ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ : ΑΝ ΔΙΨΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ!!!

 

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

ΣΑΝ ΔΙΨΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ!!!

Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Σαν διψάσεις για Αγάπη, στύψε το Αγιοπότηρο του φεγγαριού και μέθα με την Θεία Κοινωνίας της, ως την ύστατη γουλιά!

Ο αντίποδας όμως, δεν μου είχε περάσει ποτέ από τον νου. Ίσως γιατί όλοι λίγο πολύ, έχουμε γαλουχηθεί με το εγωιστικό αίσθημα της κατοχής.

Είχε έρθει στο γραφείο μου, γιατί είχε λέει, κάτι να μου πει.
Όμορφη και πρωτοπόρα με κείνην την αναλλοίωτη αυτοπεποίθηση, όπως τότε, που γράφαμε ραβασάκια και σκονάκια στην φοιτητική αυλή!
-Άσε με βρε φιλενάδα, της είπα κάποια στιγμή κι εγώ. Νοσταλγίας κέρασμα, ήρθες να με τρατάρεις πρωί πρωί;

Το παρελθόν το κατοικούν, εκείνοι που δεν έχουν μέλλον.

-Έλα, πες μου, τι κάνει ο δικός σου;
-Ο δικός μου; Τι θα πει ‘’δικός μου’’ είπε, ρίχνοντάς μου ειρωνική ματιά. Τι είναι μωρέ ο άνθρωπος, αντικείμενο για να σηκώνει κατοχή; Αλλά μια και με ρωτάς, φαντάζομαι καλά, αφού χθες βράδυ τον συνέλαβα να ‘’συνδιαλέγεται’’ με άλλη.

-Τι; Δεν είναι δυνατόν ούρλιαξα, αυτός δεν είχε μάτια παρά μοναχά για σένα.
-Και συνεχίζει να τα έχει, μου είπε με επιτηδευμένη ανωτερότητα, αφού λίγο αργότερα με διαβεβαίωσε, ότι το ‘’είναι’’ του, είναι σφραγισμένο με τη δική μου ζωή!
Τι δηλαδή, επειδή μια νύχτα διέθεσε το κορμί του αλλού, το κορμί που του ανήκει, εγώ πρέπει να σβήσω μια σχέση τόσο αληθινή;
Μα τότε, δεν θα ήταν έρωτας, θα ήταν δεσμώτης κατοχής. Όταν μετατρέπεις το ταίρι σου σε προσωπικό πιόνι, τότε το μισείς, το καταστρέφεις, το δολοφονείς.

Τα είχα χαμένα. ‘’Αυτή τώρα’’, έλεγα και ξανάλεγα από μέσα μου, ή με δουλεύει, ή ήρθε για κόντρα ρελάνς, γιατί ήξερε ότι εγώ στη θέση της…
Πρώτα θα τον έπνιγα, στην συνέχεια θα τον μαστίγωνα και στο τέλος θα τον χώριζα, έτσι… για να΄χει να θυμάται.

-Μα γιατί απορείς, ξανάπε συμβουλευτικά. Δεν βλέπεις γύρω σου ζευγάρια; Είναι τα περισσότερα τόσα μαραμένα απ΄τη σύγκρουση της ιδιοκτησίας, που στο τέλος καταντάνε δυο άνθρωποι άβουλοι, δυο άνθρωποι νεκροί.

Είχα απομείνει εκεί, ασάλευτη να την κοιτάω, ενώ δυο θυμωμένες γόπες συνωστίζονταν στα δάχτυλά μου τώρα.

-Απ΄ό,τι κατάλαβα δηλαδή εσείς, ‘’αλλού τρώτε κι αλλού πίνετε’’ και στο κρεββάτι σας αμάσητο το καταπίνετε… ντεμέκ, ότι αγαπιόσαστε ακόμα;
- Ε, όχι δα, δεν είναι το ίδιο, είπε με ύφος βολεμένης κακομοίρας. Δεν είδες πόσες φορές με πήρε για να ελέγξει αν είμαι εδώ;  Βιδωμένος κι αυτός στην φαλλοκρατούμενη αρχή. Να κινεί τα δικά μου νήματα, για να στηρίζει πάνω τους την εξουσία της υπεροχής.

-Και όλα αυτά, τα δέχεσαι εσύ; Μήπως να σου θυμίσω μια σκηνή;
Είχες πεταχτεί όρθια και με κείνο το εκρηκτικό σου ταμπεραμέντο φώναξες:
-Κύριε καθηγητά, πόσο μισογύνης πρέπει να είναι ο συγγραφέας Σασά Γκιτρύ για να δηλώνει….
’’O λόγος που κάνει μια γυναίκα να μένει με έναν άπιστο άντρα, είναι ο φόβος, ότι εκείνος γρήγορα θα παρηγορηθεί,’’
ενώ εκείνη, είχα ρωτήσει εγώ σαρκαστικά, θα ψάχνει τον έρωτα στου καφέ την παρηγόρια;

Στην Αγάπη, δεν χωράει μοιρασιά!

Γύρισα και την κοίταξα. Την είδα να λακίζει με ταπεινωμένα τα φτερά, αφήνοντας τη σκέψη μου να φτερουγίζει σε καινούργιο προβληματισμό.

Πώς να συγχωρήσει ο άντρας, της συντρόφου του την απιστία; Έτσι και χάσει την ατομική του ιδιοκτησία, θα μείνει ο φουκαράς λειψός. Και τι θα γίνει όταν το συρματόπλεγμα στο τέλος, στραγγαλίσει και τους δυο;

Μήπως πράγματι, ελεύθερη πρέπει να αφήνεις την αγάπη από της ιδιοκτησίας το λαιμό;
Ελεύθερη όμως…για ποιον; Μόνο για τον άντρα και δεσμευτική πάλι για το θηλυκό; Αυτή η υποτελής δήλωση….
’’αντρας είναι, πάλι σε μένα θα ξαναγυρίσει’’ μήπως κρύβει ανασφάλεια, ότι, ενώ εκείνος θα αλωνίζει, εσύ θα συνουσιάζεσαι με της μοναξιάς σου τον καημό;

Mη με ρωτάς, δεν ξέρω. Δεν με τιμάει να το ξέρω. Αυτό όμως που στ΄αλήθεια ξέρω, είναι ότι αυτή η κατάρα της διπλοπρόσωπης ηθικής, θα έπρεπε εδώ κι αιώνες απ΄την Αξιοπρέπεια της γυναίκας να είχε εξοριστεί!

Ξέρω τι θα πεις.
Και η γυναίκα τώρα, ουυυυυ, έχει βγάλει την απιστία στο κλαρί.
‘’Το πουλάκι τσίου’’ ασχέτως αν εκείνοι την κουτσουλιά την μυρίζουν τελευταίοι, όχι μόνο γιατί ακράδαντα πιστεύουν, ότι δεν υπάρχει από δαύτους πιο μεγάλος εραστής, αλλά γιατί αυτή μέσα από την ευφυϊα της, ξέρει να κρυφτεί.

Και το σπίτι αφάγωτο Και ο εραστής χορτάτος…

Έρμη ΑΓΑΠΗ! Γιατί θρηνείς με σπαραγμό;
Ίσως να κοίταξες λάθος ουρανό.
Ίσως να λάθεψες προσμένοντας,
Του Σπάνιου Αστεριού το Φως!!!

facebook/Μάριον Μίντση