ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ : Μετ' εμποδίων...

Μετ' εμποδίων...

 

Του ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ πρώην βουλευτή, πρ. ευρωβουλευτή και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Στον κλασικό αθλητισμό, στον στίβο, η υπερπήδηση αγωνισμάτων με εμπόδια –110 μέτρων για τους άνδρες και 100 μέτρων για τις γυναίκες– είναι θεαματική αλλά και επικίνδυνη. Η πτώση ενίοτε ενδέχεται να επιφέρει τραυματισμούς μη θεραπεύσιμους. Το γνωρίζουν αυτό οι αθλητές και οι αθλήτριες των αγωνισμάτων αυτών – κι όμως το ρισκάρουν. Μπρος στα κάλλη τι ’ναι ο πόνος. Μπρος στον θρίαμβο τι 'ναι η μικρή πιθανότητα μη ιάσιμου τραυματισμού.

Η ενασχόληση με την πολιτική εμπεριέχει κατ' εξοχήν –και μάλιστα δύσβατα– εμπόδια. Τόσο μόνιμα όσο και έκτακτα. Αναφύονται, βλέπεις, συνεχώς και νέα τοιαύτα. Η συμμετοχή στην ενεργό πολιτική με σκοπό την προσωπική καταξίωση και ανάδειξη είναι απολύτως θεμιτή. Αρκεί να μην ασκείται με αθέμιτα μέσα. Γεγονός δυστυχώς αυτό το τελευταίο που δεν είναι σπάνιο. Αντίθετα, πολλοί ισχυρίζονται (χωρίς να διαθέτουν ακλόνητες αποδείξεις) ότι είναι συνηθέστατο. Ισχυρισμός με τον οποίο διαφωνώ ριζικά, αφού γνωρίζω εκ πείρας πάμπολλες τιμητικές εξαιρέσεις.

Μετά από τις χρήσιμες, νομίζω, εισαγωγικές αυτές παρατηρήσεις, έρχομαι στη σημερινή δυσβάστακτη κατάσταση, ιδίως για τη χώρα μας. Μια χώρα που η γερμανοκρατούμενη Ευρώπη την επέλεξε ως εξακολουθητικά τιμωρούμενο θύμα. Μια Ευρώπη με επικεφαλής σαδιστές και εκδικητικούς Γερμανούς, που τσαλαπάτησαν και τσαλαπατούν ανερυθρίαστα αρχές και αξίες.

Η επανάληψη, ως γνωστόν, είναι η προϋπόθεση, η αρχή ουσιαστικά της μαθήσεως. Θα επαναλάβω, επομένως, για τρίτη, ίσως και τέταρτη, φορά τα τελευταία πέντε χρόνια σ' αυτή τη στήλη τα ακόλουθα: Έζησα στην Αθήνα τη θανατηφόρα πείνα του 1941 σε ηλικία οχτώ χρονών και είδα με τα μάτια μου να μεταφέρονται με χιτλερικά καμιόνια τα σκελετωμένα κορμιά των νεκρών σε ομαδικούς τάφους. Αργότερα έμαθα, ύστερα από μελέτη αξιόπιστων κειμένων, για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο (που αρνούνται να πληρώσουν μέχρι σήμερα, παρά τις διαβεβαιώσεις και τους όρκους τους στο «Σύμφωνο του Λονδίνου» το 1953 ότι θα το έπρατταν μετά από την επανένωση του κράτους τους), για την πλήρη καταστροφή των υποδομών της πατρίδας μας, για την κλοπή αρχαιολογικών και βυζαντινών αριστουργηματικών θησαυρών και κυρίως τόσο για την κατατρόπωσή τους στη μάχη της Κρήτης όσο και για το γεγονός ότι οι ηρωικές μάχες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αλλά και του ΕΔΕΣ σε μικρότερο βαθμό, κράτησαν στην Ελλάδα τις μεραρχίες τους, εμποδίζοντάς τες να συνενωθούν με τις μεραρχίες που εξεστράτευαν για να καταλάβουν το Στάλινγκραντ. Χωρίς εμάς –«δεν πρέπει να λέμε ότι οι Έλληνες πολεμάνε σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες», Ουίνστον Τσόρτσιλ– θα είχαν καταλάβει ίσως το Στάλινγκραντ. Σ' αυτή την υποθετική περίπτωση, θα είχε επικρατήσει και η ιδεολογία του ναζισμού – και δεν το αναφέρω τυχαία αυτό.

Όταν λίγα χρόνια μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με έστειλε ο πατέρας μου να σπουδάσω στο μισοκατεστραμμένο Μόναχο, το 1951, η δεσπόζουσα λέξη που επικρατούσε τότε εκεί, καθώς και στην υπόλοιπη Δυτική Γερμανία, ήταν «Entnazifizierung», «αποναζιστικοποίηση» δηλαδή. Δύο χρόνια αργότερα άρχισε το «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΘΑΥΜΑ» του Έρχαρτ. Σύμπτωση… διαβολική, αλήθεια, να συμπίπτουν αυτά τα δύο χρόνια με το «Σύμφωνο του Λονδίνου» το 1953! Αμέσως –ω, του μη αναμενόμενου!– εξαφανίστηκε και η λέξη «αποναζιστικοποίηση»… Ο… υπερήφανος αυτός λαός έθαψε στη στιγμή, συμφέροντος ένεκεν, τις υπαρκτές επί δύο χρόνια τύψεις του, παρά τα ορατά ή ακουστά κρεματόρια στην ανατολική πλευρά της διχασμένης χώρας του, όπου ζούσε και δρούσε όταν ενηλικιώθηκε η κομμουνίστρια και προτεστάντισσα –χριστιανή γαρ, μολονότι προτεστάντισσα– Μέρκελ.

Ιστορικής αναδρομής τέλος. Εκτός από την πατρίδα μας, κινδυνεύει διττά και η μαχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παρά τη θλιβερή, ανεξαρτήτως ευθυνών της μιας ή της άλλης πλευράς, διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. (Πρωτίστως, αλλά όχι μόνο, φρονώ ότι φταίει ο Τσίπρας.) Η μαχόμενη, λοιπόν, κυβέρνηση αντιμετωπίζει μετ' εμποδίων απ' τη μια μεριά τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη με αχυρανθρώπους του Σόιμπλε άλλων χωρών –ο Πέτρος Μανταίος θυμίζει στο εξαιρετικό χρονογράφημά του της Τετάρτης το πασίγνωστο νομικό αξίωμα «ένοχος ένοχον ου ποιεί»– κι απ' την άλλη μεριά τον αρχινεοφιλελεύθερο Κυριάκο Μητσοτάκη μαζί με τα ακροδεξιά βαρίδιά του. Τον άλλοτε ουρλιάζοντα και άλλοτε τσιρίζοντα αντιπρόεδρό του, πρώτα πρώτα, τον τσεκουροβγάλτη Βορίδη, τον αρχομανή Σαμαρά και άλλους του ίδιου φυράματος αλλά μικρότερης εμβέλειας.

Οι ξένοι δυνάστες μας τους λατρεύουν όλους αυτούς, καθώς και τον… άμωμο Σημίτη, αφού είναι εμετικά τσιράκια τους. Εμείς, όμως, που υποστήκαμε τα αντιλαϊκά και αντιπατριωτικά μέτρα τους, τους βδελυσσόμαστε και τώρα και όταν κυβερνούσαν μόνοι τους ή μαζί με τον απεχθέστατο και άκρως συμπλεγματικό Βενιζέλο, που φλυαρεί ακατάπαυστα, όντας προδήλως υπόδικος με την εμπλοκή του στην όζουσα υπόθεση των υποβρυχίων.

Θα τελειώσω με τους ξένους δυνάστες μας, οι οποίοι, όχι μόνο δεν μας δίνουν δεκάρα τσακιστή, αλλά θέλουν να μας βγάλουν και από τη Συμφωνία Σένγκεν – σκασίλα μας! Ο Ελληνισμός, με τη γλώσσα του, τον πολιτισμό του, τη σοφία του και την προνομιούχο γεωγραφική του θέση, επέζησε δυόμιση χιλιετίες αλώβητος. Οι ξένοι δυνάστες μας διδάχθηκαν από τα επιτεύγματά μας με μεγάλη καθυστέρηση, αντιγράφοντας, ορισμένοι –μπράβο τους– βελτιωτικά, τους κορυφαίους φιλοσόφους μας. Σε ένα πράγμα μόνο υπήρξαν ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Στην ανθρωπιά, στην αγάπη για τους αναξιοπαθούντες. Ανθρωπιά που τη δείχνουν έμπρακτα και σήμερα στα κατακλυζόμενα από ξένους νησιά μας περιθάλποντάς τους. Και είναι εγγενώς φυσικό αυτό. Στις δικές τους μυθολογίες δεν υπάρχει Ξένιος Δίας. 

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"