ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
ΝΤΑΠ, ΝΤΟΥΠ, ΓΚΑΠ, ΓΚΟΥΠ
Θόρυβο πολύ έκαναν εκείνες οι σφραγίδες .
Προσγειωνόντουσαν θορυβωδώς στο τελευταίο φύλλο της αγωγής.
Κι εμείς οι Δικηγόροι τις συμπληρώναμε.
Πολύς ο θόρυβος. Πολύς κι ο συνωστισμός.
Εκεί σε κτίριο της Ευελπίδων που γίνονταν οι καταθέσεις
δικογράφων.
Τον πιο πολύ θόρυβο όμως εμείς τον κάναμε. Οι Δικηγόροι
Στο μεγάλο τραπέζι διάσπαρτες σφραγίδες.
Άλλες για Τακτική. Άλλες για Εργατικά. Άλλες ακουσία
Σφραγίδες να φαν κι οι κότες.
Και γύρω απ το τραπέζι συνωστισμός Δικηγόρων.
Να προλάβουν, να τρέξουν, να γράψουν, να σφραγίσουν.
Κυνήγι με το χρόνο. Άλλοτε τον νικούσαν. Άλλοτε τους
νικούσε..
-Συνάδελφε μήπως έχεις το ΕΘΕΩΡΗΘΗ, ο ένας
-Συνάδελφοι την Εκουσία ποιος την έχει, ο άλλος.
Ανελέητο κυνηγητό με τις σφραγίδες. Τις πατούσαμε πρώτα
στο ταμπόν με το μελάνι. κι ύστερα , έτσι ποτισμένες με τα μελάνια τις
πατούσαμε στο δικόγραφο.
Έμενε η σφραγίδα στο δικόγραφο και σε μας...το μελάνι..
ΟΧΙ . Αυτά τα χεράκια τα απλωμένα πάνω στο τραπέζι με τις σφραγίδες
δεν είναι δυνατόν να ανήκουν σε Δικηγόρο. Ούτε βεβαίως
αυτό το χαμογελαστό προσωπάκι που εξώκυλε σε λημέρια δικηγορικά..
Σε κοιτούν οι δυό γαλάζιες χαντρίτσες και συ πνιγμένος
δεν μπορείς να χαρείς τη γλυκύτητα του βλέμματος.
Ένα χέρι με ακουμπά. Γυρίζω .Διακόπτω προσωρινά τον αγώνα
μου.
Ύστερα αγκαλιές φιλιά. Είχα να την δω καιρό. Απ τα
φοιτητικά χρόνια στη Νομική. Μου χαμογελά.
-Δεν άλλαξες καθόλου της λέω.
-Δεν μ ανεγνώρισες όμως. Αλλά έτσι σκυμμένος στο
δικόγραφο περίμενα να με αναγνωρίσεις;;;; με πειράζει, παραπονιάρικα..
Την κοιτάζω όπως τότε στη Νομική, πλάι-πλαι στις
εξετάσεις.
-Να σου γνωρίσω την κόρη μου και το πρόσωπό της φωτίζεται.
Δεν είχα που να την αφήσω. Την πήρα μαζί μου..
-Σου μοιάζει της είπα. Σου μοιάζει πολύ
-Δώσε το χεράκι στον κύριο, είπε η φίλη μου, μαμά
πλέον.
Το μικρό άπλωσε το χεράκι του .
Μέσα απ' το λερωμένο απ' τα μελάνια χεράκι του
ξεπρόβαλε το αποτύπωμα της σφραγίδας που έγραφε:
ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ.......................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου