ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : «Risorgimento»

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

«Risorgimento»

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχασε το «στοίχημα με την Ιστορία» στο πολιτικό πεδίο, διότι απέτυχε σε όλους τους τομείς, τώρα ο κ. Τσίπρας θα χάσει το «στοίχημα» και από ηθικής πλευράς. Και ήδη χάνει, διότι η αρχομανία του να παραμείνει πρωθυπουργός «παντός καιρού» δεν τον οδηγεί μόνον σε εντυπωσιακή συρρίκνωση της εκλογικής του δύναμης, αλλά καθιστά αβέβαιο και το πολιτικό του μέλλον.

Η αρχομανία τον οδήγησε στο απίστευτο ακροβατικό άλμα από την τιμημένη αντιμνημονιακή έπαλξη στο στρατόπεδο των οσφυοκαμπτών ευρωλάγνων. Ο Αλέξης ανέστρεψε τον στίχο του Βάρναλη. Ο ποιητής του λαού απέδιδε την πνευματική ανάταση με το να μπορέσεις να βρεθείς «από την καβαλίνα του δρόμου στην κορφή της διπλανής ροδακινιάς». Ο κ. Τσίπρας από την «κορφή των ευγενών αγώνων της διπλανής ροδακινιάς» κατρακύλησε στην «καβαλίνα του μνημονιακού βούρκου». Έχασε τη μάχη και στο ηθικό πεδίο, διότι αγνόησε την ηθική της αληθινής Αριστεράς. Κι αυτή η ηθική λέει ότι οι μαχητές αυτού του χώρου δεν συμβιβάζονται χάριν μιας ευτελισμένης πρωθυπουργίας, δέσμιας των ξένων πατρώνων, προκειμένου να περάσουν τα μέτρα που θέλουν οι δυνάμεις του καπιταλισμού.

Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι το δύσκολο –ιδιαίτερα στις μέρες μας– δεν είναι να γίνεις πρωθυπουργός. Το δύσκολο είναι να παραμείνεις σταθερός αγωνιστής, πιστός σε ιδέες και αρχές. Ακόμα κι ο Μητσοτάκης θα γίνει πρωθυπουργός, αφού «ιδεολογία» του είναι το «ανήκομεν εις την Γερμανίαν». Βλέποντας τον «Τιτανικό» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, έτρεξε στο Βερολίνο να δηλώσει υποταγή, σαν «Χατζηαβάτης» του Νεοδημοκρατικού Θιάσου «Σκιών». Και ήταν χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η μαντάμ Μέρκελ αφιέρωσε στον Κυριάκο πολύ λίγο χρόνο, αφού γνωρίζει ότι τον έχει «στην τσέπη της». Φυσικά, ούτε ο αγύρτης Σόιμπλε έδωσε ιδιαίτερη σημασία στον αρχηγό της ΝΔ και ούτε πρόκειται να διαφοροποιήσει στο ελάχιστο τις παρανοϊκές αξιώσεις του χάριν του νέου εραστού της πρωθυπουργίας. Ο ιησουίτης Μοσκοβισί, «ταχυδρόμος» του «τσάρου» του Βερολίνου, ήλθε στην Αθήνα για να πιέσει τον Τσίπρα να αφήσει τα «καμώματα» και να τελειώνει γρήγορα, υπακούοντας στις διαταγές των Βρυξελλών. Και ο Αλέξης, που στη «βαρύγδουπη» συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» διαβεβαίωνε: «Ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα», με νέα «κωλοτούμπα» (συνήθισε πια) υποκύπτει στις εντολές του ΔΝΤ για προκαταβολική νομοθέτηση μέτρων.

Ο Αλέξης βρίσκεται στο τελευταίο κρίσιμο σταυροδρόμι: Όλα δείχνουν ότι ο πρωθυπουργός θα υπογράψει τα πάντα και θα προσφέρει νέο αίμα στον ευρωπαϊκό Μινώταυρο. Κι αυτό προκειμένου να μείνει γαντζωμένος στην πρωθυπουργία για όσο περισσότερο χρόνο μπορεί. Σε αυτήν την περίπτωση, όταν κάποτε θα φθάσουμε στις κάλπες, θα διαπιστώσει ότι τα ποσοστά του θα βρίσκονται κάτω κι από αυτά ακόμα του ΠΑΣΟΚ. Αλλά θα έχει σημάνει και το τέλος του ίδιου ως πολιτικού. Αντίθετα, εάν τώρα υποδυόμενος ρόλο «αντιστασιακού» –έστω και άτεχνα– αρνηθεί περαιτέρω υποχωρήσεις και πάει σε εκλογές, βεβαίως θα τις χάσει, αλλά τουλάχιστον θα παραμείνει στην αξιωματική αντιπολίτευση. Η επιλογή είναι δική του. Όμως, ο λαός μένει οργισμένος και απογοητευμένος. Όλοι τον πρόδωσαν. Χτυπημένος αλύπητα από τη συμμορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο κόσμος διαπιστώνει ότι δεν υφίσταται ηγεσία που να μπορεί και να θέλει να υπερασπιστεί το δίκιο του. Διότι όλες οι ηγεσίες δεν έχουν καμία υπόληψη, στερούνται γοήτρου και ικανοτήτων και δεν εμπνέουν στους πολίτες ούτε την ελαχίστη εμπιστοσύνη. Υπηρετούν, συνειδητά ή ασυνείδητα, τα αρπαχτικά της καπιταλιστικής δικτατορίας και εμποδίζουν την ανασυγκρότηση της κοινωνίας με έξοδο από την Ευρωζώνη και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα ή σε ελληνικό ευρώ.

Αυτήν την ώρα χρειαζόμαστε αυτό που έλεγε ο Γκράμσι, ένα «Risorgimento». Τι είναι αυτός ο όρος μάς το εξηγεί ο πιο ειδικός μελετητής της ιστορίας του Γκράμσι, ο κ. Λουκάς Αξελός, εκδότης των «Τετραδίων Πολιτικού Διαλόγου, Έρευνας και Κριτικής», ένας από τους καλύτερους σύγχρονους διανοητές. Ο όρος, λοιπόν, «Risorgimento» γεννήθηκε στη διάρκεια του 19ου αιώνα, αν και οι ρίζες του βρίσκονται πιο πίσω. Ουσιαστικά, είχε περιεχόμενο εθνικό, κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό. Χαρακτηρίζει το σύνολο των μεταβολών που οδήγησαν στη συγκρότηση της σύγχρονης Ιταλίας, αν και πιο συχνά χρησιμοποιείται με την έννοια της εθνικής παλιγγενεσίας, της εθνικής απελευθέρωσης ή της εθνικής εξέγερσης. Όλοι αυτοί οι όροι δίνουν στο «Risorgimento» ένα ευρύτερο, όχι μόνο πολιτικό και κοινωνικό αλλά και ηθικό περιεχόμενο, που αρμόζει σε μια πλατιά πρωτοβουλία αναγέννησης της εθνικής ζωής. Εθνική εξέγερση, για να επιτύχουμε την εθνική μας απελευθέρωση από τον ζυγό του Δ’ Ράιχ της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, χρειαζόμαστε σήμερα. Αυτός έπρεπε να είναι ο στόχος μιας γνήσιας Αριστεράς –αν υπήρχε– με συνείδηση της ιστορικής της αποστολής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικός πολτός ιδεολογικά ανερμάτιστων ατόμων, προερχομένων από διάφορες ομάδες, με έντονη την αναρχομηδενιστική σφραγίδα, βρήκε ότι η διάτρητη ταμπέλα της «Αριστεράς» ήταν χρήσιμη διότι ακόμα «είχε πέραση» και θα ξεγελούσε εύκολα τις μάζες, όπως και έγινε. Και προσαρμοσμένος ο ΣΥΡΙΖΑ στην «ευρωπαϊκή προοπτική» για να διατηρεί την εξουσία, κάνει τώρα στροφή σε μια σουρεαλιστική «σοσιαλδημοκρατία». Γι’ αυτό και επιδίδεται σε… φλερτ με το ΠΑΣΟΚ!

Ποια αναγέννηση της εθνικής ζωής, όμως, μπορεί να φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν όχι μόνον απέτυχε σε όλους τους τομείς αλλά και εγκλημάτησε κατά της Παιδείας, που αποτελεί το μέλλον του έθνους; Με την τακτική που ασκεί στην Παιδεία, η κυβέρνηση στοχεύει στον αφελληνισμό της νέας γενιάς. Αχρηστεύει τα μαθήματα των Αρχαίων Ελληνικών, καταργεί τα Θρησκευτικά και καλλιεργεί με εγχειρίδια στα σχολεία την προβολή των σεξουαλικών διαστροφών! Ανήκουστα πράγματα. Κι από πάνω έχουμε την εισβολή μεταναστών και προσφύγων, που συνεπάγεται μύριους κινδύνους. Γίναμε χωματερή της υφηλίου. Κι όλα αυτά τα αίσχη οι «συνεταίροι» των ΑΝΕΛ τα παρακολουθούν με αδιαφορία, για να μη χάσουν τις υπουργικές θέσεις. Αυτή είναι η «σημαντική μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση» για την οποία υπερηφανεύτηκε ο κ. Τσίπρας κατά την ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του.

Τώρα, φθάσαμε σε κομβικό σημείο. Η θηλιά των ευρωπαίων αποικιοκρατών στον λαιμό μας στενεύει. Είμαστε δήθεν «εταίροι», με το πιστόλι στον κρόταφο. Μας δείχνουν καταληκτικές ημερομηνίες και στέλνουν τελεσίγραφα: «Παραδοθείτε…»! Μεθυσμένος από τους οπτασιασμούς του, ο Αλέξης έκανε λόγο στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ για… «αλλαγή», λέγοντας ότι «γυρίζουμε σελίδα», για… «αξιοπρεπή εργασία» και «αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης»... Διερωτώμαι μήπως όλα αυτά τα στομφώδη τα είπε ο Αλέξης εν μέθη διατελών… Εν πάση περιπτώσει, βασανιστικό τίθεται τώρα το δίλημμα για τον ίδιο: Να αποδεχθεί όλα τα μέτρα εξόντωσης της ελληνικής κοινωνίας που απαιτεί το Ιερατείο των Βρυξελλών; Εάν το κάνει, θα πέσει στη γενική καταισχύνη και θα σβήσει το πολιτικό του μέλλον για να κρατήσει όσο μπορεί την πρωθυπουργική καρέκλα. Να πάει σε εκλογές, με τη βεβαιότητα ότι θα τις κερδίσει ο Κυριάκος, εξαιτίας κυρίως της ακρισίας των ψηφοφόρων; Ο πρωθυπουργός προβληματίζεται για το τι να επιλέξει.

Κι όμως, υπάρχει μια άλλη κίνηση που μπορεί να κάνει στην πολιτική σκακιέρα και να διασώσει σε κάποιον βαθμό το βαριά τραυματισμένο πολιτικό του γόητρο. Να αφιερώσει λίγο χρόνο για διαφώτιση του κοινού σχετικά με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και την έξοδό μας από την Ευρωζώνη. Να σπάσει το τείχος της προπαγάνδας των ευρωπαίων Φαρισαίων, που σκόπιμα καλλιεργούν φοβίες και μας κάνουν πλύση εγκεφάλου ότι δήθεν εάν βγούμε από το ευρώ θα καταστραφούμε. Κι ύστερα να προχωρήσει σε δημοψήφισμα, ώστε ο λαός να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Αυτή η κίνηση είναι η μόνη που φοβάται η συμμορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ερώτημα είναι: Έχει το σθένος ο Τσίπρας να συγκρουστεί με το Βερολίνο; Είναι ικανός για ένα «Risorgimento»; Έχει το κουράγιο –όπως έλεγε μέσα από τη φυλακή ο τούρκος αριστερός ποιητής Ναζίμ Χικμέτ– «Να ταιριάξει τα βήματά του στην πορεία της Ιστορίας, να σφυροκοπήσει του καπιταλισμού τα θεμέλια, που βουλιάζουν»; Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για τον Αλέξη. Εάν δεν κάνει ΤΩΡΑ αυτήν την κίνηση, θα χαθεί για πάντα μέσα στην καταισχύνη της ευρωδουλείας, σκιά σκιάς του παλιού εαυτού του, που ο ίδιος επρόδωσε…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ