Tάκης Κατσιμάρδος : Επέτειος χωρίς προσδοκίες

Επέτειος χωρίς προσδοκίες

Γράφει ο Tάκης Κατσιμάρδος

Τα εξηκοστά γενέθλια της Ευρωπαϊκής Κοινότητας προβάλλουν σαν μια υπόθεση σχεδόν αποκλειστικά της πολιτικής ηγεσίας που συγκεντρώθηκε στη Ρώμη. Εν μέσω παγερής αδιαφορίας των πολιτών από τη μία έως την άλλη άκρη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χωρίς προσδοκίες για αντιστροφή της κατιούσας πορείας της. Ακόμη και στο επίπεδο της αναμενόμενης παραδοσιακής δεκαετούς επετειακής διακήρυξης. Μια σύγκριση με τους σχεδιασμούς, τους στόχους και τα οράματα για το μέλλον, όπως διατυπώθηκαν πριν από δέκα χρόνια στο Βερολίνο, δίνει το μέτρο της ευρωπαϊκής κρίσης.

Τότε, εν μέσω εορταστικών εκδηλώσεων και πυροτεχνημάτων, μία από τις βασικές επιδιώξεις ήταν η ενεργητική συμμετοχή των πολιτών. Σε μια Ευρώπη της καθημερινότητας των πολιτών και της αποτελεσματικής δράσης για τους πολλούς. Σήμερα λίγο απέχει αυτή η ίδια η Ευρώπη, με τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και πρακτικές της, να προβάλλει μάλλον ως απειλή. Αν όχι εχθρός για συμφέροντα των λαών. Προς όφελος των πλούσιων χωρών και της διακρατικής οικονομικής ολιγαρχίας.

Με αφορμή τη συζήτηση που έχει ανοίξει για το «ευρωπαϊκό κοινωνικό και εργασιακό κεκτημένο» και τη συμπερίληψή του στη Διακήρυξη της Ρώμης, αποκαλυπτική είναι μια υπενθύμιση. Σχετική πρόταση είχε υπάρξει και το 2007. Αυτό, όμως, που υιοθετήθηκε δεν ήταν το «ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο», αλλά το «ευρωπαϊκό κοινωνικό ιδεώδες». Μάλιστα με την προϋπόθεση να «συνδυάζει την οικονομική επιτυχία με την κοινωνική ευθύνη»! Πολύ συγκεκριμένο το τελευταίο, καθώς ο νεοφιλελευθερισμός έπαιρνε θέση καταστατικής αρχής. Σε αντίθεση με το νεφελώδες «ιδεώδες», όπου όλα χωρούν και τίποτε συγκεκριμένο δεν προσδιορίζεται.

Δέκα χρόνια από τότε, τόσο πολύ έχει προχωρήσει η «κοινωνική Ευρώπη»! Αποφεύγει ακόμη να διακηρύξει, έστω συμβολικά, το στοιχειώδες και αυτονόητο για τις ιδρυτικές αρχές της. Στο συγκεκριμένο, τουλάχιστον, ζήτημα είναι αντιληπτό ποιες προτεραιότητες θέτει η ευρωπαϊκή ελίτ. Δεν πρόκειται για αδυναμία των ηγετών της - ούτε είναι κατώτεροι των περιστάσεων και των αναγκών. Πρόκειται για επιλογή, με το κοινωνικό και το πολιτικό να υποτάσσονται στο οικονομικό. Τους ανθρώπους στους δημοσιονομικούς στόχους και τους οικονομικούς δείκτες.

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χ. Κίσινγκερ όταν διαμορφωνόταν η ΕΕ αναρωτιόταν «σε ποιον να τηλεφωνήσει για θέματα της Ευρώπης». Σήμερα ξέρουν όλοι ότι πρέπει να απευθύνονται στο Βερολίνο. Αυτό είναι το ζήτημα... Από το πάλαι ποτέ «παγκόσμιο πρότυπο δημοκρατικής ολοκλήρωσης», αν υπήρξε πράγματι, έχει απομείνει η γερμανική Ευρώπη. Παραδομένη στις διαλυτικές δυνάμεις του συντηρητισμού, της ελίτ και στην υπηρεσία των οικονομικών συμφερόντων των ολίγων. Οι πρωταγωνιστές της σημερινής κατάστασης είναι οι τελευταίοι που έχουν τα εχέγγυα για μια άλλη πορεία.

http://www.ethnos.gr/takis_katsimardos/arthro/epeteios_xoris_prosdokies-65092372/