ΜΕ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΑΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

ΕΜΠΕΙΡΙΑ

ΜΕ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΑΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

Δεν είμαι άνθρωπος που φοβάται εύκολα, αλλά τώρα σκέφτομαι ότι έχω να κάνω με κάποιον παρανοϊκό. Τηλεφωνώ δίπλα στον γείτονα και φίλο, ο οποίος όμως φοβάται πιο πολύ από μένα

της  Κατερίνας  Κάβουρα

Κατακαλόκαιρο πριν από μερικά χρόνια. Είναι αργά το βράδυ και παρακολουθώ ένα θρίλερ στην τηλεόραση. Χτυπά το θυροτηλέφωνο. Σκέφτομαι ότι κάποιος φίλος περνούσε από κάτω έπειτα από κάποια βόλτα και είδε φως. Ρωτώ: «Ποιος είναι;» και ακούω μια άγνωστη φωνή να εκσφενδονίζει έναν χειμαρρώδη μονόλογο για το τι θα μου κάνει... σεξουαλικά και με ποιους τρόπους, χρησιμοποιώντας χυδαίες λέξεις που δεν επιθυμώ να επαναλάβω. Κλείνω, ελαφρά εκνευρισμένη το θυροτηλέφωνο, και επιστρέφω στην ταινία μου. Σε λίγο ξαναχτυπάει και έχουμε τον ίδιο, λίγο πιο «εξεζητημένο», ως προς τους τρόπους... δράσης, μονόλογο. Του απαντώ ότι χρειάζεται ψυχίατρο και ότι εγώ δεν είμαι αρμόδια επί του θέματος. Την τρίτη φορά του φωνάζω, έξαλλη πλέον, ότι αν είναι άνδρας να ανέβει πάνω να μου τα πει.

Σε λίγο ακούω το ασανσέρ. Δεν είμαι άνθρωπος που φοβάται εύκολα, αλλά τώρα σκέφτομαι ότι έχω να κάνω με κάποιον παρανοϊκό. Τηλεφωνώ δίπλα στον γείτονα και φίλο, αξιωματικό της Αεροπορίας, ο οποίος όμως φοβάται πιο πολύ από μένα. Ακούγοντας και αυτός από το θυροτηλέφωνο τα γέλια του επίδοξου βιαστή και το ότι μπορεί να έχει ανά πάσα στιγμή πρόσβαση στον όροφο μας, με καλεί στο δικό του διαμέρισμα. Κλείνει και ασφαλίζει όλες τις πόρτες και με βάζει να κοιμηθώ - μαύρος ύπνος - στο δωμάτιο των παιδιών. Ο ίδιος φυλάει καραούλι. Το πρωί φεύγει άγρυπνος για τη δουλειά του στην Ελευσίνα. Το επόμενο βράδυ που έχουμε το ίδιο σκηνικό αποφασίζω να καλέσω την Αστυνομία.

Οι αστυνομικοί με ακούν με προσοχή και μου υπόσχονται ότι θα τον πιάσουν. «Πώς θα τον πιάσετε; Κάτω από την πολυκατοικία μας ανοίγονται τέσσερις δρόμοι» αντιτάσσω με αμφιβολία. «Φαίνεται ο ένοχος, κυρία μου», μου απαντούν με χαμόγελο, «και θα τον φέρουμε πάνω να τον ντροπιάσουμε μπροστά στα μάτια σας. Να δείτε που, κατά τα άλλα, θα είναι κάποιος "αξιοπρεπής", ευυπόληπτος κύριος. Τώρα το καλοκαίρι τρελαίνονται πολλοί και βιώνουμε καθημερινά τέτοια περιστατικά».

Την επόμενη ημέρα ανήσυχοι οι φίλοι μου μου τηλεφωνούν εκλιπαρώντας με να μετακομίσω στο σπίτι τους, μέχρι να βρούμε μια λύση, να ηρεμήσει και ο παλαβός! Δεν δέχομαι όμως να με ξεσπιτώσει ένας ανισόρροπος. Ο αδελφός μιας φίλης «μεταναστεύει» στο σπίτι μου καλού-κακού. Ο παρανοϊκός βρίσκεται πλέον κολλημένος στο θυροτηλέφωνο, ακόμη και τα μεσημέρια! Στη δεύτερη ή τρίτη, δεν θυμάμαι, συντονισμένη ενέδρα της Αστυνομίας τον πιάνουν και τον φέρνουν πάνω στο διαμέρισμα μου. Οποία η έκπληξη μου όταν διαπιστώνω ότι είναι ένοικος της πολυκατοικίας μας, κάποιος που ποτέ δεν είχε δώσει δικαιώματα, δημόσιος υπάλληλος με αρκετά καλή θέση, με δύο κόρες και μία αξιοπρεπή, αλλά μάλλον αφελή σύζυγο.

Κοιτάζοντας το κατεβασμένο του κεφάλι, ζητώ από τους αστυνομικούς να αποσιωπηθεί το συμβάν, μη θέλοντας να φέρω σε δύσκολη θέση τη σύζυγο του και τα κορίτσια του που λείπουν διακοπές. Οι αστυνομικοί τον ενημερώνουν ότι έχουν κρατήσει τα στοιχεία του και ότι καλό είναι να κρατηθεί και αυτός μακριά μου και μακριά από τέτοιες ενέργειες, γιατί την επόμενη φορά κανείς δεν θα είναι τόσο μεγαλόψυχος μαζί του.

BHMagazino