Από τον Κλόντιους στον Ράιχενμπαχ...

Χορστ Ράιχενμπαχ

Καρλ Κλόντιους, ο προκάτοχος του Ράιχενμπαχ επί Κατοχής

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Από τον Κλόντιους στον Ράιχενμπαχ...

Γράφει ο  Γεώργιος Λεονταρίτης

Όσο δεν συνειδητοποιούμε τον τρομερό κίνδυνο που πλανάται πάνω από τον ουρανό της Ευρώπης, και κυρίως πάνω από τις χώρες του Νότου, δεν θα μπορέσουμε να βρούμε διέξοδο στα προβλήματα μας. Η θεοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ως παράγοντα που λύνει τα οικονομικά όλων των χωρών, αποτέλεσε τη μεγάλη παγίδα για να παραδώσουν τα κράτη του Νότου την εθνική κυριαρχία τους στο Δ΄ Ράϊχ της Μέρκελ. Δεν πρόκειται για αυθαίρετη εικασία. Την περασμένη εβδομάδα το είπε ξεκάθαρα ο κυνικός Σόιμπλε, μιλώντας και εκ μέρους της Μέρκελ.

Με το ψυχρά, αδίστακτο ύφος του, ο νέος Γκαίμπελς διεκήρυξε την «ανάγκη για περισσότερη Ευρώπη..! Κι εξήγησε τι εννοούσε: «Οι χώρες πρέπει να παραχωρήσουν την εθνική κυριαρχία τους στις Βρυξέλλες (δηλαδή κατ' ουσίαν στη Γερμανία). Δεν μπορεί να έχουν τον τελευταίο λόγο τα κράτη. Τον τελευταίο λόγο θα τον έχουν οι Βρυξέλλες......

Δεν χαρακτηρίσαμε αυθαίρετα τον Σόιμπλε ως Γκαίμπελς. Διότι γυρίζονται πίσω τις σελίδες της Ιστορίας, θα διαπιστώσουμε έκπληκτοι ότι το όλο σχέδιο που εφαρμόζεται σήμερα στην Ευρώπη ήταν του υπουργού Προπαγάνδας του Χίτλερ, ενώ η «τρόικα», έχει την προϊστορία της κατά την περίοδο της Κατοχής. Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα αποτελούσε όραμα του Γκαιμπελς, ενώ ο Ράιχενμπαχ της πρώτης ναζιστικής Κατοχής λεγόταν Κάρολος -Αύγουστος Κλόντιους!

Όλα τα συγκλονιστικά στοιχεία περιέχονται στο νέο βιβλίο του εκλεκτού συναδέλφου και ιστορικού συγγραφέα Δημοσθένη Κούκουνα με τίτλο «Η Ελληνική Οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνειαΔεν χαρακτηρίσαμε αυθαίρετα τον Σόιμπλε ως Γκαίμπελς. Διότι γυρίζονται πίσω τις σελίδες της Ιστορίας, θα διαπιστώσουμε έκπληκτοι ότι το όλο σχέδιο που εφαρμόζεται σήμερα στην Ευρώπη ήταν του υπουργού Προπαγάνδας του Χίτλερ, ενώ η «τρόικα», έχει την προϊστορία της κατά την περίοδο της Κατοχής. Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα αποτελούσε όραμα του Γκαιμπελς, ενώ ο Ράιχενμπαχ της πρώτης ναζιστικής Κατοχής λεγόταν Κάρολος -Αύγουστος Κλόντιους!» (εκδόσεις Ερωδιός).

Με δεδομένο ότι όλα τα στοιχεία που αφορούν την οικονομία και τη δράση των δωσίλογων της εποχής εκείνης έχουν μυστηριωδώς εξαφανιστεί ή καταστραφεί, ο συγγραφέας πραγματοποίησε αληθινό άθλο να φέρει στο φως όσα κάποιοι ήθελαν να εξαφανίσουν. Για τον λόγο αυτό, το βιβλίο του κ. Κούκουνα αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο μεγάλης αξίας. Είναι μια ιστορική -και επίκαιρη- εργασία, αληθινά μοναδική στο είδος της, που θα πρέπει να τη μελετήσουν όλοι. Γράφει, μεταξύ άλλων, ο κ. Κουκουνάς:  «Για την ελληνική χρεοκοπία και την Κατοχή, ιεραρχικά δεύτερη προσωπικότητα, μετά τον Χέρμαν Νοϊμπάχερ (προσέξτε ομοιότητα με το όνομα του... Ράϊχενμπαχ!) με ευρύτερες δικαιοδοσίες για όλα τα Βαλκάνια, ήταν ο πρεσβευτής Καρ Κλόντιους, ο οποίου είχε αυξημένες αρμοδιότητες για τα οικονομικά θέματα στην Ελλάδα.

Αποστολή του ήταν, να «νοικοκυρέψει» την ελληνική οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση»! Και διαπιστώνουμε εδώ ότι η σημερινή πολιτική της Μέρκελ και του Σόιμπλε αποτελεί συνέχεια του σχεδίου περί οικονομικής κοινότητας του Χίτλερ.

Γράφει ο κ. Κούκουνας: «Στη διεθνή βιβλιογραφία υπάρχουν πολλές αναφορές για την επιδίωξη του Χίτλερ να ηγηθεί μιας μεταπολεμικής ευρωπαϊκής οντότητας, εάν και εφόσον θα είχε κερδίσει τον πόλεμο. Παρά το γεγονός ότι πολλές από τις επιδιώξεις και τα οράματα του είχαν καταγραφεί στο ΜάινΚαμπφ", δεν είχε ασχοληθεί στον πρώτο τόμο του βιβλίου αυτού με την Ηνωμένη Ευρώπη. Ίσως να είχε την πρόθεση να ασχοληθεί με το θέμα αυτό στον δεύτερο τόμο, ο οποίος όμως ποτέ δεν κυκλοφόρησε και μάλλον δεν γράφτηκε ποτέ..».

Και συνεχίζει ο συγγραφέας: «Είναι προφανές ότι κάποια στιγμή στο Βερολίνο θέλησαν να χρησιμοποιήσουν το ιδεολόγημα της ενιαίας Ευρώπης προς εξωτερική κατανάλωση, όπως δεν είχαν κάνει σε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Διότι, ανεξάρτητα από το τι έπραττε ο ήκιστα ευρωπαϊκός φασισμός του Μουσολίνι, ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός δεν παρέλειπε πάντοτε να διακηρύσσει ότι δεν είναι εξαγώγιμος, εξ ου και αδιαφορούσε για οποιαδήποτε μεταλαμπάδευσή του σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, πλην των ομόαιμων σκανδιναβικών.

Είναι πολύ πιθανόν ότι ο Γκαίμπελς ήταν εκείνος που είχε την έμπνευση για το ευρωπαϊκό ιδεολόγημα, σ' αυτήν την περίπτωση με την απόλυτη έγκριση του Χίτλερ.  Άλλωστε, ο καλοστημένος προπαγανδιστικός μηχανισμός του υπουργείου Προπαγάνδας χρησίμευε για τη διάδοση του ιδεολογήματος σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη.

Η εικόνα αυτή ήταν αρκετή για να παρέχεται ιδεολογικό κάλυμμα σε προσωπικότητες των κατεχομένων χωρών που είχαν διάθεση συνεργασίας. Αυτό το βλέπουμε πολύ καθαρά στην περίπτωση της Γαλλίας, τόσο της κατεχόμενης, όσο και εκείνης του Βισύ, όπου τα δόγματα της ενωμένης Ευρώπης έγιναν αποδεκτά και κατανοητά σε εκτενή στρώματα...»
.
Ο Γκαίμπελς, λοιπόν, βρικολάκιασε με τη μορφή του Σόιμπλε και της Μέρκελ...

Οι «υποχρεώσεις μας»

Ανάλγητοι οι αυθέντες της καγκελαρίας δηλώνουν ότι δεν μπορούν να προβούν σε καμία «παραχώρηση», και ότι «οι Έλληνες οφείλουν να τηρήσουν τις υποχρεώσεις τους». Οι «υποχρεώσεις» μας είναι οι υπογραφές που έβαλαν για το επαίσχυντο Μνημόνιο οι Σαμαράς και Βενιζέλος. Είναι οι δύο υπογραφές που «εξασφαλίζουν», την εξαθλίωση και εξόντωση των πολιτών.

Διότι, παρά τα παρήγορα λόγια του πρωθυπουργού, τις όψιμες πομφόλυγες του Βενιζέλου και τη στήριξη του «αριστερού ψάλτου», της ευρωλαγνείας, Φ. Κουβέλη, τίποτε δεν άλλαξε για τον αγρίως δοκιμαζόμενο Έλληνα. Με αυτήν την τακτική, του ικέτου προς τις Βρυξέλλες, δεν θα πετύχουμε τίποτε. Τον Μάιο του 1947, όταν είχε έρθει εδώ η αποστολή Πόρτερ για να «εξετάσει» την οικονομία μας, ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος είχε επισημάνει: «Δίχως τη δημιουργία των απαραίτητων πολιτικών προϋποθέσεων και το καλύτερο οικονομικό πρόγραμμα είναι καταδικασμένο σε αποτυχία»...

Σήμερα, απαραίτητη «πολιτική προϋπόθεση», είναι μια δυναμική εθνική κυβέρνηση, που θα προχωρήσει στην αξιοποίηση της ΑΟΖ με νέους συνεργάτες και συμμάχους.

Το απλό και αυτονόητο το είχε διατυπώσει σε ανύποπτο χρόνο -το 1964-ο διαπρεπής νομικός και βουλευτής της ΕΔΑ, ο Σταύρος Ηλιόπουλος: «Το ξένο κεφάλαιο είναι δεκτό όταν δεν θίγει την εθνική κυριαρχία και μόνον τότε η συμβολή του γίνεται θετικός παράγων για την οικονομική ανάπτυξη...». Σήμερα, όμως, το ξένο κεφάλαιο πλήττει καίρια την εθνική ανεξαρτησία μας.

Αλλά και ο καθηγητής κ. Κασιμάτης εύστοχα επισημαίνει τον «μηχανισμό συμφερόντων των δανειστών» και την τελείως παράλογη συνέχιση του Μνημονίου, που κατά κοινή ομολογία απέτυχε παταγωδώς. Μέσα στο ζοφερό αυτό πλαίσιο, το κυβερνητικό μας συνονθύλευμα πορεύεται ταλαντευόμενο. Έχουμε το ατύχημα του προβλήματος υγείας που χτύπησε αναπάντεχα τον πρωθυπουργό. Από την άλλη, την ιστορία με τις παραιτήσεις υπουργών. Ο μεγάλος ένοχος -το ΠΑΣΟΚ-, καταδικασμένος από τη λαϊκή ψήφο, διαδραματίζει κυβερνητικό ρόλο και μια Δημοκρατική Αριστερά τον... «μπαλαντέρ», στο παιχνίδι της εξουσίας. Οι συμμαχικές κυβερνήσεις πάντοτε παρουσίαζαν το στοιχείο της αβεβαιότητας. Το πρόβλημα συνίστατο στο κατά πόσον η «κολλητική ουσία» που συνέδεε τα κόμματα θα άντεχε στους πολιτικούς κραδασμούς. Οι αμφιβολίες αυξάνουν όταν τα κόμματα που συγκροτούν το κυβερνητικό σχήμα δεν είναι ομοιογενή. Κι αυτό συμβαίνει στις μέρες μας.

Ο Βενιζέλος, ταπεινός θεράπων των Βρυξελλών, ισχυρίζεται ανερυθρίαστα ότι το νόημα της λαϊκής ψήφου δεν είναι η μονομερής καταγγελία του αισχρού Μνημονίου, αλλά η... «παράταση δημοσιονομικής προσαρμογής», που σημαίνει περισσότερος χρόνος μέχρις ότου εξαθλιωθούν πλήρως όλοι οι πολίτες. Ας παραδειγματιστούν οι πολιτικοί μας από την υπερήφανη στάση του Προέδρου της Κύπρου κ. Χριστόφια, ο οποίος πραγματοποιεί στροφή προς Ρωσία και Κίνα.

Όσοι δεν εθελοτυφλούν βλέπουν ότι η Γερμανία θέλει να παραμείνει η μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη. Το σημερινό ελληνικό δράμα έχει ρίζες από την πρώτη ναζιστική κατοχή.

Οι ξένοι κατακτητές αξίωσαν τότε και πήραν, ως «δανεικά», εκατό δισεκατομμύρια σημερινά ευρώ, με την υπόσχεση ότι θα τα επιστρέψουν μόλις τελειώσει ο πόλεμος. Η Γερμανία εξακολουθεί να οφείλει αυτά τα αναγκαστικά δάνεια, που αυθαίρετα είχε συνάψει τότε. Σήμερα, εκείνα τα δάνεια ανέρχονται, με χαμηλό επιτόκιο, σε περισσότερα από 510 δισεκατομμύρια ευρώ, ποσόν που υπερβαίνει κατά πολύ το συνολικό του ελληνικού δημοσίου χρέους. Αυτά πρέπει να θυμίσει η κυβέρνηση στην αναιδή Μέρκελ. Η Ιστορία είναι εις βάρος της.

Ο αείμνηστος Ηλίας Τσιριμώκος, πρόεδρος της Δημοκρατικής Ενώσεως, έλεγε: «Η ανιστόρησις των γεγονότων που συνετάραξαν τον κόσμον δεν είναι χρήσιμη μόνο ως ιστορική γνώσις, αλλά και ως εξοπλισμός πολιτικής, ιστορικής και ηθικής διό το μέλλον..»

Από την εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"/8.7.2012