Το Κόμμα του λαού ή ο λαός του κόμματος;
Του Σ.Μ
Πάει καιρός που σε άρθρα μας στο Βαθύ Κόκκινο προβλέπαμε την – αναμενόμενη – εκλογική καθίζηση και την αποδυνάμωση του ΚΚ. Υπάρχουν πολλοί που χαίρονται με αυτή την εξέλιξη είτε επειδή διαφωνούν θεωρητικά σε πολλά ζητήματα είτε επειδή πιστεύουν ότι ένα οδυνηρό σοκ θα συγκλονίσει το κόμμα και θα το επαναφέρει σε ορθές επιλογές τακτικής και στρατηγικής. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά και θα προσπαθήσουμε, καλόπιστα, να αναδείξουμε ορισμένες κρυφές πληγές – πάντα κατά τη γνώμη μας – τις ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς.
Ας ξεκινήσουμε από την πορεία του ΚΚ από το 1981 και μετά. Η άνοδος του Πασοκ στην εξουσία και η ευφορία της εποχής δημιούργησαν ρήγματα μέσα στην κομμουνιστική αριστερά και το ΚΚ, ήδη από την εποχή της κυριαρχίας της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας. Το Πασοκ, σαφέστατα, εντάχθηκε στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας [και αργότερα, ως μέλος της σοσιαλιστικής διεθνούς] αλλά στα πρώτα χρόνια δε δίστασε να έρθει σε ρήξη σε πολλά μέτωπα με τη συντηρητική δεξιά που έβγαινε λαβωμένη κυρίως από την κυπριακή τραγωδία και όχι τόσο από την επταετή δικτατορία.
Η δεξιά προσπαθώντας να συγκροτήσει ένα πόλο απάντησης στον λαϊκισμό αλλά και τη μεταρρύθμιση του Πασοκ, αναδιπλώθηκε και εμφάνισε ένα πρόσωπο κοινοβουλευτικό που ναι μεν εξακολουθούσε και έπαιζε τον ρόλο που έπαιξε από τον εμφύλιο και μετά αλλά, παράλληλα, προχώρησε σε κινήσεις που προσπαθούσαν να χειραγωγήσουν τα πράγματα εξωθώντας τα σε ηπιότερες – γι' αυτή – αντιδράσεις. Η νομιμοποίηση του ΚΚ και πολλών ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, de jure ή de facto, η προσπάθεια ανάδειξης ενός πιο κοινωνικού προσώπου (θυμηθείτε τις κατηγορίες περί “σοσιαλμανίας”), η κρατικοποίηση ορισμένων επιχειρήσεων κ.α. (μέχρι την υπόσχεση ότι οι προλετάριοι θα γίνουν αστοί) δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα.
Το Πασοκ, μέσα από τη συγκυρία της εποχής και την πολυπόθητη αλλαγή, καρπώθηκε γρήγορα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και έδωσε ελπίδες για κάποιες αλλαγές στην ελληνική καθημερινότητα. Η επιλογή της ένταξης της Ελλάδας στις αδέσμευτες χώρες, η πρώτη οικονομική ενίσχυση των μικρομεσαίων κατηγοριών, οι αλλαγές στην εκπαίδευση, ακόμη και η αναθεώρηση του Συντάγματος το 1981, αν μη τι άλλο δημιούργησαν προσδοκίες και ελπίδες.
Όλον αυτόν τον καιρό, η κομμουνιστική αριστερά αναλώθηκε, πέφτοντας στην παγίδα του κοινοβουλευτισμού και του συστήματος, στην κατάκτηση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και στην ανάδειξη ηγεμονικών ομάδων στα εσωτερικά της. Εκ των υστέρων, η ιδεολογική διαμάχη της δεκαπενταετίας '75-'89, αποδείχθηκε ορθή με την έννοια της ανάσχεσης και εξάλειψης ρεφορμιστικών στοιχείων μέσα στο κίνημα που με τις ιδεολογικές επιλογές τους αλλά, κυρίως, την πρακτική τους αποδείχτηκαν όχι απλά αναξιόπιστα αλλά και επικίνδυνα. Βέβαια, η Ελλάδα δεν είχε παραδοθεί ακόμη στον παράδεισο του υπερκαταναλωτισμού που θα άλλαζε ριζικά τις ταξικές της ιδιαιτερότητες αργότερα.
Όλη αυτή την περίοδο, η αριστερά έπαιξε στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, σχεδόν καθολοκληρία [με εξαίρεση ορισμένες μικροομάδες], επιδιώκοντας την ιδεολογική, κυρίως, χειραγώγηση ομάδων εργαζομένων σε κύριους νευραλγικούς τομείς της βιομηχανικής παραγωγής μέσα από οικονομίστικα αιτήματα και επιδιώξεις. Το όραμα για μια διαφορετική κοινωνία, με διαφορετική ηθική και διαφορετικές δομές, πέρασε σε δεύτερη μοίρα παραχωρώντας την προτεραιότητα σε συντεχνιακές διεκδικήσεις και απεργίες για την επιβεβαίωση και ανάδειξη της “πρωτοπορείας” της. Δυστυχώς, οι συνέπειες αυτής της επιλογής θα γίνουν ορατές πολύ αργότερα με καταστροφικά αποτελέσματα.
Η τυφλή υποστήριξη των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, η άκριτη υποστήριξη πολλών εγκληματικών επιλογών τους (Αργεντινή, Αφρική, Ασία κ.α.), η άνευ όρων ιδεολογική χειραγώγησή της, η ανάδειξη σε προτεραιότητα του απολογιτισμού για τις επιλογές τους και η ανάδειξή της σε απλό χειροκροτητή, κατέληξε στις συνταγές της συντριβής που ακολούθησαν την κατάρρευση αυτών των καθεστώτων. Όσο και αν προσπάθησε η ελληνική αριστερά δεν κατάφερε (και ήταν άλλωστε αδύνατο) να αιτιολογήσει τις επιλογές της μπροστά σε ένα κοινό που εκστασιασμένο παρατηρούσε την κατάρρευση του αδιανόητου και τις τρομακτικές συνέπειες που θα είχε, από τότε και μετά, στις ιδεολογικές ζυμώσεις και αναφορές.
Ο σοσιαλισμός φάνηκε να πετιέται στα σκουπίδια της ιστορίας όταν οι λαοί αποδεχόντουσαν, με ευχαρίστηση μπορούμε να πούμε, την αποδέσμευσή τους από ένα μοντέλο που δεν λειτουργούσε με τίποτε πια. Η κατάρρευση είναι πιο επώδυνη από την ανατροπή, είναι επικίνδυνη και ιδεολογικά συγκλονιστική. Οι οποιεσδήποτε δικαιολογίες για τη φύση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού ωχριούσαν μπροστά στη λογική της “κατάρρευσης” ενός συστήματος από τα μέσα. Ότι και να συνέβη, συνέβη επειδή το ίδιο το σύστημα αναπαρήγαγε τις αντιθέσεις που το οδήγησαν σε εξαφάνιση (διαλεκτική).
Η κομμουνιστική αριστερά εγκλωβίστηκε, λόγω των προηγούμενων επιλογών της, σε μια αδιέξοδη κατάσταση όπου έπρεπε να αναζητήσει ή την αυτοαναίρεσή της ή την υποστήριξη άλλου πόλου (Κίνα) που υποτίθεται ότι είχε επιβιώσει από τη λαίλαπα των καταρρεύσεων (θυμηθείτε το ταξίδι της ΓΓ στην Κίνα). Το μέλλον φαινόταν εξαιρετικά ζοφερό και ήταν. Η εσωστρέφεια και ο απομονωτισμός επέβαλαν τη μοναδική, στρεβλή, επιλογή για την εποχή, τη διατήρηση του κόμματος και της ομάδας των τελευταίων “πιστών” απ' όπου θα ήταν δυνατό να προκύψει η αναγέννηση.
Η αγχώδης ποσοτική αύξηση των ποσοστών της αριστεράς, η αγωνιώδης προσπάθεια να πείσει ότι η επιλογή ήταν σωστή, απλά κάτι πήγε λάθος στην πορεία και η πλήρης απαξίωση ενός οποιουδήποτε σοσιαλιστικού μοντέλου (ιδιαίτερα μετά την εξέλιξη της Κίνας σε σύγχρονο κάτεργο της μισθωτής εργασίας – για την οποία, παρεμπιπτόντως – δεν γίνεται κ α μ ί α απολύτως αναφορά) έφερε σε τραγική κατάσταση την κομμουνιστική αριστερά (όχι μόνο στην Ελλάδα) και σε πλήρη σύγχυση όσο αφορά τόσο τους τακτικούς όσο και τους στρατηγικούς της στόχους. Το ερώτημα “σοσιαλισμός, ποιος σοσιαλισμός;” φάνηκε να εγκαταλείπεται στα αζήτητα και, το χειρότερο, να αντιμετωπίζεται με καγχασμό και ειρωνεία.
Ο συντεχνιασμός και οικονομισμός, ως τακτική επιλογή, οδήγησαν την αριστερά στο περιθώριο δεδομένου του ότι – μέσα στην ευφορία του ευρώ και της οικονομικής ανάπτυξης της ΕΕ – έσπευσαν άλλοι, πιο επιτήδειοι και δυνατοί παίχτες, να καρπωθούν τα αποτελέσματά τους. Ο ρεφορμισμός μοίραζε αβέρτα προνόμια, επιδόματα και θέσεις και οι εργαζόμενοι, εθισμένοι σ' αυτό το παιχνίδι, έπεσαν εύκολα στην παγίδα. Η κομμουνιστική επιλογή φάνταζε μακρινό όνειρο κάποιων αθεράπευτα ρομαντικών. Και ποια ήταν η απάντηση του ΚΚ – κυρίως – σ' αυτή την συγκυρία; Απομονωτισμός, περιχαράκωση στο όνομα του “ορθού” και, κυρίως, εγκλωβισμός στην κοινοβουλευτική λογική. Δεν πάμε παραπέρα, δεν επιλέγουμε τη σύγκρουση, επειδή αυτό είναι το πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού.
Η κομμουνιστική αριστερά ενσωματώθηκε και αναλώθηκε σε στείρες τηλεοπτικές συγκρούσεις, σε σαμποτάρισμα κοινωνικών αγώνων εάν δεν διαχειριζόταν αυτή την καθοδήγηση και, εν τέλει, στην αποκοπή της από τα λαϊκά στρώματα, όσο κι αν ισχυρίζεται ότι αυτή τα εκφράζει. Η παγίωση επιλογών που οδηγήθηκαν πάντοτε σε ήττες δεν αναδεικνύει, πλέον, μια ζωντανή αριστερά αλλά ένα κακέκτυπό της.
Θα ρωτήσετε γιατί αυτή η τόσο μεγάλη εισαγωγή; Σας απαντάμε ότι, δυστυχώς, μέσα από τις τελευταίες εκτιμήσεις της ΚΕ του ΚΚ αυτό που αναδύεται είναι η δυσοσμία ενός κόμματος σε παρακμή, ενός κόμματος που δεν εννοεί να χρησιμοποιήσει τη μαρξιστική λογική και διαλεκτική επειδή, απλούστατα, τόσο καιρό δεν είχε καμία σχέση μαζί της. Η τυφλή πίστη στη σοσιαλιστική παρωδία των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού και η χειραγώγηση του λαού κάτω από το πρόσχημα μιας ουτοπικής, μελλοντικής, σοσιαλιστικής παρακμιακής επανάληψης, απονεύρωσε το σημαντικότερο και καλύτερα οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης στη χώρα μας (και όχι μόνο). Η καταναλωτική κοινωνία και η ιδιοποίηση ακόμη και από την εργατική ευρωπαϊκή τάξη της παραγόμενης υπεραξίας των δούλων του τρίτου κόσμου, δημιούργησε ένα έκτρωμα που αποκαλύπτεται ως εργατική αριστοκρατία, απαξίωση της αξιοκρατίας και της προσωπικής προσπάθειας, ενσωμάτωση στην κυρίαρχη λογική και πολιτική. Η ανακοίνωση της ΚΕ φέρνει πεντακάθαρα τη σφραγίδα μιας καρικατούρας της κομμουνιστικής αριστεράς και προκαλεί μόνο το γέλιο πλέον σε όλους τους αγωνιζόμενους Έλληνες.
Η αστική τάξη, μέσω του Συριζα – κυρίως -, εξαπέλυσε βρώμικο και ανήθικο πόλεμο στο ΚΚ επειδή έβλεπε στο πρόσωπό του τον μοναδικό επικίνδυνο αντίπαλο γι' αυτήν. Θα ξεχάσουμε δηλαδή την επικρότηση των απόψεων του ΚΚ από τους πιο δουλοπρεπείς δημοσιογράφους των τηλεοπτικών καναλιών, από τα σώματα ασφαλείας, από τις αστικές φυλλάδες για τη νομιμοφροσύνη του και την πίστη του στον κοινοβουλευτισμό; Θα ξεχάσουμε τον παραγκωνισμό όποιων στελεχών ανέδειξαν οξυδέρκεια, ικανό λόγο, κριτική σκέψη και ικανότητες που προκαλούσαν πανικό στη βουλή του Περισσού; Θα ξεχάσουμε τη διασπαστική τακτική των συνδικάτων που ελέγχονται από το ΚΚ κατά τη διάρκεια των αγώνων της προηγούμενης διετίας; Αυτός που φταίει είναι ο Σύριζα! Πάει και τελείωσε!
Αγαπητοί φίλοι, όταν η ανακοίνωση μιας ΚΕ στρέφεται αποκλειστικά απέναντι σε ένα άλλο κόμμα το μόνο που αναδεικνύει είναι ο “ετεροπροσδιορισμός” σου. Εάν το ΚΚ προσδιορίζεται ως ο αντίποδας του Συριζα, ας ονομαστεί Αντι-Συριζα ή ότι άλλο θέλετε, νομίζουμε ότι θα είναι πιο ειλικρινές. Αν πάλι τον θεωρείται ως τον κύριο ιδεολογικό σας αντίπαλο ας συμπαραταχθείτε με το Πασοκ, τη Δημαρ ή όποιον άλλο θέλετε. Αν σας τρομάζει η αγωνία του Έλληνα για το μέλλον του και αδυνατείτε να τον πείσετε για την ορθότητα των θέσεών σας, δεν φταίνε οι άλλοι, δεν εξαρτάται από τους άλλους, εξαρτάται από εσάς και τις μεθοδεύσεις και επιλογές σας.
Μας λέει η Ανακοίνωση ότι οι εξαιρετικά δυσχερείς συγκυρίες για το ΚΚ οδήγησαν στη μείωση των εκλογικών ποσοστών του. Γιατί δεν συνέβη το ίδιο με άλλα κόμματα; Γιατί συνέβη μόνο στο ΚΚ; Μας διαβεβαιώνατε ότι οι ψηφοφόροι του ΚΚ είναι μια συμπαγής, πολιτικά και ιδεολογικά, ομάδα που δεν επηρεάζεται από εκλογικούς τυχοδιωκτισμούς και πολώσεις. Αυτή η ομάδα διαλύθηκε πανεύκολα, αυτή είναι η ιδεολογική σας επιρροή στο εκλογικό σώμα; Γιατί υποτιμάτε τους απλούς ανθρώπους που στράφηκαν εκεί που βλέπουν μια αχτίδα φωτός (άσχετα αν θα τους απογοητεύσει ή όχι) μέσα στη λογική του “εφικτού”;
Κι εσείς δεν έχετε εγκλωβιστεί μέσα στην ίδια λογική; Ο ψηφοφόρος είναι επαναστάτης όταν σας ψηφίζει και είναι σαλταδόρος μόλις απεγκλωβιστεί από το δικό σας σχήμα; Η ανάλυσή σας, όμως, αναδεικνύει και ένα άλλο στοιχείο που μέσα στην αφέλειά σας αποκαλύψατε. Το 38% των ψηφοφόρων σας επέλεξε [προσέξτε, σ' αυτές τις εξαιρετικά σημαντικές εκλογές για τον τόπο] την αποχή! Ωραία συνειδητότητα και επαναστατικότητα καλλιεργείτε στους οπαδούς σας! Για να φτάσουν αυτοί οι άνθρωποι να επιλέξουν την αποχή σε τόσο σημαντικές συγκυρίες, σημαίνει ότι για κάποιο άλλο λόγο σας ψήφιζαν. Ποιος είναι, δεν μας ενδιαφέρει, αυτό, όμως, που είναι σημαντικό είναι η επιφανειακότητα του πολιτικού σας λόγου, η αδυναμία να χτίσετε στους εργαζόμενους ταξική συνείδηση, συναίσθημα αλληλεγγύης, πίστη στον αγώνα, μια καινούργια ηθική!
Αυτό που καλλιεργήσατε τόσα χρόνια είναι η συνείδηση ένταξης σε μια ομάδα και τίποτε άλλο, γίνατε το κακέκτυπο των κομμάτων-ένταξης όπου διαμορφώνονται συνειδήσεις που αποσκοπούν στη διαιώνιση ενός άλλου υποκειμένου και όχι την προστασία των απλών ανθρώπων, που αποσκοπούν στην πλήρη κομματική αλλοτρίωση και στον εξοβελισμό της έννοιας της κοινωνικής και ταξικής συνείδησης. Μετατρέψατε την καρτεσιανή ρήση σε “κομματίζομαι άρα υπάρχω”!
“Τα πιο έκδηλα αρνητικά χαρακτηριστικά είναι η αύξηση της δύναμης της ΝΔ, του Συριζα και της Χρυσής Αυγής”!!! Αυτή είναι μαρξιστική ανάλυση του αποτελέσματος των εκλογών; Αυτή είναι αντικειμενική αξιολόγηση της έκφρασης του εκλογικού σώματος; Μα σοβαρολογείτε; Οι εργαζόμενοι που ψήφισαν τον Συριζα ταυτίζονται με τους παραδοσιακούς συντηρητικούς ψηφοφόρους και τους χρυσαυγίτες (ή τους αγανακτισμένους που τους ψήφισαν); Πραγματικά, το μεγαλείο της μαρξιστικής σας σκέψης μας αφήνει άναυδους! Αυτό δηλαδή το 55% των ψηφοφόρων σας που επέλεξε να μην σας ψηφίσει, σ' αυτές τις εκλογές, εντάχθηκαν, μονομιάς στο στρατόπεδο της μαύρης αντίδρασης; Παραπλανήθηκαν, ως μωραί παρθέναι, από τις σειρήνες του Συριζα; Και που είναι η ιδεολογική σας δουλειά, τι αντιπροτείνετε ώστε να πειστεί ο κόσμος ότι το μεγαλείο της κομματικής σας επιλογής του παρέχει ατράνταχτα επιχειρήματα για να ακολουθήσει τις γραμμές σας;
Εάν, σε τελευταία ανάλυση, δεν πείθετε τους οπαδούς σας, πώς θα πειστούν οι άλλοι; Αν, σε τελευταία ανάλυση, θεωρούσατε εξαιρετικά δυσμενείς τις συνθήκες, ας επιλέγατε τη μη συμμετοχή στις εκλογές και την ψήφο κατά συνείδηση. Αυτό και πιο επαναστατικό είναι και πιο ειλικρινές. Ή μήπως φοβάστε την ελεύθερη έκφραση της λαϊκής βούλησης πάνω σε ταξικά κριτήρια; Μετά τις εκλογές, και με την πιθανότητα διαφορετικού αποτελέσματος, θα βρισκόσασταν σε πλεονεκτική θέση όσον αφορά την καθοδήγηση του μαζικού, εργατικού, κινήματος. Εσείς θα καθορίζατε στόχους και εσείς θα είχατε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Το ίδιο λάθος έκανε, βέβαια, και η Ανταρσύα. Εκ των υστέρων (βλ. άρθρο στο κυριακάτικο Πριν, του Κ. Παπαδάκη) παραδέχτηκε την εσφαλμένη επιλογή της συμμετοχής στις τελευταίες εκλογές. Εμείς τα τονίζαμε και πριν, προειδοποιήσαμε, δεν μας άκουσαν όμως και ξέρετε γιατί; Επειδή η ομαδοποίηση και ο ναρκισσισμός των ηγετικών ομάδων στα κόμματα της κομμουνιστικής αριστεράς είναι ο καταστροφικός, ανασταλτικός, παράγοντας για την καθοδήγηση του λαϊκού κινήματος. Υποτιμούμε τον άνθρωπο, πιστεύουμε στη δική μας, μοναδική, αλήθεια και θέλουμε να την επιβάλλουμε, δεν πείθουμε, καθοδηγούμε.
Ο λαός δεν έχει ανάγκη από αλλαγή δυνάστη, ο λαός θέλει και μπορεί, μέσα στα πλαίσια και τη λογική της ταξικής πάλης, να αναδείξει εκείνες τις μορφές αυτοοργάνωσης που θα τον απελευθερώσουν πραγματικά. Αυτό, όμως, θα είναι και η χαριστική βολή στις θλιβερές γραφειοκρατίες σας. Δεν θα έχετε πια λόγο ύπαρξης! Αυτό είναι το μεγάλο, διαφωτιστικό, όραμα του μαρξισμού και εσείς φροντίζετε δεκάδες χρόνια τώρα να το παραποιήσετε με έντεχνο τρόπο!
Οι λαϊκοί αγώνες αυτής της διετίας ήταν αναποτελεσματικοί, συνεχίζει οι Ανακοίνωση!
Σοβαρολογείτε; Που ζείτε, σε άλλο πλανήτη; Γιατί ήταν αναποτελεσματικοί οι αγώνες που έσπρωξαν στους δρόμους οικογενειάρχες, μικρομεσαίους, έμπορους, άνεργους, δημ. υπάλληλους που δεν είχαν καν διανοηθεί να απεργήσουν πριν; Είναι αναποτελεσματικός ο αγώνας που θέτει, πλέον, σοβαρά ζήτημα εξουσίας για την αριστερά σ' έναν κόσμο που δεν διανοήθηκε να ψελλίσει από το 1989 αυτή τη λέξη; Είναι αναποτελεσματικός ο αγώνας που αναδεικνύει, διαρκώς, νέες μορφές πάλης και αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων; Όχι φίλοι, το πρόβλημά σας δεν είναι η ανάλυση, το πρόβλημά σας είναι σοβαρό και ονομάζεται χειραγώγηση, ενσωμάτωση και αφομοίωση μέσα στην κομματική λογική. Γι' αυτό γίνεστε ολοένα και πιο αντιπαθητικοί, γι' αυτό εισπράττετε την αποστροφή του κόσμου. Αυτή δεν είναι λάθος ανάλυση, είναι διαστρεβλωμένη, σκόπιμα, ανάλυση και γι' αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.
Ο Σύριζα ενισχύθηκε με τον κοινωνικό μηχανισμό του Πασοκ, τους δημ υπάλληλους, τις ΔΕΚΟ, τον ίδιο τον σατανά! Μα τόσα χρόνια εσείς δεν παρακαλάτε όλους αυτούς να σας ψηφίσουν; Τόσα χρόνια δεν ζητάτε από τους “συντρόφους” του Πασοκ να απεγκλωβιστούν από το “μαρτύριο” του κόμματός τους και να προσχωρήσουν στις τάξεις σας; Όταν πήγαν αλλού έγιναν οι ορδές του σατανά; Και σε τελευταία ανάλυση, όλοι αυτοί είναι ηλίθιοι, ανεγκέφαλοι, μύωπες, λακέδες της αστικής τάξης; Δεν έχουν δικαίωμα επιλογής, δεν έχουν πολιτικό κριτήριο; Όλοι; Και τους οπαδούς σας που τον ψήφισαν, γιατί δεν τους κατονομάζετε ρητά;
Ο κόσμος όλος συμμάχησε εναντίον του ΚΚ για να ρίξει τα ποσοστά του! Καλά, σοβαρά μιλάτε τώρα, δεν καταλαβαίνετε ότι προκαλείτε τη γενική θυμηδία με αυτά που γράφετε, τόσο ξεκομμένοι από την πραγματικότητα είσαστε; Ναι, όλος ο κόσμος συμμάχησε αλλά για να μην κάνει κυβέρνηση ο Συριζα, όχι για τα ποσοστά σας!!! Κανείς, πλέον, δεν ασχολείται με τα απίστευτα φληναφήματα που μόνο νοσηροί εγκέφαλοι μπορούν να αναπαράγουν τόσα χρόνια τώρα. Κανείς δεν ασχολείται με τις πολιτικές σας αναλύσεις, όχι γιατί τους ενοχλούν, ίσα – ίσα διασκεδάζουν, αλλά γιατί σας έχουν απαξιώσει τελείως! Σας απαξίωσε η εργατική τάξη, ο κόσμος της μισθωτής εργασίας, ο ελεύθερος επαγγελματίας που δεν διαφθάρηκε, οι άνθρωποι που εξακολουθούν να αγωνίζονται κόντρα στο ρεύμα. Και αυτοί δεν είσαστε εσείς.
“Το κόμμα δεν αντιλήφτηκε έγκαιρα το σχέδιο επίθεσης που εκπορεύτηκε από τον Συριζα”! Τρεις λαλούν και δυό χορεύουν! Μήπως ομιλείτε για το περίφημο σχέδιο Μπαρμπαρόσσα 2; Ή το σχέδιο Σοκ και Δέος 2; Ξέρετε, στην ψυχιατρική υπάρχει ο όρος της προβολικής εξατομίκευσης, δηλαδή προβάλλεις στον άλλο όλα σου τα ελαττώματα και τα προβλήματα επειδή δεν αποδέχεσαι την ύπαρξη τους στον εαυτό σου. Νεύρωση που μπορεί να οδηγήσει σε σχιζοειδείς εξωτερικές (πολιτικές) συμπεριφορές, πολλές φορές ανεξέλεγκτες και αυτοκαταστροφικές. Στόχος του ψυχίατρου είναι να ανακαλύψει την πηγή των προβλημάτων, να τα αναδείξει, να τα εκλογικεύσει και να οδηγήσει τον ασθενή στην πλήρη αποκατάσταση κάνοντάς τον ικανό να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα με την ίδια του τη δύναμη. Η πολιτική σχιζοφρένεια και αυτοκαταστροφή μπορεί να ανακοπεί με την αυτοκριτική, την αποδοχή και ανεύρεση των λαθών που εμείς οι ίδιοι κάναμε, τη διαλογική συζήτηση και τη ρεαλιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Είναι πλέον καιρός να περάσουμε, όλοι μας, σ' αυτό το στάδιο.
Αντί να καταλήγουμε με αοριστολογίες και ευχές για τη μεγάλη επιτυχία του φεστιβάλ Οδηγητή (έχετε βαλθεί να μας τρελάνετε τελείως) που είναι το πρωταρχικό, “μέγα” καθήκον κάθε κομμουνιστή επαναστάτη στη σημερινή Ελλάδα, καλό είναι να ξαναδούμε τα πράγματα από την αρχή με όπλο μας τη διαλεκτική σκέψη και τον μαρξισμό έτσι ώστε να μπορέσουμε να ξαναμιλήσουμε για το κόμμα του λαού και όχι για τον λαό ενός “κόμματος”. Για αγωνιζόμενους ανθρώπους και όχι πειθήνια πρόβατα, για τη μεγάλη κοινότητα των ελεύθερων και ίσων παραγωγών και όχι για το μεγαλείο μιας “σοσιαλιστικής” πατρίδας ή ενός κόμματος. Τα λάθη μας δυναμώνουν, μας δίνουν την πολυτέλεια να γινόμαστε πιο έμπειροι και σοβαροί αρκεί να είμαστε ειλικρινείς πρώτα απ' όλα με τον εαυτό μας.
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_13.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου