ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Όσα δεν λένε...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Όσα δεν λένε...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Ο Καρλ Μαρξ, δυστυχώς, έπεσε τελείως έξω στις προβλέψεις του… Ισχυρίσθηκε ότι ο καπιταλισμός ήταν καταδικασμένος σε αφανισμό και θα τον αντικαθιστούσε ο σοσιαλισμός! Συνέβη ακριβώς το αντίθετο! Και τώρα υφιστάμεθα τα δεινά της τρομερής καπιταλιστικής λαίλαπας, την οποία εκθειάζουν ανερυθρίαστα σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα ως «αναγκαία», επειδή έχει τη μορφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Επανηγύρισαν όλοι οι αφελείς όταν κατέρρευσε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» (τα αίτια αποτελούν θέμα μεγάλης ιστορικής έρευνας). Ο ηγέτης της Ανατολικής Γερμανίας, ο Έριχ Χόνεκερ, ήταν ο μόνος που είδε αμέσως τι πραγματικά συνέβαινε. Άρρωστος και αιχμάλωτος των διωκτών του, έγραφε στο ημερολόγιό του: «Ο λογαριασμός εξοφλήθηκε. Το δρομολόγιο για το ‘‘ευρωπαϊκό σπίτι’’ είναι έτοιμο. Εάν δεν υπάρξουν ρήγματα στη σιδηροτροχιά, το τρένο θα φθάσει, σύμφωνα με τη βούληση της Δυτικής Γερμανίας, σε μια ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ…».

Επαληθεύτηκε πλήρως. Ελάχιστοι έδιναν τα παλιά χρόνια σημασία όταν η ΕΣΣΔ αλλά και χώρες του «Τρίτου Κόσμου» φώναζαν για τα σχέδια του καπιταλισμού. Στην απόφαση της Γ’ Συνδιάσκεψης των Λαών της Αφρικής του 1961, ο νεοαποικισμός χαρακτηριζόταν ως «διατήρηση του αποικιακού συστήματος, παρ’ όλη την τυπική αναγνώριση της πολιτικής ανεξαρτησίας των νεαρών χωρών, που γίνονταν θύματα των έμμεσων και πιο ραφιναρισμένων μορφών κυριαρχίας, με τη χρησιμοποίηση πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών, στρατιωτικών ή τεχνικών μέσων…». Και σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια «ραφιναρισμένη» μορφή κυριαρχίας του άκρατου καπιταλισμού της Γερμανίας και των «εταίρων» πάνω στην Ελλάδα.

Ο Λένιν, στα χρόνια του, προειδοποιούσε ότι οι αποικιοκράτες μπορούν να πραγματοποιούν την κυριαρχία τους κάτω από το απατηλό περίβλημα της πολιτικής ανεξαρτησίας και τόνιζε «την ανάγκη της αδιάκοπης εξήγησης και του ξεσκεπάσματος μπροστά στις πιο πλατιές μάζες των εργαζομένων μαζών όλων, και ειδικά των καθυστερημένων χωρών, της απάτης που καλλιεργούν συστηματικά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι οποίες με τη μορφή δημιουργίας πολιτικά ανεξάρτητων κρατών δημιουργούν πέρα για πέρα εξαρτημένα από αυτούς, από οικονομική άποψη, κράτη…». Αυτό έπαθε η χώρα μας, αφού οι αργυρώνητοι ευρωλάγνοι την κατέστησαν πλήρως εξαρτημένη από τη συμμορία των Βρυξελλών. Και η υποτιθέμενη «αριστερή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν «εξηγεί» και δεν «ξεσκεπάζει» την ευρωπαϊκή συνωμοσία στις μάζες αλλά και τη συγκαλύπτει.

Μας λένε συχνά ότι οι «επαναστατικές» θέσεις που διατυπώνουμε σε αυτήν τη στήλη είναι… «εξωπραγματικές»! Φθάσαμε στις μέρες μας στο κατάντημα το να μιλάς για «επαναστατική σκέψη» να μοιάζει κάτι το εξωπραγματικό. Ο όρος που συχνότερα ακούγεται για να χαρακτηρίσει την εποχή μας είναι η «αφασία», και κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Διότι οι «εταίροι» θέλουν οι πολιτικοί μας, κυρίως, να βρίσκονται σε αφασία και να κοροϊδεύουν τους δυστυχισμένους πολίτες, για να ελαχιστοποιούνται οι αντιδράσεις. Πού βρίσκεται, αλήθεια, ο πνευματικός μας κόσμος για να ξεσηκωθεί; Άφαντος! Η σημερινή διανόηση βρίσκεται στους αντίποδες της διανόησης του 19ου αιώνα, τότε που η επαναστατική σκέψη βρισκόταν σε κατάσταση «βρασμού».

Από τη Γαλλία ως την τσαρική Ρωσία, τα καλύτερα μυαλά της Ευρώπης μπαίνανε αυτόβουλα στην υπηρεσία των «αδικημένων της Γης», παίρνανε θέση στις πρώτες γραμμές των δυνάμεων που επιζητούσαν ριζικές κοινωνικές αλλαγές. «Τι να κάνουμε;» ήταν ο τίτλος έργων διανοουμένων, όπως ο Τσερνιτσέφσκι, ο εξόριστος του τσάρου και απομονωμένος στα άκρα της παγωμένης Σιβηρίας. Ουτοπικοί σοσιαλιστές, μπλανκιστές, διανοούμενοι, εργάτες κονταροχτυπιούνταν, διεκδικώντας την τιμή να είναι αυτοί οι κοινωνικοί αναμορφωτές. Και έθεταν τη δύναμη της σκέψης τους –συχνά την ίδια τη ζωή τους– στην υπηρεσία της ελευθερίας και της δημοκρατίας, στην υπηρεσία των καταπιεσμένων, για τη ριζική ανάπλαση της κοινωνίας. Οι πιο προοδευτικοί άνθρωποι επεδίωκαν την επαναστατική δύναμη ανατροπής του καπιταλισμού, εγκαθίδρυσης του βασιλείου της ισότητας και κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Το ερώτημα του Τσερνιτσέφσκι «Τι να κάνουμε;» προβάλλει σήμερα επίκαιρο και ζητάει απάντηση. Αυτοί, όμως, που θα έπρεπε πρώτοι να υψώσουν φωνή σωπαίνουν. Ορισμένους φωτισμένους ανθρώπους, οικονομολόγους, καθηγητές και άλλους που διαμαρτύρονται, τους αποκλείουν από όλα τα κανάλια για να μην αφυπνίσουν συνειδήσεις. Δεν είναι τυχαίο το ότι για την οικονομική κρίση κανείς δεν έδωσε μέχρι σήμερα την ολοκληρωμένη ανάλυσή της και δεν έθιξε τα βαθύτερα αίτια που την προκάλεσαν και τη συντηρούν αλλά και τα ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ παιχνίδια που παίζονται στο παρασκήνιο. Και δεν το κάνουν για να μη συνειδητοποιούν οι εξαθλιωμένοι πολίτες τον ρόλο του άκρατου καπιταλισμού, όπως αυτός ασκείται μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και με το ευρώ.

Σε χρόνο ανύποπτο, τον Ιούλιο του 1957, όταν ακόμα άλλοι υπερθεμάτιζαν για την ένταξη της χώρας μας στην Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά, ο Ηλίας Ηλιού σε άρθρο του με τίτλο «Η ελληνική οικονομία κάτω από τον οδοστρωτήρα της Κοινής Ευρωπαϊκής Αγοράς» έγραφε προφητικά: «Η σύνδεση αυτή θα φανεί ότι επιτυγχάνει με ειρηνικά μέσα ό,τι δεν επέτυχε ο Χίτλερ με τη βία των όπλων…». Τον 19ο αιώνα η αποικιοκρατία επέφερε στους τραπεζίτες τα κέρδη που ήθελαν με στρατιωτικά μέσα. Σήμερα η παγκοσμιοποίηση λειτουργεί ως μηχανισμός μονομερούς εξάρτησης των υπανάπτυκτων χωρών της περιφέρειας από τις χώρες του μητροπολιτικού καπιταλιστικού πυρήνα. Ένας μηχανισμός που ήλθε να υποκαταστήσει την ανατραπείσα αποικιοκρατία και να ελέγξει το 1/3 του πλανήτη.

Εδώ και αρκετά χρόνια, ο καθηγητής κ. Βασ. Φίλιας με το βιβλίο του «Από την εξαχρείωση στην εξαθλίωση» είχε ερευνήσει το παρασκήνιο της διεθνούς συνωμοσίας που απεργάζεται την καταστροφή των εθνών με την οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έγραφε, λοιπόν, ότι στην περιβόητη μυστική συνάντηση των μεγιστάνων της παγκόσμιας οικονομίας το 1995 είχε προβλεφθεί ότι «με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, το 20% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού στις αναπτυγμένες χώρες θα είναι άνεργο έως το 2020…». Οι «στόχοι» των μεγιστάνων υλοποιήθηκαν νωρίτερα. Και ο κ. Φίλιας τόνιζε με σαφήνεια: «Η παγκοσμιοποίηση στρέφεται κατά της εθνικής ανεξαρτησίας των οικονομικά ασθενέστερων χωρών και κατά των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων τους, επιδιώκοντας μια Νέα Τάξη Πραγμάτων».

Αυτήν τη «Νέα Τάξη» υπηρετούν κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία. Όσο για το ΚΚΕ, αρκείται σε μια σωστή μεν συνθηματολογία, αλλά αποφεύγει κάθε ουσιαστική επαναστατική δραστηριοποίηση. Γιατί, αλήθεια, δεν κινητοποιεί τις δυνάμεις του στο πλευρό των απελπισμένων πολιτών έξω από τα Ειρηνοδικεία, που αγωνίζονται να ματαιώσουν τους πλειστηριασμούς των σπιτιών τους; Η φωνή του Άρη Βελουχιώτη από το βάθος της Ιστορίας ας αφυπνίσει τον κ. Κουτσούμπα. Απευθυνόμενος στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ της εποχής του, ο Άρης έγραφε σε επιστολή του: «Εσείς έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα κι έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε, έστω και τώρα. Δεν είναι αργά…». Να ελπίσουμε ότι «θα συνέλθει, έστω και τώρα», το ΚΚΕ; Μακάρι.

Ποια θα έπρεπε να είναι η γραμμή που όφειλε να ακολουθήσει μια γνήσια αριστερή κυβέρνηση; Το είχε ξεκαθαρίσει από το 1945 ένας από τους πιο παλιούς σοσιαλιστές του τόπου μας, ο Στρατής Σωμερίτης (της ΕΛΔ του Τσιριμώκου και του ΔΚΕΛ των Σβώλου – Καρτάλη): «Ο σοσιαλισμός πρέπει να έχει το θάρρος και την αποφασιστικότητα να αναλάβει την άμεση ηγεσία των λαϊκών αγώνων και να ταυτίσει την τύχη του μαζί τους. Πέρα από αυτό, πρέπει να αποφύγει το σφάλμα που θα ήταν να μη δώσει στο λαϊκό κίνημα τη σωστή κατεύθυνση για τη ριζική λύση των βασικών λαϊκών προβλημάτων, που προϋποθέτει την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του καπιταλισμού και την αντικατάστασή του από μια συλλογική κοινωνική οικονομία…». Ο Τσίπρας όχι μόνο δεν έδωσε σωστή κατεύθυνση για λύση βασικών λαϊκών προβλημάτων, αλλά έγινε –χάριν των Ευρωπαίων– δήμιος του λαού. Γι’ αυτό ο κόσμος, πελαγωμένος, φωνάζει: «Μασκαράδες αριστεροί…». Οι ιδεολογίες γκρεμίστηκαν με πάταγο και οι πολίτες δεν ξέρουν πια τι να πιστέψουν. Έρχεται στη μνήμη μου ένας ωραίος στίχος της ποιήτριας Μάρως Μπιζάνη: «Τι να σου πω για μένα; Μη μου μιλάς για ιδανικά, τα ’χω χαμένα…».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ