Ένας σκύλος που λεγόταν Όλεθρος

Ένας σκύλος που λεγόταν Όλεθρος

Πώς τα λάθη και οι παραλείψεις των ανθρώπων μπορούν να μετατρέψουν ένα σκυλί σε άγριο ζώο.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗ

Θα σας διηγηθώ την αληθινή ιστορία του σκύλου με το παράξενο όνομα «Όλεθρος». Τον μάζεψε ένας φίλος από το δρόμο, πριν από 4 καλοκαίρια. Ήταν ήδη σχεδόν δύο χρόνων, αλλά τόσο λιμάρης, τόσο απισχνασμένος, τόσο ταλαίπωρος, που είχε το μέγεθος ενός εξαμηνίτικου κουταβιού. Όταν τον έβαλαν στο αυτοκίνητο για να τον πάνε στον κτηνίατρο, ο δυστυχής ούρλιαζε τόσο δυνατά από τον ανείπωτο τρόμο, που τα διπλανά οχήματα παραμέριζαν νομίζοντας ότι ακούνε τη σειρήνα ασθενοφόρου. Του πήρε δύο ολόκληρους μήνες μέχρι να εξερευνήσει και τα 65 τετραγωνικά μέτρα του νέου του σπιτιού. Έβγαινε βόλτα με κατεβασμένη την ουρά, έτρεμε στη θέα των άλλων ζώων, απέφευγε τις γάτες, τις νερολακκούβες, τα παπάκια με τις τρύπιες εξατμίσεις, τα τακούνια των κοριτσιών στα πεζοδρόμια. Ήταν ένας σκύλος γεμάτος φοβίες. Και αυτό τον σκότωσε...

Βλέπετε, εμείς οι φιλόζωοι είμαστε σχεδόν ανίκανοι να φερθούμε αυστηρά στους αδύνατους. Από μια πρώτη ματιά, αυτό είναι τόσο δικαιολογημένο που θα απορήσετε γιατί το θεωρώ σφάλμα. Όμως τα σκυλιά, ειδικά αυτά με τα ψυχολογικά ελλείμματα, αυτό ακριβώς χρειάζονται: ένα στιβαρό χέρι και μια αταλάντευτη προσωπικότητα. Ένα αφεντικό που μπορεί να τους μιλήσει στη γλώσσα τους και να τους δείξει ότι, εδώ, τα προβλήματα τους τελειώνουν. Ότι από δω και πέρα, εγώ αναλαμβάνω όλα τα ζητήματα της αγέλης μας. Εσύ μπορείς να τρως, να πίνεις και να προσφέρεις μόνο συντροφιά και κοινωνικότητα.

Τους πρώτους μήνες της κοινωνικοποίησης του, ο Όλεθρος έφαγε όλα τα έπιπλα. Τότε ήταν που πήρε και το όνομα του. Καθώς δεν είχε εκπαιδευτεί στη μοναξιά και απαιτούσε την αδιάλειπτη παρουσία των αφεντικών του, έτρωγε ένα κομμάτι της οικοσκευής κάθε ημέρα, σε ώρες γραφείου, 9 με 5. Επειδή όμως ήταν «πρώην αδέσποτος, ο κακόμοιρος», και «είχε περάσει πολλά», του

το συγχωρούσαν. Αργότερα, και όσο μεγάλωνε σε ηλικία και δέμας, άρχισε να ζορίζεται με τους επισκέπτες. Ειδικά με εκείνους που είχαν διαχυτικές σχέσεις με τα αφεντικά του. Στους περισσότερους γρύλιζε επιθετικά και στους πιο λιπόψυχους γάβγιζε λυσσαλέα, με ολοφάνερες φονικές διαθέσεις. Ήταν όμως ένα σκυλί που σώθηκε από το δρόμο και οι άνθρωποι που ήταν υπεύθυνοι γι' αυτόν πίστευαν ότι θα προσαρμοστεί. Από μόνος του. Κάποια φορά, μου είπαν: «Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται να τον πετάξουμε στο πεζοδρόμιο. Όταν σιγουρευτεί ότι τον αγαπάμε για πάντα, θα ηρεμήσει». Τους είπα «μάλλον όχι», αλλά...

Τον περασμένο μήνα, ο Όλεθρος επιτέθηκε στη μητέρα του αφεντικού. Την πρώτη φορά της έκοψε μια βαθιά δαγκωνιά στα μαλακά μόρια. Τη δεύτερη, μερικές ώρες αργότερα, τη δάγκωσε άγρια στο πρόσωπο...

Τις επόμενες μέρες ο Όλεθρος τις πέρασε σε απομόνωση. Σαν θανατοποινίτης. Ουρλιάζοντας και δείχνοντας τους κυνόδοντες του σε όσους τον πλησίαζαν. Και τελικά, μέσα σε θρήνους και βαριές ενοχές πέρασε στον άλλο κόσμο με μια ένεση ευθανασίας.

Ο Όλεθρος μπορεί να ήταν και δικός σας σκύλος. Και να πήρε όλα τα λάθος μηνύματα για το ποιος πρέπει να είναι το αφεντικό στο σπίτι, με αφετηρία όλες τις καλές προθέσεις του κόσμου. Άλλωστε, ο κακομοίρης, έκανε ό,τι μπορούσε για να τους προειδοποιήσει...

Υπάρχει ένα σημείο χωρίς επιστροφή για κάθε σκυλί στον πλανήτη. Είναι το σημείο όπου δεν μπορείς πια να τον πείσεις ότι δεν χρειάζεται να φέρεται σαν άγριο ζώο, δεν υπάρχει λόγος να προτιμήσει τα ένστικτα του από τις δικές σου παραινέσεις. Αν πιστεύετε ότι βρίσκεστε κοντά σ' αυτό το σημείο, ζητήστε επαγγελματική βοήθεια το συντομότερο. Η ιστορία του Ολέθρου είναι αληθινή. Και αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι πως δεν είναι μοναδική...

Κ9