ΓΕΩΡΠΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Λωτοφάγοι και «νερόβραστοι»

Λωτοφάγοι και «νερόβραστοι»

Γραφείο  ΓΕΩΡΠΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Δύο τηλεοπτικές παρουσίες τράβηξαν το ενδιαφέρον πρόσφατα: Η πρώτη ήταν μια συνέντευξη του κ. Αλέκου Αλαβάνου και η δεύτερη αφορούσε τη συνέντευξη του Γραμματέα του ΚΚΕ Δημ. Κουτσούμπα. Η πρώτη εντυπωσίασε για την επιχειρηματολογία του πολιτικού της Αριστεράς αφού με σαφήνεια εξηγούσε ποια είναι η διέξοδος από την ευρωγερμανική κατοχή. Η άλλη «τηλεοπτική ανάκριση» του Γραμματέα του ΚΚΕ, «εφ' όλης της  ύλης», προκάλεσε μεγίστη απογοήτευση διότι εδραίωσε την  πεποίθηση και των πλέον καλόπιστων ότι το ΚΚΕ έχει χάσει το τρένο της ιστορίας. Θα αναφερθούμε με λεπτομέρειες διότι αμφότερες οι περιπτώσεις σχετίζονται με το μέγα πρόβλημα της δουλείας που υφίσταται η πατρίδα μας από τις σκοτεινές οικονομικές καπιταλιστικές δυνάμεις των τραπεζιτών. Η ανάγκη της επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα έχει τονισθεί υπέρμετρα απ' αυτή τη στήλη. Ίσως και να έχουμε κουράσει τους αναγνωστές. Αλλά πρέπει να καταστεί συνείδηση η ανάγκη αυτή διότι αποτελεί το κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα του κελιού μας για να βγούμε στον αέρα της ελευθερίας. Ο κ. Αλέκος Αλαβάνος τεκμηριώνει αυτή τη θέση με τα ατράνταχτα στοιχεία και τις γνώσεις του έμπειρου οικονομολόγου. Του ανθρώπου που παρακολουθεί από κοντά, με προσοχή τις διεθνείς οικονομικές ίντριγκες και τους «ευρωπαίους» μασκαράδες που βυσσοδομούν εναντίον της Ελλάδος για να επιτυγχάνουν τα παιχνίδια των μεγαλοτραπεζιτών. Η έννοια του καπιταλισμού έγινε δύσπεπτη για τα στομάχια των αστών. Επειδή υπερτονιζόταν η ορολογία αυτή από την κομμουνιστική πλευρά, πολλοί εθεώρησαν ότι επρόκειτο για ένα από τα συνηθισμένα «κλασσικά» επιχειρήματα της  κομμουνιστικής  προπαγάνδας. Κι όμως, είναι από τις λίγες περιπτώσεις όπου οι Κομμουνιστές δεν έπεσαν έξω στις εκτιμήσεις των για τον ρόλο αυτού του κακού δαίμονα της υφηλίου. Μόνο που δεν είχαν τη δυνατότητα ή μάλλον την ικανότητα, να πείσουν για τον πραγματικό ρόλο του καπιταλισμού. Τα τρωτά του «υπαρκτού σοσιαλισμού» καθιστούσαν δύσπιστους τους πολίτες να αφουγκραστούν την τρομακτική θύελλα που ερχόταν. Το «δόγμα του σοκ» επί χρόνια επεξεργαζόταν στα πολιτικοοικονομικά επιτελεία της λέσχης Μπίλντεμπεργκ, στις «αδελφότητες» και στα άδυτα των μεγάλων τραστ, πολέμους και οικονομικά «ηλεκτροσόκ» που θα εμείωναν δραματικά τον ρόλο του κράτους. Το πρώτο πειραματόζωο, ή ένα από τα πρώτα, θα ήταν και η Ελλάδα. Η Γερμανία σκοτείνιασε με την παρουσία της (πάλι μετά το 1945) τον ευρωπαϊκό ορίζοντα. Και καθήκον όλων των χωρών είναι να ξεσηκωθούν κατά της γερμανικής δεσποτείας. Η λεγόμενη «Ευρωπαϊκή Ένωση» μετέτρεψε τους πολίτες των χωρών του Νότου σε λωτοφάγους.

Κατά τη μυθολογία, μία «φιλόξενη» φυλή της βορείου Αφρικής παρασκεύαζε κρασί από ένα είδος ιθαγενούς λωτού. Οι άνθρωποι αυτής της φυλής προσέφεραν το κρασί στους ταξιδιώτες και εκείνοι μόλις εγεύοντο τον γλυκύτατο αυτό καρπό λησμονούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Η «φιλόξενη» Ευρωπαϊκή Ένωση προσφέρει το «κρασί» της στους πολίτες των χωρών του Νότου και τους έκανε να ξεχάσουν δύο πράγματα: α) Την εθνική ανεξαρτησία τους και β) τον ρόλο της Γερμανίας κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και τους στόχους του Γ Ράιχ, που δεν μετεβλήθησαν μετά από την ήττα του 1946. Απλώς, τους στόχους αυτούς τους τύλιξαν σε... «ευρωπαϊκό χρυσόχαρτο». Όσοι σ' αυτόν τον τόπο δεν έγιναν λωτοφάγοι, θυμούνται ότι η «κατοχική χρεοκοπία» δεν προέκυψε από τις πρωτογενείς αδυναμίες μας, αλλά από τη συστηματική καταλήστευση της εθνικής οικονομίας μας. Τα επακόλουθα δεν ήσαν μόνο η πείνα και η δυστυχία ως αυτονόητη εξέλιξη μιας  χρεοκοπίας. Υπήρξαν συνέπειες που προήλθαν από τον οικονομικό μαρασμό στο πολιτικό επίπεδο. Η Ελλάδα, παρά τα κάθε λογής Σχέδια Μάρσαλ, τα οποία ποτέ δεν ήταν αποσυνδεδεμένα από τα διεθνή συμφέροντα, δεν κατόρθωσε να υλοποιήσει μια ρεαλιστική αναδιάρθρωση. Και είναι γνωστό ότι οι διάφορες «βοήθειες» που έλαβε η χώρα για μεταπολεμική ανασυγκρότηση κατέληγαν στις τσέπες ολίγων «εκλεκτών». Τώρα, όμως, τι γίνεται; Υπό την ηγεμονία της σύγχρονης Γερμανίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση όρισε νέους κανόνες και απέστειλε για δεύτερη φορά -έπειτα από εβδομήντα τόσα χρόνια-γερμανούς «εμπειρογνώμονες» για να εκμεταλλευτούν τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας, να συρρικνώσουν δραματικά μισθούς και συντάξεις και να μεταβάλουν το οικονομικό τοπίο σε έρημο για εμάς και οε γη Χαναάν για εκείνους. Η Γερμανία του 1941 και η Γερμανία του 2010 (μέχρι και σήμερα)  διατηρούν το ίδιο πνεύμα. Την πρώτη φορά το Ράιχ του Χίτλερ ενέσκηψε στρατιωτικά. Στις μέρες μας, το Ράιχ της Μέρκελ «μπούκαρε» οικονομικά. Σήμερα το γερμανικό κίνητρο είναι η στυγνή εκμετάλλευση. Και μάλιστα με μύχιες σκέψεις να επικρατούν, προς δημιουργία μιας νέας σκλαβοποιημένης αποικίας. Ο κ. Αλέκος Αλαβάνος, στην τηλεοπτική του συνέντευξη, επεσήμανε την αλήθεια για την οποία κανείς δεν λέει λέξη: Ο μόνος λόγος για τον οποίο το Βερολίνο δεν θέλει να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη, είναι ότι μ' αυτό τον τρόπο μπορεί να δώσει το παράδειγμα και σε άλλες χώρες του Νότου να πράξουν το ίδιο και ν' αποτινάξουν τη δουλεία. Το 1940-1941, η Ελλάδα έδωσε το παράδειγμα του ξεσηκωμού κατά του Άξονα στους λαούς της Ευρώπης. Εάν, τώρα, δώσει πάλι το παράδειγμα της αποτίναξης της γερμανικής δικτατορίας με αποχώρηση από την Ευρωζώνη, τι γίνεται; Δυστυχώς, η πλειονότητα των πολιτικών μας αποτελείται από άτομα υπάκουης υπαλληλικής νοοτροπίας που αδυνατούν να συλλάβουν τα μηνύματα των καιρών. Η Κίρκη των Βρυξελλών τους έχει μεταβάλλει σε πειθήνια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των απατεώνων που προωθούν τα γερμανικά συμφέροντα.

Κάποιοι πρακτορεύουν συνειδητά αυτά τα συμφέροντα κι άλλοι δεν έχουν πολιτικό νου και πολιτική τόλμη να δρομολογήσουν την πορεία της χώρας έξω από την Ευρωζώνη. Η ξε-νοκρατία μάς ελέγχει μέσω του κοινού νομίσματος. Εάν βγούμε από το ευρώ, δεν θα μπορούν να κατευθύνουν οι ξένοι την πολιτική της Ελλάδος κατά το γούστο τους και θα σπάσουν τα δεσμά. Η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση έπρεπε ήδη να έχει μεθοδεύσει συντονισμένη αντιγερμανική πολιτική, σε όλα τα επίπεδα. Από σαμποτάρισμα των γερμανικών προϊόντων, μέχρι συνεχείς διαμαρτυρίες προς τη γερμανική πρεσβεία και συνεχείς καταγγελίες του ρόλου που διαδραματίζει η καγκελαρία της Μέρκελ. Το σύνθημα «έξω η "τρόικα"» - «έξω οι Γερμανοί» πρέπει να αντηχήσει σε όλα τα πλάτη και μήκη της πατρίδας μας. Ας έλθουμε τώρα στη δεύτερη τηλεοπτική παρουσία. Αυτή δεν σχολιάσθηκε ευνοϊκά. Αναφερόμαστε στη συνέντευξη του Γραμματέα του ΚΚΕ στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου, όπου και παρευρισκόμενοι πολίτες μπορούν να απευθύνουν ερωτήσεις στον επίσημο καλεσμένο. Ο κ. Χατζηνικολάου, ωε ευγενικός «οικοδεσπότης», περιορίστηκε στο να διευκολύνει τους θεατές να διατυπώνουν σαφέστερα τα ερωτήματα των, ενώ ο ίδιος προτίμησε να μη φέρει σε δυσχερή θέση τον κ. Κουτσούμπα. Οι ερωτήσεις του δεν υπερέβαιναν κάποια «κόκκινη γραμμή». Οι απλοί πολίτες, όμως, που παρευρίσκοντο στο στούντιο, δυστυχώς, ήσαν τελείως ακατατόπιστοι γύρω από τη δαιδαλώδη κομμουνιστική αντίληψη και πολιτική. Οι ερωτήσεις των ήσαν απλοϊκές και έφταναν μέχρι παιδαριώδεις, οπωσδήποτε δεν ήσαν ερωτήσεις που θα μπορούσαν να τεθούν στον ηγέτη ενός κομμουνιστικού κόμματος. Έτσι, ο κ. Κουτσούμπας εύκολα έδωσε γενικόλογες  απαντήσεις που κι αυτές αδυνατούσαν να τις κατανοήσουν οι ερωτώντες διότι τις χαρακτήριζε η ασάφεια. Παράλληλα, η άγνοια των ερωτώντων γύρω. από την ιστορία του κομμουνισμού παρείχε την ευχέρεια στον κ. Κουτσούμπα να κατευθύνει τις απαντήσει όπου εκείνος ήθελε και συγχρόνων του εδόθη η δυνατότης να εκθειάσει το... «σταλινικό μοντέλο»! Για μιαν ακόμη φορά, ο γραμματέας του ΚΚΕ έδωσε έμφαση στη «διαπαιδαγώγηση» που πρέπει να γίνει στους «χώρους δουλειάς», αοριστολόγησε για τον καπιταλισμό και απέφυγε να επισημάνει ότι βιώνουμε νέα γερμανική κατοχή. Ούτε καν έκανε λόγο για εγερτήριο σάλπισμα κατά του γερμανικού δεσποτισμού. Όχι μόνο δεν έδωσε «ατμόσφαιρα» πανεθνικού ξεσηκώματος κατά του νέου Ράιχ, αλλά επαρουσίασε το όλο πρόβλημα ως «συνδικαλιστικό ζήτημα», αρμοδιότητας του ΠΑΜΕ! Όσα έχουμε γράψει τόσες φορές απ' αυτή τη στήλη για τη λαθεμένη μοναχική πολιτική του ΚΚΕ απέναντι στον γερμανό δυνάστη δεν τον απησχόλησαν και ήταν ευτυχής διότι δεν τα εκμεταλλεύτηκε κάνεις για να διατυπωθούν ως ερωτήσεις. Έτσι, τα «δύσκολα» απεφεύχθησαν! Κανείς δεν ρώτησε για ποιον λόγο απαξιώνεται σήμερα η παλαιά τακτική των «λαϊκών μετώπων» που αποτελούσε, από τα προπολεμικά χρόνια, παγία πολιτική της Κομιντέρν. Πόσω μάλλον που κανείς εκ των καλεσμένων δεν είχε ποτέ διαβάσει τι έλεγε επ' αυτού ο Λένιν, ο Τολιάτι, ο Δημητρώφ ή ο Τορέζ. Ούτε καν τι έλεγε ο Ζαχαριάδης... Κανείς δεν ρώτησε τον Γραμματέα του ΚΚΕ γιατί το κόμμα του ουσιαστικά μένει στο περιθώριο αποφεύγοντας «επαναστατικές» πρωτοβουλίες Γιατί το ΚΚΕ από «επαναστατικό» κόμμα μετεβλήθη σε έναν υπαλληλικό «νερόβραστο» γραφειοκρατικό μηχανισμό, δεν μπορεί κανένα στέλεχος να δώσει πειστική απάντηση. Ίσως, κάποτε, μετά από κάποιο συνέδριο, να γίνει... «αυτοκριτική» και -όπως συνηθίζει το ΚΚΕ- καταδικαστεί η πολιτική αυτής της περιόδου. Οι κομμουνιστές αρέσκονται, σε διάφορες χρονικές περιόδους, αυτούς που ελάτρευαν σαν θεούς, να τους αποκαλούν αργότερα «ρεφορμιστές», «προδότες», «πράκτορες» και μετά από παρέλευση κάποιων δεκαετιών, πάλι να τους ανεβάζουν στα ύψη, λέγοντας απλά ότι... «έκαναν λάθος»! Όποιος, όμως, επαναλάβει τους δικούς τους χαρακτηρισμούς για τους αρχηγούς των, τότε εκτοξεύουν εναντίον του μύδρους και τον κατηγορούν για... «αντικομουνιστικό παραλήρημα»! Τα έχουμε δει αυτά στο παρελθόν και ελπίζω να μη χρειαστεί να θυμίσουμε ιστορικά προηγούμενα. Επί δεκαετίες, ο κομμουνισμός υπέκυπτε σε έναν άνθρωπο που ήταν κάτι ολιγότερον του θεού και κάτι περισσότερον του Πάπα. Όχι μόνον για να δράσουν, αλλά και για να σκεφθούν, οι οπαδοί του Στάλιν ανέμεναν να τρέξουν από το στόμα του τα θεία λόγια. Κάθε στροφή της πολιτικής του την ακολουθούσαν με κλειστά μάτια. Αλλά και κάθε σκέψη δική του ή της προτιμήσεώε του, επί οιουδήποτε θέματος επιστήμης ή τέχνης, αποτελούσε «αποκάλυψη». Όταν μετά το 20ον Συνέδριον έγινε η αποσταλινοποίηση, πολλοί επίστεψαν ότι τα κομμουνιστικά κόμματα των χωρών της Δύσης θα προχωρούσαν σε μια δημοκρατικοποίηση και σε μια ανεξαρτησία από εξωτερικά κελεύσματα, αγώνα για την εξουσία και πραγματοποίηση του σοσιαλισμού σύμφωνα με τον εθνικό δρόμο. Το επέτυχαν στη Γαλλία και στην Ιταλία, όχι όμως και οι δικοί μας κομμουνιστές.  Η προσωπολατρία απλώς αφορούσε άλλα πρόσωπα και άφησε ανέπαφες  τις μεθόδους. Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» επέφερε δεινά. Χάθηκε η ισορροπία του τρόμου και τότε ο καπιταλισμός προχώρησε σε επέλαση. Οι δικοί μας «ορθόδοξοι» κομμουνιστές απ' εκείνη τη στιγμή, βρέθηκαν στο κενό. Γιατί; Διότι είχαν συνηθίσει να σκέφτονται άλλοι γι' αυτούς.

Περίμεναν να πάρουν τη «γραμμή πλεύσεως» από τους «έξω». Η πολιτική τους σκέψη είχε ατροφήσει. Συνέπεσε, λοιπόν, αυτή τη στιγμή που εξαπολύθηκε Γ Παγκόσμιος (οικονομικός) Πόλεμος  και βιώνουμε καινούργια κατοχή γερμανική, το ΚΚΕ να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει σε τι κατάσταση ακριβώς βρισκόμαστε. Το 1939, με τους αμφίβολης κατεύθυνσης  προσανατολισμούς των συζητήσεων στο Μόναχο, το ΚΚΕ εζήτησε από το «διεθνές  κέντρο» αποσαφήνιση των θέσεων του. Τα πράγματα ξεκαθάρισαν μετά από την επίθεση της  Γερμανίας κατά της  ΕΣΣΔ. Τώρα, το 2014, δεν υφίσταται «διεθνές κέντρο» για να παρέχει συμβουλές και κατευθύνσεις. Έτσι, για τον τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και για τη νέα γερμανική κατοχή, το πολιτικό γραφείο του ΚΚΕ πιστεύει ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι στους «χώρους δουλειάς» για κλαδικά αιτήματα, μέσα από τις  γραμμές  του ΠΑΜΕ! Και περιμένει να έλθει εκείνη η ώρα, που οι εργαζόμενοι θα ψηφίσουν στη συντριπτική τους  πλειοψηφία... ΚΚΕ! Μέχρι τότε, θα ταυτίζεται ο Τσίπρας με τον Σαμαρά. Έτσι, θα φοβηθεί η Μέρκελ και η «τρόικα». Κι αυτό λέγεται... «αντίσταση» στη λαίλαπα του καπιταλισμού! Είναι δυνατόν;

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"