ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΣΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940
Η ξεχασμένη μειονότητα
Μια από τις πληθυσμιακές
ομάδες που στις 28 Οκτωβρίου 1940 βρέθηκαν στο στόχαστρο των υπηρεσιών
ασφαλείας ήταν, αναπόφευκτα, και οι ιταλικές παροικίες της Κέρκυρας και της
Πάτρας*.
Συγκροτημένες κατά κύριο
λόγο από απόγονους πολιτικών προσφύγων των επαναστάσεων του 1848, οι κοινότητες
αυτές αριθμούσαν τουλάχιστον 1.500 άτομα στην Κέρκυρα και 2.000-3.000 στην
Πάτρα. Πολιτικά δεν διαφοροποιούνταν ιδιαίτερα από τον ελληνόφωνο περίγυρό
τους, παρά την ύπαρξη οργανωμένων πυρήνων του ιταλικού φασιστικού κόμματος. Οι
Ιταλοπατρινοί, άλλωστε, είχαν παίξει παλιότερα καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη
του τοπικού σοσιαλιστικού και αναρχικού κινήματος.
*Με το ξέσπασμα του
ελληνοϊταλικού πολέμου, το σύνολο αυτής της μειονότητας αντιμετωπίστηκε από τις
αρχές ως de facto πέμπτη φάλαγγα. «Από της πρώτης ημέρας των εχθροπραξιών, η
Αστυνομία της Κερκύρας προέβη εις την σύλληψιν και συγκέντρωσιν εντός του
παλαιού φρουρίου απάντων των Ιταλικής καταγωγής Κερκυραίων και άλλων υπόπτων ή
επικινδύνων διά την εθνικήν ασφάλειαν ατόμων. Το έργον τούτο ήχθη εις πέρας
εντός ελαχίστου χρόνου», μας πληροφορεί χαρακτηριστικά το λεύκωμα της
Αστυνομίας Πόλεων (σ. 19).
*Παρόμοιο ανθρωποκυνηγητό
εξαπολύθηκε και στην Πάτρα: «Στις 5 το πρωί αστυνομικές δυνάμεις κυκλώσανε τη
συνοικία του Αγίου Διονυσίου, όπου κατοικούσαν πολλοί Ιταλοπατρινοί, για να
τους συλλάβουνε. Πιάσανε όμως τους πιο ακίνδυνους, γιατί οι οργανωμένοι
φασίστες, ειδοποιημένοι από το τοπικό φάτσιο, δεν κοιμηθήκανε εκείνο το βράδι
στα σπίτια τους». Οι συλληφθέντες «κλειστήκανε στις φυλακές του Μαργαρίτη και
στη Μέση Σχολή» (Βασίλης Λάζαρης, «Πολιτική ιστορία της Πάτρας», τ. Β', Αθήνα
1986, σ. 403).
*Η καταδίωξη συνεχίστηκε
όλο το Νοέμβριο. Με έγγραφό της προς τις κατά τόπους αστυνομικές αρχές, η
Στρατιωτική Διοίκηση Πατρών διαβίβασε π.χ. στις 19.11.40 καταστάσεις «ιταλών το
γένος προσώπων, κατοικούντων και διαμενόντων εν Πάτραις και εν τοις περιχώροις»,
τα οποία, σύμφωνα με πληροφορίες, «δρώσιν αντεθνικώς, προπαγανδίζουν ιδέας και
διασπείρουν φήμας προς τον σκοπόν να αποθαρρύνουν τον πληθυσμόν», ζητώντας την
άμεση σύλληψή τους (όπ. π., τ. Γ', Αθήνα 1989, σ. 43).
*Αναλυτικές πληροφορίες
παρέχει το πρόσφατα δημοσιευμένο «Ημερολόγιο» της τοπικής Χωροφυλακής (Ξενοφών
Παπαευθυμίου, «Εδέχθημεν αεροπορικήν επιδρομήν», Πάτρα 2005). Ηδη από τα
ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου οι σταθμάρχες ενημερώνονται «να ώσιν έτοιμοι να
συλλάβουσι τους Ιταλούς βάσει καταστάσεων» και λίγο μετά περνούν στη δράση:
«Κατά διαταγήν Υφυπουργείου Δημοσίας Ασφαλείας συνελήφθησαν άπαντες οι Ιταλοί
μέχρι της 8ης πρωινής ώρας» (σ. 9). Το επόμενο διήμερο, ο επικεφαλής της
Υποδιοίκησης πηγαίνει με 22 στρατιώτες στο Προάστειο, συλλαμβάνει 300 Ιταλούς
και τους στέλνει «εις το στρατόπεδον συγκεντρώσεως εις Πάτρας» (σ. 10-11).
Μεταξύ 4-30 Νοεμβρίου ασχολείται, τέλος, «με την εκκαθάρισιν της περιφερείας
από κρυπτομένους ιταλούς υπηκόους και αλβανούς τοιούτους».
Υπήρξαν όμως και
«παράπλευρα» θύματα: Στις 29.10.40 στα Ζαρουχλέικα «δύο στρατιώται
καταδιώκοντες φεύγοντα Ιταλόν και πυροβολούντες, εφόνευσαν εξ αμελείας δύο
γυναίκας» (σ. 10). Τρεις πάλι από τους 7 νεκρούς του ιταλικού βομβαρδισμού στις
2.11.40 ήταν Ιταλοπατρινοί (σ. 12).
*Εξίσου προδιαγεγραμμένο
υπήρξε το τέλος αυτής της «αλλογενούς» μειονότητας. Ήδη από την άνοιξη του 1944
ο βρετανός πρεσβευτής Ρέτζιναλντ Λίπερ προεξοφλούσε πως «οι 2.000 περίπου
Ιταλοί της Πάτρας δεν μπορούν να παραμείνουν» μεταπολεμικά στη χώρα (FO
371/43775, Leeper to Eden, 29.5.44, Νο 107). Την επαύριο της απελευθέρωσης
καταγράφηκαν στην πόλη 1.943 άτομα, εργάτες κατά 90%, που περίμεναν μέρα με τη
μέρα την εκδίωξή τους. «Τελικά το σύνολο σχεδόν των ιταλοπατρινών αναχώρησε για
την Ιταλία, στα τέλη του Δεκέμβρη του 1945, με τις κορβέτες "Πάτραι"
και "Θεσσαλονίκη", ενώ στην αχαϊκή πρωτεύουσα παρέμειναν μόνο εκατό
οικογένειες» (Β. Λάσκαρης, όπ. π., τ. Δ', Πάτρα 1990, σ. 53-4).
*Συνοπτικότερες
διαδικασίες υιοθετήθηκαν στην Κέρκυρα. Με την απελευθέρωση, η αστυνομία συνέλαβε
όχι μόνο «τους ιταλούς υπηκόους, οίτινες διέπραξαν εγκλήματα κατά του λαού»,
αλλά και «τα λοιπά μέλη της ιταλικής παροικίας, προς πρόληψιν αυτοδικιών και
αντεκδικήσεων εις βάρος των» (Λεύκωμα, σ. 19-20). Στις 13.10.44
πραγματοποιήθηκε «αυθόρμητο συλλαλητήριο» με αίτημα την εκδίωξή τους και με
αποτέλεσμα τον εγκλεισμό τους στο φρούριο της πόλης. Τέλος, «στις 7 Νοέμβρη
φορτωθήκανε σε νορβηγικό φορτηγό που στείλανε οι Άγγλοι και πήγανε στην Ιταλία»
(Οδυσσέας-Κάρολος Κλήμης, «Ιστορία νήσου Κέρκυρας», Κέρκυρα 1992, σ. 174).
Κυριακάτικη
Ελευθεροτυπία, Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=95361
Η
ιταλική αεροπορία βομβάρδισε την Πρέβεζα.
Κατά την περίοδο 1940-41 η Πρέβεζα
βομβαρδίστηκε αρχικά την 28ην Οκτωβρίου 1940 από την ιταλική αεροπορία ενώ στις
13 Ιανουαρίου και 9 Φεβρουαρίου του 1941 από τους Γερμανούς.
(*) ΠΡΕΒΕΖΑ : Μικρή
ιταλική παροικία 150 περίπου ατόμων υπήρξε και στην Πρέβεζα πριν τον πόλεμο.
Εγκαταστάθηκαν περίπου στα 1860 ίσως και νωρίτερα και ήταν φτωχοί εργάτες και
αγρότες. Αργότερα φτιάχτηκε και η καθολική εκκλησία του Αγ. Ανδρέα(1902) αλλά
και σχολείο που όμως δεν ευδοκίμησε. Ας σημειωθεί επίσης ότι για πολλά χρόνια
λειτούργησε στην πόλη και ιταλικό προξενείο. Μετά το τέλος του Β΄Π.Π. δεν
καταγράφεται πλέον η παρουσία τους στην πόλη και εγκαταλείπεται και ο ναός, ο
οποίος κάηκε και μετά ανακαινίστηκε και λειτουργεί και πάλι τα τελευταία
χρόνια.
https://lastorianoncancella.wordpress.com/2010/01/06/
ιταλικεσ-παροικιεσ-στην-πατρα-και-την/#comments
ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ
ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑΣ
Κατά την διάρκεια του
Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, αρκετοί Ιταλοί
που γεννήθηκαν ή ζούσαν πολλά χρόνια στην Ελλάδα ανακοίνωσαν διαμέσου του τύπου
την αποκήρυξη της Ιταλικής Υπηκοότητας τους.
https://lastorianoncancella.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου