήσι.

Μόλις μπήκαμε στον εναέριο χώρο της Ιορδανίας είδαμε δεξιά και αριστερά από δύο πολεμικά αεροπλάνα. Στην αρχή ανησυχήσαμε έως ότου ο Κυβερνήτης μας ενημέρωσε ότι ήταν τιμητική συνοδεία. Φθάνοντας στο Αμμάν έγινε στον Μακαριστό Πατριάρχη υποδοχή αρχηγού κράτους, και τον υποδέχθηκε ο Βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσείν. Αφού αποβιβάσαμε τον Πατριάρχη και την συνοδεία του επιστρέψαμε στην Αθήνα.

Στις  14 Ιανουαρίου 1964 το ίδιο αεροπλάνο με το ίδιο πλήρωμα πήγαμε στο Αμμάν για την επιστροφή του Πατριάρχη και της συνοδείας του. Στο αεροδρόμιο τον αποχαιρέτησε ο Βασιλιά Χουσεΐν  όπου και του χάρισε ένα χρυσόδετο κοράνι. Στην Κωνσταντινούπολη αποβιβάσαμε τον Πατριάρχη με μέρος της συνοδείας και εν συνεχεία με τους υπόλοιπους φτάσαμε αργά το βράδυ στην Αθήνα. Στο αεροσκάφος αυτό τοποθετήθηκε αναμνηστική πλακέτα που αναφερόταν σ' αυτό το ταξίδι.

Μετά από μερικές ημέρες μας εστάλη απ' το οικουμενικό Πατριαρχείο ευχαριστήρια επιστολή με την οποίαν μας ενημέρωναν, ότι "ο Παναγιότατος εις ένδειξη ευχαριστιών για τις υπηρεσίες που του προσέφερε το πλήρωμα απονέμει σ' όλους τον σταυρόν της χιλιετηρίδας του Αγίου Όρους, (χρυσό στον Κυβερνήτη, αργυρό στο υπόλοιπο πλήρωμα.

Το πατριαρχικό πλήρωμα ήταν Κυβερνήτης:  Κ. Φικάρδος, Συγκυβερνήτης: Α. Δακανάλης, Ιπτάμενος Μηχανικός  Α. Παπαγεωργίου, Ιπτάμενοι Φροντιστές :  Χ. Λέλλος, Γ. Σωτηρόπουλος και Κ. Μανουσάκης).

"Τα δικά μας φτερά"