Τάκη Παπαδημητρίου : Ζητείται ειλικρίνεια

Ζητείται ειλικρίνεια

του Τάκη Παπαδημητρίου,Δικηγόρου

Η πολιτική, που στηρίζει και στηρίζεται στο Εθνικό συμφέρον, πρέπει - και οφείλει -να είναι ειλικρινής.

Οι πολιτικοί που την υπηρετούν, έχουν κύρια - μοναδική θα έλεγα - υποχρέωση -και οφείλουν - να εκπέμπουν ειλικρίνεια και αλήθεια.

Κανόνας και αξίωμα για τον πολιτικό και την πολιτική του, η ειλικρίνεια στα λόγια, στις πράξει, στη συμπεριφορά.

Υπέρτατο και απαράβατο το καθήκον της αλήθειας, πάνω από το αξίωμα και της πρώτης εξουσίας.

Πως όμως, όταν το έρεισμα της, βρίσκεται μακριά από την αλήθεια;

Αξίζει με αδρές γραμμές να παρακολουθήσουμε την πορεία της πολιτικής και των πολιτικών, που την υπηρέτησαν είκοσι (20) χρόνια πριν τον αιώνα που διανύουμε, αλλά και τα τωρινά χρόνια.

Είχαν ανάγκη οι Έλληνες, είχαμε όλοι μας ανάγκη, να ξεφύγουμε από τη μίζερη ζωή, που αιώνες κουβαλούσαμε.

Και τα οικονομικά προγράμματα και τα οικονομικά πακέτα πρόσφεραν αφειδώς τη βοήθεια τους γι' αυτή την αλλαγή.

Και δημιουργήθηκε μια καινούργια ζωή, ξένη προς την πραγματική, επίπλαστη.

Και συνεχίστηκε αυτή η όμορφη ζωή με εναλλαγή προσώπων και Κυβερνήσεων.

Ζήσαμε την τρομακτική άνοδο του Χρηματιστηρίου και τις λαμπρές ημέρες των Ολυμπιακών Αγώνων, γεμάτοι ευτυχία.

Στο όνομα της πολιτικής σκοπιμότητας και της ψεύτικης ανάπτυξης, η αλήθεια είχε πάψει να υπάρχει, κρύβονταν με επιμέλεια.

Καλλιεργήθηκε η πίστη ότι η νέα οικονομική ζωή και το επίπεδο της, ήταν προϊόν και αποτέλεσμα εργασίας με απόδοση και συνέπεια.

Το πολιτικό μέλλον των πολιτικών, η προσωπική τους πολιτική, ήταν αξεπέραστος φραγμός για την αποκάλυψη της αλήθειας και της πραγματικότητας.

Οι πολίτες έγιναν κοινωνοί μια αναλήθειας, μιας ψεύτικης πραγματικότητας που καλλιεργήθηκε μαζί μ' αυτούς και χωρίς αυτούς.

Και όπως πάντα συμβαίνει, στα σαθρά, χωρίς στέρεες βάσει, οικοδομήματα, φθάνει γρήγορο το πλήρωμα του χρόνου για την επιστροφή στη σκληρή αλήθεια, στην πραγματικότητα.

Αυτήν που οι πολιτικοί και η πολιτική τους, με επιμέλεια, αποφεύγουν να κοινολογήσουν.

Έτσι από τον οικονομικό παράδεισο, βρεθήκαμε στην κόλαση των δανειστών μας.

Από την οικονομική ευδαιμονία, στη μέγγενη των οικονομικά ισχυρών συμμάχων -μελών της ίδιας κοινότητας των Κρατών.

Το οικοδόμημα της οικονομικής ευδαιμονίας κατέρρευσε

Δική τους η τακτική, δική μας η συνέπεια.

Πέρασαν αρκετά - επτά (7) περίπου - χρόνια από τότε που υψώθηκε το «λάβαρο» για την είσοδο μας στον παράδεισο της οικονομικής υποτέλειας.

Και από τότε ούτε μία φορά δεν ακούσθηκε η αλήθεια, που να αντικρίζει την πραγματικότητα.

Και οι πολιτικοί; Οι ιθύνοντες;

Όλοι τους ξεκινάνε «πολέμιοι των οικονομικών μας προστατών» και όλοι τους καταλήγουν «πειθήνια όργανα τους».

Νωπή ακόμη η μνήμη και λίγος ο χρόνος για να καλύψει τις βαρύγδουπες εξαγγελίες τους, που σκορπίστηκαν στον αέρα χωρίς «άχο» - και έγιναν βρόγχος που σφίγγει, όλο και πιο πολύ, τους πολλούς, που ζουν με την ελπίδα.

Δεν γνώριζαν; Ίσως.

Δεν ρωτούσαν;

Και αν ήταν ειλικρινής η εξαγγελία και η πρόθεση τους, δεν ήξεραν ότι «δεν είναι εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κρουταλη»;

Και τώρα;

Τώρα που τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα.

Τώρα που η ελπίδα φαίνεται να χάνεται, ζητείται, απεγνωσμένα, η αλήθεια, η ειλικρίνεια της υπομονής και της αντοχής.

Την οφείλουν επί τέλους οι πολιτικοί της πολιτικής, κυβερνώντες και μη.

Διαφωνούν σε όλα, είναι γνωστό.

Ας ομονοήσουν τουλάχιστο σ' αυτό.

Ζητείται ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ!!!

«Τα δικά μας φτερά»