Μικρά ευτράπελα με κύπριους επιβάτες

Πετώντας με την παλιά Ο.Α.

Μικρά ευτράπελα με κύπριους επιβάτες

Γράφει ο Κώστας Μανουσάκης,

Συνταξιούχος  Ιπτάμενος Φροντιστής 0.Α

Την δεκαετία του '60 είχαμε ένα δρομολόγιο, Λευκωσία-Αθήνα- Λονδίνο, το οποίο παρουσίαζε μεγάλη κίνηση, κυρίως με ηλικιωμένους Κύπριους οι οποίοι πήγαιναν στα παιδιά τους στο Λονδίνο, όπου είχαν εγκατασταθεί. Η επιρροή της αγγλικής κατοχής τους είχε κάνει να γνωρίζουν καλά την αγγλική γλώσσα, και λιγότερο την ελληνική η οποία είχε πάρει μορφή διαλέκτου.

Είχαμε λοιπόν αρκετά ευτράπελα, με την καλή έννοια του όρου, στην προσπάθεια μας να συνεννοηθούμε, θα σας αναφέρω μερικά περιστατικά, για τους αδελφούς μας Κύπριους, τους οποίους πάντα περιβάλουμε όλοι μας με πολύ αγάπη και μεγάλη εκτίμηση.

Η Τσαέρα

Γίνεται επιβίβαση στην Λευκωσία και μια ηλικιωμένη κυρία είναι όρθια στην μέση της καμπίνας και κοιτάζει δεξιά και αριστερά εμποδίζοντας τους άλλους επιβάτες. Την πλησιάζει η Ιπταμένη Συνοδός (Ι/Σ) και την παρακαλεί να καθίσει στην θέση της διότι παρεμποδίζει τους άλλους επιβάτες. Εκείνη της απαντά ότι αυτό προσπαθεί, αλλά δεν βρίσκει την " Τσαέρα" της. Μετά από προσπάθειες της Ι/Σ να καταλάβει τι εννοεί η κυρία, παρενέβησαν άλλοι Κύπριοι επιβάτες οι οποίοι εξήγησαν στην Ι/Σ ότι " Τσαέρα", στη Κυπριακή είναι το κάθισμα εκ του chair-τσαέρα.

Η αρπαχτική

Άφιξη στο Λονδίνο. Έχει αρχίσει η αποβίβαση όταν ένας επιβάτης επιστρέφει στο αεροπλάνο. Ο Ιπτάμενος Φροντιστής (Ι/Φ) που είναι στην πόρτα τον ρωτάει τι συνέβη και επέστρεψε. Ο επιβάτης, με ζωγραφισμένη την αγωνία στο πρόσωπο, του λέει ότι ξέχασε την "αρπαχτικήν του", και πριν προλάβει να πει οτιδήποτε ο Ι/Φ, μπαίνει στο αεροπλάνο αντίθετα με το ρεύμα των επιβατών που κατέβαιναν (σπρώχνοντας και λιγάκι). Mετά από λίγο ο Ι/Φ βλέπει τον επιβάτη να κατεβαίνει και  τον ρωτά (με δόση περιέργειας) εάν βρήκε την "αρπαχτική του". Εκείνος τότε του βάζει στα μούτρα μια φωτογραφική μηχανή και του λέει: δεν την βλέπεις καπετάνιε.

Πάω στα παιδιά μου

Μετά την απογείωση από Λευκωσία το πλήρωμα ρωτούσε τους επιβάτες που αποβιβάζονται για να τους δώσει τα ανάλογα έντυπα προς συμπλήρωση. Η Ι/Σ φθάνει σε μια συμπαθητική γριούλα, ντυμένη με παραδοσιακά ρούχα, και την ρωτάει που κατεβαίνει. Η γριούλα την κοιτάζει στα μάτια και δεν απαντά. Προφανώς δεν κατάλαβε την ερώτηση. Η Ι/Σ με πολύ κατανόηση της απευθύνει την ερώτηση, με την μαιευτική μέθοδο. Που πάτε Αθήνα ή Λονδίνο; Η κυρία χωρίς να καθυστερήσει καθόλου της απαντά "ούτε Αθήνα ούτε Λονδίνο, αλλά στον γιο μου". Ωραία και που μένει ο γιος σας την ξαναρωτά η Ι/Σ και η γριούλα με πολύ υπερηφάνεια: "στην Αγγλετέρα".

Θέλω να στρέψω

Το δρομολόγιο Αθήνα - Λονδίνο. Στα μέσα της διαδρομής,-πάνω από τις Άλπεις-  έχουν αρχίσει ελαφρές αναταράξεις. Όπως περνά στο διάδρομο η Ιπταμένη Συνοδός  για να ελέγξει εάν έχουν δέσει τις ζώνες τους οι επιβάτες, μια ηλικιωμένη έντρομη την τραβάει απ' το χέρι και της λέει: Δεσποσύνη θέλω να στρέψω.  Στρέφτε της απαντά η συνοδός  λίγο απότομα γιατί βιάζεται να ελέγξει και τους άλλους επιβάτες. Ε! που να στρέψω; επανέρχεται η επιβάτης. Όπου θέλετε ανταπαντά η Ι/Σ, και πριν προλάβει να τελειώσει την φράση της, η επιβάτης κάνει επάνω της ένα μεγαλοπρεπέστατο εμετό (είχε προηγηθεί πλήρες γεύμα).Η συνοδός εκνευρισμένη της λέει, γιατί δεν μου το λέγατε να σας δώσω εμετοσακούλα. Και η επιβάτης ελαφρώς θυμωμένη: κόρην μου τι σου έλεγα τόσην ώρα και εσύ μου έλεγες ότι μπορώ να στρέψω όπου θέλω.

Διανυκτέρευση στην Λευκωσία

Το 1960 όταν ήρθαν οι κομήτες (comet  4Β) είχαμε 1 - 2 φορές την εβδομάδα διανυκτέρευση στην Λευκωσία.  Ήταν απ' τα αγαπημένα μας δρομολόγια, διότι η διαδρομή ήταν μικρή (1.15 ώρα)και περνούσαμε ωραία στην διανυκτέρευση. Οι άνθρωποι φιλόξενοι, ευγενείς, ωραία φαγητά, επί πλέον υπήρχε ο Αρίσταρχος από τον οποίο αγοράζαμε ωραιότατα αγγλικά υφάσματα για κοστούμια (τότε ράβαμε στο ράφτη), και τα λεφτά τα δίναμε στην Αθήνα. Το πρωί δε, καθώς φεύγαμε αργά, περνούσαμε με το "σταφάκι  από την αγορά και ψωνίζαμε χαλούμι (κυπριακό τυρί),  λούντζα (καπνιστό χοιρινό), 5κιλο κρασί μαυροδάφνη κ.λπ.

Βεβαίως τουριστική υποδομή και πεντάστερα ξενοδοχεία δεν υπήρχαν. Μέναμε στο ξενοδοχείο "Regina" στο κέντρο της πόλεως (αυτό μας βόλευε), που είχε περίπου 20 δωμάτια. Το όνομα του το είχε πάρει απ' την ιδιοκτήτρια του, η οποία ήταν μια συμπαθέστατη μεσήλιξ κυρία χαμογελαστή, πάντοτε πρόθυμη να μας εξυπηρετήσει με έντονη προφορά, η οποία εκτός από ιδιοκτήτρια, ήταν receptionist, μαγείρισσα για πρωινό, σερβιτόρα, τηλεφωνήτρια, και ποιος ξέρει τι άλλο έκανε αυτή η γυναίκα.

Το πρωί όταν μας ξυπνούσε, άκουγες μια δυνατή φωνή να σου λέει: καπετάνιε ήρθεν η ώρα σου.

Παρ' όλο αυτό το ξύπνημα τα ταξίδια μας ήταν χαρούμενα.

"Τα δικά μας φτερά"