ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ
ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΙΑΣ!
ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΙΑΣ!
Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ
Έλα βρε φίλε, σε λίγο ξημερώνει τσικνοπέμπτη και συ ακόμα λιβανίζεις όνειρα θαμμένα;
Σήκω επάνω τώρα. Βγάλε τη μάσκα της φθαρμένης αυτολύπησης και γίνε μασκοφόρος της πάμφθηνης χαράς!
Όχι βέβαια. Για το κέφι δεν χρειάζεται παράς. Χρειάζεται να υποκλιθείς στα ΘΕΛΩ της καρδιάς σου, αποχαιρετώντας έστω και για λίγο την ανοργασμική σου λογική!
Εσύ όμως, γονάτισες στα αδηφάγα ΠΡΕΠΕΙ που μάντρωσες σε τείχη απρόσιτα, για να περιφρουρήσεις το φόβο σου, τη δυσπιστία, τη μιζέρια και τον θρίαμβο της κλαψουριάς.
Τώρα κατάλαβα γιατί έπιασε στασίδι στο γραμμόφωνο, το ίδιο άσμα:
Mοναξιά, είσαι η πιο γλυκιά παρέα…
Με το ‘’γλυκιά’’ δεν θα διαφωνούσα, αν είχες θεάρεστες σχέσεις ΕΣΥ με Σένα και γεννούσες αγαπησιάρικες στιγμές στην κάθε παθιασμένη ώρα!
Όμως εσύ, έχεις πάρει διαζύγιο απ΄την εκλεκτική συγγένεια του πάθους, της Αγάπης σου το δόσιμο και του ερωτισμού την πεθυμιά!
Κάνε το καθήκον, ‘’ΘΕΛΩ’’ σε πείσμα της ανέραστης κακομοιριάς!
Κι επειδή τον χορτασμένο ποτέ μου δεν φοβήθηκα, τον στερημένο τρέμω, κοιτάξου στον καθρέφτη και μόνος σου θα δεις.
Απ΄ την σκληρή σου μοναξιά, δυο τέρατα κατάφερες μόνο να γεννήσεις. Την μνησικακία απ΄της ζήσης την ανία και της στοιχειωμένης σου ύπαρξης την τυραννία.
Τι κάθεσαι λοιπόν και καρτεράς με μάτια στυλωμένα, μήπως κάποιος την πόρτα σου χτυπήσει;
Δεν είδες, τί παραμύθι σκάρωσα εγώ με το δικό μου πανηγύρι! Ζωγράφισα στο πρόσωπο καρδούλες, σερπαντίνες αισιοδοξίας στα μαλλιά και με το πάθος μου στα χείλη, πήρα τη στράτα μια βραδιά, ξεφαντώνοντας στo γέλιο της τρελής αποκριάς!
Έλα, μην κάθεσαι με χέρια σταυρωμένα και τα σκέλια της αυτοπεποίθησής σου τόσο χαμηλά…
Κοίτα στην άλλη πλευρά του μεθυσμένου φεγγαριού…κάποιος μαγκούφης, από σένα περιμένει το ώπα της ανεμελιάς.
Όρμα επιτέλους στην δική σου δρασκελιά και σταμάτα να κρυφοκοιτάς το γλέντι, με μάτια εκδικητικά απ΄τον εξώστη της ψυχαγωγίας.
Κάνε μωρέ μια φορά το σάλτο, ανέβα στη σκηνή και πιάσε το ξεσάλωμά σου απ΄το μαλλί, να ριζώσει μέσα σου η γλύκα που έχεις στερηθεί.
Της Αυτοτιμωρίας σου δεσμώτη, δώσε στον Εαυτό σου χάρη!
Στην ψυχοσύνθεσή σου το χρωστάς!
Όχι τίποτ΄άλλο, αλλά μην έρθει ξανά ο Ποιητής, και με απαξία θα σου πει:
Τι κρίμα! Πέρασε ένα ολόκληρο ποτάμι απ΄τα δάχτυλά σου
και συ, δεν ήπιες ούτε μια γουλιά νερό!
Ναι βρε φιλενάδα! Ένα τραγούδι είναι η ζωή, που όμως απαιτεί το Μεράκι της Λαχτάρας, εκτός…
Εκτός αν είσαι οπαδός, του…
‘’αν είναι να΄ρθει θε να΄ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει.’’
Μα τότε,
θα περάσει η ζωή,
τη λήξη θα σημάνει
και μόλις το ρολόι της στερνής σου γνώσης θα κοιτάξεις,
στη μίρλα θα κλαφτείς.
Δώδεκα. Πώς νύχτωσε η ώρα!
Δώδεκα. Πόσο Άσοφα θάφτηκε η Ζωή…
Το ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ, μας προτείνει:
Λίγη τρέλα, σαν Επανάσταση ψυχής!!!
Έλα βρε φίλε, σε λίγο ξημερώνει τσικνοπέμπτη και συ ακόμα λιβανίζεις όνειρα θαμμένα;
Σήκω επάνω τώρα. Βγάλε τη μάσκα της φθαρμένης αυτολύπησης και γίνε μασκοφόρος της πάμφθηνης χαράς!
Όχι βέβαια. Για το κέφι δεν χρειάζεται παράς. Χρειάζεται να υποκλιθείς στα ΘΕΛΩ της καρδιάς σου, αποχαιρετώντας έστω και για λίγο την ανοργασμική σου λογική!
Εσύ όμως, γονάτισες στα αδηφάγα ΠΡΕΠΕΙ που μάντρωσες σε τείχη απρόσιτα, για να περιφρουρήσεις το φόβο σου, τη δυσπιστία, τη μιζέρια και τον θρίαμβο της κλαψουριάς.
Τώρα κατάλαβα γιατί έπιασε στασίδι στο γραμμόφωνο, το ίδιο άσμα:
Mοναξιά, είσαι η πιο γλυκιά παρέα…
Με το ‘’γλυκιά’’ δεν θα διαφωνούσα, αν είχες θεάρεστες σχέσεις ΕΣΥ με Σένα και γεννούσες αγαπησιάρικες στιγμές στην κάθε παθιασμένη ώρα!
Όμως εσύ, έχεις πάρει διαζύγιο απ΄την εκλεκτική συγγένεια του πάθους, της Αγάπης σου το δόσιμο και του ερωτισμού την πεθυμιά!
Κάνε το καθήκον, ‘’ΘΕΛΩ’’ σε πείσμα της ανέραστης κακομοιριάς!
Κι επειδή τον χορτασμένο ποτέ μου δεν φοβήθηκα, τον στερημένο τρέμω, κοιτάξου στον καθρέφτη και μόνος σου θα δεις.
Απ΄ την σκληρή σου μοναξιά, δυο τέρατα κατάφερες μόνο να γεννήσεις. Την μνησικακία απ΄της ζήσης την ανία και της στοιχειωμένης σου ύπαρξης την τυραννία.
Τι κάθεσαι λοιπόν και καρτεράς με μάτια στυλωμένα, μήπως κάποιος την πόρτα σου χτυπήσει;
Δεν είδες, τί παραμύθι σκάρωσα εγώ με το δικό μου πανηγύρι! Ζωγράφισα στο πρόσωπο καρδούλες, σερπαντίνες αισιοδοξίας στα μαλλιά και με το πάθος μου στα χείλη, πήρα τη στράτα μια βραδιά, ξεφαντώνοντας στo γέλιο της τρελής αποκριάς!
Έλα, μην κάθεσαι με χέρια σταυρωμένα και τα σκέλια της αυτοπεποίθησής σου τόσο χαμηλά…
Κοίτα στην άλλη πλευρά του μεθυσμένου φεγγαριού…κάποιος μαγκούφης, από σένα περιμένει το ώπα της ανεμελιάς.
Όρμα επιτέλους στην δική σου δρασκελιά και σταμάτα να κρυφοκοιτάς το γλέντι, με μάτια εκδικητικά απ΄τον εξώστη της ψυχαγωγίας.
Κάνε μωρέ μια φορά το σάλτο, ανέβα στη σκηνή και πιάσε το ξεσάλωμά σου απ΄το μαλλί, να ριζώσει μέσα σου η γλύκα που έχεις στερηθεί.
Της Αυτοτιμωρίας σου δεσμώτη, δώσε στον Εαυτό σου χάρη!
Στην ψυχοσύνθεσή σου το χρωστάς!
Όχι τίποτ΄άλλο, αλλά μην έρθει ξανά ο Ποιητής, και με απαξία θα σου πει:
Τι κρίμα! Πέρασε ένα ολόκληρο ποτάμι απ΄τα δάχτυλά σου
και συ, δεν ήπιες ούτε μια γουλιά νερό!
Ναι βρε φιλενάδα! Ένα τραγούδι είναι η ζωή, που όμως απαιτεί το Μεράκι της Λαχτάρας, εκτός…
Εκτός αν είσαι οπαδός, του…
‘’αν είναι να΄ρθει θε να΄ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει.’’
Μα τότε,
θα περάσει η ζωή,
τη λήξη θα σημάνει
και μόλις το ρολόι της στερνής σου γνώσης θα κοιτάξεις,
στη μίρλα θα κλαφτείς.
Δώδεκα. Πώς νύχτωσε η ώρα!
Δώδεκα. Πόσο Άσοφα θάφτηκε η Ζωή…
Το ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ, μας προτείνει:
Λίγη τρέλα, σαν Επανάσταση ψυχής!!!
facebook/Μάριον Μίντση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου