Οι
ευθύνες μας
Γράφει η Βαλίνα Κατσιούλα.
Περάσαμε το καλοκαίρι μας
στο σπίτι μας, σε κάποιο σπίτι που μπορεί να έχουμε στο χωριό καταγωγής μας ή
φιλοξενούμενοι από κάποιους καλούς φίλους. Έχουμε μπει στο φθινόπωρο του 2016
και η κατάσταση στην χώρα μας παραμένει η ίδια.
Ο Σεπτέμβριος μας
επεφύλασσε τη νέα περικοπή της σύνταξης μας, πέρα φυσικά από το νέο ποσό του
ΕΝΦΙΑ. Ουσιαστικά από το 2010 ζούμε σε μια πραγματικότητα που ακόμα δεν έχουμε
συνειδητοποιήσει. Μας μειώνουν συνέχεια το εισόδημα μας, μας αυξάνουν τους
άμεσους και έμεσους φόρους, τα παιδιά μας χάνουν την δουλειά τους χωρίς να
μπορούν να βρουν νέα εργασία. Η Ελληνική Βουλή ψηφίζει νέο νόμο για το
ασφαλιστικό και ετοιμάζεται να ψηφίσει στο επόμενο διάστημα νέο νόμο για τις εργασιακές
σχέσεις. Όλα αλλάζουν, όχι προς το καλύτερο αλλά δυστυχώς προς το χειρότερο.
Μας λένε ότι έρχεται η
πολυπόθητη ανάπτυξη, αλλά αυτό που βιώνουμε είναι ότι οι δυσκολίες
κλιμακώνονται με γρήγορους ρυθμούς. Η ανεργία μας λένε ότι σταμάτησε να
αυξάνεται. Στην πραγματικότητα 500.000
Έλληνες δραπέτευσαν στο εξωτερικό, παύοντας να καταγράφονται στις
στατιστικές, η μερική απασχόληση εκτινάχθηκε στα ύψη, χωρίς να ξεχνάμε και την
μαύρη εργασία, που βρίσκεται σε άνθηση. Η παραγωγικότητα συνεχίζει να
μειώνεται, η μείωση μισθών - συντάξεων συνεχίζεται, ενώ θα ακολουθήσουν οι ανατροπές
στις ομαδικές απολύσεις, στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και το συνδικαλιστικό
νόμο.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με
τους νέους φόρους που θα επιβληθούν, με τις μαζικές κατασχέσεις, με τους πλειστηριασμούς,
που πλέον είναι πραγματικότητα, καθώς επίσης με την προβλεπόμενη βαριά
φορολόγηση της ακίνητης και κινητής περιουσίας των Ελλήνων, σχηματίζουν ένα
εξαιρετικά μουντό τοπίο στη χώρα μας για το υπόλοιπο του χρόνου που διανύουμε
αλλά και για τα επόμενα δύο χρόνια.
Και εμείς; Οι άνθρωποι
δυσκολευόμαστε περισσότερο να ξεχωρίσουμε τα λάθη μας από την δυστυχία μας. Έχω
την αίσθηση ή θέλω να πιστεύω, ότι ο κόσμος μας συνειδητοποιεί την
πραγματικότητα, αναγνωρίζει τα λάθη του και κάνει τις διορθωτικές κινήσεις του.
Η πατρίδα μας έχει μπροστά
της χρόνια αρκετά δύσκολα, και αν δεν υπάρξει κάποια σοβαρή αντίδραση από όλους
μας, θα είναι μία πολύ κρίσιμη περίοδος για τις επόμενες γενεές. Σε αυτό το
περιβάλλον, αν αποδεχτούμε πως η σημαντικότερη αποστολή των ανθρώπων, είναι να
κάνουν συνεχώς καλύτερο το μέλλον των επομένων γενεών, η δική μας έχει ασφαλώς
πολύ μεγάλες ευθύνες - τις οποίες οφείλει να αναλάβει, εάν δεν θέλει να
χαρακτηρισθεί ως η χειρότερη της μακραίωνης ιστορίας μας. Πρέπει να
παραδειγματιστεί από τους προγόνους μας, που στο πρώτο τρίτο του 20ου αιώνα
έβαλαν τα θεμέλια της κοινωνικής ασφάλισης και των εργασιακών σχέσεων, που
καταστρέφονται από τα μνημόνια.
Εν τούτοις, αυτό που κυρίως
μας αφορά είναι η πατρίδα μας, η Ελλάδα - για την οποία το 2018, εάν δεν
μεσολαβήσει κάποια σοβαρή αντίδραση εκ μέρους των πολιτών της, θα είναι ένα
πάρα πολύ κρίσιμο έτος για όλες τις επόμενες γενιές. Στα πλαίσια αυτά, εάν
αποδεχθούμε πως η σημαντικότερη αποστολή των ανθρώπων στον πλανήτη είναι να
κάνουν συνεχώς καλύτερο το μέλλον των επομένων γενεών, η δική μας έχει ασφαλώς
πολύ μεγάλες ευθύνες - τις οποίες οφείλει να αναλάβει, εάν δεν θέλει να
χαρακτηρισθεί ως η χειρότερη της μακραίωνης ιστορίας μας.
Τα καλά νέα είναι πως όταν
ο κόσμος αρχίσει να αγριεύει, (η αλλαγή) θα συμβεί τόσο γρήγορα και με τόσο
απίστευτο μένος (κάτι που ιστορικά έχουμε βιώσει ξανά στην ιστορία μας) που θα
σβήσουν τα πάντα τριγύρω και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι.
Επομένως, όσοι δεν
εξαγριώθηκαν και δεν εξεγέρθηκαν την επόμενη μέρα της αντιστροφής του ΟΧΙ, θα
πρέπει να κάνουν τον κύκλο του διαλογισμού τους - έτσι ώστε να
συνειδητοποιήσουν μόνοι τους τον όγκο του καρκινώματος που προκάλεσε η χλιαρότητά
τους, και η εκκωφαντική σιωπή των αμνών που επικράτησε.
«Τα δικά μας φτερά»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου