ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Κεντροδεξιά και ΚΚΕ

Όσο πλησιάζει η χρονικά στιγμή που θα στηθούν οι κάλπες τόσο η συγκυβέρνηση της συμφοράς  πανικοβάλλεται  περισσότερο. Βλέπει καθαρά τον επερχόμενο καταποντισμό της, από τον οποίο δεν μπορεί να τη σώσει η προστάτιδα της μαντάμ  Μέρκελ. Γι'  αυτό οξύνει την πόλωση και επιστρατεύει όσα κουτοπόνηρα μέσα μπορεί να σκαρφιστεί, προκειμένου να καλλιεργήσει τη φοβία στον κόσμο για το τι θα συμβεί εάν η Νέα Δημοκρατία υποστεί συντριπτική ήττα, κάτι που ανησυχεί ιδιαίτερα την καγκελαρία του Βερολίνου. Πολύ περισσότερο, όταν είναι εμφανές  ότι η Νέα Δημοκρατία δεν θα μπορεί να βρει «βακτηρία» στο ΠΑΣΟΚ, αφού το κόμμα του κ. Βενιζέλου -ερείπιο πια- είναι ζήτημα εάν θα κατορθώσει να μπει στη Βουλή. Ήλθε η ώρα να πληρώσει για τον αμαρτωλό βίο του.

Όμως, ορισμένα από τα αντιπολιτευόμενα αντιμνημονιακά κόμματα τοποθετούν τον κομματικό εγωισμό πάνω από την αγωνία και την προσδοκία του λαού για να πέσει αυτή η μειοδοτική κυβέρνηση.  Θα μιλήσουμε με ειλικρίνεια: Η νέα γερμανική κατοχή που βιώνουμε δεν μας επιτρέπει πολυτέλειες άλλων εποχών για πολιτικά παιχνίδια και βεντετισμούς. Πολύ περισσότερο δεν επιτρέπονται αυταπάτες για τις  πραγματικές δυνάμεις  του καθενός. Σε δύο παρατάξεις  χρειάζεται μεγάλη προσοχή: α) Στην Κεντροδεξιά  και β) στην καθαρόαιμη κομμουνιστική πλευρά.  Θα εξετάσουμε και τις δύο περιπτώσεις με καλή διάθεση, σε μια προσπάθεια -στο μέτρο των δυνατοτήτων μας- να συμβάλλουμε στην πιο εποικοδομητική συνδρομή για την ενότητα ενός ανένδοτου αντιμνημονιακού αγώνα.

Και πρώτα η Κεντροδεξιά: Σ' αυτό τον χώρο κινούνται οι Ανεξάρτητοι  Έλληνες.  Κόμμα πατριωτικό, μαχητικό, για το οποίο πολλές φορές αναφερθήκαμε με λόγια επαινετικά. Είναι μία συνεπής αντιμνημονιακή δύναμις  που δεν πρέπει να πάει χαμένη κι αξίζει καλύτερης  τύχης. Όμως, στις εκλογές που θα έλθουν (είτε για την Ευρωβουλή είτε συμπορευτούν και οι εθνικές  εκλογές), ο αγώνας  θα είναι σκληρός και η πόλωση μοιραία. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει αδιαμφισβήτητο προβάδισμα. Έχει κερδίσει τη «δυναμική» της  μάχης. θα τον ψηφίσουν και ψηφοφόροι που δεν ανήκουν σ' αυτό τον χώρο, σαν αναγκαία λύση για να γλυτώσουν από τα παρανοϊκά φορολογικά μέτρα, τα ανεκδιήγητα «χαράτσια» και με την ελπίδα να γλυτώσουν τα σπίτια τους από το «αμόκ» που έχει καταλάβει τον «Προκρούστη των εργαζομένων», τον Στουρνάρα. Όταν ο εκλογικός αγώνας μέσα σε κρίσιμες  περιόδους -όπως τώρα-διεξάγεται σκληρός  για την απαραίτητη αυτοδυναμία, τα «μικρότερα» κόμματα βγαίνουν ζημιωμένα. Γι'  αυτό οι Ανεξάρτητοι Έλληνες πρέπει να κάνουν εγκαίρως ένα μεγάλο άνοιγμα. Να ενισχύσουν τις τάξεις των. Παράδειγμα: Ο πρώην πρόεδρος της Βουλής κ. Βύρων Πολύδωροι, με τη γενναία στάση του, καταψήφισε τα εθνοκτόνα μέτρα της  προσκυνημένης  συγκυβέρνησης. Η Νέα Δημοκρατία πανικόβλητη τον διέγραψε. Αλλά ο κ. Πολύδωρας  είναι έμπειρος  πολιτικός, σθεναρός μαχητής, πνευματικός  άνθρωπος και ηγετική προσωπικότητα που χρειάζεται στο αντιμνημονιακό  στρατόπεδο. Εκφράζει κι αυτός τον προδομένο κόσμο της  Κεντροδεξιάς. Ο κ. Καμμένος θα πρέπει να τον καλέσει κοντά του και μαζί να απευθύνουν προσκλητήριο σε προσωπικότητες που αυτή τη στιγμή βρίσκονται εκτός πολιτικής κονίστρας. Μια ενισχυμένη Κεντροδεξιά παράταξη μπορεί να διεκδικήσει την αξιωματική αντιπολίτευση και η χρεοκοπημένη Νέα Δημοκρατία να έλθει τρίτο κόμμα. Η συσπείρωσα δυνάμεων και προσώπων είναι απαραίτητη, θυμίζουμε ότι τα παλιά χρόνια -μιλάμε για το 1960- η 'Ένωση  Κέντρου υλοποιήθηκε και βάδισε με σιγουριά σταδιακά προς την εξουσία, όταν μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες ενώθηκαν. Καθένας  είχε από κάποιο μικρό κόμμα. Η συσπείρωση έφερε την επιτυχία και τη λαϊκή εμπιστοσύνη. Οι Γεώργιος  Παπανδρέου και Σοφοκλής  Βενιζέλος, ως Κόμμα Φιλελευθέρων, είχαν ηττηθεί οτις εκλογέδ του 1958 και αξιωματική αντιπολίτευση έγινε η ΕΔΑ.  Όταν όμως, το 1960, οι Τσιριμώκος, Παπαπολίτης, Στέφανος Στεφανόπουλος,  Αλέξανδροδ Μπαλτατζής, Παυσανίας  Κατσώτας, Στέλιος  Αλλαμάνης κ.ά. ενώθηκαν  -φυσικά μαζί και ο Σοφοκλής  Βενιζέλοι- απέσπασαν τον Γεώργιο Παπανδρέου από τις παρυφές της ΕΡΕ και τον έβαλαν αρχηγό. Ας παραδειγματιστούν από την ιστορία οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Αυτός ο χώρος της σημερινής Κεντροδεξιάς, ενισχυμένος, μπορεί να προσελκύσει τους παγιδευμένους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας  που δεν θέλουν να ψηφίσουν Αριστερά. Τότε, με άλλη δυναμική, η αντιμνημονιακή Κεντροδεξιά θα έχει την ευχέρεια να συνεργασθεί, σε ένα μίνιμουμ κυβερνητικό πρόγραμμα, με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να απαλλαγεί η χώρα από τα Μνημόνια και την «τρόικα», θα προσφέρει μεγίστη υπηρεσία στον λαό. Οι καιροί είναι εξαιρετικά χαλεποί. Είναι χειρότερα απ'  ό,τι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί κανείς. Ο κ. Βύρων Πολύδωροι λέει χαρακτηριστικό: «Η πρωτοκαθεδρία της Γερμανίας δεν είναι κάτι καινούργιο στην ιστορία της Ευρώπης. Σήμερα όλοι κάνουν λόγο για μια γερμανική Ευρώπη. Ελάχιστοι μιλούν ή μάλλον διερωτώνται, μήπως  πρόκειται για μια ευρωπαϊκή Γερμανία...». Κι αυτή η σωστή  παρατήρηση του κ. Πολύδωρα μάς πείθει ακόμα περισσότερο ότι πρέπει να αποτινάξουμε τον γερμανικό ζυγό και να φύγουμε από το ευρώ.

Πάμε τώρα στην κομμουνιστική πλευρά. Αναφερόμαστε στο ΚΚΕ, στο οποίο συχνά ασκήσαμε κριτική για τη μοναχική τακτική που ακολουθεί; Ο κ. Κουτσούμπας  αδυνατεί να εννοήσει τη σημασία της κριτικής και την εκλαμβάνει σαν... πολεμική! Κάνει μεγάλο λάθος. Ας προσπαθήσουμε, ακόμα μία φορά, να αναλύσουμε το ζήτημα: Η γενική στάση του ΚΚΕ απέναντι στην Ευρωπαϊκή  Ένωση είναι σωστή. Κανείς δεν είπε το αντίθετο. Το ΚΚΕ έχει βαθύτατες  διαφορές  με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι διαφορές  επεκτείνονται και στο θέμα της Ευρωπαϊκής  Ένωσης. Κάτι απόλυτα αποδεκτό. Αλλά τώρα δεν είναι η ώρα για θεωρητικές συζητήσεις.  Στην πλατιά αντιμνημονιακή παράταξη υπάρχουν -και πρέπει να συνυπάρχουν- κόμματα με διαφορετικές  αντιλήψεις και κοσμοθεωρίες. Αυτά θα τα βρούμε αργότερα, σε περιόδους ηρεμίας. Στην παρούσα φάση, αυτό που προέχει είναι ο απελευθερωτικός  αγώνας  από το Δ' Ράιχ της Μέρκελ και η ανατροπή του σάπιου μνημονιακού κατεστημένου που εκτελεί εντολές της  ξενοκρατίας. Στην Κατοχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στο ΕΑΜ συνυπήρχαν πολιτικές  παρατάξεις  με τελείως  διαφορετικό προσανατολισμό σχετικά με τα πολιτικά συστήματα και τις τότε μεγάλες δυνάμεις. Τους  ένωνε όμως  ο πόθος για την απελευθέρωση της  χώρας και την εθνική ανεξαρτησία. Τα άλλα ετέθησαν επί τάπητος μετά το 1944. Μάλιστα, στην ενότητα αυτή των Εαμικών δυνάμεων είχε πρωτοστατήσει το ΚΚΕ. Καλούσαν στην απελευθερωτική συσπείρωση ακόμα και παράγοντες  που ήσαν τελείως  αντίθετοι με κάθε έννοια της Αριστεράς.  Γιατί δεν μπορεί να γίνει το ίδιο τώρα;  Στη χάραξη ενός  κοινού προγράμματος το ΚΚΕ θα έβαζε προϋποθέσεις.  Θα έκανε τουλάχιστον κάποιες  προκαταρκτικές συζητήσεις.  Ο κ. Κουτσούμπας λησμονεί την παμπάλαια στρατηγική των Λαϊκών Μετώπων, τόσο στον ελληνικό όσο και στον διεθνή χώρο. Τα Λαϊκά Μέτωπα εμφανίσθηκαν στις καπιταλιστικές  ακριβώς  χώρες και ήσαν μορφές  περιστασιακής -και όχι μόνιμης- πολιτικής  συμπράξεως  ανάμεσα σε αριστερά και αστικά κόμματα, με κυριαρχία των αριστερών (και συνήθως των πιο μαχητικών και οργανωμένων απ' αυτά κομμουνιστικών Κομμάτων), που γινόταν με σκοπό είτε την απελευθέρωση της  χώρας από ξένο ζυγό, είτε την κυβερνητική μεταβολή και ανάληψη της  κυβερνήσεως, είτε την επίτευξη κοινοβουλευτικής  πλειοψηφίας,  είτε τη συνεργασία σε μια κοινή κυβέρνηση. Πριν από τον Β'  Παγκόσμιο Πόλεμο χαρακτηριστικές  περιπτώσεις  συστάσεως  Λαϊκών Μετώπων ήταν στη Γαλλία το 1935 με την κυβέρνηση του σοσιαλιστή ηγέτη Λεόν Μπλούμ, στην Ισπανία κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου 1936-1939, στην Κίνα όπου σχηματίσθηκε αντιιμπεριαλιστικό Λαϊκό Μέτωπο και στη Χιλή το 1938. Θεωρητικός των Λαϊκών Μετώπων ήταν ο προσφιλής στο ΚΚΕ βούλγαρος ηγέτης Γκ. Δημητρώφ, ο οποίος  τα εχαρακτήριζε ως «κινητήρια δύναμη για ευρύ μαζικό κίνημα που θα στηρίζεται στην εργατική, την αγροτική και τη μεσαία τάξη». Αλλά και ο Νίκος Ζαχαριάδης, αναφερόμενος στη γραμμή που θα έπρεπε να ακολουθηθεί μετά τον Εμφύλιο, ετόνιζε: «Πάνω στη βάση του προγράμματος του αγώνα για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατικοποίηση της Ελλάδας, το ΚΚΕ πρέπει να δημιουργήσει πλατύ δημοκρατικό συνασπισμό όπου μπορούν να τραβηχτούν όλοι όσοι δέχονται το μίνιμουμ αυτό πρόγραμμα δημοκρατικής ανάπτυξης της Ελλάδας»... Και στις 26-1-1950 ο Ζαχαριάδης, σε επιστολή του στον Γιάννη Ιωαννίδη, έλεγε: «Τα βασικά στοιχεία της εκλογικής τακτικής μας πρέπει να είναι: α) Δημιουργία ενιαίου δημοκρατικού συνασπισμού, με βάση το πρόγραμμα που στηρίζεται στο γνωστές προτάσεις της Σοβιετικής κυβέρνησης για το ελληνικό και β) αν δεν κατορθωθεί αυτό (να γίνει πανδημοκρατικός  συνασπισμός), τότε να κάνουμε παντού τοπικούς δημοκρατικούς συνασπισμούς»... Κι ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης, στις 25-3-1950, υπεραμυνόταν για την προσπάθεια συνεργασίας με το Κέντρον: «Οπωσδήποτε ένα πλησίασμα προς τον Πλαστήρα είναι δυνατό, με βάση το μίνιμουμ πρόγραμμα...». Ο κ. Κουτσούμπας όχι μόνο δεν διδάσκεται από τα ιστορικά παραδείγματα, αλλά πέφτει στο ίδιο ιστορικό λάθος του ΚΚΕ των εκλογών του 1952 με το περιβόητο: «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος». Τώρα, λέει το ΚΚΕ: «Τι Τσίπρας, τι Σαμαράς»!

Ο γραμματέας του ΚΚΕ εμμένει σε μια ακατανόητη ανεδαφική τακτική: «Ή δίνετε πλειοψηφία στο ΚΚΕ ή δεν βοηθάμε κανένα για την αποτίναξη της νέας γερμανικής κατοχής»! Αλλά το ΚΚΕ δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να υπερβεί το 5-7%. θα μείνει, λοιπόν, μέσα στον βάλτο της αδράνειας; Εδώ, ακόμα και η Χρυσή Αυγή έχει μεγαλύτερα ποσοστά από το ΚΚΕ. Αυτό δεν λέει τίποτα; Ας έλθουμε όμως και στα πιο πρόσφατα χρόνια. Τον Απρίλιο του 1989 το ΚΚΕ πανηγύρισε για τον σχηματισμό του Συνασπισμού της Αριστεράς με πρόεδρο τον Φλωράκη και γραμματέα τον Κύρκο. Προηγουμένως τον Ιούνη του 1987, ο Φλωράκης είχε ήδη κάνει λόγο για «συνασπισμό εξουσίας της Αριστεράς». Και τον Νοέμβρη του 1989 ο «Ριζοσπάστης» εχαρακτήρισε τη στήριξη της κυβέρνησης Ζολώτα ως «λύση που ανταποκρίνεται στη θέληση του λαού». Γιατί τώρα δεν μπορεί να υπάρξει παρόμοια λύση; Ο «Θεός» του ΚΚΕ, ο Λένιν, υπήρξε σαφής στην τακτική του αγώνα: «Το ζήτημα μπαίνει έτσι: θα πάμε μπροστά ή πίσω; Σε επαναστατικούς καιρούς δεν μπορεί να στέκεται κανείς  επιτόπου». Το ΚΚΕ μένει «επιτόπου»! Δεν θυμίζει σε τίποτα «επαναστατικό» κόμμα. Δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το σκηνικό της εποχής μας. Παράδειγμα: Στην τυποποιημένη, τον Νοέμβριο, «πορεία του Πολυτεχνείου», ακολουθώντας -από κεκτημένη ταχύτητα- την σκουριασμένη τακτική, κατέληξε στην αμερικανική πρεσβεία αντί να δώσει δυναμικό «παρών» έξω από τον σημερινό εχθρό, τη γερμανική πρεσβεία. Στην πρεμιέρα της, φιέστας για την προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν το μόνο κόμμα που ενώ έχει τη δυνατότητα κινητοποιήσεως στρατευμένων οπαδών, κάθισε φρόνημα. Ούτε μία συγκέντρωση έξω -έστω- από τον αστυνομικό κλοιό. Οι τυπικές δηλώσει δεν ενοχλούν ούτε τη Μέρκελ ούτε τους υπηρέτες της. Μόνο η δυναμική αντίδραση τους φοβίζει. Το ΚΚΕ είχε τη δυνατότητα εκείνη την ημέρα να δώσει μια δυναμική αγωνιστική παρουσία και δεν το έκανε. Και, ουσιαστικά, «καθησυχάζει» τις Βρυξέλλες ότι δεν πρόκειται να στηρίξει μια κυβέρνηση Τσίπρα ούτε θα συμβάλλει στη δημιουργία αντιμνημονιακού Λαϊκού Μετώπου. Είναι σαν να λέει: «Δεν προχωρούμε σε επανάσταση, διότι δεν το επιτρέπουν οι... καιρικές συνθήκες»! Την ίδια ώρα συγκροτούνται οι μεταμφιεσμένες μνημονιακές εφεδρείες: Τα πολιτικά ρετάλια από ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, τον Σημίτη, τους «58» και πρόσφατα της λεγόμενης... «Προοδευτικής Δημοκρατικής Παράταξης» του κ. Βούλγαρη (κακόμοιρη δημοκρατική παράταξη, πόσοι σε κακοποίησαν κατά καιρούς!). Φυσικά, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι όλοι αυτοί, κατά την ώρα της κάλπης, θα εξαερωθούν. Όμως, για να επανέλθουμε στο ΚΚΕ, είναι η πρώτη φορά στη μακρά ιστορία του, και μάλιστα σε περίοδο ξενικής κατοχής, που αρνείται να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο. «Ή εγώ μόνο μου, ή τίποτα», μοιάζει να διακηρύσσει. Αλλά ο λαός δεν έχει πλέον υπομονή και αντοχή να περιμένει κανέναν. Και δεν θα συγχωρήσει εκείνους που -με διάφορες προφάσεις- αδρανούν. Η Ελλάδα βυθίζεται και η κοινωνία έχει καταρρεύσει. Η συγκυβέρνηση της ντροπής εξακολουθεί να ψεύδεται με φανταστικά πλεονάσματα και μύθους περί δήθεν μείωσης της ανεργίας, που όμως καλπάζει συνεχώς. Και η «τρόικα» επιστρέφει ακόμα πιο ανελέητη διότι έχει στην υπηρεσία της «δωσίλογους» σαν τον Στουρνάρα. Ο Λέων Τολστόι -ο «ελάφας της ρούσικης γης», όπως τον είχαν αποκαλέσει-υπήρξε κατηγορηματικός στον στοχασμό του: «Αρνούμαι τον κόσμο, όπως υπάρχει...». Εκατόν τέσσαρα χρόνια μετά τον θάνατο του μεγάλου συγγραφέα της «Ανάστασης», γυρεύουμε τη δική μας Ανάσταση, διότι αρνούμαστε την Ευρώπη, όπως υπάρχει...

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"