Η ΑΕΚ που επιμένει!

Η ΑΕΚ που επιμένει!

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΡΚΟΥΛΗ

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, δέχομαι αρκετές προσκλήσεις από αθλητικά σωματεία με αφορμή την κοπή της πίτας τους, εντούτοις αποφεύγω τις εξορμήσεις, όχι επειδή δεν σέβομαι τον θεσμό και την ιστορία των φορέων, αλλά για λόγους εντελώς προσωπικούς. Να σκεφθείτε πως την τελευταία φορά που παραβρέθηκα σε εκδήλωση του είδους, έζησα ένα απίστευτο κιτς: Τα μέλη της διοίκησης βραβεύονταν μεταξύ τους με πλακέτες κ.λπ.

Έτσι, όταν με κάλεσε ο φίλος ο Άρης, στέλεχος του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, στην κοπή πίτας της Λέσχης Ιστορίας και Πολιτισμού ΑΕΚ κάτι μου κέντρισε το ενδιαφέρον, με δεδομένη τη γοητεία που ασκούν οι αξίες «ιστορία» και «πολιτισμός». Πήγα, λοιπόν, Κυριακή πρωί, στο πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας στην οδό Τρυπιά. Ήταν κάπου πίσω από το δημαρχείο και είχα αποφασίσει να περπατήσω γερά για να φτάσω στον προορισμό μου, έτσι για να «ξυπνήσω» μνήμες. Μάλιστα, προτίμησα να πάρω τον ηλεκτρικό και από τον σταθμό του Περισσού να περπατήσω το κάθετο σοκάκι που βγάζει στο παλιό γήπεδο της ΑΕΚ. Με αυτόν τον τρόπο θυμήθηκα τα πρώτα χρόνια του ρεπορτάζ, όταν η «ΟΜΑΔΑ» με έστελνε στα ματς της ΑΕΚ, ΙΧ δεν υπήρχε και ήμουν υποχρεωμένος να… γυμναστώ μέχρι να φτάσω στο γήπεδο.

Η διαδρομή είχε μια γλύκα από αναμνήσεις. Πλάι στο ρέμα, θυμήθηκα τον μακαρίτη τον Μίμη Μελεμενή, ισχυρό παράγοντα του Απόλλωνα, που είχε το υφαντήριο κάτω από το γεφυράκι. Έναν πανέξυπνο άνθρωπο, που όμως τον «καθάρισε» νεότατο το αλκοόλ. Στρίβοντας αριστερά για να βγω στην Δεκελείας, έψαξα για τις γνωστές ταμπέλες του Κανάκη, του Ανανία, δεν υπήρχε τίποτα. Παντού «Γρηγόρης» και… «Σταμάτης». Ούτε ένα σημάδι να παραπέμπει στην ΑΕΚ, μια σημαιούλα έστω σε μπαλκόνι, κάποιο παιδάκι με κιντρινόμαυρο φανελάκι, τίποτα.

Στην αίθουσα της εκδήλωσης προέκυψε καταπληκτική μαγεία, καθώς οι άνθρωποι που διοικούν τη Λέσχη, με λιτά μέσα αλλά εξαιρετικό σεβασμό και ήθος, αρίστευσαν στο οργανωτικό κομμάτι. Οι τρεις τιμητικές πλακέτες δόθηκαν στον προπολεμικό ήρωα-ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ και της Εθνικής ομάδας Σπύρο Κοντούλη, τον οποίο σκότωσαν οι Γερμανοί στην καρδιά της Κατοχής, όταν πήδηξε από το καμιόνι που πήγαινε τα Ελληνόπουλα για τουφέκι στην Καισαριανή. Ακολούθησε πλακέτα για τον Μάρκο Κικιβαράκη, τον τυφλό ήρωα-οπαδό, για τον οποίο ύμνους έχει αφιερώσει στα γραπτά του ο συνάδελφος Φαίδων Κωνσταντουδάκης. Και, τέλος, πλακέτα δόθηκε στον συγγραφέα Σωτήρη Νοτάρη για το έργο του, που αφορά το μεγαλείο της ΑΕΚ.

Η έκπληξη συμπληρώθηκε από τα πρόσωπα που έδωσαν τις πλακέτες στους τιμωμένους: Ήταν εκεί και χειροκροτήθηκαν ο Στέλιος Βασιλειάδης, μέλος της θρυλικής ομάδας μπάσκετ που πήρε το Κύπελλο Ευρώπης το 1968, ήταν ο Θωμάς Μαύρος, ο οποίος παραμένει για τους Αεκτζήδες «Ο Μαύρος ο Θεός». Ήταν εκεί, τέλος, ο Στέλιος Σεραφείδης, ο Γιώργος Κεφαλίδης και ο θρυλικός πρωταθλητής των στιπλ Γιώργος Παπαβασιλείου.

Ποιοι δεν βρίσκονταν στην αίθουσα;

Κόβοντας, τιμητικά, ένα κομμάτι ο αρχηγός της Ορίτζιναλ, Μήτσος Χατζηχρήστος, είπε προκλητικά και σίγουρα με νόημα:

«Εύχομαι, του χρόνου, να έχουμε κοντά μας και τα λαμόγια»!

Τι εννοούσε, άραγε, ο ποιητής;

ΥΓ.: Εξαιρετικό σημείο της εκδήλωσης ήταν ένα φιλμάκι λίγων λεπτών που επιμελήθηκε ο Άρης Τσιμόγιαννης. Έδειξε με συνοπτική μαεστρία την κουλτούρα και τις αξίες του ιστορικού σωματείου που δημιούργησαν ο Κώστας Σπανούδης και οι λοιποί ήρωες, πριν από 92 χρόνια.

arkoulis45@yahoo.gr