ΔΗΜ. ΒΕΡΓΟΣ : Ο Αλέκος Σακελάριος κι εγώ!

Ο Αλέκος Σακελάριος κι εγώ!

Γράφει ο Δημήτρης Βέργος

Συνταξιούχος μηχανικός αεροπλάνων Ολυμπιακής

Ποιος θα διαβάσει τον πιο πάνω τίτλο και δεν θα σκεφθεί: «ο άνθρωπος το καβάλησε ιο καλάμι». Κι όμως έγινε κι αυτό. Κάποτε συνεργασθήκαμε «οι δυο μας» ο Αλέκος Σακελάριος αυτός ο μεγάλος συγγραφέας της ελληνικής κωμωδίας, στην μεταπολεμική περίοδο πλάι στους κορυφαίους συγγραφείς - ΡΟΥΣΣΟ - ΨΑΘΑ - ΠΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟ -ΤΣΙΦΟΡΟ - και την μηδαμινότητά μου. Έτσι τάφερε η τύχη από ένα αμελητέο γεγονός και μια μικρή συνεργασία μαζί του, να του αποσπάσω τα συγχαρητήρια του και να με αποκαλέσει   «άξιο  βοηθό  σκηνοθέτου».

Αυτό μοιάζει υπερβολή και σαν τέτοια την έχω καταχωρήσει στις αναμνήσεις μου. Ας αφήσουμε όμως τα αστεία και ας μου επιτρέψετε να σας εξιστορήσω τα γεγονότα από όσα τουλάχιστον θυμάμαι. Ίσως μάλιστα κάποιοι από τους συναδέλφους, που τότε ήσαν παρόντες να θυμηθούν το περιστατικό αυτό.

Ήταν χειμώνας του 1953, επί εταιρείας Τ.Α.Ε. Δούλευα στην ομάδα του SKY-MASTER, του μοναδικoύ τετρακινητήριο της ΤΑΕ που εθεωρείτο η ναυαρχίδα του στόλου. Τα υπόλοιπα ήσαν οι γνωστές μαδ ΝΤΑΚΟΤΕΣ. Είχαμε τελειώσει τις μικροεπισκευές, είχαμε επιθεωρήσει κι ότι άλλο ήταν υπό σημείωση στο LOCK-ΒΟΟΚ και το αεροπλάνο ήταν έτοιμο να πετάξει το πρωί στο προγραμματισμένο του δρομολόγιο, για Ρώμη - Παρίσι - Λονδίνο.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα ένα μπουλούκι από γνωστούς ηθοποιούς, μεταξύ αυτών οι αείμνηστοι ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ - ΔΙΑΝΕΛΟΣ - ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ - ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ και με πρωτοστατούντα ένα  σκηνοθέτη που ήταν άγνωστος μέχρι τότε σε μένα. Απευθύνθηκαν στον επικεφαλής των τεχνικών, του οποίου ζήτησαν την άδεια να μπούνε στο SKY-MASTER για να τραβήξουν μερικές σκηνές για μια ταινία που δεν με βοηθά η μνήμη μου να θυμηθώ τον τίτλο. 

Ο κλήρος έλαχε σε μένα να επιστατώ, ώστε να μην γίνει καμιά ζημιά στο αεροσκάφος. Ετσι κι έγινε. Παρακολουθούσα τα γυρίσματα που γινόντουσαν με δυσκολία από την έλλειψη σκηνικών και βοηθητικών μέσων, που ήσαν όμως  απαραίτητα στα γυρίσματα. Ούτε φωτιστικά, ούτε ηχητικά ούτε και άλλα εφέ υπήρχαν. Αναπαριστούσαν μια ανώμαλη πτήση, με αναταράξεις και άλλες ανωμαλίες κατά την πτήση, που ήσαν για κλάματα. Όταν μάλιστα μια ηθοποιός με στολή αεροσυνοδού, παρουσιάστηκε μπροστά στην κάμερα και έκανε μια αναγγελία για περίπτωση κινδύνου, ήταν τόσο εξωπραγματική που χωρίς να θέλω έκανα μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας. Το έξυπνο μάτι του σκηνοθέτη το πιάσε, με πλησίασε και με ρώτησε «Δεν πείθει ε;». Χωρίς δισταγμό τον πήρα και τον οδήγησα στην υπεύθυνη των συνοδών, την κυρία Μαριάνα (ποιος δεν την θυμάται!), για να βοηθήσει κατά δύναμη την κατάσταση. Τότε άκουσα τον σκηνοθέτη να αυτοσυστήνεται: λέγομαι Σακελάριος, τραβάμε κάποιες σκηνές κτλ. κτλ. Αυτός λοιπόν ήταν ο αγαπημένος μου συγγραφέας που τόσο θαύμαζα! Αυτό ήταν! Τσακίστηκα να του βρω φωτιστικά, να ρυθμίσω το PUBLIC - ADDRESS του αεροσκάφους να του βρω και ό,τι άλλα βοηθητικά μπορούσαν να βελτιώσουν τα γυρίσματα.  Φαίνεται ότι το πέτυχα γιατί ο Σακελάριος έφυγε ενθουσιασμένος χωρίς να φανεί φειδωλός σε επαίνους στο πρόσωπο μου.

Από εκείνον τον καιρό και έπειτα βγήκαν ταινίες σημαντικές από τα χέρια του που τις βλέπουμε μέχρι σήμερα αμέτρητες φορές και δεν τις βαριόμαστε, όπως «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται», «Ένας ήρωας με παντόφλες», «Θανασάκης ο Πολιτευόμενος», «Αλλοίμονο στους νέους» και άλλες αξέχαστες επιτυχίες. Αυτές οι αναμνήσεις από τον χώρο της δουλειάς, μας έρχονται ξανά και ξανά και οφείλω να πω ότι είναι το αλάτι και το πιπέρι στην ζωή μας

«Τα δικά μας φτερά»